Halo lieve dames, Omdat het momenteel niet zo lekker gaat, wil ik hier mijn verhaal kwijt. Misschien om wat lotgenoten te vinden, wat tips of alleen al een luisterend oor (lezend oog dan). Ik zal bij het begin beginnen; ik ben nu 25 weken zwanger van mijn vriend. We zijn samen sinds maart 2012. Misschien wat snel om dan nu al een kindje op de wereld te zetten samen, maar toen we die beslissing maakten voelde het goed. Ik had daarvoor helemaal geen kinderwens, maar toen ik 30 werd begonnen mijn moedergevoelens op te spelen. Toen we besloten te 'gaan proberen' was ik eigenlijk vrijwel direct zwanger. En toen woonden we nog niet eens officieel samen. Daar begon overigens de eerste ellende mee; de discussie over waar we zouden gaan wonen. We woonden een kilometer of 50 uit elkaar. Ik ben door mijn werk gebonden aan mijn woonplaats en kon dus niet bij hem intrekken. Bovendien was zijn huis erg oud en was er behoorlijk wat ongedierte (de muizen liepen langs je voeten en de keuken lag elke dag weer vol met muizenpoep). Het was gewoon niet meer schoon te krijgen en hij zag het zelf niet meer. Hij romantiseerde het door steeds te praten over 'de plek waar hij zich voor het eerst ooit écht thuis voelde'. Ik voelde me schuldig over de situatie, maar voor mij was het niet eens een optie om ook maar te overwegen om daar een kind op te laten groeien. En daar werd hij dan weer boos om; ik sloot zomaar dingen keihard uit. Mijn huis vond hij dus op zijn beurt ook niet goed genoeg. Echte argumenten waren er niet; het was een beetje een gevalletje 'wat je zegt ben je zelf'. Nu hielpen de gierende hormomen en de dagelijks terugkerende misselijkheid ook niet bepaald. Ik kon (kan) weinig hebben en was inderdaad vastbesloten dat ik niet bij hem zou intrekken. Sterker nog; het kon niet eens. Ook niet als het wél een schoon en goed huis zou zijn; het was nog steeds te ver van mijn werk (ik ben niet te beroerd om een stukje te rijden, ik mág gewoon niet verhuizen wegens beschikbaarheidsdiensten en hij had en heeft bovendien nog steeds een ww-uitkering omdat hij een jaar geleden door een arbeidsconflict is ontslagen, dus is niet gebonden aan werk). Uiteindelijk met veel mokken en morren kwamen zijn spullen langzaam aan mijn kant op. Wel hield hij daarnaast zijn eigen huis aan; iets dat ik frustrerend vond omdat we dat geld straks beter kunnen gebruiken voor de kleine én omdat het mij onzeker maakte. Op momenten dat onze gesprekken ook maar op een discussie begonnen te lijken, stapte hij op en sliep hij weer een paar dagen in zijn eigen huis. Best lastig, omdat we ook nog eens samen een bedrijfje hebben dat in mijn huis was gevestigd. Als hij er niet was, betekende dit dat ik na mijn gewone werkdag thuis nóg een werkdag had. En de hond moest uitlaten... en de boodschappen.... en zwanger en moe zijn..... Bij het aandragen van welk argument dan ook, werd de boel zo verdraaid dat ik het samenwonen alleen maar om het geld deed. En natuurlijk is dat niet waar, want ik wilde alleen maar een toekomst met zijn drietjes. Sowieso, als ik het voor het geld deed, zou ik toch niet gaan samenwonen met iemand die straks mogelijk geen inkomen meer heeft? Dit alles zorgde voor een hele vervelende situatie, waardoor we langzaam uit elkaar zijn gaan groeien. We hadden sowieso al maanden heel weinig sex, maar vanaf het moment dat ik zwanger was helemaal niet meer. We hadden eerder wel al over ons ingekakte sexleven gesproken, maar konden dit steeds verklaren door allerlei dingen die op dat moment aan de hand waren en hielden maar hoop. Wanhopig ben ik