Als ik in mijn eigen huis ben een ik bezig uit zicht vind ik het geen probleem. Ben knik anderen thuis en ik zit er naast vind ik het ook niet erg. Wij hebben misschien net andere ideeen dan de persoon waarbij we op bezoek zijn. Van het weekend waren we bijvoorbeeld bij een vriendin en mijn zoon zat met een lego auto over de salontafel te rijden. Een autootje met rubber banden. Hij deed ook niks geks ofzo. Zij sprak hem daar op aan. Ik had het wel gezien maar zag het probleem niet zo dus net niks van gezegd. Zij vond dat de auto niet op de tafel mocht, prima. Dan vind ik het alleen maar fijn dat ze het zegt voordat er frustraties blijven hangen
Ik vind dat zolang ik er iets van zeg een ander zich er niet mee moet bemoeien. Ben ik er niet of corrigeer ik hem niet dan is het goed recht dat een ander er iets van zegt.
Ik zou het niet erg vinden, als het maar niet om rare dingen gaat die mijn kind anders wel gewoon mag of zo. Ik heb vaak genoeg bij neefjes/nichtjes dat ze echt heel brutaal zijn, dan zeg ik er gewoon wat van. Vooral ook omdat niemand anders het dan doet en ik van mening ben dat iets echt niet kan (dingen door de kamer smijten, raar taalgebruik, slaan, als mama zegt dat iets niet mag en het kind doet het toch en mama laat het vervolgens gewoon gebeuren, dat soort dingen). Misschien moet ik me daar echt niet mee bemoeien, kan me wel voorstellen dat dat heel vervelend is, maar in sommige gevallen denk ik dan echt dat het beter is voor het kind om duidelijke grenzen aan te geven en vind ik het zielig dat niemand dat belangrijk schijnt te vinden.
Ja dat mogen ze. Ligt er aan op welke manier nartuurlijk, maar gewoon zeggen" nee D. dat mag niet" heb ik totaal geen problemen mee. Slaan of een tik geven moeten ze niet flikken. Dan zal ik eens tikken gaan geven
Dit dus... Ik vergeet nooit weer dat schoonvader mijn dochter een tik op haar vingers gaf.. Nou werkelijk waar, mn oerinstinct was nog nooit zo luid aanwezig geweest tot op dat moment. Als er al iemand tikken uit mag delen (wat we hier niet doen) dan ben ik het, en NIEMAND anders.. *grom :x*
Ligt er aan wie... Maar ik kan het van heel veel mensen hebben hoor en als ik het er niet mee eens ben, dan horen ze dat ook wel van mij. Ik zou wel kwaad worden als het een soort machtsstrijd wordt waarin continu dochter (figuurlijk) over de vingers getikt wordt. Ik ben blij dat mijn (schoon)ouders dit niet doen, die laten het echt aan ons over. Als we er niet bij zijn zeggen ze zelf iets tegen haar en als ik er wel bij zit, maar het toch niet zie, dan vragen ze aan mij of ze dat wel mag waar ze op dat moment mee bezig is en dan kan ik alsnog zelf ingrijpen. Maar goed... Ze mag hier heel erg veel en wanneer ze toch de hele tijd dingen uitvreet die niet mogen, dan is er kennelijk iets dat haar dwars zit want dat doet ze echt nooit.
@ NooNoo, dus als iemand van wie je het niet kan hebben. Dan zeg je het gewoon? Laat je het van je eigen gevoel afhangen daar in? Dus jij wil dat niet hebben en het boeit je niet dat daar bijv. onderscheidt in zit ten opzichte van SO of eigen ouders bijvoorbeeld? Ik vraag dit, omdat ik vaak meer van mijn eigen familie kan hebben dan van sf. Moet ik daar schijt aan hebben? Of het één bij de ander toelaten omdat de ander dit ook mag.
Erg herkenbaar allemaal, ik weet me geen houding te geven.. De laatste tijd valt het wel mee gelukkig. Als J.ens iets doet wat ik zelf niet zie dan vind ik het wel ok. Maar heb ook wel eens gehad dat een kennis van mijn schoonmoeder bij hem ging staan, maar op zo'n manier dat ik er niet bij kon (heeft ook wel een dikke kont hoor).. Maar zoals gisteren was ik op een verjaardag en toen zat J.ens daar in een kast, en dan zegt niemand wat..
Echt corrigeren als straf ofzo geven net, maar wel een halt toe roepen! Doe ik ook bij kinderen van vrienden en adersom..
