Ik vraag mij wel eens af of het tegenwoordig vreemd is om je kind, kind te laten zijn? Wij hebben altijd gezegd we willen onze zoon niet pushen, dit doen wij ook niet, we willen hem uitdagen maar verder mag die het zelf ontdekken. En als iets dan wat langzamer gaat ja dan duurt het wat langer, zo moesten wij geduld hebben tot 18 maanden voor meneer los liep en goed liep. Ik zei hij was laat tegen de fysio, en die zei wat zeg je? Ik zeg hij was laat nee hoor zegt ze de kinderen tegenwoordig zijn enorm vroeg, dit is nog steeds heel normaal. Ook praten deed die wat later maar wel heel goed in 1 keer, (nu is dit een familiekwaaltje praten allemaal pas tussen 3 en 4 jaar ) Ook hierop kreeg ik veel commentaar, ik moest mar naar een logopedist, wat heb ik daar te zoeken met een kind wat niet praat? Wij hebben het op zijn beloop gelaten, maar meneer is gaan praten en houd zijn mond niet meer. Die uitknop zou soms erg prettig zijn. (hij sprak wel wat trouwens maar meer lossen woordjes) Zo zijn er vele dingen, om ons heen moeten de kinderen met 3 jaar gaan drummen, sporten gymmen alles, liefst 3 dagen in de week, om vervolgens als ze 4 jaar zijn en naar de basisschool gaan zwemles (wat ik wel heel belangrijk vindt ) er nog bij te gaan doen. En dan ook nog liefst zo vaak mogelijk te gaan spelen bij vriendjes uit de klas, want anders is je kind niet populair. Ik sprak een vriendin vorige week en haar kindje was 4 dagen op rij aan het spelen bij vriendjes? om de 5e dag bij de oppas te zitten en het weekend ook weer op speeldate te moeten gaan. Ik vraag mij dan af ben ik zo ouderwets dat ik hem lekker zichzelf laat zijn en ontdekken? En zo komt het ook wel weer goed, onze zoon was weer snel met andere dingen, waar we nooit voor hebben hoeven pushen.
Tuurlijk mogen ze kind zijn.. maar over dat afspreken... kinderen willen dat zelf ook heel graag.. mijn zoon spreekt ook het liefst elke dag af en dan als het kan tussen de middag en na school weer..
ik denk dat we de kinderen inderdaad meer volgen... Ik zie hier juist, dat de ouders de kinderen écht wel afremmen in bijvoorbeeld dat afspreken. 1 x in de week is genoeg, terwijl ze liefst iedere dag willen. Diverse sporten: het hoeft niet - maar het is leuk denk ik voor de kinderen en tegenwoordig is de mogelijkheid er. Het aanbod en de manieren om er te komen zijn gemakkelijker.
Ik kijk ook heel erg naar hoe mijn kind is. Ze gaat ook pas met 2, 5 1 dagdeel naar de psz ipv 2 wat volgens sommige hoort en gaat wel naar ouder en kind gym wat ze geweldig vind! Ik vind het fijn om te ondervinden waar en wanneer zei ergens klaar voor is. Ik werk niet graag volgens het "boekje"
ik vind jouw gedachte niet vreemd, ik denk wel dat het aan het kind ligt hoe je ermee om moet gaan. Mijn dochter wilde toen ze 3 werd niks liever dan op ballet...we hebben dat een half jaar uitgesteld en ze wilde nog steeds dolgraag. En vanaf vandaag (ze is bijna 5) zwemles erbij (1 x per week een half uurtje). Zodra ik het idee heb dat het te veel wordt, dan doen we daar wat aan. Speelafspraakjes doen wij max 2 keer per week, dat vind ik zelf meer dan zat.
Onze oudste kinderen van 7 en 9 jaar willen ook het liefst iedere dag afspreken maar daar begin ik niet aan. Woensdagmiddag mogen ze altijd iemand meenemen en de andere dagen ligt aan hun stemming en dat bepaal ik dan zelf. Hier op school zie ik het ook veel gebeuren. Tussen de middag bij die en dan 's middags weer bij een ander en dat zowat iedere dag.Tussen de middag vind ik sowieso onzin want een uur later zien ze elkaar weer.Op maandag heb ik wel een vast overblijfkind maar dat komt omdat zijn moeder werkt en ze ook altijd enorm veel voor ons doen en daarom wil ik graag iets terugdoen. Mijn kinderen weten waar ze aan toe zijn dus we hebben er nooit gezeur over.