uiteindelijk naar oplossingen gaan zoeken. Ik wilde hem niet kwijt, ik hield (houd) van hem en ik wilde (wil) straks een gezinnetje. Voorzichtig begon ik over verhuizen naar een nieuw huis (leek me goed om iets te hebben dat echt van ons samen was), maar daar wilde hij op dat moment niets van weten. "We hebben zoveel ruzie, als jij denkt dat dít het moment is om te gaan samenwonen....." Ik snapte het eigenlijk wel, maar ik wist het ook allemaal niet meer. Toen hij uiteindelijk kort daarna toch zelf het initiatief nam om een nieuwe woning te gaan bezichtigen (geen idee waarom die omslag), ben ik hier enthousiast in mee gegaan. We waren allebei op slag verliefd op het nieuwe huis en eigenlijk ging het klussen en verhuizen best aardig. Geen knallende ruzies zoals we dat eerder konden hebben. De intimiteit was nog steeds ver te zoeken, maar ik hield mezelf voor dat dat vanzelf wel weer zou komen als het huis klaar zou zijn. Dan nu; verhuisd en wel in een nieuw, mooi huis met splinternieuwe babykamer en genoeg ruimte voor een gezin. Eigenlijk heb ik alles om gelukkig te zijn; ik heb een vriend, een lieve hond en ik ben zwanger van een mooi jochie. Toch ben ik doodongelukkig en twijfel ik of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Als ik aan mijn vriend vertel dat ik het gevoel heb dat we uit elkaar groeien en onze relatie langzaam helemaal kapot brokkelt, reageert hij nogal nonchalant. "Het verhuizen en klussen ging toch hartstikke goed? Ik vond het juist beter gaan tussen ons." Er is weinig ruimte om te praten en ik heb het gevoel dat hij z'n kop in het zand steekt. We hebben misschien minder ruzie dan wat minder ruzie dan voorheen, maar de vonken springen er ook niet bepaald vanaf. Waar zijn onverschilligheid vandaan komt weet ik niet. Wat ik soms eng vind is dat hij heel erg 'twee gezichten' kan hebben. Tijdens ruzies kan hij totaal door het lint gaan en op een keiharde en gemene manier kwetsen. Dingen die ik in vertrouwen vertelde, worden dan plotseling voor mijn voeten gegooid/ tegen mij gebruikt. Dat maakt dat ik het steeds lastiger vind om hem te vertrouwen. Of hij beweert ineens totaal het tegenovergestelde van wat hij eerder heeft gezegd. Ik had hem bijvoorbeeld gevraagd of hij vond dat ik tijdens de verhuizing te weinig had gedaan (ik voelde me steeds schuldig omdat ik niet té fanatiek mocht helpen, terwijl ik normaal altijd 'in z'n vijf' sta met dit soort projecten). Hij zei toen dat hij vond dat ik juist heel veel had gedaan. Teveel. En dat hij het juist moeilijk vond om me te remmen. Tijdens ruzies krijg ik echter steeds weer te horen dat hij er tijdens het verhuizen alleen voor stond. Hoe kan ik hem nog geloven als ik hem dit soort vragen stel? Stel ik me aan dat ik me hier zo gekwetst door voel? Wat betreft de sex maken we elkaar nu alleen maar verwijten; hij zegt dat hij mij nooit kan peilen (zegt letterlijk niet te weten wanneer ik 'aan' sta) en ik zeg dat ik geen initiatief meer durf te nemen omdat ik niet het gevoel heb dat hij écht voor mij gaat (of mij mooi vind of speciaal vind, etc). Elke vorm van lichamelijk contact wat we op dit moment nog hebben, komt vanuit mij. Ik leg dan een arm om hem heen of geen hem een knuffel of een kus. Hij doet dit soort dingen nooit en dat maakt me super onzeker. Ik word knettergek van het verwijtende toontje van onze gesprekken over sex en zou liever zoeken naar oplossingen. Wanneer ik dat zeg krijg ik een "Tja, ik weet het ook niet...." Wel zegt hij dat hij moeite wil doen en er energie in wil steken, maar aan geen enkel vervolgplan wordt