stelling: Gelukkig zijn is een keuze.

Ik vind het opmerkelijk om jou dit te zien schrijven. Hoe ik er zelf over denk, heb ik al eerder in dit topic geschreven. (Samengevat: je kunt je geluk beïnvloeden, zowel positief als negatief, maar er kunnen je echt erge dingen overkomen, waar je zelf geen controle over hebt, dus dat is niet maakbaar.) Jij vindt blijkbaar wel dat je leven maakbaar is.

Nou is het zo dat jullie bijna ouders worden, maar dat is een enorme weg geweest en het had zomaar gekund dat je nooit moeder was geworden. Een gedachte die voor jou denk ik al bijna werkelijkheid was. Stel dat het voor jullie niet zo had mogen zijn, dan zou jullie leven er dus heel anders uit gezien hebben. En volgens mij ook wel op een dusdanig ingrijpende manier anders dan je had gewild, dat je niet meer echt van "maakbaarheid" kunt spreken.

Dit is niet bedoeld als een steek onder water, of als een aanval. Het komt voort uit oprechte verbazing. Ik snap het niet. Kun je me uitleggen hoe je dat ziet?

 

Nee, dat klopt. Als het niet gelukt was, dan idd was ons leven totaal anders ingericht geweest dan ik had gewild. Het feit dat we geen kinderen konden krijgen niet iets waar ik of we iets aan kon doen of positief konden beinvloedden (niet maakbaar). En trust me ... we tried.

MAAR ... het omgaan met die feiten, dat is wel iets waar ik/wij iets aan konden doen. Dat deel is wel maakbaar. Hoe ga je om met dat gemis. En ook wij hebben echt wel momenten gekend dat we het moeilijk hadden, dat ik om iedere gedachten in tranen uitbarstte (het besef dat je nooit het gevoel van moederschap zult meemaken, dat je later als je oud en grijs bent, er niemand is die jou op komt zoeken, dat je alleen zult overblijven, sterven). Een beetje een bodemloze put gevoel. Ja, daar hebben ik en mijn man het ook moeilijk mee gehad. En dat is volkomen normaal, een rouwproces die je moet doormaken, het een plaats geven. We hebben echt letterlijk gezegd tegen elkaar vorig jaar: "nu moeten we een ander doel vinden in ons leven".

Echter hebben we; wel altijd gewaakt dat het niet ons leven is gaan beheersen. Er zijn zoveel anderen dingen die het voor ons waard zijn, mooi zijn in het leven, samen van elkaar genieten, van de kleine dingen in het leven, en wij waren ons ook daarop aan het richten. Op dat "samen", want dat kan ook mooi zijn. Vooruit kijken, want aan het verleden kunnen we niets meer veranderen, hoe graag we dat ook hadden gewild.

Dat bedoel ik dus met "je leven is maakbaar" op de manier dat je zelf kiest hoe je met dingen in je leven omgaat. Nogmaals feiten zijn feiten, en daar kan je helemaal niets aan doen. Maar je reactie op die feiten, het omgaan met die tegenslag ... Dat is waar je het verschil kunt maken.

En dat we nu ouders worden, is gewoon een wereldwonder, een groot en intens kado die ook voor ons zelfs nu wel eens niet te bevatten is. Zelfs nu nog.

Snap je nu een beetje wat ik bedoel met maakbaar? De feiten in het leven maken niet dat je gelukkig of ongelukkig wordt, het is de reactie op die feiten die dat bepalen ...

 

Op dit moment zijn mijn volgende stappen blijven oefenen, doorzetten, voorbereiden, goed nadenken en hopen dat dat op een dag toch werkt. Ook maak ik mijn angst soms bespreekbaar en wat ik daarmee wel en niet kan. Ze zijn bijvoorbeeld bang dat ik dan sneller uitval, maar daar is bij mij absoluut geen sprake van.

 

@susyq: Dank je wel voor je toelichting. Er spoken nu meerdere dingen door mijn hoofd. Ik ben een beetje verward eerlijk gezegd. Halverwege je post moest ik huilen (al geef ik toe dat daar de laatste maanden niet veel voor nodig is ). Ik begrijp wat je bedoelt over de omstandigheden niet te laten overheersen en te kijken naar andere dingen die het leven wél de moeite waard maken. Ik weet alleen niet goed wat ik daar praktisch mee kan in mijn situatie. Daar moet ik nog over nadenken.
(In mijn geval is er dus wél een neurologische oorzaak voor mijn depressies, die ik al bijna 15 jaar heb. Daarnaast zijn mijn mijn man en ik al maanden geveld door de ziekte van Pfeiffer, wat het leven met de zorg voor een peutertje erg zwaar maakt.)

 

Ik snap dat wel Janna. Ik heb ook echt een lange lange periode gekend (onze zwarte jaren), waarin ik soms ook wel eens heb gedacht dat ik het niet meer trok, de jaren waarin mijn man nog zwaar aan de drank was. Ik ken dus ook echt wel de andere zijde (helaas) en ik weet ook dat het zo moeilijk is om uit dat dal te klimmen als je blik op de toekomst zo moeilijk positief te zien is.

