Mijn verhaal staat wel al her en der tussen hoor. Ik was 16 toen mijn zoon geboren is, al was ik jong, ik was geen 'type tienermoeder'. We hadden net zijn allereerste verjaardag gevierd, en in die tijd had je een andere website, tienermoeders.nl. Tegenwoordig is dat na mijn verhaal afgesloten, en niet meer zo open als dat het toen was. Toen viel het te vergelijken met zp. Je kon dan oproepjes plaatsen om vriendinnen te vinden, of je kon gewoon kletsen over ditjes en datjes. Ik plaatste een foto van mijn zoon zijn verjaardagstaart. Hij stond er zelf op, met 'hoera 1 jaar'. Aan de hand van die foto nam er een andere tienermoeder contact met mij op. Ze vond hem zo schattig, zelf had ze een tweeling en was ze een beetje eenzaam etc. We raakte aan de babbel op msn. Na een aantal dagen kletsen wist ze dat ik oppaswerk deed, en zei ze dat haar oudere zus een oppas zocht voor haar dochter. Ze zou bij de politie werken en daardoor onregelmatige diensten werken. Ik zei dat ik wel tijd had, en dat het verstandig was om dan even kennis te maken. Die avond haar niet meer gesproken dacht ik, volgende dag kreeg ik allemaal mailtjes dat ik met spoed moest bellen bladibla. Begreep de haast niet zo maar goed, iedereen is anders. Ze wilde afspreken (Die zus..) en dat moest perse vandaag nog. Ik had eigenlijk helemaal geen tijd, en bood uiteindelijk 9uur in de avond aan. Dat was al heel laat, mjah ik kon niet eerder. Om 9 uur was er echter niemand. Ik belde het telefoonnummer, en er werd niet opgenomen. Om kwart voor 10 ofzo kreeg ik een telefoontje ze waren de weg kwijt, njah goed dan. Om 10 uur waren ze er. Ze was niet alleen zoals ik had verwacht, maar had haar man bij zich. Het liep allemaal wat stroef, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen. Ik gaf ze een rondleiding door het huis, en kwam bij mijn slaapkamer aan, mijn vriend lag hier te slapen en daar schrok ze een beetje van. Uiteindelijk heel lang gesprek gehad over haar dochter, al waren er een hoop dingen die vreemd waren. Ze zei dat haar dochter 16 maanden was, maar de foto die ze liet zien was van een kind van ongeveer 6 maanden. Het werd laat en ik wilde eigenlijk dat ze gingen. Maar nee, ze wilde die avond de knoop doorhakken of ze mij wel of niet wilde inzetten als oppas. Ze gingen steeds overleggen in de gang, en ik vond het allemaal heel vreemd. Maar nogmaals: mn vingers kon ik er niet opleggen, al denk je natuurlijk achteraf 'had ik maar...' Ergens in het gesprek zei ze nog zoiets van 'we gaan je nu even vastbinden. Waarop ik op geschrokken toon riep 'WAAT?' toen zei ze neenee, maakte maar een grapje, wilde alleen maar even weten hoe je zou reageren. Mijn onderbuik gevoel begon boekdelen te spreken, maar ergens zei ik ook tegen mezelf dat sommige mensen nu eenmaal vreemd zijn. Op een begeven moment zat ik met ze aan de eettafel om wat dingen op te schrijven over dat kindje. Ze vroeg of ze even iets mocht opzoeken op de computer voor haar werk. Ja tuurlijk, prima. Ik zag dat ze www.politie-amstelland.nl ofzo intikte. Ik dacht, oh klopt wel ze werkt natuurlijk bij de politie. Ze zat er nog geen 2 minuten achter. Daarna zei ze dat ze even moest bellen, en dat ze geen bereik had in huis. Dat klopte ook, dus liep ze even naar buiten. Toen ik nog met hem aan de eettafel zat, dacht ik nog bij mezelf, dit lijkt wel zo'n klassieker, de een is je aan het afleiden, en de ander rooft je huis leeg. Ik luisterde dus heel goed wat ze deed, en ik hoorde niets vreemds. Het was op de begane grond en de deuren binnenshuis stonden open dus je kon alles horen. Toen kwam ze terug, en zei ze dat ze nog 1x met hem wilde overleggen. Njah prima, ik liet ze. Na 5 minuten vond ik het wel lang genoeg geduurd hebben. Ze stonden niet meer in de gang, ik dacht dat ze naar buiten waren gelopen. Ik liep naar de deur en die stond open. Ik keek om me heen en zag helemaal niemand. Toen dacht ik 'oke, ze zullen de dvd-speler wel gejat hebben', dat was namelijk in mijn visie het enige wat er te verkopen viel van die kant van het huis.. Ik liep naar mijn slaapkamer, om mijn vriend wakker te maken, ik maakte hem wakker en het eerste wat hij zei was, is ..mijnzoon.. nog in de woonkamer? Ik keek naar zijn bedje en zakte door de grond. Ik wist meteen hoe laat het was. Ze hadden mijn kind. Ik kon geen