gehoor gegeven. Zo hebben we al honderd keer afgesproken om relatietherapie te gaan volgen, maar steeds komen er dingen tussen..... Probleem is nu wel dat ik er echt niet meer tegen kan. Het vreet me volledig op en heb oncontroleerbare woedebuien. Zo heb ik vanochtend alles wat in de gang stond van de trap gesmeten, waardoor het hele huis een zooitje is. Er zijn schilderijtjes kapot en overal liggen schroeven en spijkertjes. Ik kan gewoon geen genoegen nemen met een relatie waarin 'geen ruzie hebben' het beste is wat er uit te halen valt. Ik wil een leuke relatie, waarin ik me gewaardeerd voel en een bepaalde seksuele chemie heb met mijn partner. Ook niet onbelangrijk; ik wil zo graag kunnen genieten van m'n zwangerschap. Lang, lang verhaal, maar het lucht wel een beetje op om het hier neer te zetten. Ik ben benieuwd of meer mensen zulke irritaties en seksuele problemen hebben met hun partner tijdens de zwangerschap. Heel veel liefs, MamaSanz
pff, wat een klotebegin van een aanstaand gezinnetje zeg....heeft je vriend geen dieperliggende problemen? Vooral omdat hij zo wispelturig is volgens je verhaal. En waarom gaat hij niet lekker een baantje zoeken, ook beter voor de afleiding lijkt me. Als ik je verhaal zo lees dan maak ik er uit op dat jij je zaakjes goed op orde hebt, maar met hem erbij wordt het trekken aan een dood paard. hij is nou niet echt een motivator voor je zeg
Wat een nare situatie! Ik ken het niet (want heb geen relatie met de vader), maar vind het wel heel rot voor je/jullie! Ik weet ook dat zwanger zijn/je hormonen veel doen met je humeur, ook ik ben af en toe heel emotioneel. Misschien is het slim om een keer samen met iemand te gaan praten? Relatietherapie. Sterkte!
Jeetje... wel soms herkenbaar hoor. Normaal gesproken kan ik die kkeine ergernisjes die je hebt over bepaalde gewoonten van de ander, goed naast me neerleggen. Maar tijdens de zwangerschap kan ik echt zoooo kwaad worden om dingen. Maar goed, ik ken mijn man al heel lang en weet hoe hij is. Jullie zijn zo'n 1, 5 jaar samen, waarvan een half jaar zwanger... toch wel andere situatie dan. Hoe goed jen je hem eigenlijk? En wat jij heel belangrijk vind, doet hij heel anders (en niet op een leuke manier). Zoals jij het opschrijft, komt hij op mij over als een enorme loser... geen zelfstandigheid en kinderachtig gedrag. Ik zou eisen dat hij mee gaat naar een relatietherapeut. En die tijd is NU. Met een kleine wordt het alleen maar erger, want dan ben je ook nog eens moe en nog minder tijd voor elkaar. Wil hij dit niet, dan is het in mijn ogen een hopeloos geval. Sterkte!!
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Wel fijn om te lezen dat ik niet helemaal 'gek' ben. Mijn vriend heeft inderdaad wel wat dieperliggende problemen; hij raakte een jaar geleden in een burnout en is ontslagen. Sindsdien bezoekt hij wel een psycholoog. Wel is hij fanatiek aan het solliciteren en werkt hij dagelijks in ons bedrijfje (maar daar halen we nog geen lang volledig inkomen uit, meer een leuke extra). Het leek ook wel even goed te gaan, maar nu dus weer even een dal. Hoe goed ken ik hem? Tja, hoe goed kun je iemand kennen in anderhalf jaar? Het voelde op dat moment goed. Ik heb voor deze relatie een relatie van tien jaar gehad, waarin ik in al die jaren niet klaar was voor samenwonen en een kindje. Met mijn huidige vriend voelde dit heel anders, waardoor ik het wel aandurfde. Ik moet inderdaad NU aktie ondernemen, want anders modderen we weer verder en wordt het alleen maar erger. Hopelijk kunnen we dan ook weer aan wat intimiteit werken.
