Ik vond het zo erg dat mijn dochter pijn had van de krampjes, heel hard huilde en ik niets voor haar kon doen. Elke dag rond etenstijd was het mis, dan kwam mijn vriend thuis uit z'n werk en dan liep hij rond met haar op de arm. Soms een uur, soms wel 2 uur aan een stuk huilen. Ze was erg snel overprikkeld, daardoor oververmoeid. Inbakeren hielp toen! ik heb zelf regelmatig meegehuild omdat ik het zo erg vond voor haar. Je steeds afvragen wat ze heeft, de onzekerheid want: "er moet toch wel iets zijn als ze zo huilt?!" Gelukkig was er medisch niets en was het (achteraf gezien) heel normaal baby gedrag. Toch heeft het mij serieus laten twijfelen of ik ooit wel een 2e wilde, want ik vond dit vreselijk. Gelukkig twijfel ik daar nu niet meer over, m'n hormonen zaten me trouwens ook enorm in de weg in de eerste 2 maanden. Ik vond het heel zwaar, dat kwam met name omdat ik me machteloos voelde. Ik wilde helemaal niet dat m'n mooie kleine baby pijn had en zoveel verdiet had, ik liep echt op m'n tenen omdat niets hielp. Uiteindelijk leer je je kind kennen, stap voor stap...we ontdekten dat ze zichzelf in slaap moest huilen (ik stond gelijk naast haar bedje, gevolg; meer prikkels dus meer huilen). Zo vind je je weg, en komt alles goed! Ik heb altijd gezegd dat ik erg uitkeek naar het moment dat ze 3 maanden werd. Dan zouden de krampjes voorbij zijn, is ze meer gewend aan de wereld en zou het makkelijker worden. Dat was ook zo! Maar wat heb ik nu achteraf spijt dat ik toen niet relaxter was, dat ik die periode als zo zwaar heb ervaren en toch wel te weinig van genoten heb. Maar toen ik er midden inzat was het gewoon heel zwaar...ik weet wel dat de hormonen daar ook een grote rol in speelde. Het heeft een tijd geduurd voor ik me weer mezelf ging voelen en beter met dingen om kon gaan. Toch zou ik heel graag een 2e kindje willen, niet nu..maar ooit wel. Dus achteraf is het allemaal toch wel meegevallen misschien
Ik vond het gehuil trouwens 100x erger dan de gebroken nachten. Ze sliep gelukkig al vanaf week 7 snachts door, maar overdag hazenslaapjes waardoor ze vaak oververmoeid was. Ik heb vaak met m'n pink in haar mondje naast het wiegje gelegen, dan was ze stil. Mensen zijn trouwens weleens verbaasd als ik zeg dat ik die begin tijd zo zwaar vond, en ik weinig van de roze wolk heb gezien. Ik geloof ook niet dat er veel moeders zijn (bij eerste kindje zeker niet) die op een enorme roze wolk zitten. Ik was er altijd heel eerlijk over, maar mensen reageerde soms best verbaasd over die eerlijkheid. Ik vond het ook een verademing dat ik op het forum las dat er zoveel moeders hetzelfde gevoel hadden als ik. En dat ik toen inzag dat ik een hele normale baby had, en mijn ervaring ook niet vreemd was. Dat was best een opluchting!
Wappie dat herken ik ook. Om mij heen wordt maar weinig gesproken over hoe zwaar het soms is, waardoor ik weer het gevoel kreeg dat ik de enige was. Maar als je dingen uitspreekt, komen er meer verhalen. Ik snap ook niet waarom daar zo geheimzinnig over wordt gedaan? Het IS toch ook zwaar? Dat wil niet zeggen dat ik niet ontzettend gelukkig ben met mijj dochter, maar heel soms verlang ik ook terug naar mijn onbezorgde leven hiervoor... Even geen huilende baby, constante bezorgdheid... En dan voel ik mijn weer schuldig dat ik dit denk, want DIT wilde ik toch zo graag? Het is niet gek dat wij moeder moe, emotioneel en soms wanhopig zijn. We moeten ons kind leren kennen en net als je denkt je kind door te hebben, gooit één of ander sprongetje die boel weer overhoop en kan je opnieuw beginnen! Ik zeg: wij zijn toppertjes! Met en zonder de dipjes die erbij horen. Onze kindjes mogen blij met ons zijn!
