Zelf inzicht zal uit eindelijk jou gelukkiger maken. Ik kan je geen advies geven hoe je het aan moet pakken. Wel heb ik er soms moeite mee dat je in de slachtoffer rol blijft hangen. En vermoed dat een punt is wat je moet gaan begrijpen dat daar ( de sleutel ligt) en ja klinkt makkelijk gezegd dan gedaan. En op de een of andere manier lukt het mij niet om het je uit te leggen. Wie weet gaat die nieuwe therapie jou wel helpen. ( dat hoop ik van harte voor jou) Blijf er bij dat ook jij gelukkiger kan gaan worden als je andere keuze.s gaat maken. In dit topic word het me wederom duidelijk. ( je probeert andere in je omgeving te blijven behagen zo dat ze blij met je zijn) je probeert te doen wat andere van jou willen. En daar gaat het mis( weet er alles van) Het is iets onmogelijks om te doen. Hoop voor jou dat je op een punt gaat komen dat je nieuwe en andere keuzes in je leven gaat maken in jou dagelijks. Leven. Dat jij de regie in je eigen handen gaat nemen en niet meer weg geeft. Het gaat er niet om wat andere van jou denken maar wat jij zelf wilt en denkt. Verder wens ik je sterkte in dit ( zware proces) ergens heb ik het gevoel dat jij over een jaar of 10 ook een knop kan omzetten en gaat begrijpen wat ik bedoel.
Ik vind dat je er voor kiest, het is je eigen instelling hoe je met dingen omgaat, en wat is precies geluk? Ik merk dat als ik me positief instel, ik me blijer voel en ook beter met tegenslagen om kan gaan. En geloof me ik heb geen leuk leven achter de rug, maar dit soort dingen en denkwijze hebben me wel er boven op gehouden. Ik haal mijn geluk uit kleine dingen.
Niet mee eens. De manier waarop je omgaat met de dingen die in je leven gebeuren: DAT is een keuze. Maar je hebt over heel erg veel dingen die in je leven gebeuren nou eenmaal geen controle, en als er dan te veel ellende achter elkaar komt, vind ik het niet eens normaal meer om dan maar altijd gelukkig te blijven zijn. Hier een paar zware jaren met een hoop ellende achter de rug. Ik kan niet zeggen dat dat me ongelukkig heeft gemaakt, want ik wil me beslist niet laten kisten door allerlei omstandigheden. Maar heb regelmatig in de put gezeten en gelukkig ben ik dus echt vaak niet geweest. Mensen die dit roepen, hebben erg vaak maar weinig tegenslag gehad, of stappen ongelovelijk over hun emoties heen, (en krijgen dat later dan vaak nog wel terug op hun bord).
yep, wat heb ik eigenlijk niet Ik kan ook 5 min gelukkig/tevreden zijn; maar dan verdwijnt dat weer in de grijze blub (zo noem ik mijn emoties gedurende dus 23u en 55 min per dag). Ik ben wel tevreden dat ik ondanks mijn k*tjeugd zoveel bereikt heb, en dat allemaal op mijn eigen houtje (3 kinderen, vaste job, eigen huis). Maar dat grijze blub-gevoel hé.
Ik vatte het ook niet meteen zo op hoor, maar wilde even een misverstand voorkomen. Het was trouwens mijn vader die in het ziekenhuis belandde. Ik herken het wel heel erg dat de buitenwereld niet het idee heeft dat er iets aan de hand is. Mensen met een depressie kunnen vaak enorm goed 'toneelspelen', vooral mijn vader wilde niet zielig gevonden worden en deed daarom altijd heel vrolijk en gezellig, terwijl voor ons dan heel duidelijk was dat hij zich vreselijk voelde. Zo frustrerend. Met hem gaat het trouwens na die gebeurtenis heel erg goed, het heeft hem als het ware 'wakker geschud'. Maar het heeft ons ook heel veel inzicht gegeven in zijn toestand. Je kunt het je zo slecht voorstellen hoe ver depressie kan gaan. Sommige van ons waren namelijk vooral boos dat hij zoiets had kunnen doen, anderen vooral verdrietig en bezorgd, maar mijn vader vertelde dat hij het punt van 'dat zou heel erg zijn voor mijn gezin' allang voorbij was. Het was niet alsof hij niet meer van ons hield, maar gewoon dat het echt niet meer uitmaakte. Het was ondergeschikt aan de uitzichtloosheid die hij voelde. Later heeft hij zich ook erg schuldig gevoeld. Dat heeft me wel anders naar depressie en zelfmoord doen kijken, je denkt zo snel dat het egoïstisch is als iemand op die manier zijn gezin achterlaat, of dat iemand zich 'er maar overheen moet zetten', maar zo simpel is het echt niet. Gelukkig is het hier goed afgelopen!