Dit klinkt niet gewoonweg als 'ergernissen' maar meer als 2 mensen die eigenlijk totaal niet bij elkaar passen en waarvan er een geen moeite wil doen om het beter te maken. Nou wil ik echt niet de negatieve uithangen en ik ken jullie natuurlijk ook helemaal niet. Ik zou nog een keer duidelijk maken dat het zo niet langer kan, dat hij werk moet gaan zoeken en dat jullie samen aan jullie relatie moeten werken (doe eens wat gezelligs samen) en als hij hier weer zo laconiek op reageert zou ik lekker voor mezelf en de baby kiezen. (makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch)
Dikke knuffel! Ik herken het helemaal (op het zwanger zijn na dan). Toen ik mijn lief leerde kennen ben ik binnen een half jaar bij hem ingetrokken, provincie, baan, studentenwoning alles opgezegd en er blind voor gegaan. Tja en daar zit je dan.. Samenwonen gaat sommige mensen heel goed af, ik ben daar helaas niet een van. Ik vond het keihard werken en heel eerlijk, als ik niet geleerd had van de relatie met mijn ex denk ik dat ik om de verkeerde redenen bij mijn lief was weggegaan. Met name het eerste jaar samenwonen vond ik zwaar, je moet zo aan elkaar wennen en je hebt gevaar dat je minder je best doet 'omdat je elkaar toch wel ziet iedere dag'. Jouw onmacht en frustraties herken ik helemaal en ik was toen niet zwanger.. Ik hoop dat jullie het beiden nog een kans willen geven, blijven praten, blijven proberen en vertrouwen op de basis die jullie samen hebben gelegd toen jullie aan een gezinnetje begonnen. Bij ons werd het na 2 jaar beter en elk jaar is er meer rust in de tent gekomen. Het kan dus echt nog goedkomen!
Ik ben vanaf juni 2012 samen met mijn vriend en voor een deel herken ik wel wat dingetjes... Wij woonde binnen een maand samen en dat voelde heel goed, door veel tegenslagen op werk vlak en persoonlijk vlak hebben wij ook een "mindere" periode gehad.. Toch kwamen we hieruit. Besloten samen voor een kindje te gaan (ook omdat ik al een dochter heb van 10 jaar) en dit lukte ook gelijk. (Na het ontpillen) Toen begon de ellende opnieuw omdat ik zwanger ben en de hormonen door je lijf gieren... We hebben nog steeds onze ups en downs, maar door toch veel te praten en niet tegen elkaar te gaan schreeuwen gaat het steeds weer beter.. Seks kan tijdens je zwangerschap sowieso minder worden, is bij ons ook, maar meer omdat het pijn doet. Sommige mannen vinden het eng... Laat ik het zo zeggen: wij willen beide hetzelfde, samen oud worden en heel veel gaan genieten van de kids. Ik ben nu zwanger en mij is verteld dat je tijdens je zwangerschap beter geen ingrijpende beslissingen kan nemen.. Dit is dus ook een beetje mijn advies aan jou, neem nu geen beslissingen over je relatie... Mijn vriend is ook nog lang niet in alles zo volwassen als hij zou moeten zijn, maar hij neemt wel zijn verantwoording en ik probeer iets minder aan hem te trekken. Ik ga er vanuit dat het vaderschap hem uiteindelijk net nog even iets volwassener zal maken en dat ik een andere kant van hem te zien zal krijgen. Misschien dat je vriend na de bevalling wel bij trekt en dat jouw hormonen minder worden en je alles wat helderder ziet... Ik denk dat je dan beter in staat bent je relatie onder de loep te nemen en een beslissing te maken.. Ik zou voor nu proberen sommige dingen wat losser te laten en je te concentreren op de kleine in je buik. Wij kunnen jou natuurlijk niet vertellen wat het beste is en uiteindelijk moet je doen waar jij je goed bij voelt.. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen, dat jullie een goed gesprek kunnen aangaan en dat dit iets oplevert. Sterkte meid, dit hoort een leuke gelukkige periode te zijn. (Al weet ik uit eigen ervaring dat de dingen niet altijd lopen zoals je hoopt)
