Ach misgegaan? Volgens mij zal die 12-jarige als hij pubert echt niet meer bij zijn moeder willen hoor!
Wij hebben vannacht het licht op de gang aangelaten, en haar deur dicht, er staat op haar kledingkast een grote beer die hebben we ook eens weggezet, misschien ziet dat eng uit of zo als ze in bedje ligt....? Normaal is de deur dicht en het licht uit op de gang, wel een nachtlampje aan. En toeval of niet maa ze heeft heel de nacht van 20:00-8:45uur doorgeslapen zooooo blij!!!!!!!! We hebben haar uit bedje gehaald vanmorgen alsof we een miljoen hadden gewonnen (voor ons gevoel hadden we dat ook hahaha) Hadden we gisteren ook nog eens een heel gek druk dagje.... Dus ik ben ervan overtuigd dat als ze huilt er ook echt iets is, anders slaapt ze dus heerlijk door Hopen vannacht op weer een goede nacht.
Mijn dochter slaapt ook nog steeds bij mij in bed en wilt echt niet alleen slapen. Ik hou haar ook gewoon nog steeds bij mij en ik merk dat ze snachts ook echt helemaal tegen me aangeplakt ligt en met haar handen vaak voelt of ik er ben of dat ze me zoekt.. Blijkbaar heeft ze het dus nodig maar ik hoop stiekem wel dat ze over een jaartje weer terug naar haar eigen bed wilt..
Dikke kans dat hij nu last krijgt van verlatingsangst en dat het slapen daarom minder gaat. De ervaring leert hier dat als we even meebewegen met die heftige dingen, (verlatingsangst, pijn, dat soort heftige zaken), ze echt gewoon weer in hun eigen bed gaan slapen als ze weer goed in hun vel zitten. Ik werd en word door allerlei mensen altijd om de oren geslagen met de frase: "Zo kom je er nooit meer van af!", maar dat is hier nog geen enkele keer waar gebleken. Goed letten op de signalen van je kind: zodra je merkt dat de verlatingsangst afneemt gewoon de draad weer oppakken met slapen in eigen bed en dan komt het dus echt gewoon weer goed
We zijn daar met z'n allen volgens mij vooral heel erg bang voor omdat we steeds dit soort uitzonderingen voorgespiegeld krijgen. Helemaal niet nodig om bang te zijn: jij bent de ouder, jij hebt de regie. Zolang je dat toepast, gaat je kind echt volgen wat jij inzet, (uiteraard zolang dat OOK passend is voor je kind/aansluit bij wat je kind nodig heeft). Onze oudste heeft heel veel bij mij geslapen en doet dat nog steeds als ze ziek is: die heeft dat dan gewoon nodig. Dat ziek-zijn is trouwens als ze echt goed ziek is, dus dat is inmiddels eens 2 keer per jaar 2-3 nachten en dan is het weer klaar. Dan probeert ze het wel hoor, of ze niet toch bij mij mag blijven slapen, en laatst riep ze ook dat ze een nachtje bij mij wilde logeren, (hihihi, vomd het wel slim gevonden van d'r ), maar onder normale omstandigheden mag ze lekker in eigen bed slapen en doet dat dus ook. Onze jongste laat zich beter wegleggen als ze eenmaal slaapt en we hebben de medische problemen eerder onder controle gekregen, dus die slaapt op de eerste paar maanden na wel altijd in haar eigen bedje, maar die moeten we in slaap wiegen als ze ziek is/pijn heeft. Ook dat is weer over als ze goed in haar vel zit. Moet ik als moeder uiteraard wel naar m;n kind kijken en zien wat ze wel en niet nodig heeft. Als ik op de automatische piloot eeuwig in slaap ga staan wiegen zonder te kijken of ze inmiddels weer fit genoeg is om zelf in slaap te vallen, zit ik er straks wel eeuwig aan vast ja, bij wijze van Maar vertrouwen op je eigen vaardigheden als moeder en het feit dat je aan je kind kunt zien wat die nodig heeft, en op basis daarvan handelen, dan hoef je dus echt nergens bang voor te zijn
Onze meiden slapen en hebben altijd in hun eigen bedje geslapen. De jongste wordt heel sporadisch wakker midden in de nacht en we horen aan het huilen dan vaak wel of het een 'valt zo in slaap' huiltje gaat worden of niet. Bij een niet verschonen we haar luier, geven wat drinken, knuffelen even en binnen een half uur ligt ze weer in bed en valt vaak vlot weer in slaap. Soms wil ze liever keten beneden maar dat gaat dus niet gebeuren. Dus wij laten haar dan wel eens huilen (als het huilen om nijdigheid is). Uiteraard komen we na een minuut of 10 ook wel even weer kijken maar slapen doe je heel simpel in je eigen bed. Maar.... We hebben het dan ook nog niet meegemaakt dat ze echt niet verder wil gaan slapen en langdurig blijft huilen. Als dat het geval zou zijn zou dan is het niet zo simpel meer. Zolang je maar handelt op een manier dat jou goed lijkt en wat bij je kind past. Xxx
Nou ik weet het antwoord al! Het is natuurlijk ook t gezelligst en fijnst bij mama in bed... Ik moet er persoonlijk niet aan denken! Behalve is ze echt ziek zijn natuurlijk, das een uitzondering. Ik denk dat je ze er niet aan moeten laten wennen.... dan is het einde zoek denk ik! En heel moeilijk het vaste ritueel te doorbreken Dat vind ik persoonlijk veel zieliger dan even doorbijten als ze nog heel klein zijn. Je kunt er ook voor ze te zijn door bijv elke 5 o f 10 min even een kus of n aait over de bol te geven (in eigen bedje..) Mijn zoontje heeft ook 'verlatingsangst' gehad rond 11maand... Ik ben er steeds even naartoe geweest en desnoods even wiegen op de arm.. Gelukkig ging het gauw weer over en heb ik hem nergens aan laten wennen. Maar ieder moet natuurlijk doen waar hij/zij zich goed bij voelt!
