toen ik 6 jaar was en allang op bed lag maar nog niet sliep ben ik op een strijkkraaltje gaan kauwen.. dat strijkkraaltje is tijdens het kauwen tussen mijn tanden weggeschoten en in mijn luchtpijp beland waar hij muurvast is komen te zitten. mijn moeder heeft me uiteindelijk gevonden toen ik al bijna gestikt was. ik had alleen het kleine gaatje in het kraaltje om adem te halen vervolgens meerdere pogingen gedaan om het kraaltje er uit te krijgen(ze hadden natuurlijk geen idee wat en waar) maar uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis om hem daar operatief te verwijderen een paar minuten later in het ziekenhuis en ik was er niet meer geweest..
Ik heb 4 jaar geleden pre-eclampsie gehad. In de chaos van de katheter en plakkers plaatsen kreeg ik via het infuus magnesium. Alsof er kokend water door je aderen stroomt. Met een bloeddruk van 110/210 werd dat te veel. Op dat moment wilde ik dat ze mijn zoon er snel uit zouden halen en mij gewoon laten gaan. Gelukkig heeft onze zoon er niets aan over gehouden. Ik ben uiteindelijk ook hersteld, maar nog steeds een emotioneel wrak als het om ambulances/kinderafdelingen/monitoren gaat.
Ja mislukte zelfmoordpoging, ben toen echt even weg geweest en tijdens een hersenoperatie ben ik er ook bijna ingebleven, ook al merkte ik daar zelf weinig van. Later uit de operatie, de eerste dag dacht ik echt dat ik het niet zou halen, zoveel pijn had ik. Ik kon alleen nog maar denken aan mijn zoontje in zijn bedje, zoals ik hem had gezien voor ik naar het ziekenhuis ging en geloof nog steeds dat dat me eruit heeft getrokken want na 3 dagen liep ik weer "vrolijk" rond.
Ja, als klein kind zijnde ben ik in het zwembad onder het water verstrikt geweest door een paar touwen van zo'n lange loopmat. Ik weet nog dat ik omhoog keek en mn vader aan de kant zag staan, maar hij had het niet door (dacht dat ik aan het duiken was, had net mn b-diploma). Totdat hij grote bellen lucht omhoog zag komen en het hem dus écht te lang duurde. Hij heeft me toen uit de touwen weten te trekken, zo hard dat ze allemaal kapot waren. Ik weet nog dat ik zwarte vlekken met sterren zag, zo eng. Daarna moest ie zo hard huilen met mij in zn armen, vergeet het nooit meer Daarna woede trouwens, op de badmeester Wat ging die lieve man tekeeeer. Zwemmen doe ik nog steeds graag, ik word alleen redelijk panisch als we in de auto langs een kanaal rijden.
Wel een moment gehad dat ik dacht in een andere wereld te zijn (als er überhaupt zoiets bestaat als de hemel) Voor onze dochter ben ik een keer eerder zwanger geweest helaas bleek het kindje bij de 10 weken al 2 weken overleden te zijn.. Ik moest toen gecurateerd worden.. Op die operatietafel droomde ik over een mooi groen gras veld bij een groot meer en vol mooie bloemen. Daar liepen allemaal mensen en kinderen rond allemaal heel gelukkig. Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar me toe en zei dat ik mijn kindje kon afgeven en dat zij er goed voor zou zorgen. Het voelde zo goed aan was voor mij ook echt een gevoel van het is goed zo! Maar goed ik werd dus wakker, na 1,5 uur terwijl ze zeiden dat het een kwartier tot twintig minuten zou duren.. Toen vertelde de arts dat ze zoveel moeite hebben moeten doen om het bloeden te stoppen dat het zo lang geduurd heeft. Ze kregen het met moeite gestopt en waren bang me kwijt te raken.. Maar gelukkig is het goed gekomen al moest ik drie dagen later nog een curratage ondergaan door restweefsel.. Maar dit voelde wel als een bijzondere ervaring, bijna dood wil ik niet zeggen maar als het bestaat hoop ik in die wereld terecht te komen als ik dood ga..