Mama zijn is het mooiste wat mij ooit kon overkomen! Ons meisje is onze alles grootste schat! Toch vallen de onderbroken nachten (gaande van 2x tot 7x per nacht) me heel zwaar. Ook tijdens mijn zwangerschap stond ik elke nacht wel 3x op om te plassen. Ondertussen heb ik dus al 19 maanden geen enkele nacht kunnen doorslapen en dat begint zwaar te wegen Daarnaast vind ik het heel moeilijk dat er voor mezelf geen tijd overblijft. Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen dat ik voor ons meisje thuis blijf. En hoe fantastisch ik het ook vind, soms komen de muren op me af en mis ik het contact met "grote" mensen. Als mijn man 's avonds thuis komt vertelt hij super enthousiast over zijn dag op kantoor. Vaak heeft hij laatavond vergadering met diner of een lunch tijdens de middag. Om de stress te verwerken gaat hij tennissen. Let op, ik gun het hem enorm! Af en toe ga ik met mijn ex-collega's een hapje eten (sinds de geboorte 3x) en dat doet deugd. Daar tegenover staat dan weer dat onze prinses een echt mamaskindje is Hopelijk raken we gauw weer zwanger en mogen we een 2e wondertje verwelkomen...
Het krijsen. Dochter huilt pas sinds kort namelijk. Tot ze ruim vijf maanden was krijste ze uren op een dag. We sliepen nauwelijks en liepen alleen maar rond met een meisje wat compleet overstuur was. Sinds kort heeft ze eindelijk medicatie (verborgen reflux) en blijken we een hele ontspannen baby te hebben Maar wat een hel waren die eerste vijf maanden. Totale onmacht, uitputting en wanhoop. Twee ziekenhuisopnames van dochter. Relatie in een flinke dip. Nu gaat het eindelijk goed en kunnen we van haar genieten. Eerlijk? Als we dit van tevoren hadden geweten, hadden het misschien niet eens aangedurfd om te stoppen met anticonceptie... Zo heftig was het Een tweede komt er dan ook niet. Vanwege mijn gezondheid was dat al moeilijk geworden, maar met deze ervaring durven we het echt niet meer aan helaas.
Ik vond het eigenlijk allemaal wel makkelijk. Zij was makkelijk, erg toegewijde man, veel tijd, genoeg mogelijkheden. Dus niet alle credits gaan naar mij hoor.. Maar wat ik toch eigenlijk wel lastig vond was bijv al dat geplan bij het van huis weggaan. Ik miste het ontzettend gewoon ff tas en sleutels te pakken en de deur uit te lopen. En dit besef kwam eigenlijk heel hard binnen toen ik dit een keer wel kon. Wauw, wat ik toen voelde haha.. Ik ben een erg slechte planner, en ik ben standaard zoveel later dan ik heb gepland.
Wat grappig om te lezen dat er zoveel huilbaby's zijn. Onze ook, de eerste drie maanden alleen maar huilen, dat was zowel lichamelijk als psychisch erg zwaar. Ik vind het nog steeds erg dat ik niet heb kunnen genieten van die eerste tijd. Het jammere is dat je vanuit je omgeving de negatieve verhalen pas hoort als je kindje er eenmaal is. Zo lijkt het idd alsof het allemaal alleen maar leuk is of mag zijn. Als er weer een baby geboren is in vrienden of kennissenkring en je ziet bijvoorbeeld de comments op facebook met de strekking: geniet er lekker van komnde tijd, dan denk ik altijd: heel veel sterkte komende tijd... Gelukkig is het nu wel echt genieten, maar ik mis wel ongestoord een boek kunnen uitlezen bijvoorbeeld, ach, dat hoort erbij en dat komt wel weer!
