Hallo. Ik heb daarnet weer een discussie gehad, wie zijn er bij de bevalling? Ikzelf wil heel graag alleen me moeder erbij, ik ben nog jong en me vriend ook en is erg gesloten persoon. Ik wil gewoon een vertrouwd persoon bij me hebben (is me vriend ook hoor) maar moeders is toch anders. Hij zei strikt nee en werd zelfs boos. Hij vind dat het wat is voor ons alleen, maar hij doet de bevalling niet, en ligt al helemaal niet open en bloot op een bedjr met onbekende personen. Ik vind dat hij niet kan bepalen (alleen) wie erbij mag en wie niet, hoord samen en vind toch wel dat ik er iets meer over te zeggen heb. Hij vind trouwens ook dat hij de bevalling ook wat doet denk niet dat hij de pijntjes en de persen voelt en open en bloot op tafel ligt ook niet. Dus is niet helemaal waar toch... Wat vinden jullie, hoe zien jullie het?
Wil je alleen je moeder erbij en je vriend niet?? Ik mag toch hopen dat hij daar ook wat over te zeggen heeft, het is ook zijn kind toch
Kan het van zijn kant wel begrijpen dat hij vind dat het iets is voor jullie saampjes aangezien jullie het ook samen hebben gemaakt Maar als jij het prettig vind dat er iemand anders nog bij is om je te steunen, vind ik dat hij dat moet respecteren.. tijdens een bevalling lijkt het me toch wel fijner als je ontspannen en op je gemak bent..
Ik vind dat jullie dat samen moeten beslissen... Ik zou alleen hem erbij willen, ondanks dat mijn moeder dolgraag wat anders wilt, haha
Ik kan me je gevoel wel indenken, maar wil zelf ook alleen mijn man bij de bevalling. Een bevalling is iets heel intiems, wat ik het liefst alleen met hem wil delen. En het accent ligt (zeker in het begin) helemaal niet op "open en bloot op tafel" hoor! Dat is pas op het laatst en dan kan het je allemaal niks meer schelen, maar heb je alleen die oerdrang om je kind op de wereld te zetten. Uiteraard moet er natuurlijk ook een vlos enzo bij, maar bij mijn bevallling was die echt de meeste tijd op de achtergrond. Ik kon het heel goed zelf samen met mijn man, in een rustige omgeving en met vooral zo min mogelijk anderen erbij. Maar ik ken meer mensen hoor die hun moeder erbij hebben. Is echt niet raar. Kun je met je vriend bespreken waarom hij er zo op tegen is? Voelt hij zich gepasseerd? Kun je misschien afspreken wie wat zal doen om jou te steunen? Bijvoorbeeld je moeder iets meer op de achtergrond en je vriend echt vlak naast je? Het is voor je vriend zeker ook een hele ervaring hoor. Toekijken terwijl je weinig kunt doen is voor die mannen echt niet niks. Hij wil je vast graag helpen en wil mogelijk niet dat jouw moeder dit van hem afneemt. Ik vind het zo bezien heel goed van hem dat hij zijn taken niet wil afgeven aan je moeder.
Ik wil ook mijn moeder erbij. Als mijn vriend dat niet ok zou vinden heeft hij lekker pech!!! Jij kan straks alle steun van de wereld gebruiken en volgens mij snapt je vriend dat niet helemaal.
Toch iets waar jullie goed samen over moeten praten. Haha ondanks dat ik altijd dacht een man heeft niet zoveel te leiden tijdens de bevalling, kom ik daar wel een klein beetje op terug. Mijn vriend heeft mij zo goed geholpen tijdens de bevalling. Heeft mij er echt doorheen gesleept. Wilde er zelf niemand anders bij hebben. Maar achteraf kan ik wel begrijpen dat je je moeder erbij zou willen hebben.
Oh wacht, bedoel je dat je NIET je vriend wil bij de bevalling, maar alleen je moeder? Nee, dat moet je jezelf en je vriend niet aandoen. Jullie zijn de ouders, het geeft een enorme band om dit samen mee te maken. Als je vriend dit graag wil heeft hij daar in mijn ogen echt wel recht op.
