Pfff ik zit met een dilemma zal als eerste even uitleg geven!! Mijn moeder is terminaal ziek...ze heeft alvleesklier kanker maar ze vecht er goed tegen! Ze hebben haar in april een paar maanden gegeven maar ze is er nog steeds! Helaas veel te jong maar je doet er niks aan, aan deze ..... ziekte :'( Nu ziet mijn zoontje bijna 2 haar steeds in bed en begrijpt ook wel dat er iets niet klopt met oma! Gelukkig geeft die haar kusjes en knuffels en is die er niet bang voor ook al is oma vermagerd en ziet ze er anders uit! Maar nu zit ik dus te twijfelen wat ik moet doen! Hem wel mee nemen als het zover is zodat hij ook afscheid kan nemen op zijn manier en ik hem kan vertellen dat oma nu naar de sterretjes gaat en hem wijzen zodat die het ziet!! Of hem niet meenemen en hem gewoon vertellen dat oma een sterretje is!! Ik zit hiermee omdat die oma nu steeds ziet als we er naartoe gaan, ze is gewoon thuis, en ben bang als we straks naar opa en zijn neef gaan dat die oma gaat zoeken want bed is dan weg enz. enz. Wat zouden jullie doen ?
Ik zal hem wel mee nemen.. Zo kan hij op z'n eigen manier afscheid kan nemen en is oma niet opeens 'weg' als hij bij opa en neef komt.. Ook voor jou, opa en andere familie lijkt het me fijn dat je zoontje erbij is.. Voor nu en straks heel veel sterkte!!
Dat is altijd heel erg moeilijk. Mijn oma is pas overleden en dat was vrij plotseling. Ik heb bij de bibliotheek het boekje 'lieve oma pluis' gehaald en dat een paar keer voorgelezen. De jongste (22 mnd) heeft van de hele gebeurtenis alleen meegekregen dat ik verdrietig was. De oudste heeft het redelijk bewust meegemaakt en is zelfs na het overlijden gaan kijken en beide zijn nog naar het graf geweest om de bloemetjes water te geven. Oma is nu het sterretje dat twinkelt. Nu staat jou moeder natuurlijk veel dichterbij, dus de keuze om naar de uitvaart te gaan is wel anders. Hij is nog wel heel jong, maar ik zou hem wel betrekken bij en voorbereiden op wat komen gaat. Bedenk wel dat de uitvaart ook voor jou een goed afscheid moet zijn en dat je niet het gevoel krijgt dat je eigenlijk niet veel van de uitvaart hebt meegekregen omdat je continu met je zoontje bezig bent geweest. Veel sterkte.
Als hij nu hecht is met oma en hij is een heel klein beetje rustig te houden, zou ik hem wel meenemen naar de begrafenis. Maar stel je partner verantwoordelijk voor hem, zodat jij in alle rust kan afscheid nemen. En hij ermee naar buiten kan als het echt te moeilijk is / hij echt te druk gaat doen. Misschien ook es in de bib kijken of ze geen kinderboekjes hebben over zieke mensen. Dan kan jij (of zijn vader) hem zo al lichtjes voorbereiden op oma die ziek is ... En komt hij niet uit de lucht vallen als 't zover is. Sterkte jijzelf ook!
Mijn stiefmoeder en dus de oma van mijn dochtertje is overleden aan darmkanker toen mijn dochtertje 2 jaar en bijna 3 maanden. Mijn dochtertje heeft ook het hele ziekteproces van dichtbij meegemaakt en was er ook bij toen haar oma thuis net overleden was. Wij hebben haar wel meegenomen naar de begrafenis en dat is heel goed gegaan. Ze was heel lief en rustig en ik heb ook nog wat gezegd tijdens de dienst. Ik heb toen wel tegen mijn vriend gezegd dat hij haar niet tegen moest houden als ze naar me toe wilde als ik met mijn verhaal bezig was. Een boos kind leek me vrij lastig, dan maar verder met mijn verhaal met een kind op mijn arm. Ze bleef gewoon netjes zitten (wel met rozijntjes) en zei alleen heel hard aan het eind: "mama, huilen hè papa?", maar dat vond iedereen alleen maar heel schattig. Verder heb ik niet het gevoel dat het veel indruk heeft gemaakt. Nu 2,5 jaar later kan ze alleen ineens zeggen: oma dood hè? Maar het is absoluut niet zo dat ze ziek met de dood associeert. Maar goed, dit was wel mijn stiefmoeder, dus dat is toch iets anders dan je eigen moeder. Als je het gevoel hebt niet aan je eigen verdriet toe te kunnen geven, kun je volgens mij beter een andere oplossing zoeken. Heel veel sterkte de komende tijd!