Iemand anders mag mijn kind best corrigeren, mits het terecht is en het op een normale toon is! Als ik het een onzinnige correctie vind dan trek ik m'n mond open. Daarbij blijven wij de ouders en hebben 't laatste woord. Wij corrigeren ons neefje (4) ook wel eens. Bijv: niet te hard rennen hè, straks val je! Of denk om je zusje of kleine neefje.. Mn zwager/schoonzus nemen 't dan verder over als 't de spuigaten uit loopt.
Nou, weet je... Ik wilde eerst typen dat het me helemaal niet uitmaakt. Maar opeens was daar een stel in m'n gedachten en gingen m'n nekharen tóch overeind staan, bij de gedachte alleen al dus Dan ligt het wel echt aan de situatie, maar ik zou sneller geneigd zijn om op m'n strepen te staan. Waar ik bij een ander m'n schouders zou ophalen omdat het de moeite niet waard is, zou ik het bij hen eerder irritant vinden en er wellicht wat van zeggen. Lastig voor te stellen. Het is hier nog nooit gebeurd... In theorie zou ik het mooier vinden om wat met die sluimerende irritatie jegens dat ene stel te doen. Als het namelijk zo vaak zou voorkomen (wat aannemelijker in het geval van opa's en oma's is) dan lijkt me dat verwarrend voor dochter.
Nou ik moet eerlijk zeggen dat ik het van mijn schoenmoeder ook minder kan hebben dan van mijn eigen ouders. Maar mijn schoenmoeder corrigeert haar eigenlijk nooit, ze laat haar gewoon der gang gaan. Da's ook niet alles natuurlijk. Ze is van nature uit vrij braaf, maar daar wil ze wel eens wat baldadiger zijn omdat mijn sm nooit iets zegt. Bij mijn vader is ze ook baldadig, omdat mijn vader een enorme softie is. Dat houdt m'n moeder wel in balans. Ik kan er gerust tegen als ze haar corrigeren, maar liefst niet als ik erbij zit en nog niet eens kans heb om zelf wat te zeggen.
Dit dus, en toevallig heb ik zelf gisteren het kindje van mijn vriendin gecorrigeerd, die zat met zijn vingertjes bijna in het stopcontact (bij haar moeder thuis zonder beveiliging erop) dus heb het kindje gelijk weggetrokken, ik zat ernaast. Dat gaat sneller dan wanneer ik eerst moeder of oma erop moet attenderen. Maar goed, dit is natuurlijk ook wel een gevaarlijke situatie.
Het hangt een beetje van de situatie en de persoon af (lekker makkelijk, haha) Ik vind het op zich niet raar als een kind leert dat er regels zijn in het leven en dat het normaal is om je daaraan te houden. Gelukkig zit onze familie (en schoonfamilie) aardig op één lijn qua opvoeden. Ik heb soms wel bij afspraken met groepjes moeders dat er van die tuttelende moeders tussen zitten, die overal gevaar in zien en alle aanwezige kinderen constant corrigeren. Daar word ik zelf wel moe van, maar meestal ga ik de confrontatie niet aan.
Ook hier ligt het aan de situatie en persoon. Toen mijn zoon een tijdje geleden op de trampoline ging en de rits voor de 10e keer niet dichtmaakte, zei mijn zus dat ie er maar af moest komen als ie toch niet deed wat ie moest doen. Ik was toen binnen en vond het logisch. Als ie in de winkel om een worstje vraagt, en een voor ons wildvreemde vrouw zegt dat ie dat niet mag vragen, ga ik wel steigeren. Zij heeft daar helemaal niks mee te maken.
hier thuis vind ik het absoluut niet nodig. Kan heel goed zelf corrigeren, tenzij ik even in de keuken ben oid dan mogen ze wel wat zeggen. Maar als ik zelf al aan t corrigeren ben moet een ander zich erbuiten houden (vooral mn sm, laatst flikte ze t hier thuis terwijl ik al wat zei tegen zoontje, om een knuffel naar zn koppie te gooien. hij stond met de rug naar haar toe en zag m niet aankomen. heb daar later wat van gezegd maar dan krijg ik een kwaaie kop) bij anderen thuis corrigeer ik zelf, of zij moeten iets niet fijn vinden wat ik thuis niet erg zou vinden. Dan mogen zij ook gerust corrigeren. (bij so thuis krijg ik overigens uberhaupt amper kans om zelf te corrigeren of zelfs maar te troosten. sm trekt de kleine direct naar haar toe