Het laatste zinnetje is denk ik wederom de sleutel( ook al kan die alle kanten nog op) Een ding heb ik wel geleerd ook van andere en van mijn zelf mensen met depressie.s zijn uit eindelijk sterkere mensen dan ze denken. Alleen is de weg vaak langer. Uit eindelijk is het wel zo dat je anders gaat en moet denken om de depressies de baas te blijven.
Hoop dat ik echt geen 10 jaar zo meer moet leven, dan schier er van mijn leven niets meer over. Maar zo graag wel willen weten hoe ik erover moet geraken, want t is nu niet dat ik niet probeer hé. Vanavond naar nieuwe psycholoog, morgen naar d eoude voor afsluitend gesprek en volgende week naar psychiater voor die hersenstralingen. Dus tips zijn welkom
Klopt, daar zit nog een hele wereld tussen, tussen gelukkig zijn en ongelukkig zijn. Heb me hier de laatste jaren dus vaak niet zo vreselijk gelukkig gevoeld, maar kan ook niet zeggen dat ik ongelukkig ben of ben geweest de afgelopen jaren. Wel het nodige verdriet te verwerken gehad, (maar dat vind ik dus weer heel wat anders dan ongelukkig zijn), maar zo ook nog weer een paar graadjes dieper leren genieten van de kleine dingen. En dat laatste is een keuze: ik zou in onze omstandigheden de keuze hebben kunnen maken om niet meer te genieten van de kleine dingen en dan was ik doodongelukkig geworden. Ik heb ervoor gekozen om wel te blijven genieten van de kleine dingen en daardoor ben ik niet ongelukkig geworden
Nou, om maar te beginnen met 1 ding. Ik zie je onderschrift: 3 kindjes prachtig gegroeid op poedermelk. Waarom zo'n onderschrift? Het komt op mij over als 1 grote verdediging van een keuze die jij gemaakt hebt. En waarom is dat nodig? Als je voortdurend bezig bent met wat anderen ergens van vinden, dan ga je doodongelukkig worden, want dan zijn er altijd mensen te vinden die jouw keuzes afwijzen.
Ik vind dit wel een hele negatieve kijk op het leven. Je leven is maakbaar in mijn optiek, op basis van keuzes die je zelf maakt. Dingen gebeuren in het leven en DAAR kan je niets aan doen. De keuze is aan jou hoe je daarmee omgaat. En dat is wel iets waar je iets aan kunt doen. Ik vind het een kwalijke evolutie dat mensen maar doodongelukkig zijn "want ze kunnen er toch niets aan doen"?? Ik geloof heilig dat je een grote vinger in de pap hebt als het aankomt aan je eigen geluk.
@wwrr: "denk aan je gezin" is idd t laatste waar je op zo'n punt aan denkt. Integendeel je denkt dat ze beter af zouden zijn zonder jou (trust me, i know); Verder kan ik ook enorm goed toneelspelen, wat alles moeilijker maakt want iedereen denkt dat het goed gaat met mij. Maar aan de andere kant, ik leef zo al 25 jaar, ik weet gewoon niets anders meer.
Helemaal mee eens! Je kan niet kiezen wat je overkomt, maar wel hoe je ermee omgaat. Ik heb hele zwarte periodes gekend, maar ben daar telkens weer uit gekomen door hulp te vragen, hard te werken aan mezelf, de tijd zijn werk laten doen.. Altijd gelukkig zijn kan niet naar mijn idee, maar je kan tevreden zijn. Ook in situaties die k*t zijn. Mijn beide ouders zijn overleden en ik mis ze heel erg nu ik net een kleine heb, maar ben wel heel erg blij met de lieve mensen die ik wel om me heen heb! En hoe het gaat, hoe goed de kleine het doet. Ik kan dus heel erg tevreden zijn, maar het gemis blijft, en dat mag ook
Als je van jongs af aan niet hebt geleerd te denken aan jezelf en negativiteit je wordt aangeleerd, dan heeft dat ook invloed op je hersenen... Hetzelfde met kinderen die structureel mishandeld worden, er kunnen dan veranderingen in de hersenen optreden die ervoor zorgen dat je anders gaat denken. Niet te zeggen dat dat niet meer terug kan worden veranderd, daar weet ik niks vanaf, zou best kunnen. Maar dit geeft wel aan dat dus gewoon andere keuzes gaan maken, denken aan wat jij vindt/voelt etc. niet altijd zomaar mogelijk is.
