Weer proberen zwanger te worden, Wie ook?

Discussie in 'Vlinder clubs' gestart door Simmy, 11 okt 2013.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Hallo Meiden.
    10 weken gelden ben ik bevallen van ons zoontje Rafael* na 24 weken zwangerschap. Mijn vliezen zijn zomaar gebroken en een dag later is de navelstreng uitgezakt waardoor ons zoontje is overleden.
    Verschrikkelijk allemaal en in eerste instantie wist ik ook niet hoe ik nu verder moest. Ons eerste kindje, zo gewenst en zo naar uitgekeken, maar het mocht niet zo zijn...
    Nu probeer ik toch vooruit te kijken en wil ik graag weer proberen om zwanger te worden...
    Eigenlijk wil ik niets liever dan dat en geeft het mij iets om naar uit te kijken.
    Het probleem is alleen dat mijn cyclus niet echt op gang wil komen nog na de bevalling.
    Het zou mij fijn lijken om dit topic te starten met andere moeders die hun kindje verloren zijn en nu weer zwanger willen worden.
    Zodra het kan ga ik weer beginnen en hopen dat het gauw lukt.
    Zoals jullie wel begrijpen niet om Rafael te vervangen maar omdat ik ook zo graag een kindje in mijn armen wil houden.
    Ik kijk uit naar jullie reacties.
    Liefs Simmy
     
  2. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hoi Simmy,

    Wat verschrikkelijk dat je je zoontje verloren hebt. Gecondoleerd met dit grote verlies.

    Ik snap helemaal wat je bedoeld. ben zelf ook na plotseling breken van de vliezen met 24 weken bevallen van een dochtertje. Als je wil vertel ik ook mijn verhaal. Als je emaal mama bent wil je niets liever dan ook mama kunnen zijn.. Die lege armen vind ik zelf maar niks..
    En wat vervelend dat je cyclus nog niet echt op gang komt.. bij mij duurde het ook een paar maanden voor het weer helemaal bij het oude was.

    Ik wil graag met je meepraten over zwanger worden na een overleden kindje. Ik wil zelf ook niets liever dan weer zwanger zijn, maar vind het ook supereng allemaal.
     
  3. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Hallo Pandaatje. Fijn dat je mee wil praten. Wat verschrikkelijk dat ook jij je dochtertje hebt moeten verliezen. Gefeliciteerd met haar geboorte en het spijt me om te horen dat ook zij is gegaan.
    Ik wil graag je verhaal horen.
    Liefs Simmy
     
  4. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    hoi hoi,

    Dank je Simmy,

    Mijn meisje is geboren na een zwangerschap van 24.2 weken. De zwangerschap tot 23.6 weken super. Toen ben ik s morgens met een raar gevoel in me buik opgestaan maar dat heb ik even aangekenen, dacht dat het erbij hoorde. Even later voelde ik iets knappen in mijn buik en kwam er een hele plas vocht uit mij. schrok me een ongeluk. meteen de verloskundige gebeld en stelde me enig sinds gerust dat het weleens een blaasontsteking zou kunnen zijn. Maar ze kwam er meteen aan. Toen ze er was bleek het toch vruchtwater te zijn. Ik moest meteen naar het ziekenhuis. Daar bleek inderdaad dat m'n vliezen gebroken waren en ik zo goed als alle vruchtwater kwijt was. Hele dag onderzoeken gehad en gesprekken met de gynegologe en kinderarts. Ik zat net op de grens van 24 weken. Eigenlijk zouden niets voor haar doen maar omdat ik 1 dag later 24 weken zou zijn wilde ze met niet naar huis sturen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en moest hopen dat ze rustig bleef zitten. Dit is 3 dagen goed gegaan en begon hoop te krijgen dat ze nog niet geboren ging worden en het misschien wel zou redden. Elke dag was er immers 1. Maar s avonds na het bezoekuur ging het mis. Mijn buik werd onrustig en moest voor onderzoek naar de gynecologe. Daar bleek alles in orde maar toch hebben ze een kweekje afgenomen voor alle zekerheid. Toen bleek dat ik een infectie had. Ik kreeg antibiotica en als het aansloeg weeenremmers. Ik werd voor de zekerheid vast naar de verloskamer gebracht. Toen ik daar was werd ik flink ziek en kreeg in weeen. Op dat moment ging alles in een stroomversnelling. De weeen werden steeds heftiger en wist niet wat ik ermee moest, was nog niet echt voorbereid op een bevalling. toen wist ik dat ik moest gaan bevallen om mezelf te redden. De infectie zat al door me hele lichaam. de gynecologe wilde kijken of ik al ontsluiting had. Toen zei ze dat ik al volledige ontsluiting had en mocht voorzichtig gaan persen. Er was nog helemaal geen kinderarts.. het begin ging best goed alhoewel ze wel in een stuit lag omdat ze zich niet meer kon bewegen. Later bleef haar hoofdje hangen en hebben ze me ingeknipt, zelf me baarmoedermond. Dit vond ik verschrikkelijk zomaar zonder verdoving. Er was grote paniek, erg veel mensen om me bed voor mij en me dochtertje. Toen ze er was werd ze even op m'n buik gelegd en daarna meegenomen voor beademing. Ik werd inmiddels gehecht. Dit zou normaal op de ok gebeuren maar de arts wilde het toch op de verloskamer proberen zodat ik niet weg hoefde. Gelukkig ging dit goed. Even later kwam de kinderarts met mijn man en mijn dochtertje aanlopen. toen wist ik dat het foute boel was. Ze had het niet gered. Ik weet nog dat de kinderarts me van alles verteld heeft maar zou er geen woord meer van na kunnen vertellen. Ik was ondanks me verdriet zo trots op m'n kleintje, ze was zo mooi. Dat had ik helemaal niet verwacht na zo'n korte zwangerschap. alles erop en eraan.
    De hele nacht is ze bij ons geweest. Ik moest nog op de verloskamer blijven tot de volgende ochtend omdat er geen kamer meer vrij was. Alle ouders zijn meteen gekomen en we hebben haar gewassen en voetafdrukjes gemaakt. de volgende dag is er een fotograve van Make a memory gekomen om foto's te maken. Dit vond ik heel bijzonder. Een dag later mocht ik naar huis met antibiotica. S middags is mijn dochtertje ook thuis gekomen en is een paar daagje bij ons gebleven. Daarna hebben afscheid van haar moeten nemen.

