kijk dat is pedagogisch niet verantwoord. ''officieel'' moet je kinderen zelf op laten staan, (of met een beetje hulp, mocht t kind nog niet zelf kunnen lopen) Zo kun je zien of kinderen iets mankeren. ze kunnen nog wel heel zijn, en geen zichtbare verwondingen hebben, maar je kunt niet binnenin kijken. jup... zegt de kinderleidster in me
Nou mij reactie is dus wel: En daarom zegt mama dus altijd VOOR je kijken! Voeten optillen etc etc etc. Oh en vaak is mijn reactie: EN nu niet je drama-sirene aanzetten! Waarom? Dat weet jij niet, maar ik wel! Jij weet niet dat ik in dat kleine ritje naar school 100.000x moet zeggen dat ze voor zich moet kijken, jij weet niet dat mijn dochter de hele stad bi j elkaar gilt als ze te hard met haar kont in het gras terecht komt. Dus tja... Maar goed, ik zal wel een geduldloze mama zijn....maar ik word echt moe van mijn eigen langspeelplaat!
Bijna gevallen en hoop opstaan. En dan gaan weer weer verder. Geen aandacht aan besteden. Voorkomt hem veel onnodige jank partijen en goede valpartij bermen je toch wel dan troost ik uiteraard wel.
maar ik snap je helemaal, ik handel exact zoals jou. Ok geen drama sirene's hier, maar hier ook gewoon dat zeggen idd. @ts, misschien moet je er niet zo letten. Als we nou allemaal eens wat minder opletten hoe we omgaan met onze kids, zal dat een hele hoop irritatie schelen. Overigens is mijn mening dat kids gauw genoeg doorhebben als er direct getroost wordt en ze daar handig misbruik van kunnen maken *en voor dat ik als waardeloze moeder gezien wordt* Tuurlijk als mijn kind echt pijn heeft ga ik hem heus troosten
Al is ze nog jong, als ze valt, negeer ik het(althans, ik kijk wel ff heel snel of het ernstig is), ik kijk pas echt als ze pijn heeft of ineens begint te krijsen.. En anders zeggen we Boem, en zij zegt ´''boe'' en staat weer op.
Ik denk dat je dit lastig kunt beoordelen als je het kindje niet kent. Wij hebben hier twee jongens en een meid. Onze meid valt vaak omdat ze gewoon lomp is maar haar doet het niks zij staat net zo snel weer op. Als zij dus huilt ga ik er heen omdat er dan echt iets is. Onze jongens daartegen doen vanalles wat ze nog net niet kunnen, als hun dus vallen (struikelen) liggen hun ook als een speenvarken tekeer te gaan op een stoep alsof ze een driedubbele breuk hebben. De eerste paar keer ging ik er wel heen om te troosten maar inmiddels zeg ik dus sta maar op en doorgaan. Waarom: omdat ze negen van de tien keer gillen om niks. Het heeft me heel wat hartverlammingen gekost voordat ik dit doorhad. Dus wie weet is de situatie die je gezien hebt wel hetzelfde als hier.....
Dit dus! Sorry maar waar maak je jezelf in hemelsnaam druk over? Als mijn zoon 10x niet luistert en de 11e x loopt het mis roep ik ook dat ik toch zei dat die uit moest kijken!
Ook als het een flinke smak maakt en duidelijk veel pijn hebt? Dan ga jij boos roepen "ik zei toch dat je uit moest kijken!" ?? Ik veroordeel je totaal niet hoor ben ook niet uit op een heftige discussie maar het verbaast me gewoon. Ik zou uit schrikreactie eerst troosten en dan zou ik me pas realiseren dat het eigenlijk zijn eigen schuld is en dat zal ik ook zeggen maar mijn 1e reactie zou troosten zijn omdat je zelf natuurlijk ook schrikt.
Als je kind net als mijn dochter zo'n 30 keer per dag valt na herhaaldelijk waarschuwen dan houdt het ook wel een keer op ... Je kunt het zo vaak als je wilt tegen haar zeggen maar ze moet het ervaren... Misschien ouderwets maar het werkt wel... Of ze moet echt hard gevallen zijn maar dat komt gelukkig nog niet zo vaak voor...
Ah, maar hoe weet jij dat dat kind huilt omdat pijn heeft, of omdat het gewoon puur van schrik is? Want in beide gevallen huilt een kind. En om antwoord te geven op je vraag, ja ik zal em erop wijzen, dat mama hem er toch echt niet voor niets voor waarschuwd, want zie hier, het resultaat doet pijn. Wil niet zeggen dat ik hem daarom niet tegelijkertijd nakijk en eventueel troost. Waar ik me eerder aan stoor, is mensen die bij iedere val of stoot, helemaal panieken tegen hun kind "Oh schatje gaat het wel". Die periode hebben we hier ook gehad, mede dankzij de oma's die praktisch hysterisch werden, met als gevolg, iedere stoot of val, ging spruit eerst kijken of wij hem zagen, en als we hem dan zagen, ging die keel open. Ja tarara... Toneelspeler. Als ik hem zie of hoor vallen en het duurt langer dan 3 seconden voor ie huilt, is het schrik. Maar bij echt pijn, gaat meteen die keel open, en goed ook.