Ik vind ook dat dit iets is waar je samen uit moet komen. Het moet voor jullie allebei prettig zijn. Ik denk dat je de gevoelens van je vriend niet moet onderschatten. Jij ligt daar dan wel te puffen en te persen, maar voor je vriend is dit ook geen leuk aanzicht. Hij ziet jou pijnlijden terwijl hij niks kan doen...
Je moeder was er toch ook niet bij toen hij gemaakt werd? Wat voor persoon is je moeder en hoe is de relatie met je vriend? Ik heb ook getwijfeld of ik mijn moeder erbij wilde. Maar ik ben erg blij dat alleen mijn vriend erbij was. Heel bijzonder om dit samen gedaan te hebben en ik vond het juist heel fijn dat hij mij geholpen heeft. Je ligt trouwens helemaal niet open en bloot. Je mag naar eigen wens bovenkleding aan houden. Daarbij ziet het wegleidende personeel zo veel naakte dames dat ze niet op of omkijken. Je gaat ook poepen en plassen tijdens de bevalling en ik was erg blij dat ze dat bij mijn vriend weghaalden, laat staan bij mijn moeder.
Als je echt een super goede band met je moeder hebt, zou ik ze er wel bij willen, maar dan mss op het moment dat je gaat persen, dat alleen met jouw vriend meemaken? Zelf moet ik er niet aan denken een derde persoon naast m'n bevallingsbed te hebben. Mijn man is dan mijn enige steun en toeverlaat in dit intiem moment. Maar als het is voor mental support en afleiding, zou ik 't wel kn begrijpen. Maar de eerste blik op de baby zou ik toch reserveren voor de papa! succes
Naast mijn man was mijn zusje ook bij de bevalling. Ik wilde haar er perse bij hebben. Mijn bevalling duurde ook 18 uur lang. Voor mijn man was het heel fijn dat er nog iemand bij mij was, voor het geval als hij wat wilde eten/drinken/wc. En mijn kindje moest na de bevalling direct naar de couveuse. Mijn man is meegegaan en mijn zusje bij mij gebleven en hield goed contact met mijn man over onze baby. Ondertussen hielp mijn zusje mij mee met alles en nog wat. Ik ben was heel blij dat ze bij mij was, ondanks dat ze zelf geen kinderen heeft, heeft ze het heeeeel goed gedaan. Kortom ook bij mijn tweede bevalling wil ik mijn man en zusje als team hebben. Het gaat er om wat jij prettig vind en wie jij denkt nodig te hebben om deze bijzondere moment mee te delen.
Dankjewel voor de reacties. Maar natuurlijk is me vriend erbij! De papa dus die moet erbij zijn. Alleen mijn moeder is natuurlijk zo vertrouwd en heeft het ook 3 keer meegemaakt, voel me gewoon erg fijn bij haar. Ook me vriend hoor, maar omdat hij redelijk gesloten is weet ik dus echt niet hoe hij reageert, ben eigenlijk beetje bang dat hij me niet voledig zal gaan steunen, dus heb ik het over ja niet zeuren gewoon persen, zo makkelijk is hij wel namelijk. Maar daar gaat het niet alleen om, vind het gewoon erg fijn als ze erbij zou kunnen zijn, en dan wel wat op de achtergrond maar toch ze is bij me! Vind het xo jammer dat me vriend het niet begrijot dat een bevalling voor mij ook erg spannend is en zo onbekend natuurlijk, en snap het van hem ook echt wel daar niet van maar het voelde een beetje als domineren over mij, en daar kan ik ook erg slecht tegen. Wil er zeker nog even over praten, maar hij reageerde al zo fel toen ik het gewoon vroeg dat ik toch beetje bamg ben dat hij uit ze stekker gaat en dat is niet de bedoeling natuutlijk
Ook om dexe reden, bevalling is onverspelbaar, xeker als het xolang duurt xal meneer het echt niet uithouden denk ik haha. Verder denk ik ook dat die het goed bedoeld, hij is niet altijd negatief hoor
Mijn man en als dat niet kan omdat hij bij de andere kinderen moet thuisblijven als ik geen opvang kan vinden (beetje complexe situatie, in het buitenland straks) dan kies ik voor een doula.
