Juffie, zoals ik eerder al typte, dat gevoel is inderdaad weer veranderd en ook weer terug veranderd. Gisteren zaten we bij mijn schoonouders en waren met zijn vieren een soort educatief spelletje aan het doen, ik zag mezelf helemaal zitten met zo'n koter op mijn been met zijn/haar beentjes aan elke kant bungelend en mijn stevige arm erom heen... Op zo'n momenten lijkt het me gewoon niet voor te stellen dat ik nooit mama wordt. Maar vandaag weer even met de zus van de overleden persoon aan de lijn gehangen en dan is de achtbaan weer rond hoor. Goh. Voor nu maar gewoon even afwachten en kijken of er überhaupt opties zijn voor ons. En dan zien we dan wel weer of onze wereld helemaal instort of niet. In elk geval heb ik de afgelopen dagen alweer genoeg reizen op mijn lijstje gezet om de komende 3 a 4 jaar mee door te komen. Dat lijstje was leeg na onze wereldreis afgelopen jaar. Videlsje, ik kan me voorstellen dat je dat meerdere keren hebt moeten laten uitleggen. Maar het klinkt eigenlijk wel prettig. Jij hebt sowieso de eerste 6 eitjes (als die er zijn) en de rest is om een ander koppel enorm blij te maken. Maar wat als dat koppel nou meer eitjes nodig zou hebben omdat ze bijvoorbeeld graag een tweede kindje van dezelfde donor (jij) willen hebben? Juffie, wat naar zeg. Ik hoop ook dat het een fase is en snel voorbij gaat. Kan er verder niks behulpzaams/zinnigs over zeggen helaas. Manlief heeft eergisteren de vloer in 'de babykamer' gelegd (we zijn het hele huis kamer voor kamer rigoureus aan het opknappen). Toch een beetje apart om in die ruimte te zijn, wetende dat de bestemming weleens zou kunnen veranderen. Gisteren zegt ie nog: 'ik vind ons huis toch wel groot genoeg voor drie kinderen, een stapelbed in de grote slaapkamer en een los bed in de kleine slaapkamer'. Ik vind het zo lief als hij dat zegt. Ben er alleen nog niet helemaal achter wat zijn reden is. Of dat is om mij moed in te praten of dat het is omdat hij het zelf ook echt enorm graag wil (of misschien wel beide). Ik heb er maar niet naar gevraagd, wilde even genieten van die fijne woorden. Dan nog een vraag: zijne r hier meiden bij wie de cyclus is gevolgd d.m.v. bloedafname? Ik ben nl afgelopen vrijdag op cd3 geweest om bloed te prikken en vraag me af wanneer ik dan deze cyclus weer zou moeten. Ik moet sowieso de gyn nog bellen om te vragen voor een afspraak om de uitslagen van de echo van ml en de bloeduitslagen te bespreken, dus dan kan ik het ook wel vragen. Maar ik kom altijd liefst goed beslagen ten ijs... (of hoe noem je dat?)
Ik moet de 18e papieren in gaan vullen voor mijn donorregistratie. Maar het eerste psychologisch gesprek vond ik nogal onnodig. Ik snap wel dat er protocollen zijn en papierwerk enzovoorts. Maar voor mij was dat gesprek niet nodig geweest. Hetzelfde verhaal wat ik nou elke keer hoor Ze zei wel tegen ons dat wij een zeer duidelijk koppel waren hahaha. We wisten precies wat we wilden en hoe en ze kon ons niet aan het twijfelen of wat dan ook brengen wat ze heel goed vond dat wij zo rotsvast waren in onze beslissing. Want blijkbaar zijn er ook zat koppels die veel meer tijd nodig hebben om na te denken. Maar lotje ik heb geen idee doe dat zit. Ik heb wel begrepen dat ze niet teveel kinderen willen van 1 donor dus ik denk dat als ze dan niks meer van mij hebben dat ze pech hebben en een andere donor krijgen.