Hier heeft ze 4 weken bij ons in bed geslapen, eigen bedje was echt geen optie ze ging totaal over de rooie tot kokhalzen aan toe dat was echt niet te doen. Bij ons in bed was ze rustig en konden we allemaal heerlijk slapen. Toen heb ik me ook zorgen gemaakt of we dat wel moesten doen, maar dat was de beste optie en makkelijk voor allemaal, 4 weken zonder slaap kan niemand. Aai over de bol ect had geen zin dan werd ze ook hysterisch, echt hysterisch. We legde haar wel iedere avond in haar eigen bedje, lukte het niet dan kwam ze bij ons in bed. En ineens zaterdagmorgen om 8uur hadden we allemaal heerlijk geslapen i.sa in haar eigen bedje en wij ook, en vanaf zaterdag is er niks meer aan de hand en slaapt ze heerlijk door in haar eigen bedje. Als de volgende moeilijke sprong zich aandiendt maak ik me niet meer zo druk dan komt ze weer lekker bij ons als het niet anders gaat. Ik moet steeds denken aan wat Rozenmarijke zei tegen me "een kindje wat zich goed voelt slaapt gewoon door, ze gaan echt niet voor de lol in het pikkedonker wakker zitten huilen" en zo is het! I.sa is weer haar eigen vrolijke zelf en ze slaapt heerlijk door!
Ik heb ook een vraagje m.b.t. gewennen/verwennen. Mijn vriend en ik hebben al paar keer een discussie gehad. Ons zoontje is graag (in ieder geval bij papa en mama) op de arm. Dit heeft hij vanaf het begin al gehad. Wanneer we hem in de box of op de grond leggen dan speelt hij even en dan is het huilen geblazen. Pak je hem op, is hij direct stil! Mijn vriend vind dat we hem nu maar moeten laten huilen, dat hij eraan moet wennen om alleen te spelen want nu verwennen we hem door hem bij ieder huiltje op te pakken. Alleen, dat "ieder huiltje" gaat over in hysterisch krijsen als we hem niet oppakken. Even laten huilen vind ik oke, maar hysterich laten krijsen niet. Probleem is alleen dat je dus steeds je handen vol hebt en niet fatsoenlijk kunt koken/afwassen/opruimen enz. Wat denken jullie?
Soms zou ik best willen dat dochterlief bij mij in bed zou willen slapen . Helaas is ons bed haar speeltuin en zijn wij haar speeltoestellen. Zo is ieder kindje dus anders. Ik zou gewoon goed naar je eigen kindje kijken en wat die aangeeft. Alles onder de 1 jaar oud kun je volgens mij nog niet echt verwennen. En verwennen met aandacht en liefde... dat gebeurt sowieso niet zo snel .
Inderdaad, elk kind is anders, elke situatie is anders,... Zo hebben wij van dag 1 ons dochtertje in haar eigen kamertje gezet, op het begin had ik het er zelfs moeilijker mee dan zijzelf denk ik Heeft ook altijd goed gegaan, tot ze rond 8 maanden telkens begon te krijsen als ze het bedje in moest, maar wij hebben volgehouden en dat heeft echt wel vruchten afgeworpen. We probeerden haar altijd te kalmeren in haar kamer door eventjes rond te wandelen met haar, eventjes in de wiebelstoel te gaan zitten, over de haartjes wrijven enz. Nu leg ik haar in haar bedje en na enkele minuten ronddraaien is ze in dromenland!
+1. Mee eens. Ik zou het echter niet verwennen noemen. Slapen is een gewoonte die je moet aanleren (zoals Dr. Estivill zegt). Net zoals ze niet kunnen gaat eten op de kap van de auto en met hun handen, moet je ze ook aanleren dat ze niet kunnen slapen in het bed van de ouders (zie boek "Slaap kindje slaap"). Volgens mij gaat het niet om verwennen, eerder om een bepaalde gewoonte aanleren. Vroeg of laat zullen ze het toch moeten doen.
Ik denk dat je een nog heel klein ventje hebt dat daar wil zijn waar hij thuis hoort, in mama haar armen. Echt handig is dat niet altijd. Voor mij werkte een draagzak daarvoor perfect. Hup in de manduca. Ik mijn handen vrij en zl happy.