    Dit is een beetje hoe ik alles beleefd heb. Hoe heb jij die tijd van het breken van de vliezen en de bevalling en de tijd erna beleefd?Ik ben er zo van geschrokken dat ik hierdoor echt bang geworden voor een volgende zwangerschap en bevalling. Vooral de bevalling. Vind het zo eng of ik en de baby het dan wel zullen halen. En of mijn vliezen niet weer te vroeg breken en dit allemaal weer opnieuw gebeurd.
    Heb jij achteraf dingen waarvan je zegt misschien zijn dit voortekenen geweest? Ik had wel veel harde buiken. En hebben ze bij jou in het ziekenhuis nog aangegeven hoe en wat ze gaan doen bij een volgende zwangerschap? Ben benieuwd of de adviezen een beetje hetzelfde zijn, want ik weet dat verschillende ziekenhuizen vaak een heel ander beleid hebben.

    hoop weer van je te horen!

    Groetjes Pandaatje
     
  5. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Oh Pandaatje...Ik vind het zo erg...
    Het is net of ik mijn eigen verhaal heb gelezen net. Ik word er nogsteeds heel verdrietig van.
    Maar blijkbaar ben ik dus niet de enige die het min of meer zo heeft meegemaakt...
    Mijn zwangerschap ging goed tot week 23.5 de hele dag voelde ik mij prima tot het eind van de middag. Ik voelde wat vocht. Het was maar een heel klein beetje dus ik schonk er verder geen aandacht aan maar de vraag of het vruchtwater was crossed my mind.
    Toen ik later naar de wc ging merkte ik bij t afvegen wel wat slijm maar daar had ik verder helemaal geen gedachte bij.
    Later die avond kreeg ik een raar gevoel in mijn buik maar ook ik dacht ik kijk het even aan, het zal er wel bij horen. Ik zei tegen mn vriend dat ik ging slapen omdat ik me niet helemaal ok voelde. Ik zei nog als t morgen nog is dan bel ik wel. Ik lag in bed en ik lag niet lekker. Een soort kramp hoog in mn rug maar niet extreem pijnlijk ofzo. Ik viel ook gewoon in slaap. Ik sliep net toen ik moest plassen. Ik stond op om te gaan plassen. Niks aan de hand maar toen ik weer ging liggen knapte er iets binnenin en ik voelde het warme water stromen. Paniek!! Ik wist direct dat mn vliezen gebroken waren en ik dacht dit is t einde. De verloskundige gebeld die zei dat ik maar naar hun toe moest komen dan gingen ze wel even onderzoeken of het wel vruchtwater was en niet gewoon idd urine van een blaasontsteking. Ik dacht hoe moet dat zonder auto op zaterdagnacht!?? En nee ik wist zeker dat t vruchtwater was. Dus 112 gebeld die zei dat ik plat moest blijven liggen en hebben me naar het ziekenhuis gebracht. Daar op de verloskamers is een echo gemaakt. Al het vruchtwater weg maar de baby leeftde nog! Wat een opluchting en een klein beetje hoop. Ik was die nacht 23.6 dus ze wilden het wel proberen. Weeen remmers, antibiotica en longrijpingsinjectie voor de baby. Ik hoopte dat hij zou blijven zitten en ik niet zou bevallen voor de 48 uur voor de longrijping om waren. De hele nacht lag ik wakker. Mn vriend mocht bij me slapen. Maar de volgende dag moest ik plassen en doen ik voelde voelde ik de navelstreng tussen mijn benen. Ik belde de verpleegkundige en ik zag aan haar gezicht dat dit echt foute boel was. Weer paniek. Ze gingen iig mijn blaas weer vullen om de druk van mn botten van de navelstreng te halen en dan zou ik voor spoedkeizersnede naar OK gaan. De gynaecoloog kwam aan mn bed zitten en zei nee, die keizersnee gaan we niet doen. Je baby is erg klein nog en je baarmoeder is ook weer klein geworden omdat het vruchtwater weg is. Als wij daarin gaan snijden is de kans heel groot dat hij onherstelbaar beschadigd raakt en jij nooit meer een kindje kan krijgen. Daarbij is de kans dat de baby levend ter wereld komt ook heeeeel klein en zo ja zal hij ademhalingsproblemen hebben want de longetjes zijn niet rijp en zal hij gehandicapt zijn. Hij was heel vriendelijk