Hoezo kan een kind niet zichzelf zijn en ontdekken als hij 4x per week bij vriendjes speelt of op veel sporten zit? Als dat kind dat toch leuk vindt? Stel je onthoudt hem dat, terwijl hij daar zijn uitdaging uithaalt dan ontzeg je hem dingen en kan hij dus zichzelf niet zijn. Ik denk dat je niet moet kijken naar hoe anderen het doen en dat afkeuren maar kijken naar je eigen kind en wat bij hem/haar past en je dat zo goed mogelijk moet begeleiden. En je bent ook ouder om grenzen te stellen en ze te stimuleren. Je hebt je eigen gezin met je eigen normen en waarden. Lekker zo houden als je daar tevreden over bent en laat een ander met een andere opvoeding ook in zijn waarde.
Zolang de kinderen het zelf willen is het niet erg. Dan is 1 oppasdag ook echt geen probleem. Alleen als zo'n ouder nu elke dag het kind pusht, en het echt gebruikt als oppas, dan wordt het wel sneu.. Mijn jochie hoeft niet zo vaak een vriendje mee, zijn beste vriendje wil elke dag wel spelen. Dat wrikt soms een beetje. Maar het is altijd voor de leuk, (bijna) nooit omdat het moet..
Ik bedoel dus meer dat ik om mij heen hoor dat de kinderen moeten spelen bij vriendjes omdat de ouders anders denken dat ze niet populair zijn. Ik keur het niet af dat ze veel spelen bij vriendjes, al zou ik liever zien dat onze zoon straks lekker speelt met vriendjes aangezien ik hem liever buiten zie spelen dan de hele dag binnen. Ik keur sowieso niets af ik vraag me alleen af of het heel gebruikelijk is of misschien wel normaal aan het worden is dat de kinderen zoveel "verplichtingen" hebben. Dat is hoe ik het meer zie. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat een kind van 3 zegt dat die op blokfluitles, drumles of salsa spelen wil. Zeker niet als de ouders weinig met muziek hebben, dat is meer wat ik bedoel uit eigen ervaringen, dat ik merk dat vele kindjes gepusht worden door de ouders. En dat is wat ik zelf niet wil doen.
Onze zoon wil trouwens ook graag gaan sporten, maar hij wil waterpolo gaan doen. Daarvoor heb je eerst je diploma's nodig en wij hebben gezegd eerst lekker zwemles en dan mag jij op een sport en laten het dan afhangen van het moment en zijn kracht of die nog wat erbij gaat doen. Uiteraard mag die met 4 op zwemles zodat die des te sneller kan beginnen met waterpolo. Maar stel hij wil volgend jaar op gym en hij redt het geestelijk en lichamelijk ben ik de laatste die dat tegenhoud. Maar ik trek wel een grens het is niet zo dat ik straks 4 dagen in de week onderweg ben voor clubjes en dingen voor alleen hem.
Tja,het is moeilijk in te schatten wanneer de ouders pushen en wanneer het van het kind zelf uitkomt. Het ene kind is gewoon extraverter en heeft meer behoefte aan prikkelingen en stimulatie buitenshuis dan het andere kind. Met beiden is niets mis, het is aan de ouders om de aard van het kind te herkennen en te erkennen. Als je een introvert kind blijft pushen om van alles buitenshuis te doen dan komt dat de ontwikkeling niet ten goede, maar af en toe een hobby en een vriendje over de vloer lijkt me juist gezond. Waarom sommige ouders doorslaan is mij een raadsel. Ze zullen vast hun eigen leken theorie hebben over wat goed voor hun kind is .
