Ik troost altijd eerst en dan zeg ik dat ze de volgende keer even moeten opletten of iets niet meer op die manier moeten doen. Ik ben er tot nu toe nog nooit boos om geworden.
Ik zeg het ook vaak omdat ik schrik en het een eerste reactie is, vooral als ze erge pijn hebben, merk ik snel genoeg aan de reactie. Maar als ik ze echt 100x waarschuw en ze dan vallen en 9 van de 10 keer van de schrik huilen dan ga ik niet gelijk troosten. Ik ga wel naar ze toe maar vooral mijn middelste huilt heel snel en heel hard, als ik heb echt bij alles moet troosten heb ik daar een dag taak aan. Hij moet leren dat er consequenties aan bepaald gedrag zit, klinkt misschien harder dan dat ik bedoel. Als hij huilt lijkt het alsof hij mishandelt wordt dus ik ben ook eerlijk gezegd niet zo snel onder de indruk meer...
dat gevoel heb ik ook. maar goed, ik ren niet meteen te helpen/troosten. want zoontje wil tegenwoordig niet altijd getroost worden. dus even wachten en kijken hoe het gaat. en dan de rest. ik geef hem nooit schuld.
Ik snap niet zo goed waarom jullie dan schrikken..? Ik bedoel, als je in een situatie komt waarin je tegen je kind zegt dat je gewaarschuwd had, op welke manier dan ook, dan heb je het dus aan zien komen. Vervolgens heb je ook het risico ingeschat bij een eventuele valpartij en besloten dat dat klein genoeg is. Tenminste, daar ga ik dan even vanuit, dat indien het echt gevaarlijk is men zn kind weghaalt. Stel mijn kind is bijvoorbeeld steeds op de bank aan het klauteren, met de kussens aan het smijten enz., en ik waarschuw hem tig keer dat hij voorzichtig moet zijn of moet oppassen of weet ik veel wat, en ik loop daarna naar de keuken, heb ik dus al besloten dat hij best het risico mag lopen om te vallen. Als ik dan in de keuken daadwerkelijk boem hoor, schrik ik niet, maar kan kindlief wel degelijk iets te horen krijgen als: "en nu ga je luisteren/wat had mama nou gezegd/en nu blijf je ervanaf". Dat is geen schrik, maar de consequentie van het niet luisteren benadrukken. Net zoals wanneer je je kind voor straf naar de gang stuurt omdat hij niet luistert. Dan geef je op het moment dat je hem daar af haalt ook aan dat hij naar de gang moest omdat hij niet luisterde. Als hij zn stoeltje bijv. op de vensterbank zou zetten, daar op gaat klimmen om vervolgens te kijken of hij op een been kan staan, loop ik dus niet naar de keuken toe. En ga ik ook geen tig keer waarschuwen, maar trek ik hem meteen ervan af. Het risico dat er iets ergs gebeurt is dan te groot. Ik heb het dus niet over de gevallen waarbij je onverhoopt direct door mag naar de SEH hè...
misschien moet je niet meer waarschuwen? dat geldt vr voor een heleboel moeders. ik waarschuw niet echt zo 20 keer 10 keer. ik leg de dingen van te voren uit. maar misschien heel raar. maar ik waarschuw mijn zoontje niet; dat valt me nu op. ook als ik zie dat hij niet oplet of zo. soms wel voorzichtig he, of ietsje rustiger of zoiets zeg ik. maar niet zoveel waarschuwingen zoals vele moeders hier zeggen. ik zal kijken hoe dat komt.
Hangt zo van de situatie af. Ik heb een zoon die zelden huilt en als hij dat dus wel doet, dan troost ik hem altijd gelijk en altijd. Dochter is wat kleinzieriger en gaat vrij snel huilen. Afhankelijk van wat ze aan het doen is, kan het zijn dat ik even wacht. Het gaat dan ook vaak wel over. Als ze werkelijk dingen aan het doen zijn waarvoor ik waarschuw (en ik waarschuw erg weinig) dan troost ik eerst en vraag ze te vertellen wat er gebeurd is. Dan komen ze snel tot de conclusie dat dat niet zo slim was. Maar pijn is pijn of dat nou 'dom' was of niet. Dochter huilt dus snel ook wanneer ze niet echt pijn heeft. Ze mag daar wel iets in harden.
ik beschuldig niet meteen, vraag eerst of het ergens pijn doet en troost mijn kind. ik verbaas me altijd over ouders die meteen zeggen niks aan de hand als ze het kind van de grond rapen. misschien is er wel iets aan de hand en doet het wel ergens pijn.
Het scheelt ook nogal.. Als ik 16 keer waarschuw en daarna zelf er geen iende aan maak... Heb ik blijkbaar al besloten dat het een leermomentje zal worden waarschijnlijk. Valt ze dan een enorm gat in dr hoofd ren ik wat harder dan voor een klein schaafje. En zal best eens zeggen.. "Tja.. Dat zei ik toch?" Maar dan wordt ze evengoed ook getroost op dat moment.. Dat gaat in 1 beweging door Al moet ik wel zeggen.. Als ik de kans op een gat in dr hoofd groter acht dan een schaafje... Ik dr natuurlijk niet door laat gaan.. Maar goed... Inschattingsfoutje kan gebeuren natuurlijk. (Tot nu toe nog niet gelukkig! *afkloppen*)
Ik waarschuw me zoontje zo vaak en als hij dan valt zeg ik ook tegen hem het is je eigenschuld moet hij maar luisteren geef wel een kus op de plek die zeer doet
Dit zat ik dus ook al 9 bladzijdes te denken. Juist als je waarschuwt schrik je toch niet? DL is hier uberhaupt panisch voor waarschuwingen. Geen idee waarom, maar als je maar PRAAT over vallen begint ze al te huilen alsof het echt gebeurd is. Dus ik waarschuw sowieso zo min mogelijk. Maar als ik het doe, is mijn eerste reactie, wanneer het daadwerkelijk mis gaat, ook vaak: told you so.