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Vind het zoiets bijzonders. Het geeft mij zoveel geluk en ik had nooit gedacht zoveel liefde te kunnen voelen. Maar tegelijkertijd ook zoveel zorgen. Moeder dat ben je continu, ieder moment van de dag. Niemand kan het even van je overnemen, zelfs je partner niet. En dat vind ik af en toe zwaar. Soms voelt het als overleven, en dat moet ik dan leren om te compenseren met genieten. Vaak lukt het goed maar soms heb ik ook dagen dat ik het moeilijk vind. Maar ik merk dat het bewust ervan zijn al heel veel helpt.
Ik heb dus echt nooit een moment gedacht, waar ben ik aan begonnen.. Ik had het echt makkelijk! Af en toe voel ik me juist verplicht te zeggen dat het inderdaad erg moeilijk kan zijn. Dit betekent niet dat wij geen moeilijke momenten kennen hoor, het stelt alleen erg weinig voor bij de problemen die anderen kunnen hebben. Geen problemen met BV, geen slapeloze nachten, geen gekrijs, amper ziek, geen krampjes, ik zat echt op een roke wolk va moment 1. Ik begin het nu eigenlijk pas wat moeilijk te krijgen, dus mijn tijd is aangebroken...
Superfijn MissXx! Zo kan het dus blijkbaar ook. Ik wil wel even zeggen dat ik nooit denk 'waar ben ik aan begonnen?', want het is een hele bewuste keuze geweest, maar dat onbezorgde leven van toen, ja heel soms verlang ik daar wel eventjes naar. Maar zou mijn dochter voor geen goud willen missen hoor!
Volgens mij zijn bijna alle baby's huilbaby's, haha...want als ik las in de boekjes en internet wat de omschrijving was van een huilbaby...dan was de mijne dat ook. Alleen eind van de dag huilde ze al minimaal een uur non stop, nou dan kom je al snel aan de uurtjes die horen bij een huilbaby. Toch was ze het niet hoor, en achteraf zag ik in dat ze eigenlijk heel normaal baby gedrag vertoonde (medisch niks aan de hand) maar ja, weet je dat bij een eerste kindje allemaal van tevoren??? Niet dus! Mijn 2 zussen kregen een jaar voor mij een baby, en ik hoorde hun nooit over veel huilen, huiluurtjes rond etenstijd of snel geprikkeld zijn. Ik dacht daarom ook dat ik echt de enige was met "zo'n baby" en maakte me daardoor ook extra veel zorgen want er moest dan toch iets mis zijn? Gelukkig niet, maar dat geeft wel aan dat heel veel moeders niet eerlijk zijn over die begin tijd. Ik vind het ook zo mooi wat annasskies schrijft, heel herkenbaar. Als ik op Facebook pasgeboren baby's zie, of mensen tegenkom die zwanger zijn, dan denk ik ook als eerste "oh jij gaat die ellende ook allemaal nog krijgen." En dan ben ik blij dat wij die tijd gehad hebben. Nu is ze een half jaar en het is allemaal zo makkelijk (afkloppen). Eet, slaapt goed en de hele dag vrolijk en aan het kletsen. Dan vergeet je die eerste maanden ook weer. Maar toch, ik wil garage en 2e op termijn maar ik kan nu al als een berg opzien tegen die eerste tijd. Hoewel ik geloof dat het met een 2e anders is, omdat je weet wat je kan verwachten. Bij de eerste moet je alles toch zelf eerst helemaal uitvinden! En idd, die baby's boffen maar met moeders zoals wij
Vond het toen iets overweldigend. En heb er langzaam aan kunnen wennen dat een kind compleet al je aandacht opeist. Echt met beide heeft en een tijd geduurd voor ik er ( aangewend was) nu jaren later weet je niet meer beter. De eerste drie maanden met een baby vind ik achter af toch vaak het heftigst gebroken nachten ect ect. Niet zo gek als je het raar aanvoelt.