Mijn vader is overleden toen mijn dochter 11 maanden was. Wij wisten ook dat het eraan zat te komen en heb het met mijn vader overlegd. Hij vond het zelf prettiger als we onze dochter op haar manier afscheid van hem zouden laten nemen, dus we hebben haar meegenomen naar het rouwcentrum. Ze heeft hem geaaid over zijn buik en gezicht en daarna daar een beetje naast de kist gespeeld. Nu was mijn dochter dus nog wel een stukje jonger als jouw kindje maar voor ons was het prettig op deze manier. Zij heeft wel doorgehad dat dingen ineens even anders ging en dat we verdriet hadden enzo maar zij heeft op haar manier afscheid kunnen nemen van haar opa, en wij hebben bij de crematie in alle rust afscheid kunnen nemen op onze manier van mijn vader. We hebben wel de dvd van de crematie gehad, mocht ze er later behoefte aan hebben, kan ze altijd terugkijken.
Overigens...mijn vader is 9 maanden thuis geweest tijdens zijn ziekteproces. Zij kwam daar altijd als ik moest werken dus hij was er altijd als zij kwam. Was hij er even niet (boven op bed of gewoon even weg, of naar het ziekenhuis ofzo) ging ze altijd huilend naast zijn stoel zitten, dan mistte ze hem echt. Nadat hij is overleden heeft ze dit nooit gedaan. Ze heeft hem niet gezocht, heeft niet naast zijn stoel zitten huilen of iets dergelijks. Dit was al voordat ze hem had gezien in het rouwcentrum (op zondag overleden en op vrijdag zag zij hem pas voor het eerst weer, in die andere dagen zijn we wel bij mijn moeder thuis geweest). Heel gek vonden wij dat, maar ook ergens wel heel fijn. Net of hij nog om haar heen was/is. Veel sterkte voor jou trouwens, slopende tijd!!!
Ik weet van mijn schoonzus toen ze stief dat haar kinderen ook meegingen met de begrafenis. Dit hebben ze goed begeleid daarheen. De jongste was toen 1.5 a 2 jaar. Wel verschil tussen moeder en je oma natuurlijk maar toch ze gaan hier vaak beter mee om dan wij altijd maar denken. Er zijn inderdaad veel boeken over maar vertrouw vooral op je eigen gevoel en die van je kleine. Mooi nummer waar de kinderen nu nog veel houvast aan hebben is nummer van K3-wanneer zie ik jou terug. Mooi lied voor kinderen over sterfte
Dankjewel allemaal... Ja vindt het echt moeilijk. We denken wel ze zijn nog zo jong ze krijgen het niet mee..maar ondertussen. Heb het er ook met me moeder over gehad en ze zei dat ik hem niet mee moest nemen want ze wilt niet dat die al dat verdriet ziet, maar ik moest hetzelf weten! Mijn verdriet voelt hij zowiezo heb op moment geen baan en begin soms uit het niets te huilen! Vind het gewoon zo moeilijk!! Pfff
Je verdriet mag er ook gewoon zijn toch...het is ook niet niks he! En benoem maar naar je zoontje waarom je zo verdrietig bent (ik doe het ook met mijn dochter als ik moet huilen: 'mama is verdrietig want ze mist opa zo, en ze wil zo graag met opa kletsen en knuffelen maar dat gaat niet meer'). Het is niet erg om verdriet te hebben, je zoontje mag best weten dat dat ook een emotie is én hoe je ermee omgaat! Ben er zelf van overtuigd dat ze het absoluut mee krijgen!!
Als het even een beetje kan meenemen! Het liefst met iemand er bij die er speciaal voor je zoontje is en die, mocht het nodig zijn, even met hem weg kan lopen. Ik heb meerdere keren gezien dat dat zo gedaan werd met (kleine) kinderen en eigenlijk nooit slechte ervaringen mee gehad. Voor je zoontje is afscheid nemen ook belangrijk. Veel sterkte!
Ja hier was ikzelf ook al aan het denken, maar weet niet of me zoontje dan stampij gaat maken omdat die bij mij weg moet! Het is echt een mama's kindje Dankje!!