Hallo allemaal, Tijdens mijn zwangerschap blijf ik gefrustreerd over 't broertje van manlief. Ik doe hard mijn best om ook de positieve dingen te zien, maar sinds zijn terugkeer van Rotterdam naar limburg is er een hoop mis gegaan. 't heeft lang om hem gedraaid, hij heeft ook vrij lang tussen ons in gestaan.. & ondanks dat 't hem nu beter gaat, blijft het niet lekker zitten. In mijn relatie is wat gebeurd met ml en een andere meid, zij heeft onze relatie kapot willen maken en blijkt achteraf een echte relatiebreker. Gelukkig is dit niet gebeurd, maar.. het vertrouwen is weg. Van de week ruzie gehad met ml, en zijn broertje kwam zich even bemoeien. Hij heeft het vuurtje meer en meer aan gewakkerd. Vrijdagavond heeft 'ie hier gezeten en gezegd dat ml liegt. Terwijl hij zelf dingen heeft gezegd die uiteindelijk niet door ml waren gezegd. Erger gemaakt om niets, ik vind 't moeilijk om te vergeven en te vergeten. Vooral omdat het nu alweer en steeds vaker bijna onze relatie heeft gekost. Ik sta nog maar 6 weken voor mijn bevalling, en wil deze stress helemaal niet. Ik wil mijn man kunnen vertrouwen, zonder dat iemand daar tussen komt. De ruzie tussen ml en mij is wel opgelost, hij heeft ook aangeboden om zijn telefoon na te laten kijken. Dit wil ik niet, zijn broertje wilt dat wel doen, aangezien hij zijn eigen broer niet vertrouwd. Dit zit mij niet lekker, eerst dingen zeggen die compleet gelogen zijn, proberen uit te vissen of mijn man werkelijk vreemd gaat en ook nog eens zijn telefoon na checken. Als iemand dit doet ben ik 't en ik doe het niet. Momenteel lucht ik zijn broertje maar, en probeer ik keihard te accepteren hoe hij is. Toch kan ik niet vergeten wat er is gebeurd en vergeven is helemaal moeilijk. Hij heeft toegegeven niet achter ons huwelijk te staan maar getuige te zijn geweest omdat hij zijn broer het geluk gunt. Dit steekt enorm, maar ik ben blij met zijn eerlijke reactie. Dat hij het nu nog niet accepteert is duidelijk, anders doet hij geen pogingen om onze relatie stuk te laten lopen. Maar dit moet zelfs ten koste van onze dochter straks. Mijn doel van dit topic is, ik wil heel graag van de negativiteit af. Vermijden lukt niet aangezien ml zijn broertje niet wilt laten vallen. Over 6 weken kan hij niet meer hier komen wanneer hij wilt, en daar ben ik nu al mee aan de slag gegaan. Toch proberen niet meer over me heen te laten lopen. Kost moeite, maar het is sinds vandaag al aardig gelukt. Echter, wil ik geen negatieve gevoelens of uitspraken uiten naar manlief wanneer hij met zijn broertje belt. Ik wil helemaal niet negatief over iemand denken of voelen. Vandaar dit topic, heeft iemand tips voor mij, om evt alles eens flink los te laten? Praten probeer ik, met manlief en zijn broertje maar des te meer we praten, des te onzeker ik word des te rotter ik me voel.. Ruzie maken wil ik niet, dan krijg ik manlief ook tegen me.. Net wat men wilt. Wat moet ik doen, om het goed te laten verlopen? Hoe kan ik positief denken en doen als hij belt, zonder negativiteit te strooien? Voor manlief is dit ook niet leuk, maar er gebeurt iedere keer weer wat nieuws waardoor ik het negatieve word ingesleurd.. Ik hoop zo dat iemand tips voor mij heeft
Waarom vertel je dit niet aan je vriend? Hoe je je voelt? Ik weet zeker dat ie je wel zal snappen. Leg gewoon uit hoe je je voelt en dat het je frustreert dat je alleen maar bezig bent je relatie staande te houden in plaats van je klaar maken voor de komst van je kindje. Niemand anders kan je helpen. Je zult echt met hem moeten praten. Zonder vewijten, zonder boos te worden... Gewoon open kaart. Je zult zien dat het oplucht. Anders kan je hem een brief schrijven en meegeven als hij naar zijn werk gaat?
Mijn ex had ook een broer die altijd zat te stoken. Ons probeerden uit elkaar te krijgen etc. en hele verhalen verzinnen zelfs. Ik denk dat het niet eens zo is dat hij niet achter jullie relatie staat, of dat hij jou niet mag... maar dat het gewoon in hem als persoon zit om een ander niks te gunnen. Toen mijn ex en ik uit elkaar waren, en later mijn ex een nieuwe relatie had deed hij daar precies hetzelfde. Dus ik denk dat het altijd zo zal blijven en doordat jij er onzeker van wordt (ziet hij dat) en blijft hij aan de gang. Ik zou, hoe moeilijk ook, er niet meer naar luisteren wat hij te vertellen heeft. Hij moet op den duur doorkrijgen dat het geen zin heeft waar hij mee bezig is. Succes!