Vanaf de geboorte een rustig tevreden manneke, borstvoeding kwam goed op gang en zo hebben we de eerste maanden (en nu nog steeds) in de knuffelmodus gezeten. Ben veel op pad geweest, kon hem overal mee naar toe nemen/ voeden. Natuurlijk waren er de ''sprongetjes'' (oei ik groei) en de regeldagen, dat waren niet de leukste maar zwaar vond ik het niet. Ik werk 32uur per week en mijn vriend het dubbele ervan (komt doordweeks vaak niet eens thuis) dus sta er vaak alleen voor. Hij is inmiddels bijna 20 maanden, een heerlijke knuffelkont en kan zichzelf prima vermaken. Hij sliep door vanaf 8 weken oud totdat hij 10 maanden was, sindsdien slaapt hij vanaf het moment dat hij wakker wordt (midden in de nacht) tussen ons in verder. Er is een periode geweest dat hij slecht insliep, was dan anderhalf uur met hem bezig en vaak sliep hij dan nog niet eens waardoor ik er tegenop zag om hem naar bed te brengen. Dat vond ik zwaar, de werkdag/ boodschappen/ koken/ kind in bad/ kind in bed en daar dan zo lang mee bezig zijn dat je amper een uurtje voor jezelf had savonds.. Gelukkig was dat ook weer een fase die voorbij ging maar die ik zeer waarschijnlijk wel weer mee ga maken..
Haha dat dacht ik ook,heb er dan 2maar met 22maanden ertussen,en de jongste kma waar we pas met 10 maanden achterkwamen hmz......ja dan was de 1e kermgwzonde kleine baby wel heeeel makkelijk
Ik vind vooral de zorgen echt een killer. Mijn dochtertje was randysmatuur, dronk niet goed aan de borst, viel veel af. 3 maanden lang gedoe gehad met drinken, daarna met slapen. Nu heeft ze een spreidbroek. Als je het relativeert heus niets ernstigs, maar ik was een bakkie van slag! Ik maak me nu wel eens zorgen hoe ik er bij zit als ze echt iets ernstigs heeft Haha, maar uiteindelijk, ik neem al die kopzorgen en oververmoeidheid voor lief, want behalve dat het soms keizwaar is, is het ook prachtig. Succes mama's!
Ik vind het op zich niet echt zwaar. De eerste weken met het slaapgebrek en zorgen ivm prematuur en zware reflux vond ik wel heel pittig. Maar vanaf een maand of 4 ging het allemaal best soepeltjes. Het huilen en de krampjes waren toen een stuk minder, en ik was wat in mijn nieuwe rol gekomen, en gewend aan de situatie. Verder heb ik niet het idee dat mijn leven zo erg veranderd is als ik van te voren had gedacht. Ik werk gewoon (wel maar de helft van de uren), maar heb nu dubbel zo veel plezier om thuis te komen en vind het super gezellig zo'n kleine kwebbel die je staat te aaien als je aan het stoffen bent . Ik vind alles alleen maar leuker geworden. Ze ligt ook al om 7 uur op bed, en omdat ik zo veel minder werk heb ik het huishouden dan ook gewoon klaar. Voorheen begon dat pas om een uur of 8 dus dat voelt natuurlijk ook anders. Wat ik wel altijd apart vind dat mensen met meerdere kinderen altijd moeten zeuren over dat dit nog niks is, en dat je met 1 kind nooit moe kunt zijn, en dat zij het pas echt druk hebben. Toen ik nog geen kind had was het altijd wacht maar tot je kinderen hebt, dan pas ben je moe aan het eind van de dag. En nu heb ik er 1, en als ik dan eens zeg dat ik moe ben na een hectische week op het werk mekkeren ze weer over dat ik maar moet wachten tot ik er 3 heb, dan pas ben je moe. Ik geloof best dat dat veel drukker is, maar waarom moet het altijd een wedstrijd "wie heeft het zwaarder" zijn? Het hele wennen aan het moederschap mag toch best intensief voor je zijn? Ik ken ook mensen die fluitend de 3e erbij deden en die juist de eerste veel zwaarder vonden. Dat is toch persoonlijk? Krijg er altijd een beetje de kriebels van.