Het licht enorm aan wat het gevolg van het vallen is. Heeft hij zich echt pijn gedaan? Dan eventueel behandel ik het als dat nodig is en geef hem een knuffel en zeg. Was niet zo slim he lieverd kijk nu heb je zo een pijn. Dan heeft hij het ook echt wel geleerd voor een volgende keer omdat hij zoveel pijn heeft. Als ik zie dat hij alleen geschrokken is kan ik wat harder zijn omdat het dan op die manier wat meer zou doordringen en zou ik iets zeggen in de trant van: ik zei toch dat je .... Niet moest doen.
Waarom wil je je gelijk halen (tja, zie je wel... told you so etc) bij herhaalde waarschuwing. Ik laat mijn kinderen vertellen wat er gebeurd is en vraag dan door. Op die manier leren ze werkelijk van hun eigenwijsheid.
Maar hoe doe je dat met een kind dat nog niet praat ? Ik zie t al voor me.. ja mama ik ging op mn loopfiets staan en toen viel ik. Nou als mijn kind me dat nu gaat vertellen stuur ik haar naar de universiteit per direct!
maar ook tegen een kind wat niet praat hoef je niet te zeggen dat JIJ gelijk had. Je kunt het ook voor hem invullen "Wat gebeurde er nou... was je toch aan het springen op de bank? En toen gevallen? Dat was niet zo handig hè?" Dat is heel wat anders dan 'Zie je nou wel!' En als een kind wat nog niet praat (gezond kind) dingen doet waarvoor je hem echt moet waarschuwen, dan lijkt het me zaak om hem daar weg te halen.. Niet praten is meestal ook nog niet in staat om in te schatten
Dat ligt er aan, mijn oudste kan op het moment echt klieren door dingen te doen waar ik net voor gewaarschuwd heb. En dan word ik wel eens boos. Ik word ook wel eens boos als ze even kwijt is, en ik haar weer zie. Dat is van de schrik. Ik zeg daarna altijd sorry als het te merken was dat ik boos werd. Maar goed, als ze voor de 3e keer van een stoel valt omdat ze op 2 poten zit te wiebelen, dan word ik wel boos ja, want dan heb ik het al 2 keer gezegd.
ik snap je wel hoor happyglow. Snap wat je bedoelt. heb hier zo'n buurvrouw naast, waarbij je BIJNA mag denken dat ze het nog plezant vindt ook dat haar dochter valt, gewoon omdat ze een keer gewaarschuwd heeft en dochter valt toch. Nare manier van opvoeden vind ik dat. Ik heb het dus alleen over DIT soort intenties (soort lekker-puh! reactie), niet of een kind gilt omdat het soms boos is of hij valt of andere situaties.
hopen dat ie niks gebroken heeft. Maar verder wacht ik altijd even af hoe het kind zelf reageert. Als ie als een gek begint te krijsen ga ik wel even kijken hoe of wat. Als ie een beetje sip kijkt en oogcontact zoek, praat ik van een afstandje en roep hem bij me als ie zich zeer heeft gedaan. Gewaarschuwd of niet. Hoewel ik wel zo ben als ik hem gewaarschuwd heb en hij doet het toch, zeg ik het er wel even bij. Ik zei het je toch! Nou, laat eens zien. Zo'n soort reactie wordt het dan.
Ik ben het hier mee eens vind het sneu voor zo'n kleintje als ze al huilen en pijn hebben ook nog te horen krijgen je moet ook uitkijken snap het wel als ouder zijnde schrik je ook maar Als ze valt dan vraag ik haar eerst om zelf om te staan zodat ik weet dat ze alles nog kan bewegen en het niks "ergs" is daarna troost ik haar als ze weer wat rustiger is dan zeg ik haar dat ze een beetje uit moet kijken
Ik kijk altijd eerst even of het zich echt zeer heeft gedaan....... als dat het geval is even troosten en kusje erop en mocht het nodig zijn een pleister.... Komt de val ook al heb ik van te voren gewaarschuwd zal ik naderhand wel even uitleggen waarom het niet zo verstandig was om dingen toch te doen waarvan mama zegt dat het gevaarlijk is.
Het ligt er ook een beetje aan hoe vaak je kind valt, stoot en struikelt op een dag, mijn kind is een olifant in een porseleinkast. Hoe vaak die wel niet achter elkaar niet uitkijkt. Op een gegeven moment denk je; daar lig je weer op de grond.... en een kwartier later is haar teen weer tegen de kast aangegaan en 5 minuten later stoot ze wéér een ledemaat, die is zo druk, ze kijkt niet uit. Ik troost wel altijd, even wrijven, kusje er op. maar sla wel mijn ogen ondertussen ten hemel (ziet ze niet) maar op een gegeven moment ben je het op zo'n dag goed zat en dan begrijp ik zo'n reactie wel!