Dankje, je hebt gelijk! Minder ervan aantrekken en niet luisteren. Ja, hij is ook heel aardig tegen mij, is ook niet zo dat ie laat merken, mij niet te mogen.. Denk inderdaad dat wij iets hebben wat hij niet heeft. Om tevens te antwoorden op de andere berichten: Mijn man weet hoe ik erover denk, maar hij zegt weer dat ik me er niks van moet aantrekken. Zelf doet ie dit ook niet, hij is zelf ook heel onzeker vooral als t om zijn broertje gaat.. Denk dat we allebei een probleem hebben op dat gebied.
Dat broertje heeft wel veel invloed op jullie. Hoe vaak zien jullie hem? Ik zou in zo'n geval de boel flink losweken. Ik heb een stokende en stekende achter de ellebogen schoonzus. We hebben elkaar een 3kwart jaar lang alleen op verjaardagen gezien en verder heb ik elk contact vermeden, daarna begon ze te vragen wat er aan de hand was. Toen heb ik het haar uitgelegd. Sindsdien is het helemaal klaar en kan ik heel goed met haar. Ik behoud wel afstand want weet hoe ze is maar we zien elkaar nu ook gewoon weer en dan gaat het goed. Ik kan nu uit he verhaal niet opmaken of ml achter jouw staat of achter z'n broer. Dat moet duidelijk worden. Hij moet achter jouw staan anders gaat het ben ik bang uiteindelijk kapot
Invloed heeft hij inderdaad, en dat is eigenlijk sinds hij weer hier woont. Eigenlijk zou ie zelfs bij ons in huis komen wonen, wegens geen onderdak. Mede wegens zwangerschap heb ik dit niet toegelaten, t zou direct t einde betekenen. Het liefst spreekt hij dagelijks met manlief af, nu word t minder omdat hij een opleiding is gestart, gelukkig.. Aan de ene kant staat ml achter mij, en ziet hij de dingen zelf ook in maar daarentegen is hij ook erg trouw, vooral aan zijn familie. We hebben wel samen afgesproken dat we niet meer over ons heen laten lopen, ook i.v.m. de auto, het is makkelijk om ml te vragen om te rijden en hij heeft ook nog eens moeite met nee zeggen. Nu wilt hij volgende week zijn broertje helpen met zijn krantenwijk, liefst met de auto. Ik zie dit niet zitten. En zal ook duidelijk maken dat ik liever heb, dat ie lekker bij mij is. Aangezien ik hem meer nodig heb als zijn broertje. Ik hoop dat 't over zal gaan, we hebben nu afgesproken die afspraak staat al wat langer om enkel 1x per week met zijn broertje af te spreken. Vind ik meer dan genoeg, anders zit hij iedere dag hier of ml iedere dag bij hem. Ook wij hebben privacy nodig. Gisteren ben ik een beetje tegen hem uit gevallen, ons neefje was met ons mee en zij hadden een optreden met het koor. We moesten eerst naar zijn broertje om de piano etc. op te halen, hij zei die kleine kan beter in de auto wachten. Terwijl, mijn neefje van 3,5 netjes aan mijn zijde stond, naast de auto.. Geen kind wat de straat op rent en hij vond t prima om bij mij te blijven staan.. Op t moment dat hij dat zei, kreeg ik een hele rare smaak in mijn mond en reageerde van niks ervan, dit kind blijft bij mij! Hij heeft er niks meer op gezegd, maar schoonouders schrokken er wel van.. Hij had niks hoeven zeggen over mijn neefje, het duurde 20 minuten voordat we weg reden, al die tijd moest ik t kind in de auto laten zitten. Nou dat vond ik niet nodig, hij hoort op dat moment bij mij en ik beslis wat hij wel en niet mag. Hij had er niet van terug. Maar zodra hij ook over de kinderen begint, over mijn neefje bijvoorbeeld begint mijn bloed te koken. Laatst op de dag van die ruzie begon hij te zeggen en dat was de 2e keer in mijn zwangerschap dat ik niet moest verwachten dat mijn dochter gezond ter wereld komt. Ze is tot nu toe gezond, niks aan het handje vk is super tevreden. Nu zei hij dan dat ons kindje gehandicapt of verlamd ter wereld kan komen, of later een ongeluk zou kunnen krijgen. Wat is dat nou voor hoop, ik draag een gezond kindje in mijn buik, ze is tot nu toe tip top in orde, moet ik dan van het ergste uit gaan? En daarbij, hij heeft zelf geen kinderen, nooit een voldragen zwangerschap meegemaakt, ja de enige waar hij zelf uit is gekomen. Puur wegens hoe hij reageert over de relatie en mijn kindje, vind ik het heel rot en moeilijk om het positieve te zien. Hij zal t vast niet zo slecht bedoelen, of hij weet niet hoe hij met de situatie om moet gaan. Sinds de zwangerschap is het alleen maar erger aan het worden, vooral nu we op het einde aan gaan. Het liefst vermijd ik hem, vandaag wilde hij ineens op bezoek komen. Ik heb nee gezegd, geen discussie meer mogelijk. We moeten harder worden, straks is mijn man niet alleen zijn broer, of de zoon van... Of mijn man, nee dan is hij vader van een meisje, een verantwoordelijke voor haar leven. Daar moeten we ons op richten. Of ml dit leuk zal vinden of niet, ik blijf dit herhalen. En uiteindelijk zal hij het zelf ook gaan beseffen dat t niet langer kan. Na volgende week kan 't al heel snel gaan, dan spreekt hij niks meer af waardoor hij verder uit mijn buurt is als nodig. Hopelijk komt dat allemaal goed.. Dankjewel voor je reactie!