geluid uitbrengen, en mijn spieren deden allemaal waar ze zelf zin in hadden. Ik griste naar de huistelefoon en belde 112, de meneer aan de andere kant nam me niet zo serieus, ik bleef maar gillen mijn zoon is weg mijn zoon is weg ze hebben hem meegenomen. Daarna belde ik mijn vader, schreeuwde hetzelfde, en hij kwam er ook aan. Ik rende naar buiten en stond daar mijn longen uit mijn lijf te schreeuwen. Mijn vriend bleef maar zoeken in huis, maar ik wist dat hij weg was. De politieauto kwam tegelijk met mijn vader aanrijden, ook deze twee agenten geloofden er geen bal van. Binnen een kwartier stond het huis vol met recherche en mannetjes met witte pakken. De jeugd en zedenpolitie nam ons mee naar het bureau, voordat we gingen zei ze dat ik iets mee moest nemen waar zijn dna op zat. Ik keek rond, en zag zijn knuffeltje. Toen zakte ik in de gedachte weer door de grond. Ze had alles meegenomen, maar niet zijn knuffel. Zonder knuffel zou hij gaan huilen, en wat doe je met een huilend kind? Die flikker je langs de snelweg. Vanaf dat moment was ik er heilig van overtuigd dat mijn zoon dood was. Het knuffeltje gaf ik aan de forensische opsporing, en het touwtje wat ik perongeluk had meegegrist (een schoenveter waar ik zn speentje altijd aan vast deed) had ik nog in mijn handen. Ik had het om mijn pols gebonden. Dat bandje (wat inmiddels al half verteerd was) heb ik pas 2 jaar geleden door geknipt, voor die tijd kon ik het niet loslaten. Eenmaal op het politiebureau begonnen de verhoren. De politie was er van overtuigd dat ik hem vermoord had, de verhoren waren dus geen pretje. Ik bleef mijn verhaal maar herhalen en herhalen, ik had het gevoel dat ze helemaal niets deden. Een van de eerste dingen die de dame van de jeugd en zedenpolitie zei, was dat ze door mij uit haar bed was gebeld midden in de nacht. Ik voelde me heel klein, dan had je maar ander werk moeten gaan doen dacht ik nog. Mijn zoon was blijkbaar niet zo belangrijk als haar slaap. Uiteindelijk na vele vele vele uren verhoor waren ze er wel achter dat mijn verhaal toch wel waar was. Toen kwamen er natuurlijk andere rechercheurs. Haar 2 mailtjes die ze had verzonden om te vertellen dat ik haar moest bellen waren de enige twee die ze was vergeten te verwijderen. In die 2 minuten achter mijn pc had ze alles gewist, ook zijn baby-foto's, ik had niks meer. De politie is uiteindelijk undercover naar de bijlmer gegaan, en heeft een 5tal flats in de gaten gehouden. Uiteindelijk zag een agente mijn zoon met een vrouw op de galerij. Daarna zijn ze alle woningen ingevallen, in 1 van deze woningen was mijn zoon, helemaal alleen. Daarna hebben ze hem naar het ziekenhuis gebracht, en de rest naar de cel. Weer een dag later zag ik mijn zoon weer. Waarom ze het deed? Ze had een vriendje in de gevangenis, die had ze wijsgemaakt dat ze een tweeling had. Stuurde echo's en stapels met brieven en foto's. Als je het zou lezen, zou je echt geen enkele twijfel hebben dat het van een moeder is. Deze jongen kwam vrij, en wilde zijn tweeling zien. Mjah die bestond helemaal niet. Een half jaar heeft ze het kunnen rekken met ze slapen, zijn bij mijn tante, etc etc. Uiteindelijk heeft ze lijsten gemaakt van illegale kinderen in de bijlmer, is naar engeland geweest om te kijken of daar wat te halen viel, heeft een fotoshoot gratis voor tweelingen opgezet in de hoop dat er een matching paar lang kwam. Helaas niet. Tot ze de foto van mijn zoon's verjaardagstaart zag. Dat kindje leek op haar fantasiekindje. Nadat ze mijn zoon gejat heeft, is ze ook meteen naar die jongen toegegaan. Die heeft de nacht doorgebracht met mijn zoon met de veronderstelling dat het zijn zoon was. Hij wist van niks, en evengoed slachtoffer in dit verhaal. De zus, en haar vriend, dat was ze zelf, met een pruik op, en een bril. De vriend? Een snorder die ze ingehuurd had voor 20 euro aan wiet om haar hierbij te helpen. Verder is er nog een vriendin van haar veroordeeld voor het helpen hierbij. Alle kinderen bestonden helemaal niet. Ze had ook nog vuilniszakken, messen, handschoenen en touw bij zich toen ze bij mij langskwam. Ik denk dat als mijn vriend er niet was geweest dat haar plan was om mij te vermoorden. Ook heeft die vriendin van haar geboortepapieren uit het ziekenhuis gejat. Heel goed voorbereid, en zeer geraffineerd.