Pushen vind ik ook niks. Onze dochter gaat nu al wel een half jaar naar peuterdansen, ze zeurde er al om voordat ze twee jaar was, dus tja. Maar ik snap wel wat je bedoeld hoor, maar ik denk dat het meer is dat het over komt als pushen ipv dat het echt zo is. Om een voorbeeld te geven, toen die kindertalentenprogramma's kwamen had ik altijd zo iets van, dat van nooit van een kind zelf afkomen. Maar met de kermis hier ging Quincy op een verhoging staan, ging ze roepen attentie allemaal, ga daar maar zitten dan ga ik voor jullie optreden. Ze is wat klein voor haar leeftijd dus veel mensen vinden dat dan schattig en bleven ook echt kijken. En madammetje ging idd dansen. Toen ze klaar was ging ze buigen ze zeggen dat we moesten klappen. Dusss, het lijkt wel vaker op pushen dan dat het in werkelijkheid denk ik is. Zolang je doet wat bij je kind past is het denk ik prima, wanneer een kind het moet omdat de ouders denken dat de kinderen er dan beter bij passen, dan ben je volgens mij idd niet goed bezig. (Idd met uitzondering van zwemles, dat moet van ons ook, wel pas op z'n vroegst over een jaar)
Mijn dochter wilde vorig jaar wel graag afspreken, maar het lukte nog niet echt. Toen heb ik dr wel een beetje geholpen. Vaak was t dan ook zo dat ze t op school vergat te vragen en als we naar huis fietsten begon ze er steeds over dat ze zo graag met die en die had willen spelen. Sja.. Dan moet je het vragen, schat. Dus ja, dan stimuleerde ik dr 's ochtends wel eens om iemand te vragen. Dat wilde ze dan ook wel hoor, maar kwam er op dat moment niet zelf mee. Op t moment heeft ze er wat minder behoefte aan. Ze gaat nu 2x naar de bso en 1x zwemmen. En dan vaak nog 1 middag spelen. Ik merk dat ze t ook gewoon fijn vindt om dan eens bij mij thuis te zijn. Prima natuurlijk
Ik vind de titel van je topic niet zo aansluiten bij de inhoud van het gesprek Het heeft niet zo heel veel met kind zijn te maken als je kind wat langer doet over het leren lopen en/of praten. Ook maakt de frequentie spelen hierin niet uit. Sterker nog; spelen met andere kinderen draagt juist bij aan het kind zijn. Ik denk eerder dat jij je bedenkingen hebt bij de manier van opvoeden en grenzen stellen. Een vergelijk maken van wat is goed (volgens jou en de ander) en wat is minder goed (volgens jou en de ander). Kind zijn heeft in mijn beleving te maken met het krijgen van ruimte om zich te ontwikkelen in zijn/haar eigen tempo. Daarin word het ondersteunt door de volwassenen, die indien nodig, een extra duwtje kunnen geven, wat ten goed komt van de ontwikkeling. Dat is wel afhankelijk van je eigen denkbeelden en opvoeding lijkt me. Als jij in je hoofd hebt dat een kind moet lopen met 9 maanden, zul je na 12 maanden inderdaad eens informeren bij een deskundige hoe dit zit. Zo ook met praten. Als je van huis uit gewend bent dat er goed, duidelijk en uitgebreid gesproken wordt, zul je eerder bedenkingen hebben dan wanneer je uit een gezin komt waarbij het niet zo nauw genomen wordt met de Nederlandse taal en het gebruik hiervan. Spelen, sporten, afspraakjes. Dat vul je in met de balans naar jezelf en naar je kind. Persoonlijk zou ik 1 a 2 speelafspraakjes per week wel genoeg vinden. Qua sporten vind ik een zwemdiploma ook enorm belangrijk en dus zal dat een van de eerste dingen zijn die hier gedaan worden. Maar ze mag daarnaast ook een andere activiteit gaan doen die ze leuk vindt. Denkt leuk te vinden trouwens. Ik kan bedenken dat ze op judo moet, maar stel dat zij zegt; ik wil op ballet? Dan mag ze ballet proberen. Maar zwemmen, daarin zit geen keuze. Dat is mijn idee en wat mij betreft hoeven hier ook niet vier dagen per week ingevuld te zijn. Bij andere kinderen is dat wel zo. Dat is ook prima natuurlijk. Ik probeer te kijken naar de behoefte van mijn dochter, maar ook naar mezelf.