Mijn eerste reactie is inschatten wat de situatie is. Kijk als mijn zoontje valt na 10 keer waarschuwen, dan kan het zo zijn dat ik m alleen maar aankijk. En dan zie je ook dat ie het weet dat ie niet hoeft te mekkeren. Maar toen ik (na 100 keer zeggen 'niet rennen in huis' en 'niet in de keuken komen') een beker koffie over mijn dochter heengooide omdat ze tegen me opbotst terwijl ze rennend de keuken in komt is mijn eerste reactie echt niet: kijk nou, ik heb je toch gewaarschuwd?
Daar wees een ander me ook al op, dat weet ik natuurlijk niet daar hebben jullie gelijk in. Echter heb ik dit topic geplaatst nadat een jongetje keihard op een stoeprand onderuit ging en ik zelfs schrok van de smak en de moeder heel sloom erachteraan liep, zich over het kind boog en riep: IK ZEI TOCH DAT JE UIT MOEST KIJKEN VOOR DIE STOEPRAND!! hem op de fiets terug zet met 1 hand aan zijn arm en zegt "en nu uitkijken!". Misschien dat het de hormonen zijn dat ik nu zo heftig moet reageren maar ik kom het zovaak tegen dat moeders dat zeggen terwijl hun kind best een smak maken op dat moment.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Toen ze klein waren zei ik altijd vrolijk ohjeeee. Dan stonden ze op en was er niks aan de hand. Als je nl zelf heel panisch reageerd beginnen ze ook te huilen terwijl er niks is. Als ze echt pijn hebben troost ik ze en kijk ik of ze iets mankeren. Ze moeten van mij altijd zelf opstaan, zeker als ze hard gevallen zijn. Maar ik wordt zeker niet boos, wat er ook aan vooraf gegaan is. Maar soms denk ik wel eens zo god straft onmiddellijk.
Maar dat is dan een schrikreactie lijkt mij? Ik heb dat ook wel eens gehad dat ik met de waterkoker een kruikje aan het vullen was en mijn dochter ook rond rende en het ging toen bijna fout en ik riep heel boos "kijk nou uit!!!". gewoon uit pure schrik maar als het echt fout gegaan was had ik direct actie ondernomen en gaan troosten zodra de schade een beetje beperkt was. Vaak met gevaarlijke situaties snap ik het heel erg goed eigenlijk. Ook als een kind zomaar de straat op rent word je ontzettend boos omdat je gewoon heel erg schrikt lijkt mij...
Ik kan horen aan het huilen hoe ernstig het is.. dus ja als ik zou denken dit valt mee en ik heb gewaarschuwd zou dit ook mijn reactie kunnen zijn.
Lastig hoe je reageert. Als ik al een paar keer gezegd heb dat iets gevaarlijk is en meneer of mevrouw gaan toch door en vallen. Dan zal ik zeker regeren met heb het je toch gezegd. En dan ligt het er natuurlijk ook aan hoe ze vallen. Ooit jaren geleden zoon fietsten met mij op de stoep, Ik kindje achter op hij met een ander kindje keihard fietsen. Ik roepen van doe rustig rij niet zo hard let op. En hij ging steeds harder. Boem was het ( heb niks gezegd ben naar mijn kind gelopen en heb het meteen opgepakt zag ook meteen een grote ei op zijn voor hoofd te voorschijn komen. In dit geval heb ik niks gezegd alleen maar getroost. Hij was zelf al flink geschrokken. Denk dat je soms toch kinderen als je al een aantal keer hebt verteld dat iets gevaarlijk is en ze doen het toch( kind eigen ze kunnen aardig eigenwijs zijn) dat je ze dan toch soms moet vertellen van ik zij het je toch..... Net zo als veters vast maken 100 keer zeggen en dan met 101 en een vallen ja heb het toch gezegd.. Soms leren kinderen mee van de praktijk dan van de theorie.
Het ligt er natuurlijk aan hoe hard me kinderen vallen. Mijn zoontje is met natte voeten van de trap gegaan en dus naar beneden gevallen. Vreselijk ondanks dat ik zo vaak had gezegd dat hij dat niet mocht. Maar dan zeg ik natuurlijk niet eigen schuld, zou nogal sadistisch zijn. Maar als vallen en geen pijn hebben dan zeg ik ja ik had gezegd uitkijken ! maar over het algemeen valt het gelukkig mee en huilen ze niet zo snel
Grappig, ik heb dus de neiging om tegenovergesteld te reageren. Het eerste wat ik dus deed is pyama uit en onder de lauwe douche zetten met de reactie och meisje och meisje toch.. (Gelukkig is het helemaal goed gekomen)
Vaak zeg je wel iets, maar dringt het niet door, ze horen wel dat je zegt dat ze zich pijn gaan doen - maar voelen het nog niet.. Op het moment dat dat wél gebeurd - geef ik inderdaad nog even aan: DIT bedoelde ik. Dit is niet fijn. Hierom waarschuwde ik. En dan natuurlijk in korte bewoordingen. Door de schrik van mama- kan dat er inderdaad wat feller uitkomen. Ik werk in een zwembad. Uiteraard mag je niet rennen op de kant. Als een kind van 7 / 8 + dat blijft doen na herhaaldelijke waarschuwingen, dan hóóp ik soms stiekem wel eens even dat hij valt en zich een beetje bezeert. Zodat hij beseft wat ik zei/zeg. En dan heeft het nu een beetje pijn, maar beseft het hopelijk ook - dat het héél pijn had kunnen doen of mogelijk een ritje naar de dokter had gekost.