Hoi, onze kleine meid is ruim 7 weken oud. Het is onze 1e. Ondanks dat ik een hele voorspoedige zwangerschap en bevalling had, en onze kleine uk het meteen goed deed vanaf de geboorte, wil ik niet heel snel een 2e. Dat er een 2e komt, staat wel vast, wij willen onze dochter niet alleen laten opgroeien. Maar mijn man vind dat we niet langer dan een jaar of anderhalf moeten wachten. Ik ben 30, hij 32, en we hebben een jaar gedaan over onze dochter. Nog best snel, maar toch, je weet niet hoe snel het gaat met een 2e. Ik wil liever een jaar of 2 wachten met "klussen" voor een 2e, wat ik al zei, alles ging voorspoedig, maar toch vond/vind ik een zwangerschap/bevalling/kindje een hele impact hebben op je leven. Niet alleen lichamelijk(ben supersnel hersteld trouwens)maar ook geestelijk(daar heb ik het soms nog weleens zwaar mee). Man vind het allemaal wel meevallen(ja, die heeft makkelijk praten...), maar ik heb al paar keer gezegd:"het is MIJN lichaam wat het weer moet doen, dus IK bepaal wanneer we aan een 2e beginnen". Hoe gaat dat bij jullie? zijn jullie snel toe aan een 2e(of 3e, 4e, etc.) of willen jullie ook liever even een "adempauze"?
Ik ben 10 jaar jonger dan jij, maar onze situatie is een beetje hetzelfde. Man wilde meteen na de bevalling weer beginnen, ik had mijn twijfels. Uiteindelijk heb ik beslist dat ik de kleine eerst minimaal een jaar borstvoeding wil geven. Waarom? Ik vind borstvoeding gewoon heel leuk, gezond, enzovoorts. En ik zou het zonde vinden als de productie nu terugloopt en de eerste geen bv. meer krijgt, en als de tweede er is, de tweede geen bv kan krijgen vanwege de aandacht die ik de eerste nog moet geven. Dit is mijn reden, anders waren we wel gelijk begonnen.
En stiekem ben ik heel blij met die adempauze want zoals ik al in je andere topic typte is het heerlijk om even weer mijn eigen lichaam terug te hebben, ondanks dat de zwangerschap en bevalling heel goed zijn gegaan en ik er van heb genoten. Het is alleen een prestatie die niet onderschat dient te worden.
Ik wil ook niet dat Julian alleen blijft, en ik weet dat vanwege mijn leeftijd ik er wel haast achter moet zetten.....maar ik moet er nu nog niet aan denken. Bij mijn is de bevalling traumatisch verlopen, een knip die is gaan scheuren tot mijn anus, mijn blaas die schade heeft opgelopen, en ik heb ook nog eens een verzakking aan de bevalling overgehouden
Ik kijk wel uit naar een tweede kindje, maar wil eerst onze jongen alle aandacht kunnen geven. Voor mij zou het ideaal zijn opnieuw te beginnen proberen als hij een jaar oud is, maar mijn vriend ziet het niet zitten. Die wil nog wat langer wachten.
Het is een hele moeilijke keuze omdat je nooit weet hoe snel je zwanger raakt natuurlijk. Wij begonnen na 9 maanden weer en ik had het niet verwacht maar ik was meteen weer zwanger. Maarja het had evengoed bijvoorbeeld anderhalfjaar of langer kunnen duren, of zelfs helemaal nooit meer. Ik moet zeggen dat het wel heel, heel heavy is voor je lichaam om zo snel weer zwanger raken.
Hier zijn we het beide eens. We wachten nog een poos. Onze dochter is nu ruim 1,5. Ze is zo leuk maar vraag wel veel aandacht. We willen kunnen genieten van haar. En met een baby moet je toch je aandacht verdelen. Ook speelt bij ons het financiele plaatje mee. We redden het nu net. (man heeft nu wel betaald ouderschapsverlof en levert aardig wat in) Maar ook gevoelsmatig zijn we/ ik nog niet toe aan een tweede. Ik begin zelfs steeds meer te twijfelen of er uberhaupt wel een tweede gaat komen...... de tijd zal het leren
Oh, wat vervelend ja, die traumatische bevalling! dan ga je inderdaad wel even rustig aan doen voor een 2e! Hoop dat je snel hersteld bent! sterkte!
Helemaal mee eens! en daarbij zou ik het leuk vinden als dochterlief er ook beetje bewust van is, dat ze een broertje of zusje krijgt(en mama beetje kan helpen met verzorging).
het is een moeilijke keuze... als ze baby zijn hebben ze veel verzorging nodig, als ze wat ouder zijn hebben ze weer veel aandacht nodig. etc.. hier gestopt met de pil toen dochter 6 maanden was. (we hebben er ruim 2 jaar over gedaan voordat ik zwanger was) dus verwachtte dat het nu ook wel langer zou duren. na 1 jaar was ik weer aangeteld. er zit nu 2 jaar en 3maanden tussen.
mijn oudste is in juni 5 geworden. Dus wij hebben er een ruime tijd tussen zitten. Eerder was ik er gewoon niet aan toe (wist überhaupt niet zeker of ik een tweede wou) de oudste maakt nu alles heel bewust mee en kan niet wachten tot ze mag helpen met alles. maar ze heeft ook momenten dat ze het moeilijk vindt hoor. Ze is een gevoelig meisje en ik zal moeten opletten dat ze niet het idee krijgt dat ze zich op de achtergrond moet houden
hoi ik denk dat je naar je gevoel moet luisteren. wij hebben nu een dochtertje van bijna 4 en zijn nu net zwanger van nr. 2. Wij hebben echt wat langer gewacht omdat dan onze dochter wat ouder was en het dus wat bewuster mee maakt en dat jij als ouder dan ook een moeilijke periode (drift buien enz. enz.)al voor bij bent met de eerste. Mij leek dat een stuk makkelijke. en ook ik ben ouder ik was 30 bij onze dochter en ben nu 34 en misschien 35 als ik beval maar ik hoop nog 34 te zijn hahaha deze is namelijk 2 dagen voor mijn verjaardag uitgerekend veel succes met het beslissen van wat jullie gaan doen. wat ik zeg luister naar je gevoel.