En ik begrijp ook zeker dat het een verschil is of er een neurologische grondslag ligt of niet. Dat maakt het allemaal zo moeilijk, zoveel gecompliceerder. En dat besef ik ook heel goed. En ik wil ook niet dat je het idee krijgt dat hoe wij met die periodes zijn omgegaan, dat dat zo makkelijk voor een ander kan werken. Het was ook namelijk best eng om die droom los te laten hoor. Want loslaten betekent ook dat het achter je komt te liggen, dat je er geen controle meer over hebt, dat het geen onderdeel meer is van je toekomst, van je doelen in het leven, een stuk vertrouwdheid dat je kwijt raak (hoe raar en krom dat ook klinkt) ... dat is moeilijk om te beseffen. En het is ook niet binnen 1 nacht gegaan. Dat is is een proces van maanden geweest. Eigenlijk kan je dat vergelijken met het overlijden van een geliefde. Het is een rouwproces waar je doorheen moet, verschillende stadia kent.

 

@Strijkkraal: je verwoordt het echt heel mooi. Zo sta ik er zelf ook in.

Het leven kent niet alleen maar mooie momenten. Het kan verdorie moeilijk zijn. Maar je hebt altijd een keuze, hoe lastig die ook kan zijn.

 

Exact dit..

 

Ja

 

Dat herken ik wel hoor. Heb zelf ook dingen meegemaakt die een enorme impact hadden op hoe ik het leven van alledag inging. Maar juist daarom weet ik dat het kan, als je maar wilt.
Dat je daar altijd hulpverlening voor nodig hebt, is onzin trouwens. Ik ben zelf hulpverlener, maar vindt wel dat therapie en dergelijke steeds meer overgewaardeerd wordt. Alsof je alleen daarmee je problemen kunt overwinnen....
Dat is dus niet waar. Therapie helpt je bij het krijgen van inzicht hoe je problemen in elkaar zitten, maar vervolgens zul je zelf de oplossingen toe moeten passen, maar ook mensen om je heen verzamelen die je liefdevol benaderen en je bevestigen in wie je bent. Dat laatste is veel belangrijker en gaat geen enkele hulpverlener je kunnen bieden.

 

Zo moet je het niet zien.

Het is mooi meegenomen als je rijk, mooi of slim bent, maar ben je het niet dan heb je de keuze om het te accepteren zoals het is en het los te laten of er juist wat aan te doen om je beter te voelen. Je kan er ook voor kiezen om te zwelgen in zelfmedelijden en jezelf aanpraten dat het je allemaal is aangedaan.

Inderdaad dat glas halfvol of halfleeg zien. En ik weet uit eigen ervaring dat het glas halfvol zien een stuk gelukkiger en energieker maakt.
Wil hiermee niet zeggen dat je je nooit eens down mag voelen hoor, iedereen heeft dat wel eens.

Zoals Soesa het beschreef in haar bericht heb ik ook 2 uiterste FB vrienden.

De één loopt alleen maar te klagen en te zuigen hoe zwaar ze het heeft als ze wéér naar haar werk moet (ze mag gvd blij wezen dat ze nog werk heeft, maargoed) en ik lees verder niks anders dan teksten als "Als je mij niet accepteert voor wie ik ben dan ligt dat aan jouw houding" (het is natuurlijk áltijd een ander zijn schuld)
pfff ik werd er echt doodmoe en bijna zelf zwaar depressief van dus die heb ik uitgeschakeld!

De andere is zo tegenovergesteld. Ook al zit het soms tegen dan lees ik nog steeds ook positieve puntjes.
Als zij op zaterdag naar haar werk moet, lees ik het alsof ze naar een feestje gaat! Ze heeft er altijd ontzettend zin in!
Zoveel positiviteit, echt fijn om te lezen!

 

Nee.

 

Helemaal mee eens.

Tegenwoordig lijkt het allemaal zo makkelijk, gewoon positief denken dan komt alles goed. Ik vind dit ' The Secret' geouwehoer. Ook vaak (lees: niet altijd) opmerkingen van de mensen die nog niets hebben meegemaakt in hun leven.

Ik krijg hier echt braakneigingen van.....
Natuurlijk is het leven minder leuk als je bij alles in zak en as gaat zitten echter het leven is niet zo maakbaar als dat de maatschappij het laat lijken.........

Ik heb er ook niet voor gekozen dat mijn dochter dood ging..........geloof mij daar word je niet vrolijker van, dat zijn de dingen in het leven die gebeuren. Die er helaas bij horen.

Toch doen we met zijn allen of het leven een groot feest hoort te zijn. Ik vind het gelul. Ik heb dan meer met het boeddhisme waarin een van de pijlers is: het leven is lijden............Ieder mens maakt ook de nare dingen mee......het is hoe je er mee omgaat waardoor je je leven zin kan geven.....