op mn tweede open hart operatie gehad, was kantje boord op de ok door bloedverlies. op mn 8e zo een ernstige hartritmestoornis dat ze me uiteindelijk moesten reanimeren en een stroomstoot geven om me terug te krijgen. op mn 21 wederom een ernstige hartritmestoornis, bewusteloos geraakt, uiteindelijk in het zkh bijgekomen maar ritmestoornis ging niet weg. uiteindelijk was ik zo uitgeput en had overal pijn dat ik zelf om een spuitje vroeg om het maar te laten ophouden (en dan bedoelde ik een spuitje om er een einde aan te maken qua leven) uiteindelijk weer een aantal stroomstoten nodig geweest om het hart te resetten.
Ja toen ik 17 was, Ik moest op een avond m'n broer roepen en die was op zolder dus 2 trappen opgerend, ik heb hem geroepen en toen viel ik meteen flauw. Uiteindelijk ben ik in 1 uur tijd 8x flauw gevallen ofzo, tussen 2 flauwtes door vroeg m'n moeder zal ik de ambulance bellen? en ik heb geknikt, gebeld, maar ze kwamen niet, ze waren te druk en dit was geen spoed, toen heeft m'n vader me naar de 1e hulp gereden, daar aangekomen een hele hoge bloeddruk, bleek dat ik een longembolie had en een engeltje op m'n schouder, had niet veel later moeten komen en zo voelde het ook, was zo uitgeput
De placenta liet los toen ik nog in mijn moeders buik zat. Ze hebben haar zo een nacht laten liggen (37 jaar geleden) terwijl mijn moeder heel erg bloed verloor. Ik ben er nog redelijk goed vanaf gekomen, maar had dood kunnen zijn of zwaar gehandicapt door zuurstofgebrek. Verder een keer bijna verzopen. Ik ben gered door een man. Zelf was ik echt het water niet uitgekomen. Ik weet niet hoe dicht ik tegen de dood aan heb gezeten, maar ben meerdere keren met de dood bedreigd door een ex. Een jaar of twee geleden verslikte ik me in eten. Ik kreeg echt geen lucht meer en het duurde langer als normaal. Ik dacht alleen maar aan hoe het met mijn zoon zou aflopen, want ik ben alleenstaande moeder en als ik dan dood was hoelang zou het dan geduurd hebben voor ze hem vonden. Heb met mijn rug tegen de muur aan staan bonken in de hoop lucht te krijgen. Stom trouwens dat ik er niet aan gedacht heb om naar de buren te gaan of 112 ofzo te bellen. Was alleen maar bezig om proberen lucht binnen te krijgen. Vond het al heel helder om met mijn rug tegen de muur te bonken
Ja, 4 jaar geleden op vakantie na een ritje in een paardenkoets werd ik plots onwel en kon geen lucht meer krijgen. Ik was 12 weken zwanger en had een baby van 1 jaar bij me. Ik lag op straat en weet nog dat ademen heel veel pijn deed en dat ik wegviel. Ambulance bellen kon in dat land niet (die komen niet of duurt heel lang) dus heeft mijn man een passant aangehouden en die heeft ons vliegensvlug in zijn auto naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis vervoerd. Van het ritje in de auto weet ik alleen nog dat ik mijn dochter zo goed als ik kon met 1 hand vasthield en ik met speeksel aan het bellen blazen was. Daarna is een stuk zwart en ik heb ook een soort van tunnel gezien met licht. Na een paar injecties (Adrenaline, Cortison) en een tijdje zuurstof was ik weer opgeknapt. Ik was daarna heel bang dat mijn zwangerschap niet goed zou aflopen door zuurstof te kort en de ingespoten medicijnen maar is gelukkig helemaal goed gekomen. Achteraf bleek dat ik een allergische shock gehad heb.
Hele goede reactie van je. Vraag mij af hoe je 112 had moeten bellen als je nauwelijks lucht kreeg....Dus een super helder moment heb je gehad! Wat een ongelofelijke verhalen allemaal. De ene nog triester dan de ander. Zelf heb ik (gelukkig) (nog) niets toe te voegen.