Wij willen graag bekijken hoe onze situatie is als ons zoontje 1 jaar is. Zoals we er nu in staan willen we vanaf 1 jaar weer beginnen met "proberen". Ik vind het leuk als ze redelijk dicht op elkaar zitten maar wil wel voldoende rust hebben gehad voor mijn lichaam. Mijn vriend wilde eigenlijk nu alweer beginnen want die had het idee dat ik binnen het jaar alweer zwanger wilde zijn .
Wij hebben juist bewust gekozen voor snel achter elkaar. Onze eerste en tweede schelen 13 maanden en de 2e en derde 2 jaar (op 1 dag na).
Wij willen ook graag ooit een 2e, maar vinden het ook lastig te bepalen wanneer we er voor willen beginnen proberen. Voor de 1e eerste bleek na een jaar zelf proberen dat ik PCOS had, toen een jaar in het ziekenhuis bezig geweest. Nu geen idee of ik nog PCOS heb en of dan hetzelfde traject volgt... Ik ben ook 30, wil eigenlijk wel even wachten (ongeveer een jaar), maar als we daarna weer 2 jaar bezig zijn wordt ik al snel "oud" en daar wordt het niet makkelijker van. Gelukkig volgende week een afspraak met gyneacoloog voor nacontrole, kunnen we het hier meteen over hebben. Hopelijk kan hij wat duuidelijkheid geven over wat we kunnen verwachten kwa vruchtbaarheid bij mij.
Toen onze zoon geboren was na een nogal lange en heftige bevalling die bij mij best een trauma heeft veroorzaakt, zei ik dat ik pas een tweede wilde als zoon naar de basisschool zou gaan. Toen hij 6 maanden was begon t toch te kriebelen en toen hij 8 maanden was zijn we weer gaan proberen. Nu hebben wij voor zoon 3 jaar zelf geprobeerd en een krap jaar MMM, dus snel zal t niet lukken. Door omstandigheden kunnen wij pas weer met MMM beginnen als zoon zeker 2,5 jaar is. De kans is dan toch wl groot dat hij 4 is als de tweede komt. Aan de ene kant vind ik het jammer, maar aan de andere kant zien wij beiden ook veel voordelen aan een wat ruimer leeftijdsverschil. Ieder heeft zijn of haar voorkeuren
Ik heb geen idee. De wens is er.. Maar vind het nog zo gezellig met z'n 3en. Dus ik wacht nog op het moment dat m'n eierstokken gaan klapperen!
Wij zijn toen voor een tweede gegaan toen mijn zoontje 1 jaar werd (op zijn verjaardag gestopt met de pil). Ik wilde het eerste levensjaar van mijn zoontje hem ook echt alle aandacht kunnen geven en niet dat ik weer steeds moe was etc of misschien wel een drama zwangerschap zou krijgen. Bij de eerste was de zwangerschap ook probleemloos, de bevalling was wel erg zwaar geweest. Manlief vond het ook een goed plan. Na 3 maanden was ik al zwanger terwijl we bij de eerste er ook een jaar over gedaan hadden. Helaas is deze zwangerschap niet goed afgelopen maar ik wilde na mijn eerste menstruatie er wel weer direct voor gaan omdat ik het leeftijdsverschil niet super groot wilde hebben tussen 2 kinderen. Daarna ben ik dus na 2 maanden al zwanger geraakt en dat merk ik nu lichamelijk wel. Ben non stop moe, al snel last van mijn bekken en vanaf 29 weken ook veel (regelmatige) harde buiken... het is dus wel echt een aanslag op je lichaam een zwangerschap. Maar hierna ben ik er helemaal klaar mee als alles goed gaat
Door een pittige zwangerschap, bevalling en eerste jaar moest ik er eerst niet aan denken. Toen onze dochter 1 werd ging er ineens een knop om.
Ik wil geen 2e, nouja eerder met 5-10 jaar leeftijds verschil mijn man is 33 en heeft een zoon van bijna 13. Hier dus we zien het nog wel. Maar ik zou zeker zeggen ookal voel jij je helemaal hersteld en de oude je lichaam heeft wel een ''klap" gehad om zo te zeggen dat normale dagelijkse dingen nauwlijks impact hebben wil niet zeggen dat een zwangerschap niet enorm zwaar is opnieuw op het lichaam, denk aan verslapte buikspieren e.d. maar ik ben het zeker met je eens het is jou lichaam en dat heeft jou man te respecteren jij moet baren en niet hij en dan maakt het niet uit of je nu een makkelijke of zware zwangerschap en bevalling hebt gehad want je kan niet voorspelen hoe de volgende zwangerschap gaat zijn! Probeer hem vaker de baby te nemen, ga bijvoorbeeld binnenkort een keer een drankje drinken met je vriendinnnen of gewoon een hapje eten en laat hem ook maar zien hoe de verandering ook emotioneel heel groot is dan spijkert hij z'n mening misschien heel snel bij!