ik denk dat jullie een beetje in de verkeerde volgorde bezig zijn geweest. het is handiger om eerst te gaan samen wonen, dan kun je kijken of je idd bij elkaar past. maar daar heb je nu weinig aan natuurlijk....... ik zou met hem om de tafel gaan zitten en aangeven dat je jullie zo niet een gelukkig gezinnetje ziet worden. geef aan wat je voelt laat hem desnoods je eerste bericht lezen. en hormonen doen idd wel het een en ander dus dat is voor hem waarschijnlijk ook lastig. je hebt het zelf niet doro maar je reageerd anders dan normaal. denk dat hij misschien niet had verwacht dat het al zo snel raak zou zijn
Eens. Ik vind het ook wel apart dat je wel voor een kindje gaat, maar nog niet eens hebt gepraat over waar je dan gaat wonen. In jullie situatie, waarbij jullie het niet eens konden worden, had ik misschien wel gekozen om voorlopig nog niet samen te wonen en eerst de kleine te laten komen. (Genoeg ouders die niet bij elkaar wonen. Niet het ideaalplaatje, maar niet met elkaar kunnen leven is dat ook niet!) Eerlijk gezegd vraag ik me ook af of jullie wel bij elkaar passen. In ieder geval hebben jullie nooit de tijd gehad / genomen om uit te vinden of jullie samen kunnen leven. Ik zou ook zeker met hem praten, maar ik zou absoluut niet voor zijn voeten gooien dat ie een baan moet zoeken. Ongewenst werkloos zijn kan - zeker voor mannen - heel gevoelig liggen. Je verteld zelf al dat hij wel degelijk aan het solliciteren is. Door de situatie op de banenmarkt is dat echter iets waar hij maar zeer beperkt controle over heeft. Bovendien is het ook niet jouw belangrijkste bezwaar. Als verder alles koek en ei zou zijn, zou zijn werkloosheid voor jou vast geen deal-breaker zijn, zeker niet als hij zijn best doet om te solliciteren. Ik zou in gesprek met hem proberen te achterhalen of hij nu misschien ook anders is en reageert door de problemen die hij zelf al heeft. Mijn man en ik hebben al een tijdje de ziekte van Pfeiffer. We zijn zo moe, dat we een enorm kort lontje hebben en het liefst de hele dag alleen zijn, zonder geluid en gezeur van mensen aan ons hoofd. Als ik onze relatie zou moeten beoordelen op basis van hoe we het afgelopen half jaar met elkaar zijn om gegaan, ga ik toch echt wel andere dingen noemen dan als ik kijk naar de jaren daar voor. Ik zou bijna zeggen dat als één van beide bij een psycholoog loopt vanwege problemen met zichzelf, dat het dan niet de juiste tijd is om te beslissen of je wel met elkaar verder wilt. Dan kun je het beter uitzitten en er het beste van maken, totdat diegene weer zichzelf is. Dan kun je het beter beoordelen. (Tenzij de situatie onhoudbaar is natuurlijk!) Wat betreft de tegenstrijdige dingen die hij zegt: ik weet niet of er meer voorbeelden zijn dan dat ene dat jij geeft, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo'n schokkend voorbeeld. (Over het helpen tijdens de verhuizing.) Het kan namelijk allebei waar zijn. Het kan best zijn dat hij heel goed begrijpt waarom jij minder kon doen en zich tijdens de verhuizing zorgen maakte of jij niet te veel deed. Tegelijkertijd: als jij minder doet, zal er automatisch meer op hem neerkomen. Hij kan dus wel degelijk het gevoel hebben gehad alsof er te veel op hem alleen neer kwam, terwijl hij echt vindt dat je niet te weinig gedaan hebt. Op het moment dat je boos bent, vergeet je zulke nuanceringen echter en gooi je er alleen nog maar uit hoe je je voelde. Ik zou bij de andere tegenstrijdigheden eens kijken of die echt zo tegenstrijdig zijn als jij denkt. Misschien valt het wel mee.