Bij mij hebben ze toen alleen maar bloed geprikt na mijn eisprong voor mijn progestron waarde kan dat? Dan kunnen ze echt zien of je een eisprong hebt gehad. Maar verder heb ik alleen maar echos gehad.
hier mijn cyclus gevolgd dmv bloedafname.. weet niet meer precies hoe of wat, want dat was in 2009, maar weet wel dat ik 3 x bloed moest prikken, en dan steeds 1 dag ertussen moest laten. hier was onze waskamer de ''babykamer''... ik durfde t toen al niet meer echt ''toekomstige babykamer'' te noemen.. mijn hoop was zo goed als vervlogen.
Dankjulliewel dames. Pfff, net een heel irritant telefoongesprek gehad met iemand bij gynaecologie. Waar we eerst gewoon konden bellen voor de semenanalyse-uitslag, gaat het nu opeens niet, wordt ook geen reden voor gegeven. En zo'n verschrikkelijk zakelijk typ, bah. Dit kan niet, dat werkt niet zo, dat gaat niet... het leek wel of dat de enige zinnen waren die ze kon uitspreken... 'hallo??? je spreekt hier met een MENS!'. Pfff. Anyway, het potje inleveren laten we dus nog even zitten aangezien we toch nog geen uitslag krijgen. En we kunnen een week na de echo een afspraak inplannen voor de uitslag van alles (bloed, semen en echo). Ze kon me ook geen antwoord geven op de vraag of mijn cyclus nog verder vervolgd wordt nu... waarom is er dan op cd3 bloed afgenomen? Ik begrijp er niets van. Ik denk dat ik vlak voor mijn eisprong (over twee weken) nog even ga bellen met de gynaecoloog bij wie we zijn geweest (is nu op vakantie), misschien is ze dan terug en moet ik toch bloedprikken na mijn eisprong... proberen kan altijd. Gelukkig ook nog goed nieuws. De medicijnen van mijn man slaan aan en er is tijdens de controleonderzoeken iets verbetering geconstateerd. Nu nog afwachten op het genetisch onderzoek.
@lotje wat lastig zeg. Is ook erg verekend de onduidelijkheid over die uitslag enzo. In welk ziekenhuis loop je?
Ik voel me gewoon ongehoord en onbegrepen door dat ziekenhuis. Ik hoop maar dat de gyn bij wie we dat gesprek gaan hebben dat gevoel weg kan nemen. Heeft iemand van jullie boeken gelezen over het onderwerp wel/geen kinderen en/of KID? Ik heb een lijstje gevonden achterin een boekje van het ziekenhuis, daar staan twee boekjes op die ik misschien wil bestellen: 1. Een leven zonder kinderen (ongewilde kinderloosheid: beleving, stress en aanpassing) door Frank van Balen. 2. Kindje ja, kindje nee (over keuzes, wel of niet KID, IVF, adoptie) door Jeanette van den Noort. En andere titels: Als zwanger worden niet snel lukt - Minder vruchtbaar? - Misschien volgende maand - Ongewenst kinderloosheid, een onzichtbaar verlies - Zwanger via een omweg - Eisprong - Stoppen of doorgaan - Stil verdriet. Toen we het er gisteren nog eens samen over hadden, zei manlief: 'dit is nu juist wat ik eerder altijd bedoelde wat ik niet wilde' en hij doelt daarmee op de mmm. Ik kon er niet veel op zeggen. Stel er is een ingreep mogelijk en hij zou dat niet willen doen, denk ik dat ik me daar niet bij neer zou kunnen leggen en het gevoel zou hebben dat hij zo makkelijk het naast zich neerlegt om mij nooit moeder te laten worden. Hoe veel ik ook van hem hou, daar zou ik echt niet zo makkelijk mee kunnen leven. Maar goed, daar zullen nog wel de nodige gesprekken over volgen. Adoptie zal sowieso geen optie zijn voor ons, dat willen we allebei niet. KID is nog nooit ter sprake gekomen.
lotje: dus jou man wilt niet een tese oid gaan doen? Heb je enig idee hoe hij zou reageren als t KID onderwerp ter sprake zou komen?