Heleentje het is een proces. Kan wel zeggen het duurt nog maar een jaar maar dan maak je het zwaarder voor je zelf. En zo als je weet heb ik vorig jaar ook een hele flinke terug slag gehad. Het helpt mij niet om de mensen in mijn omgeving ( de schuld te blijven geven ( ook al zijn ze schuldig) ben wel zo ver dat ik mij liever in hun verplaats wat hun beweeg redenen waren en hoe en wat wat hun gemaakt heeft dat het zo heeft kunnen gebeuren) Ik relativeer meer op die punten om het voor MIJN zelf dragelijker te maken. Ik moet wel. Blijf ik er in hangen. Dan heeft het leven voor mij ook geen nut meer en dat gevoel herken ik hoor! En ben zeker vorig jaar op een punt gekomen en het is een gevaarlijk punt dat besef ik. Dat ik nu begrijp waarom mensen ( uit het leven stappen) En dat ik dat begrijp heeft mij een stap verder gebracht in mijn proces. Het is het mij niet meer waard om zo te denken( ook al voelt het soms nog wel zo) Besef dat ik bijvoorbeeld hier altijd maar probeert de andere kanten te belichten. Waarom nou ik weiger pertinent om aan mijn ( gevoelens toe te geven) dan zal ik de hele wereld willen slaan iedereen verrot willen schelden en hun net zo veel pijn bezorgen). Maar dat helpt mij niet verder. Geluk betekend voor mij eigenlijk meer de BAAS zijn over mijn eigen leven.
Nee, je kan in het leven heel veel geluk of pech hebben. Daar kies je niet voor. Net zoals mijn eigen zoontje schijn ik een zeer tevreden, makkelijk en dankbaar kind te zijn geweest in de eerste jaren van mijn leven, aan mijn temperament ligt het dus niet. Ook kan ik echt heel goed beredeneren wat ik wel heb en daar dankbaar voor zijn. Ik ben niet afgunstig, heb het totaal niet druk met naar anderen kijken. Maar heb toch nu het gevoel dat het me qua tegenslagen teveel wordt. Ik ben erg beschadigd geraakt in mijn jeugd. Mishandeling, pesten, seksuele trauma's door niet 1, 2, 3, maar ik weet niet hoeveel mannen toegebracht. Tijdens mijn puberteit altijd verliefd geweest op mijn psychiater, want dat was ook ongeveer de enige met wie ik omging vanwege het pesten dat van begin tot het eind door ging in mijn jeugd. Niet echt dat je dan heel wereldwijs wordt door experimenteren dat bij die leeftijd hoort ofzo... Ik heb toen samen met al mijn andere identiteitsproblemen erg geworsteld met biseksuele gevoelens. Toen kon ik eindelijk beginnen aan de studie die ik altijd al heb willen doen. Uiteindelijk verliefd geworden op een man die al getrouwd was, vrijwel meteen zwanger, relatie uit gegaan. Door de omstandigheden werd ik door bepaalde mensen zo erg getreiterd met mijn zwangerschap dat ik haast niet meer met mensen om durfde te gaan en leeftijdsgenoten met wie ik net wél vriendschappen had leren opbouwen, konden mijn zwangerschap niet begrijpen, leefden nog in een heel andere wereld. Mijn ex wilde geen contact en ik hoorde via via dat hij van plan was mijn kind af te pakken door middel van rechtszaken. Ondertussen erg veel zorgen om mijn kind gehad door alles stress, maar ook heel veel zorgen voor de toekomst. Terwijl ik zwanger was is mijn opa ziek geworden. Mijn moeder bij wie ik nog woonde, met wie ik het altijd wel een soort van gezellig had zolang ik maar zei wat zij wilde horen, werd steeds chagrijniger en bitterder en ik kon niks doen om de sfeer goed te houden. Toen leek alles beter te gaan, met mijn zoon ging alles goed, het moederschap beviel heel goed, ik pakte mijn studie weer op en haalde prachtige cijfers. Toen had ik opeens enorm veel (chronische) pijn, de dokter verklaarde dat ik een spierziekte had. Later knapte ik op en zei de dokter dat er ondanks mijn chronische pijn "niks" aan de hand was. Ik heb echt enorm door moeten zeuren om mijn chronische pijn erkend te krijgen, maar werd daardoor juist als een psychisch geval