Het valt me op overal om me heen dat mensen hun kind direct beginnen te beschuldigen als het valt. "ik zei toch, kijk nou uit!" "ja nu zie je wat er gebeurd als je niet luisterd" etc etc Wat is er gebeurd met schrikken en vragen of het pijn heeft ergens en DAARNA uitleggen waarom het fout ging en hoe ze dat anders kunnen doen de volgende keer. Het valt me echt op, is dit een soort reflex ofzo? Vind het zo belachelijk! Dat kind heeft pijn en dat is al straf zat op dat moment. Ookal had je daarvoor tig keer gewaarschuwd voor die ene stoeprand en raakt hij hem toch, dan nog kun je eerst vragen of ze pijn hebben en ze troosten voor je begint met roepen "ik zei het toch"! Wat doen jullie als je kind valt? En is dat dan meer een schrikreactie op zo'n moment?
Als ik mijn zoon/dochter al 100x heb gewaarschuwd zeg ik eerlijk gezegd ook weleens iets in de trant van.. Ja lieve schat, dat komt er nou van.. Ik zei toch dat je kunt vallen en het au doet.. maar ik "troost" ze wel indien nodig. Ben verder absoluut niet boos.
Wat ik niet snap is waarom mensen altijd zo geneigd zijn over het doen en laten van een andere te oordelen. Het zal mij een worst wezen hoe een andere het aanpakt.
Dit ja Dit wordt anders weer het volgende opsomtopic. Nevertheless mijn zinloze bijdrage over hoe ik denk te handelen wanneer mijn kind oud genoeg is om te vallen: ik raap mijn kind op van de vloer, troost hem, kijk of hij nog in één geheel is, klop eventueel stof van zijn kleding af en zeg: stomme stoeprand! En dan kom ik er een topic over openen hier en schakel ik de rechtsbijstand in om de gemeente aan te klagen wegens niet-functionele stoepranden
Omdat mijn moedergevoel begint te kriebelen als je een kindje ziet dat pijn heeft en een moeder die erboven hangt om te vertellen dat het hun eigen schuld is.
Je weet niet wat er vooraf gegaan is dus makkelijk oordelen happyglow.. om het nou gelijk belachelijk te noemen...
Daarom vraag ik ook (zoals je hierboven ziet) wat andere doen en waarom ze dat doen, miss een moment opnamen of een schrikreactie op dat moment. Ik kan me niet voorstellen dat, ookal heb ik 10 keer gezegd dat mijn dochter uit moet kijken voor die stoeprand en naar voren moet kijken en ze kijkt achteruit en botst toch op die stoeprand dat ik direct roep "jaa zie je wel!!" ik zal eerst ontzettend schrikken, vragen of ze pijn heeft en pas na het troosten aangeven dat dit nou gebeurd als ze achterom kijkt en dat ik niet voor niets zeg dat ze vooruit moet kijken. snap je? Ik krijg er gewoon zo'n akelig gevoel bij op dat moment en het gebeurd zoveel om me heen dat ik het me toch eens afvroeg WAAROM mensen dat doen.
Ik doe meestal niks, want meestal huilt mijn kind dus niet En als hij huilt dan is het ff troosten en een kusje op de pijnlijke plek. Huilen duurt bij hem ook nooit langer dan een minuut en dan is er alweer iets voorbij gekomen wat veel boeiender is. Uitleggen wat er verkeerd ging? Doe ik ook niet, soms geeft mijn zoontje zelf al de drempel de schuld (die au). Dan geef ik wel aan dat hij iets rustiger moet lopen ofzo... Vallen en opstaan, zo ben ik ook groot geworden Hoe en wat een ander doet als z'n kind valt, zal mij een worst wezen. Lekker laten leven
Doe ik ook en er is niks mis met mijn moedergevoel. Wanneer ik tig keer waarschuw en ze doen het toch en het gaat fout, ja dan mogen ze even voelen en ga niet meteen troosten. Les voor de volgende keer.
De eerste keer schrok ik nog wel dat mijn kind pijn had. Inmiddels ben ik dat stadium al lang voorbij...na twee jaar continu blauwe plekken op zijn voorhoofd door niet kijken van hem en gewoon doorrennen of na waarschuwen toch doorgaan ben ik toch op het punt beland van dom jongen, opstaan en weer doorgaan! Als hij. Ernstig pijn heeft troost ik wel, maar anders zeg ik toch echt iets van dat was niet handig hoor of eerst kijken voor je iets gaat doen/ je moet ook niet van de berg rennen jongen! En dat heb ik echt inmiddels al minstens 50//100 keer eerder gezegd.
Hier zeg ik het ook vaak en dat komt omdat ik het al 30.000X gezegd heb en ze er allebei een handje van hebben om het dan te doen en te zeggen kijk ikke kan het wel. BOEM. tja . ik troost ze natuurlijk maar zeg ook dat komt ervan als je (meestal) niet voor je kijkt. vandaag nog shannon op het stuk van mijn ouders naar huisheen en weer lopen = 200 meter heen ofzo. 4 x gevallen doordat ze achterstevoren op haar loopfiets met DUBBELE achterbandjes zit. kijk mama ikke achter kijken . BAF. ja ik blijf het niet zielig vinden .
Eerlijk gezegd doe ik bij een normale valpartij niets. Ik zie eerst of mijn kind zelf opstaat en naar me toe komt om getroost te worden. Negen van de tien keer staat ie op en gaat ie gewoon door met spelen. Staat hij niet op of begint hij echt keihard te gillen dan ga ik er uiteraard naar toe. Of als hij bijvoorbeeld heel hard op zn hoofd valt. Ik moet zeggen dat het ook wel aan de leeftijd van het kindje ligt. Zijn ze echt nog heel klein, dan is het ook wel anders als dat ze 3,5 zijn zoals mijn zoontje nu. Die waarschuw ik op voorhand, gaat ie door en gaat het mis, dan is het toch echt wel even ' eigen schuld dikke bult' en uiteraard troost ik hem natuurlijk wel.
Omdat er gewoonweg mensen bestaan die een andere aanpak hebben dan jij. Jouw manier is niet beter dan die van een andere en andersom geldt dat net zo. Gewoon verschillend..niks meer niks minder.
haha ja dan kan ik er wel inkomen ja maar "opstaan en weer doorgaan" is natuurlijk anders dan het er nog even inwrijven (dat het zijn schuld is) Ik zeg regelmatig tegen de kids: oh ja dat doet au ja, gaat wel weer over gewoon niet zo druk meer doen. wat ik bedoel is dat iemand echt boos word en het er in wrijft terwijl dat kind half op de stoep (of op een andere plek) ligt te huilen van de pijn.
maar hoe weet jij zozeker dat het kind pijn heeft? Sommige kindereren worden gewoon boos omdat ze vallen en gaan daarom huilen. Mijn zusje was er zo een en zelf kon ik als kind ook boos worden als ik viel. Dan lag ik eerder daarom te huilen dan dat ik pijn had. Als ouder heb je dat op een gegeven moment wel door hoor. Of je kind echt pijn heeft of niet.
Mij heb je niet horen zeggen dat ik je daar van beschuldig? Ik probeer antwoord te geven op je vraag.