Wij waren vrij open naar elkaar. Vooral na het bezoek in maart. Ml stond open voor een tese en wilde er alles aan doen om mij zwanger te maken. Kid kwam ook al snel ter sprake daarna. Beide hadden we zoiets van adoptie willen we niet maar kid wel. Al dan wel of niet ene bekende donor. Nu zijn we zo blij dat we deze stap hebben gemaakt. Maar al die maanden van onzekerheid daar werd ik ook niet goed van. Dan heb je een afspraak en je komt bijna voor niks. Maar goed dat we dat nu allemaal achter ons hebben. We kijken nu positief vooruit.
Ik denk dat hij het uiteindelijk het wel zal doen omdat dat dan de enige optie is om zeker te weten of we ooit een biologisch kindje van ons samen zouden kunnen krijgen. Hij wisselt ook heel erg qua humeur en gevoelens. het ene moment weet ik zeker dat hij er alles aan zou willen doen om mij mama te maken. Hij weet hoeveel verdriet het me doet als het niet zou kunnen. Het andere moment heeft hij de balen van alle ziekenhuisbezoeken en is hij er helemaal klaar mee. (for example, sinds gisteren zijn we al 4 ziekenhuisbezoeken en een telefoontje verder, 2 voor schoonpa, 1 voor hem, 1 voor mij. Vorige week zijn we denk ik 4 keer in het ziekenhuis geweest, de week ervoor 2 keer denk ik. Het feit dat je de tel al kwijt bent zegt genoeg ). Hij weet ook wel dat het verhaal voor mij nog niet is afgelopen en het anders een hele moeilijke situatie wordt. M.b.t. KID heb ik echt geen enkel idee. Ik denk dat het ook het beste is om hem zelf eerst erover na te laten denken en ermee naar mij te laten komen zodat hij het gevoel en idee heeft dat hij er zeggenschap over heeft. Ik ben namelijk nogal iemand die snel is en op veel dingen vooruit loopt en daar heb ik tijdens onze relatie wel van geleerd dat hij daardoor weleens het gevoel heeft gehad dat 'de keuze al gemaakt was'. En dat wil ik niet. Het moet voor hem gevoelsmatig een keuze van ons beide zijn en als ik er al helemaal over nagedacht met een verhaal bij hem aan kom, zal hij eerder terugdeinzen omdat hij dan het gevoel heeft dat hem iets opgelegd wordt, wat zeer zeker niet zo is. Dat gevoel praat hij zichzelf aan. Bovendien weet ik ook nog niet hoe ik zelf t.o.v. KID sta. Ik heb nog te veel vragen. M.n. het idee dat ik een kind zou krijgen van een donor die bijvoorbeeld 'echt aso' is en uit een 'achterstandswijk' komt en bijvoorbeeld een uitkering trekt, kan ik niet plaatsen. Dat is iets wat ik los moet laten. Maar wellicht dat dat soort zaken ook met een donorpaspoort al kunnen worden onderschept. Ik hoef niet te weten wat zijn beroep is, maar ik wil wel dat het een donor is die in elk geval een studie heeft gedaan (mbo/hbo maakt echt niks uit) en die een soort van Jan Modaal is. En ook het verdriet dat ik dan niks van mijn man in het kindje terug zou kunnen zien. Ik weet niet of ik dat kan. Voorlopig ook nog maar niet te veel aan denken. Eerst maar eens uitslagen afwachten en kijken of een tese o.i.d. überhaupt een optie is.