beschouwd. Mijn vader die me als kind mishandeld had maar met wie ik een soort van goed oppervlakkig contact heb kunnen opbouwen, begon zich nu flink tegen me te keren. Het was namelijk mijn schuld dat ik ziek was en er de dokters niet van kon overtuigen dat ik pijn had. Jaren frustratie van wat ik allemaal verkeerd zou doen kwam eruit. Omdat ik daarop uiteindelijk boos heb gereageerd wil hij me niet meer zien. Uiteindelijk was overigens de uitslag dat ik reuma heb, op mijn 22e gekregen. Ongeveer gelijktijdig met dat ik ziek werd ging mijn opa dood. Hierdoor raakte de sfeer thuis zo gespannen dat ik echt weg ben gevlucht. Ik had verwachtte na een jaar toch klaar te zijn met mijn studie, maar doordat ik sociale angst heb door het verleden (hier heb ik echt wel alles aan proberen te doen met allerlei therapeuten) ben ik die ene studente die geen stage kan vinden. Terwijl ik juist degene ben die dit supergraag wil, die hiervoor enorm heeft doorgezet. Dus nu kan ik niet financieel afhankelijk worden en niet los raken van mijn jeugd (heb immers ook geen recht meer om studiefinanciering te lenen door veranderende regeltjes) omdat ik niet goed genoeg zou zijn voor mijn studie, terwijl ik de wandelende encyclopedie van mijn studie ben. Tja, dat vind ik nou wel even goed oneerlijk en zit echt in een baalmoment van mijn leven. Dus ik heb weer thuis moeten gaan wonen en mijn moeder kan de sfeer verzieken wat ze wil want ik kan toch niet weg en kan dus ook mijn zoontje niet beschermen. Ja, dan wil je weleens een keertje gefrustreerd raken hoor....
Wanneer ben je ongelukkig? Meestal als je leven niet gaat zoals je wilt. Dat kan je dan proberen te veranderen. Als je een alleestaande moeder bent met 2 kinderen verlaten door een man en elk dubbeltje om moet draaien kan je je daar heel ongelukkig door voelen. Je kan ook met de middelen die je hebt proberen het leuk te maken. Maar ik denk dat je daar ook niet altijd de energie voor hebt en als het van januari tot maart baggerweer is je er best even doorheen zit. (om maar even een voorbeeld te noemen). Stel je kinderen gaan met opa en oma mee en ze krijgen een auto ongeluk en iedereen is op slag dood dan doet de uitspraak "het is wat je er zelf van maakt" er niet echt toe denk ik. Ik zou dan nooit meer gelukkig worden. ik zou kunnen overleven maar daar is dan alles mee gezegd. Gaat hem om kleine dingen zoals geen leuke baan hebben,weinig vrienden,je vriendje maakt het uit,je auto is total los gereden dan kan je door positieve gedachtes inderdaad de zon weer zien schijnen. maar das mijn mening..... ik denk dat het echt af hangt van de situatie en per mens ook verschillend is,bij mij is het glas vaak half leeg maar sommige mensen zien overal wel iets positiefs in (heel irritant trouwens)
Helaas begrijp ik maar al te goed wat jij hier schrijft. En dat bedoel ik dus. Ik weiger om mijn jeugd nog langer de baas te laten spelen. En ook ik ben in een negatieve omgeving opgegroeid alleen zeg ik nu van mijn jeugd is nu niet meer mijn leven. En ben ik de genen die er wat aan veranderd.
"Kindermishandeling kan blijvende stempel achterlaten in de hersenen" | Nieuws kindermishandeling laat dus effectief sporen na. Niet alleen in de hersen dus. Ws is dit bij mij t geval en daarom die rTMS om nieuwe hersenverbindingen te leggen
@rozemarijke, Is geen verdediging hoor, wou gewoon kv-moeders tonen dat je ook trots kan zijn op kv. Maar ik heb in mijn jeugd constan moeten naar anderen kijken. Vgl met zo'n soldaat in irak die constant de omgeving "scant". Dat moest ik ook doen, ik wist immers nooit wanneer er een mep/verwijt oid ging passeren of van wie. Dus ik moest extreem goed op de lichaamstaal van de anderen letten, kwestie van zelf vlug genoeg te kunnen verdwijnen voor er iets ergs gebeurde