Zijn hele normale gedachten die helaas ook bij hormonen horen! Ik vind het af ent toe nog steeds zwaar! Slapen ze eindelijk door zonder voeding, beginnen de tandjes, dan weer sprongetje, dan weer verlatingsangst.... De eerste 2 jaren zijn denk ik gewoon het zwaarst...
Ik vond de eerste 2 weken zwaar in het ziekenhuis. Daarna ging alles vanzelf. Nu ik weer werk vind ik het gehaast zwaar, ik moet elke werkdag rond 17u vertrekken en alles moet op voorrand klaar zijn. Zijn tasje als hij naar oma en opa gaat, als de babysit komt moet het huis zuiver zijn. Het eten moet voor 17uur klaar zijn. Ik ben dus bezig van 7uur s'ochtends tot 22.30uur s'avonds want dan kom ik thuis van het werk maar door mijn mannetje krijg ik genoeg energie. Het is ook zo drukker, vroeger maakte ik gewoon zijn 5 of 6 flesjes klaar in de voedingstoren en dat was het. Nu is het melk, fruit, groenten, tussendoortje, water, brood,... Ik kom gewoon tijd te kort, heb het idee dat ik te weinig tijd heb op een dag. Ik kan me ook echt ergeren aan anderen in de supermarkt of op straat. Dat langzame werkeloze volk! Wat ik tot een maand geleden ook was haha. Maar dan kijk ik naar mn bolleke en hij laat zich in alles doen en is altijd zo vrolijk, dan word ik ook weer even rustig
Jaaaa wat was die flessentijd nog makkelijk! Hahaha! Nu is het echt veel aftasten en een goede balans zoeken tussen melk en ander eten... (Bij mijn dochter dan)
Wat ook best zwaar is, is het (proberen) hebben van een seksleven. Hiervoor was het 'oh, vrije tijd, ik heb zin, heb jij zin? Ja? Oké' *duikt er op*. Nu moeten we wachten op een vrij moment én de baby stil zien te krijgen (tien minuten verder), in slaap laten vallen (half uur verder), zien over te leggen in zijn eigen bed zonder dat hij wakker wordt (kwartier verder) én in slaap zien te houden gedurende de tijd dat we bezig zijn.... Acht-jaren-plan? Als hij bewust was van de televisie, hadden we Nijntje op kunnen zetten ofzo Vrijwel elk kind waar ik ervaring mee heb/ken is geobsedeerd door de televisie en dat zou het toch een stuk makkelijker maken! V/d week kreeg ik (we, in een groepje mama's) de vraag of het leuker was dan we van tevoren dachten. Iedereen zei volmondig zonder enig aarzelen ja. Ik daarentegen zei na aarzelen 'ja' omdat de rest het ook zei. Ik vind het namelijk soms wel tegen vallen omdat ik mezelf te vaak moet inleveren voor zowel partner als baby en daardoor te weinig tijd voor mezelf vrij kan maken en áls ik dan eventjes tijd heb. dat ik gestoord wordt door mijn partner of mentaal met de baby bezig ben. Ik zeg niet dat ik de baby niet wil ofzo, begrijp me niet verkeerd, ik wil er nog wel tien - ik heb geen postnatale depressie of iets - maar ik had me dit precies zo voorgesteld en ben niet 100% in halleluja-modus