Ik heb getwijfeld om dit topic te starten maar doe het toch maar. Ik heb geen contact meer met mijn beide ouders (mijn keuze). Mijn vader al sinds vorig jaar juli niet meer en mijn moeder sinds februari dit jaar. afgelopen zomer heb ik hun een contactverbod kunnen laten tekenen via de politie. Helaas was dit nodig. Het was bedoelt voor mijn moeder, maar mijn vader wilde solidair aan haar zijn dus heeft meegetekend. Sindsdien is er veel rust in mijn (ons) leven gekeerd en sta volledig achter mijn keuze. Gelukkig heb ik veel steun van mijn partner. Het was de moeilijkste keuze die ik ooit in mijn hele leven heb moeten maken. Maar... Ondanks dat ik achter mijn keuze sta en weet dat dit het beste is, is er toch veel gemis. Gemis van ouders, of eigenlijk mijn moeder. Elke dag kan onze dochter meer dingen, meer praten, springen, noem maar op. Bij elke nieuwe ontwikkeling denk ik aan mijn moeder. Wat jammer dat ze dit niet meemaakt. Of dit zou ze heel erg leuk hebben gevonden. Of dat heeft ze echt van mijn moeder.. Nu weet ik dat het erbij hoort en dat ik nog middenin een verwerkingsproces zit. Maar ik vraag me af of dit gemis minder gaat worden en gaat slijten. Helemaal weg gaat het niet daar ben ik van overtuigd, want iedereen verlangt uiteindelijk naar een lieve ouder die er voor je is. Maar het zou wel fijn zijn als het straks niet meer zo op de voorgrond speelt. Verder kan ik wel goed functioneren. Heb maanden geleden zelf een hulptraject opgestart en dat gaat super. Maar die dubbele gedachten zijn soms erg vermoeiend. Dus een vraag aan (helaas) ervaringsdeskundigen: Wordt het gemis minder en slijt het? Hopelijk stoot ik met deze laatste zin geen mensen tegen het hoofd.. Het is lastig om te rouwen om iemand die er nog is maar toch niet
het word minder meid echt waar. mijn verhaal doe ik liever niet zo hier in het openbaar maar je mag mij altijd pben. het is nu 4,5 jaar geleden hier en ik kan echt zeggen het word beter.
Jeetje, heftig zijn.. Ik zit niet in zo'n situatie, maar kan me heel erg indenken hoe je je voelt! Je wilt gewoon dingen delen met je ouders.. Veel sterkte! Ik denk dat het inderdaad wel slijt, maar er moet tijd overheen gaan..
Ik wil je gewoon even sterkte wensen. Ik heb het gemis van een ouder die er niet meer is, en in zekere zin is dat misschien wel makkelijker. Ik heb namelijk geen keus. Ik kan me zo voorstellen dat het moeilijker is als de mogelijkheid er nog wel is, maar je die niet kunt pakken. Ik denk dat daar dan ook het gemis zit. Weten dat het wel zou kunnen maar het niet doen. Ik heb echt geen zinnig woord te zeggen over of het slijt of anders wordt, maar geniet een beetje extra voor je moeder van je meisje en leg je erbij neer, ik denk dat dan het gemis pas echt weggaat. Dan gaat missen in die zin over in een ander niet te omschrijven gevoel.
Ik heb helaas geen ervaring met je, maar ik wil je toch heel veel sterkte wensen. Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat je een moeder mist, niet persé je eigen moeder, maar een moeder waar je dit soort ontwikkelingen mee kan delen. Ik weet niet of het slijt, ik ben bang dat er altijd een soort leegte blijft bestaan. Heel veel sterkte!
Wij hebben al een aantal jaar geen contact met mijn schoonouders en eerlijk....ik heb het er soms nog best moeilijk mee ondanks dat onze keuze was. Mijn man heeft het er ook af en toe nog lastig mee vooral het gemis van een ouder. Maar het heeft inmiddels wel plaats gemaakt voor boosheid. We denken er niet meer dagelijks aan maar ik mis het nog steeds dat we op zondag niet even een bakkie kunnen doen.
Ik heb ook het contact met beide ouders verbroken, geen moment spijt van gehad. loop nu ook wel eens tegen situaties aan dat ik niet hun mis, maar wel een moeder/vader/oma/opa figuur. Sterkte!
Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders (bewuste keuze). Ik kan mij heel goed vinden in je verhaal. Het is bij mij niet zo dat ik mijn ouders mis - ik mis de ouders die ik nooit heb gehad. En dat steekt wel eens. Ik kan je ook vertellen dat dit gevoel ook echt minder gaat worden. Verdwijnen zal het nooit maar het krijgt zeker een plekje! Sterkte!
Ik heb ook al jaren geen contact met mijn ouder(s). Mijn vader is overleden en ik ben momenteel midden in de aangifte en het regelen van een contactverbod bij de politie. Het went wel. Op de lange duur kun je zelfs de woede die je tegen één van beiden hebt een beetje loslaten/relativeren en denken: het zij zo. Gelukkig is dat achter de rug. Althans, dat is bij mij zo. Er was een tijd dat ik gigantisch veel pijn had en elke dag weer boos op haar was; sinds een jaar of twee laat ik het voor wat het is: ze spoort gewoon niet. Mijn moeder spoort niet. En al zou ik het allerliefst wensen dat het wel zo was, ze is zo niet en zal nooit zo worden. Ze is een rondje, terwijl ik behoefte heb/had aan een vierkantje. Na zoveel jaar heb ik zelfs geen behoefte aan het vierkantje Mijn gezin is genoeg.
Ik weet niet of het moeilijker is. Rouwen om iemand die er wel voor je was en je heel erg mist is natuurlijk heel erg naar. Ik vind je laatste woorden erg goed. Dat beetje extra genieten voor mijn moeder. Die ga ik even opslaan
Mijn woede is al voorbij.. Het heeft nu ruimte gemaakt voor verwerken. Ze sporen allebei niet daar verander ik niks aan en dat wil ik ook niet. Het is heel herkenbaar wat je schrijft.. Zeker de woorden over je moeder.
Dank je! Ik denk dat het ook meer het missen van een moederfiguur is. Al heb ik wel een hele goede vervanger (schoonmoeder), toch is het niet mijn moeder. Ik mis mijn moeder vaak uit haar "goede" periodes. ook dat maakt het soms zo dubbel. Ik heb heel lang geleefd op goede herinneringen. Deze heb ik zo fantastisch groot gemaakt dat ik heel veel slechte dingen was vergeten. Deze kwamen weer boven, en maakte me boos. Nu dit voor een groot deel is verwerkt en wordt verwerkt komt er weer een soort ruimte. Maar niet de ruimte waar ik soms behoefte aan heb. Namelijk een band met mijn moeder. Dat gebeurd nooit meer, of er moet een wonder gebeuren . Pfff snappen jullie me nog. Of bazel ik nu teveel?
Wel fijn om van jullie te horen (helaas ervaringsdeskundigen) dat het toch slijt. Ik vind het namelijk niet eerlijk tegenover mezelf en tegenover mijn gezin dat ik vaak met dubbele gedachten en gevoelens naar "gebeurtenissen" kijk. Misschien komt het ook wel omdat onze bruiloft net achter de rug is. Weer zo'n moment. Overigens heb ik deze dag niet met gemis beleeft gelukkig. Alleen soms is het nu wel confronterend dat ik met m'n schoonouders op foto's sta. Al kan ik het wel weer snel relativeren gelukkig.. Het is wat het is.
Hou je zelf ook voor ogen waarom je de keus hebt gemaakt, dat zal de pijn ook verzachten. En idd wat anderen zeggen, waarschijnlijk mis je niet je moeder maar een moederfiguur. Sterkte in elk geval.
Pittig he. Ik heb 6 jaar geleden het contact met mijn beide ouders verbroken. Dit was echt veeeeel beter voor me, maar toch.. ik mis ouders, niet mijn ouders, maar wel ouders. Zeker nu ik zelf moeder ben, begrijp ik steeds minder van mijn ouders en de keuzes die zij -ten koste van hun kinderen - hebben gemaakt. Ik hoop dat ik voor mijn zoontje een betere moeder zal zijn. Toch lig ik 's nachts wel eens wakker en denk ik: stel dat een van mijn ouders overlijdt. Wat dan? Ik sta echt achter mijn keuze om geen contact te hebben, maar dit knaagt aan me.. sterkte, je leert het een plekje te geven