+1 Niet te snel oordelen over een ander.. Al herken ik het wel dat sommige kinderen tegenwoordig, net als hun ouders, al een overvolle agenda (moeten?) hebben. Ze hebben geen tijd voor een speelafspraakje, pas over 3 weken. Mja, op zich heb je dat wel wat sneller als er al een paar dingen als bso en zwemles en misschien nog een extra sportclubje standaard zijn.. Maar ja, op de bso spelen ze ook de hele tijd en die clubjes zijn maar een uurtje. Dus om dan te zeggen dat ze 'geen kind kunnen zijn', dat vind ik wat overdreven. En mijn dochter mag van mij best op haar zwemlesdag ook nog gaan spelen hoor. Die zwemles staat expres aan het einde van de dag gepland. En of ze nu thuis (met de buurtkindjes? broer/zus) spelen of met een schoolvriendje.. Ook weinig verschil. Voor de een is het één soms geen optie (broer/zus/buurtkindjes), dus die hebben dan misschien wat meer behoefte om af te spreken.. Oh, en persoonlijk vind ik het wel prettig om wat dingen met haar te ondernemen/vermaken. Ze zit op zwemles en over een halfjaar misschien een sport erbij. Ik vind dat geen moeten, maar gewoon leuk vermaak. Ze kijkt bijv erg uit naar de zwemles en qua sport mag ze straks ook zelf kiezen wat ze leuk vindt. Beter dan thuis een beetje hangen en vervelen. Oók natuurlijk, ze krijgt haar rust echt wel. Maar die 2 uurtjes per week..
Oke ik had een heel ander idee van dit topic. Zoals het feit dat ik vanaf klas 6 (tegenwoordig groep 8) huiswerk kreeg in de vorm van topografie. Plaatsen uit het hoofd leren en dan een toets. Mijn zoon zit nu in groep 5 en moet wekelijks een spalm uit zijn hoofd leren + huiswerk van aardrijkskunde en geschiedenis (gaat om en om dus de ene week aard en de andere week geschied) + wekelijks een taal of rekenopdracht. Persoonlijk vind ik dit al best veel. Hier is de regel dat ze 1 x in de week gaan spelen (of er komt iemand spelen) de rest van de week kunnen ze buitenspelen (of binnen) met hun buurjongentjes en meisjes. De oudste gaat nu 1 x per week zwemmen, we hadden hem belooft dat hij, als hij zijn A zou hebben, iets anders mocht gaan doen. We hadden niet verwacht dat het zwemmen hem zo'n moeite zou kosten dat hij nu na 3 jaar lessen pas in het diepe zit. Dus mocht hij van ons naar de jeugdtheaterschool (hij geeft al ruim een jaar aan dat hij daar heen wil). De jongste is net begonnen met school en als ze 5 is gaat ze naar zwemles (buiten het feit dat ze hier pas met 5 mogen zwemmen vind ik het erg veel van een kind gevraagd om met school en met zwemles tegelijk te beginnen). Mijn zoon heeft dit jaar voor het eerst de verantwoordelijkheid om op maandagmiddag en vrijdagmiddag zelf naar school te gaan en weer naar huis te komen .
Mag ik vragen hoe oud jij dan bent? Ik ben van 1981, maar bij ons begon huiswerk ook al in groep 5, dus zo nieuw is dat niet. Zat alleen op een openbare, dus die psalmen heb ik nooit gehad.
Leuke openingstopic en erg herkenbaar. De oppas haar moeder zei dat haar kinderen met 4 a 5 maanden al in de wandelwageninzet zaten. En dat ze met 8 maanden al konden zitten en lopen, etc. Schoonzus van mijn zus haar kinderen konden beiden met 9 maanden los lopen. Als ik zeg dat ze net 2 weken zelfstandig kan zitten dan is het: wat is ze laaaaaaat !!!! Ik kan mij er best onzeker door maken, maar als ik naar het CB kijkt dan groeit ze gestaag (iets te langzaam maar oke..) ze is wel in keurige lengte. Ze brabbelt 90% van de tijd dat ze wakker is, onderneemt zelf actie en kan heel zoet zelf spelen. Ieder kind is uniek. Ik denk dat mensen onderling onbewust gaan vergelijken. Dat is op zich niet erg maar het KAN een moeder erg onzeker maken. Dat is dan weer minder....
Onze zoon zei met 7 maanden al papa en mama (gericht) en niet snel daarna volgende auto etc. Dus toen onze dochter 7 maanden was en nog niets zei (buiten het gepruttel om) begon ik me al zorgen te maken Daarin tegen liep onze zoon "pas" met 1.5 jaar terwijl onze dochter met 14 maanden al rond huppelde Maar of het in die gevallen prestatie gericht is of gewoon stoer doenerij van de ouder vind ik moeilijk te bepalen want bij de een is een paar stapjes een de handen van een ouder al lopen terwijl een ander er echt helemaal alleen een eindje los lopen onder verstaat.