Vervolg, paste niet in 1 bericht. Ze is veroordeeld voor 3,5 jaar cel, de ander 1,5 en die vriendin van haar heeft 240 uur taakstraf gekregen omdat haar zoon (ja die had wel kinderen) bij ajax voetbalde. Laatst kreeg ik nog een telefoontje van haar oude baas. Ze hadden gemerkt dat ze bij een ander kraambureau aan de slag was gegaan, ook daar is ze per direct ontslagen. Ze heeft ook verteld dat ze zogenaamd het kindje van haar zus zou krijgen omdat de zus op sterven lag. Ze heeft helemaal geen zus. Het zou mij heel erg verbazen als ze NIET hier op zp rondhing. Wat het uiteindelijk voor ons heeft gedaan, mijn zoon snapte er niks van, het enige wat hij kon bedenken is dat ik hem in de steek gelaten heb. Hij werd pas wakker in de auto. Zijn vertrouwen in mij was dus ver te zoeken voor een lange tijd daarna. Ik ben doodsbang geweest, heb jarenlang met het licht aan geslapen, op een matras naast mijn zoon zijn bed met een mes onder mn kussen. Nu, 7 jaar later, kan ik het langzaam loslaten. Al laat je het nooit los. Ergens kan ik het waarderen, omdat ik weet hoe het gevoeld heeft om je kind kwijt te zijn. Meestal zie je pas hoeveel iemand voor je betekende als die persoon overleden is. Ik heb het gedacht, gelukkig was het niet zo, maar wist daarna wel hoeveel mijn zoon voor mij betekende. En ik denk dat we daarom nu een veel sterkere band hebben als dat we anders gehad hadden, daar sta je nu eenmaal niet bij stil in het gewone dagelijkse leven. Inmiddels mag hij buiten in de straat spelen, maar dat is echt een mijlpaal geweest. De eerste jaren liet ik hem niet van mijn zijde. Door de winkel rennen? Echt niet, handje bij mama. Ik kon en kan nogsteeds grijze haren krijgen van hoeveel mensen met iets teveel vertrouwen hun kind rond laten rennen buiten, in de bakfiets laten zitten, of begod niet weten waar in de winkel hun kinderen zijn. Maar goed, ik moet het los laten, al zal ik altijd wel iets te beschermend zijn. Achteraf denk je, had ik maar. Aan de andere kant denk ik, dat ze zo geraffineerd was, dat het haar toch wel gelukt was, linksom of rechtsom. En ergens ben ik haar dankbaar, zonder haar had ik nooit zo'n hechte band met mijn zoon gehad.
Jezus Kim! Wat een nachtmerrie. Iets wat je je niet kunt bedenken dat het echt zal gebeuren, is jullie overkomen. Dikke knuffel en goed dat je er open over praat. Hoop dat dit voor jou ook fijn is!
Ohja, nog zo'n klein dingetje die ik nooit zal vergeten. Mensen roepen toch altijd zo dat hun straat zo veilig is? Dit gebeurde in de straat waar ik ben opgegroeid, waar iedereen onderhand 20 a 30 jaar woont. Iedereen kent elkaar. Toen ik daar mijn longen uit mijn lijf stond te schreeuwen, was er NIEMAND die naar buiten kwam. 1 buurvrouw deed haar raampje en zei 'wat is er dan?'.. Ik bleef maar schreeuwen. Ze ging gewoon weer terug naar bed. De volgende ochtend stond natuurlijk de hele straat vol met politie, toen konden ze opeens wel nieuwsgierig zijn. Al heb je nog zo'n goed contact met je buren, ze zijn er niet hoor. Het is lariekoek. Ze heeft de pech dat ik haar stem herkende, en nog iedere keer als ik haar kop voorbij zie lopen begint mijn bloed te koken. En dat koken, wordt met de jaren niet minder hoor, in tegendeel zelfs.
@kim11 alsof ik het script van een film lees! Heel veel strekte, verder weet ik niet wat ik moet zeggen!
kim: wat een verschrikkelijk verhaal. Hoe kan je het verzinnen om een kind te ontvoeren om je 'vriend' te behouden. Wat moet jij een doodsangsten hebben uitgestaan en zeker nadat de politie zo tegen je deed in het verhoor. Vind het knap dat je het hier verteld.
ikke niet mijn man wel wat geef ik erom helemaal niks hij is verandert verkeerde vrienden verkeerde keuzes we lopen nog wel achter de feiten aan maar ook dat word steeds minder ben blij dat ik hem eruit heb gekregen en dat we nu het leven op de rit hebben. scheelt een hoop als je een aantal mensen uit je leven zet.
Kim: wow wat een verschrikkelijk verhaal, inderdaad net een filmscript. Dat zoiets kan gebeuren, wat bestaan er toch gestoorde mensen!
Jezus Kim, meid wat n verhaal! Zat t met tranen in mn ogen te lezen!! Gelukkig was alles goed afgelopen!!
Ik rij gemiddeld ook alleen 25000 km op jaarbasis. Dus dat vind ik niet weinig. Hou me gewoon aan de snelheid.