Wat fijn zeg! Openheid is er bij ons redelijk. Maar ik wel vooral nog niet op de zaken vooruit lopen om hem dus niet voorbij te rennen. Dus KID komt voorlopig ook zeker nog niet ter sprake. Pas als we uitslagen hebben en/of een eventuele TESE aan bod komt, denk ik dat de tijd rijp is om over KID te beginnen. M.b.t. de tese hebben we vooral gesproken over de verschillen tussen binnen- en buitenland en hij heeft me dit keer duidelijk laten uitleggen waarom ik naar Gent of DD zou willen. En hij begrijpt ook dat als de uitslag in Nijmegen negatief zou zijn, ik het niet los zou kunnen laten en voor een second opinion naar DD/G zou willen. Dus dan maar beter meteen. Ik kan me goed voorstellen dat je ontzettend blij bent met deze stap. Eindelijk duidelijkheid! Eindelijk weer een kans op een zwangerschap! Ik gun het jullie van harte. En nu ik dit typ, twijfel ik geen moment meer over KID. Maar het lijkt wel een gevecht tussen het engeltje op mijn linkerschouder en het duiveltje op mijn rechterschouder. Mijn man kreeg afgelopen weekend nog ene verdwaalde foto van zijn moeder van toen hij zijn zwemdiploma in ontvangst nam als klein jochie. Ik vind het zo moeilijk om die foto te zien. Ik kan alleen maar denken dat wij nooit een ventje krijgen dat op hem lijkt. Die mooie lach, die guitige kop en die gekke bekken...
DA, met die uitspraak bedoelde hij zeker letterlijk wat hij zei, maar er is een verschil tussen willen, moeten, kunnen en doen. Dus niet willen, betekent voorlopig nog niet het niet doen. Ik denk dat voor hem een TESE met alle trammelant die erbij hoort niet opweegt tegen mijn verdriet en het verwerken ervan. Wat swimming al zei, je wil ook gewoon duidelijkheid of er nog opties zijn en hij wil het denk ik ook niet op zijn geweten hebben dat hij er niet alles aan heeft gedaan om mij mama te laten worden. Dus zal hij zich vermannen en het toch doen. (denk ik)
Dat is idd iets wat je dan los moet kunnen laten. Weet je wat het is, jullie staan nog niet voor deze keuze. Ik wou ook geen donor, vond dat moeilijk. Maar toen we eenmaal voor deze keuze gezet werden, kreeg ik er zo'n andere mening over. En waar t zaadje ook vandaan komt, jullie doen de opvoeding, het kind leert van jullie, en zal jullie gewoontes over nemen. Dat verdriet dat je niks van je man in je kindje terug zal zien... tja ik moet zeggen, dat dat mijn grootste struikelblok was. Maar dat is helemaal weg, als ik zie hoe mijn man met zijn dochter omgaat....hij is haar papa Je moet idd niet op de zaken vooruit lopen. Ik denk ook dat het belangrijk is om te laten merken aan je man, dat je hem de tijd gunt. Hoe weet je dit? Heb je dat gevraagd aan hem? Zo nee, dan weet je dit niet. Je weet gewoon niet wat er op dit moment in zijn hoofd afspeelt. Jullie moeten echt goed blijven praten, en dingen tegen elkaar/ op elkaar gaan afwegen. Jullie zitten nog maar in de begin fase van de mmm, en (eigenlijk ook maar goed) ga je steeds kleine stapjes verder. Ook jou man zal stapje voor stapje zijn grenzen gaan verleggen. Dit kun je niet in 1 grote stap doen. ------------------------------------------------------------------ Ik snap dat je verdrietig bent, en dat je t liever gister nog zag gebeuren dan vandaag. Ik zal niet liegen tegen je, maar waarschijnlijk zal t nog wel zwaarder worden... Dit is nog maar het begin, en mochten jullie gaan beginnen met een eventuele behandeling, en je word er niet zwanger van.. die teleurstellingen moet je ook allemaal gaan verwerken. Misschien is het niet nodig.. en lukt een poging snel. Je weet t niet, maar misschien is t fijn om je een beetje voor te bereiden. Misschien helpt t om je gevoel, je verdriet, frustratie en misschien wel boosheid los te laten in een brief oid. Kan heel erg opluchten. En ''plan'' als er een dag een beetje rustig verlopen is, een gesprek in met je man, vraag naar zijn gevoel.... wat vind hij ervan dat er geen zaad zit in zijn lichaam? Heel veel mannen, voelen zich geen echte man meer.. misschien heeft hij dit ook wel. praten...praten...praten dat is zo belangrijk. Pas als je dat gedaan hebt, kun je elkaar goed steunen, en er goed voor elkaar zijn. Omdat je weet wat er in een ander omgaat.
zo poeh hee.. haha.. ik moet er geloof ik op gaan letten dat ik niet meer zoveel t woordje misschien moet gebruiken...