 

Tsja, lastig..

Ieder kan op weg gaan naar zijn eigen geluk, alleen komen zij ook vaak hindernissen tegen. De ene hindernis is de andere niet, en de een gaat beter om met deze hindernissen dan een ander. Het is echt veel te simpel om zomaar te kunnen zeggen je eigen geluk te kunnen creeeren. Natuurlijk kan dit, maar op basis van wat?

Genoeg mensen die zullen beweren dat dit gewoon mogelijk is en dat zij dit ook hebben gedaan. Maar hoe ziet hun leven eruit? Wat hebben zij doorstaan? Hoe zijn zij als persoon.

Ik ben een heel tevreden en gelukkig iemand: ik word van kleine dingen gelukkig en heb ook zelf hard gewerkt terecht te komen waar ik nu ben. Maar had iemand 10 jaar geleden tegen mij gezegd dat ik prima voor mijn eigen geluk kan zorgen?? Ammehoela! Ik zou diens nek omgedraaid hebben waarschijnlijk!

En nu kun je zeggen dat ik nu dan toch gelukkig ben? Tsja, met de juiste hulp en heel veel mazzel! Ow ja en heel veel lieve en geduldige vrienden en familieleden. Ik ben mij bewust van alle mogelijkheden, hulp en toewijding die hierbij zijn komen kijken. Ik geloof dat er heel veel mensen zijn die dit niet hebben, of in ieder geval niet op tijd!

Dan bestaan er nog heel veel situaties (oa bovenstaande persoon) waarbij vrienden en familie, alle mazzel van de wereld, en ook veel toewijding nooit in staat zullen zijn dit verdriet (ongeluk) weg te nemen!!

 

Dat is toch precies hetzelfde. Hoe jij ermee omgaat, betekent dus dat je zelf de regie hebt daarover ... maakbaar dus ...

 

Gelukkig zijn is maar een moment opname. Niemand kan 24/7 gelukkig zijn. Je kan wel voldoening hebben of goede zin, maar echt intens gelukkig komt maar sporadisch voor. Daarbij is geluk een emotie en emoties kun je uitschakelen.

Ik ben van mening dat je er niet zelf voor kiest. Er moet iets bepalends gebeuren wil je het gevoel van intens geluk ervaren. Geboorte, Bruiloft etc.

Daarbij mensen die kinderen verloren zijn, baan kwijt, schulden is het dan hun eigen schuld? Als je je ongelukkig voelt of je zit in een dip, is het wel je eigen keuze om je te laten hangen of om het gewoon op te pakken maar dat niet je gevoel of dip niet weg.

 

Ik denk niet dat gelukkig zijn een keuze is, want gezonde mensen zouden nooit een keuze maken om ongelukkig te zijn.

Indirect zijn er wel heel veel factoren die je geluk beinvloeden. Mensen kunnen keuzes maken waardoor ze ongelukkig worden, maar de keuze om geluk of ongelukkig te zijn of te voelen bestaat niet in mijn ogen.

Hier ook dysthyme gediagnoseerd op mijn 16de. Geschiedenis van depressie vanaf 8 jaar. Een 8 jarig kind kiest er niet voor om ongelukkig te zijn en zelfdoding gedachtes te hebben.

Was het maar een keuze.

 

Ja, ik ben het met je eens. Alleen het wordt 'maakbaar' staat mij heel erg tegen.

Het is natuurlijk welke definitie je er zelf aan geeft. In die zin hoe jij het zegt ben ik het met je eens. Als je alleen kijkt naar hoe het vaak in de maatschappij gebruikt wordt, oftewel misbruikt wordt, daar kan ik boos om worden.

Boeken als bijvoorbeeld ' The Secret', brrrrrrr daar kan ik niet tegen.

 

Oh nee, maar dat hoog zweverig gehalte boeken staan mijn ook vreselijk tegen. Ik denk ook niet dat mensen hun geluk uit die boeken gaan halen alsof het hun religie is. Dat moet het niet zijn namelijk.

Niemand is volmaakt gelukkig en niemand zou totaal ongelukkig moeten zijn (als je begrijpt wat ik bedoel).

 

Wie zegt of waar staat dat het iemands eigen schuld is wanneer hem/haar zulke nare dingen overkomen?

Het is aan jezelf hoe je er daarna mee omgaat.
En daarbij hoeft een erg leuke of mooie gebeurtenis ook lang niet altijd een intens geluk te geven.

De geboorte van mijn oudste verliep met bepaalde complicaties waardoor ik niet dat intense geluksgevoel had toen hij net geboren was en in mijn armen lag. Iets wat je wel zou verwachten bij een geboorte van je (1e) kind.
Het heeft er een behoorlijke tijd ingehakt, maar nu kan ik die negatieve ervaring loslaten en mijn aandacht aan de dingen geven die me wel een gevoel van blijdschap of geluk geven.