Toen ik klein was ben ik bijna in een frietje gestikt aldus mijn moeder. Ze moest me onderste boven houden in een bomvol restaurant... Ik ben 1x van een speelhuisje gevallen. Was iets van 2 meter en ik viel op mijn kont. toen kreeg ik geen lucht meer... heb nog een hele tijd moeite gehad om normaal te ademen
ja toen mijn darm knel en afgesloten zat tussen de breuk in mijn buikwand ( diastase) zoveel pijn, buik die op zwol, overgeven....gevoel buiten westen te raken.... dacht echt dat ik dood ging.
Nooit het gevoel gehad dood te gaan, wel in 2x meegemaakt bijna dood te zijn gegaan: beide keren door hartafwijkingen. Ow en eigenlijk een 3e keer: ik liep met oordopjes op een perron, waarbij ik boos werd omdat een man mij wegtrok. Bleek een ICE aan te komen, terwijl ik op de rand van het spoor stond. Krijg nog de rillingen als ik daaraan terug denk.. Het enige wat ik gedaan heb was die man boos aankijken, alvorens ik de trein zag, daarna de man niet meer gezien..
Ben geboren met een slecht werkende hartklep. 29 jaar geleden stond de operatie om dat "recht te zetten" echt nog in zijn kinderschoenen en ik ben door 't oog van de naald gekropen. Op mijn 11de kreeg ik een zware epilepsie-aanval in bad - onder water. Mijn moeder kwam normaal niet meer binnen in de badkamer maar toevallig deed ze het die ochtend wel en heeft mij - samen met mijn vader - net op tijd uit het water kunnen trekken. Gelukkig had mijn vader ooit tijdens zijn legerdienst een cursusje reanimatie gehad, want hij heeft het nodig gehad. En op mijn 22ste heb ik een hersentrombose gehad. Voor 't zelfde geld kon ik dus dit nu niet meer typen. Op mijn 2 jaar heb ik overigens ook nog een dubbele schedelbreuk gehad. Van 't verzorgingskussen gedonderd. Dat ding vloog gelijk buiten en mijn zus heeft mijn moeder altijd op bed verzorgd. Die epilepsie blijf ik trouwens nog altijd meeslepen en het blijft beangstigend. Ik ga nooit van mijn leven nog in bad.
Ja,2 jaar geleden. Zó ziek dat ik echt dat het niet te redden. Heb die angst nu nog steeds helaas. Vaak heel erg benauwd en het idee geen lucht te krijgen. 'Gelukkig' zijn het maar paniekaanvallen maar ik ben ook benauwd van mezelf. Ook een tijd geleden,rug gebroken en ik moest gereanimeerd worden maar daar weet ik gelukkig niets meer van af. Die angst dat ik doodging heb ik daar eigenlijk niet gehad.
2 meiden wilde wel eens weten hoelang het zou duren om iemand onderwater te houden. Ze zijn boven op mij gaan zitten. Gelukkig kon ik er 1 na een tijd in het been bijten. Als mijn moeder niet mee was bij de eerste hulp had ik hier ook niet gezeten. Ze dachten een spierscheur in het onderbeen. Bleken er later meerdere bloedproppen te zitten waarvan er al een mijn longen ingeschoten was.
Heftige verhalen zeg!! Tijdens me geboorte zat ik ergens knel ik was helemaal blauw.. Zuurstof te kort.. Me oompie was groenteboer ik was daar met me pap als 3 jarige. Ik stikte in een appelschil.. Pap heeft me op zn kop moeten zetten..
Met m'n bevalling. Hellp en k kreeg insulten 6 keer. Was niet meer aanspreekbaar. Ergens in m'n bewustzijn Riep k tegen m'n man toen ze met m'n bed aan het rennen waren. We gaan dood Sam k voel het. Hij was zooooo bang. En toen k op de ic lag met alle toeters en bellers dacht k alleen o my god k leef nog en m'n dochter ook. Heb er nog steeds trauma van.