DA, wie weet is dat gevoel dan inderdaad anders. Ik denk ook niet dat ik me daar nu al in kan verplaatsen. Jouw ervaringen te horen doen me in elk geval goed en zijn erg hoopvol. Tijd is ook het probleem niet. Ik heb niet het gevoel dat ik vandaag zwanger zou willen zijn. Het is meer de onduidelijkheid die ik moeilijk vind. Je wordt zo heen en weer geslingerd in een emotionele achtbaan. Dat het alleen maar zwaarder wordt, heb ik wel begrepen uit je blog. En als ik daaraan denk (de spuiten, de ritjes, de teleurstellingen, de puncties) dan weet ik ook dat we pas aan het begin staan. Maar als er nog iets mogelijk is, heb je in elk geval nog een keuze om door te gaan of om ermee te stoppen. Hij heeft niet letterlijk gezegd dat dat voor hem niet opweegt tegen mijn verdriet. Maar hij wil wel weten of er nog zaadjes zijn. Althans, op sommige momenten. Als hij denkt aan alle trammelant en het feit dat we net uit een hele mmm komen (is dan vanaf vandaag op het einde) wil hij gewoon rust. Maar als hij dan denkt aan papa worden en mijn mamagevoelens en letterlijk zegt: 'je wordt de beste mama die ik maar kan bedenken' en ik ook weet dat hij dat volledig overtuigd meent. En hoe hij met die kamer bezig is, dan zit hij weer in een andere mindset en weet ik zeker dat hij ook wil weten of er nog opties(/zaadjes) zijn. Hij ziet op de goede momenten ook een toekomst met kindjes.
Tuurlijk wilt hij rust, niemand zit te wachten op de mmm.... en al helemaal niet als je net een hele riedel over je heen gehad hebt. Maar als hij zo tegen je praat, en met die kamer bezig is, dan weet je gewoon dat zijn wens er ook is, en hij t ook heel graag wilt. Idd eerst maar eens even de uitslag(en) afwachten, en dan verder kijken (een stapje verder)
Praten doen we vooral in het weekend, maar omdat zijn ziekte nu ook even enorm in de picture stond (en voor ons allebei belangrijker is dan de kinderwens), is m.n. daarover gepraat. Op een gegeven moment wordt praten ook speculeren als je weinig duidelijkheid hebt en dat is niet prettig. Dan maak je jezelf en elkaar alleen maar gek. Maar dingen zoals het irritante telefoongesprek en mijn gevoelens daarbij ga ik zeker straks bespreken. Ook heb ik wat data waarop we een afspraak kunnen plannen voor de uitslagen. Hij kan dan kijken welke dag en datum hem het beste uitkomen. Zo ligt de keuze bij hem i.p.v. dat ik het hele gebeuren regel en hij maar aan moet schuiven. Het feit dat we nu weten dat hij waarschijnlijk nog heel wat jaren te gaan heeft is al een enorm stralende zon aan de hemel vergeleken met een paar maanden geleden waarin we dachten dat we het nooit zouden halen om samen 40 te worden (heel cru gezegd is hij door het oog van de naald gekropen en had hij er al niet meer kunnen zijn). Dus in dat perspectief is onze kinderwens nooit zo op de voorgrond geweest. Voor mijn gevoel moet er ook nog wat tijd overheen gaan voordat we ook echt voor een mmm traject kunnen gaan. Eerst even rust na deze heftige periode voordat we zo'n nieuwe periode aan willen gaan. Maar dit wil niet wegnemen dat we geen duidelijkheid willen m.b.t. de aanwezigheid van zaadjes.