Bij de laatste zin krijg ik altijd een beetje kippenvel.. Wat voor verstandhouding heb je dan en heb je uberhaut wel een goede 'basis' om een gezin te beginnen? Alles hoort in een relatie toch bespreekbaar te zijn en is gebasseerd op vertrouwen? Anders lijkt het mij dat je geen goede en stevige relatie hebt. Maar dat is mijn mening. Ik zou mijn man niks hoeven te verbieden en ergens een stokje voor te steken, maar andersom ook niet. We respecteren hoe dan ook altijd elkaar mening en proberen samen tot een oplossing te komen. Wanneer dat niet mogelijk is proberen we er altijd met anderen over te praten zodat we tot nieuwe inzichten komen, zoals ouders/schoonouders.
Ik denk dat hij het vooral onderschat en misschien voelt hij zich er ook ongemakkelijk bij. Het is ook een bepaald emotionele gebeurtenis voor de vader natuurlijk. Het enige wat je kan doen is goed uitleggen. Alle scenario's voorleggen, wat er kan gebeuren etc etc. En hoop dat hij er begrip voor heeft. Uiteraard kan je ook met je moeder en vriend afspreken dat jullie een prive moment krijgen zodra de baby geboren is. Zodat jullie toch even met z'n 3-en zijn.
Ik wil enkel en alleen mijn man erbij! Ons kindje, ons intiem uniek moment! Maar dat is onze situatie natuurlijk!!! Je moet er samen uitkomen en iedereen moet er zich goed bij voelen. Die eerste uurtjes zijn ook voor ons drietjes samen. Even genieten van de wondertje waar we zo naar uitkijken. En in onze situatie zijn dan ons twee andere kindjes aan de beurt om hun zusje voor het eerst te zien. De rest wacht letterlijk maar in de wachtkamer. Was bij de geboorte van onze dochter ook. Haar broertje kreeg het eerste haar te zien. Dat hoeft geen uren te duren maar ik vind dat een bijzonder moment. Nu zijn de oudste ook 6,5 en 4 en snappen goed wat er gaat gebeuren en ook zij kijken er zo naar uit. Maar nogmaals dat is waar wij ons goed bij voelen.
Ik had het niet gekund zonder me man! Hij was zo ontzettend belangrijk. Ik zou absoluut niet meer poespas om me bed heen willen van bekenden. Ik vond het heel erg belangrijk dat er RUST was. Ik wilde niet dat mensen met elkaar stonden te praten, ze moesten fluisteren. Als de telefoon afging werd ik zooo afgeleid. Ik had niet kunnen indenken dat ik zo extreem veel rust wilde. Maar mijn man kon heel goed op mij inspelen op dat moment. Het is iets wat je met z'n twee als team moet doormaken. Hij moet je straks ook in het kraambed ondersteunen en bij de de gebroken nachten toch? Dan staat ook niet altijd je moeder klaar lijkt me... Maar ja iedereen zijn band met z'n moeder is anders, ik kan het me gewoon niet voorstellen dat je moeder erbij is bij zo iets intiems. Kan me dus wel voorstellen dat hij niet op zijn schoonmoeder zit te wachten bij zoiets spannends!
Ik snap het wel dat je zo denkt. Het zit zo, we hebben nog maar een jaar een relatie, niet geplant zwanger dus. We kennen mekaar eigenlijk niet zo goed om het zo te bekijken, al zijn ee wel een verliefd stelletje toch is er elke keer wat nieuws zegmaar. Ik weet vanaf het begin dat hij best moeilijk is, dit is ook zijn langste relatie langste was 7 maanden. Heeft ook een hoop spanning meegebracht toch was ik beetje bang. Hij stelt zich nooot echt open en wil wel graag dat hij dot doet tijdens de bevalling, ben beetje bang dat hij erg nuchter gaat reageren. Mijn moeder wil ik er alleen bij voor mij "veilige zone", ze is vertrouwd en voel me veilig. Bij mijn vriend voel ik me ook vertrouwd en veilig maar net me moeder is het toch wat anders. We zijn beste vriendinnen delen alles ect. Mijn vriend is me beste maatje en vertel ook alles, maar krijg vaak een nuchter reactie voor terug. Uithuilen bij hem vind hij erg moeilij om mee om te gaan vandaar. Moeders wil ik dan wel op de achtergrond hebben maar ze is er wel bij waardoor ik een veiliger gevoel hoop te krijgen. Bevalling is niet niets, ik vind het best eng om eerlijk te zijn