en zei dat hij dus deze beslissing voor mij zou nemen. Echt ik heb hem gesmeekt om Rafael te redden want als hij niks zou doen zou hij dood gaan door de afgeknelde bloedtoevoer...Daar moesten we dus op wachten. Dat was zoooo verschrikkelijk. Als ik daaraan terug denk. De verpleegkundige heeft regelmatig met de doppler geluisterd en op een bepaald moment was Raffi's hartje niet meer te vinden...Het was voor bij. Mijn prachtige babytje leefde niet meer. De volgende dag ben ik ingeleid en bevallen. Hoe ik die 24 uur ben doorgekomen weet ik niet meer. Een soort van verdoofd en verscheurd door verdriet. Iedereen was er maar ik voelde me zo alleen en verloren.
    De bevalling ging snel. Ook Rafael lag in stuit omdat hij niet meer kon bewegen en ook zijn hoofdje zat klem. De gynaecoloog heeft met haar vingers geprobeert hem er uit te trekken maar het lukte niet. Dat deed heel veel pijn. Uiteindelijk kwam hij toch maar verloor ik opeens ontzettend veel bloed. Rafael lag op mijn buik. zo prachtig en perfect. Was hij nog maar in leven.
    Ik mis hem nog elke dag. Vooral nu de uitgerekende datum dichterbij komt. Het voelt zo leeg en eenzaam. Ik wil zo graag weer zwanger worden.
    Rafael bleef bij ons en de volgende dag mocht ik naar huis. Het was toen dinsdag en op vrijdag hebben we Rafael gecremeerd met onze ouders en broers.
    Op de nacontrole vertelden ze dat er een infectie was maar ze konden niet zeggen of de infectie van de gebroken vliezen kwam of dat mn vliezen zijn gebroken door de infectie.
    Bij een volgende zwangerschap zal ik een cerclage krijgen tussen week 12 en 14 en vanaf week 14 injecties om de baarmoeder en vliezen sterk te houden. Ook elke 2 weken of elke maand screening op infectie en elke week een echo om de baarmoeder te bekijken.
    Met dit alles heb ik er wel hoop in dat het gaat lukken en durf ik wel weer zwanger te worden.
    Rafael was ons eerste kindje en nu hebben we niks behalve babyspulletjes. Verdrietig die leegte in huis.
    Wat hebben de artsen bij jou besproken?
    Ik ben in een kinderziekenhuis bevallen. Jij ook?
    En was het je eerste kindje? En wanneer is zij eigenlijk geboren?
    Hoe gaat het nu met je? Hoe probeer jij ermee om te gaan? Ik vind het nogsteeds erg moeilijk hoor.

    Fijn dat je je verhaal met me wilde delen.
    Tot gauw,
    Liefs
     
  6. Vertrouwen

    Vertrouwen Niet meer actief

    Lieve Simmy en Pandaatje,
    Ik heb net jullie beide verhalen met tranen in mijn ogen gelezen. :( De pijn zo duidelijk leesbaar. De pijn die ik helaas ook ken. :( Mijn verhaal is totaal anders dan die van jullie en hoor ook niet thuis in dit topic, ben immers ook weer opnieuw zwanger. Maar ik wilde toch even een berichtje achter laten voor jullie!
    Ten eerste gefeliciteerd met jullie kindjes! Maar helaas ook gecondoleerd.
    Het is een zware weg en er zullen heel vaak confrontaties op jullie pad komen, maar ook heel veel onbegrip (zelfs van familieleden en vrienden). Weet dan dat het fijn is om lotgenoten te 'kennen' om even je hart bij te luchten. Te weten dat wat jij voelt zij ook kennen.
    De weg blijft moeilijk, de confrontaties blijven (zeker als je opnieuw zwanger bent) máár je leert omgaan met het verlies en het verdriet. Maar het zal altijd deel blijven uitmaken van je leven.
    De weg voor jullie is nu donker, zwart en uitzichtloos. Neem jullie tijd voor alles. Doe alles op jullie manier wat het beste voelt en heb steun aan elkaar!
    Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe de komende tijd! Hier nog een mooi gedicht.

    Wanneer je blij bent
    Zie dan diep in je hart en je zult zien
    Dat wat je verdriet gegeven heeft ook vreugde brengt

    Wanneer je verdrietig bent
    Zie dan opnieuw in je hart en je zult zien
    Dat je huilt om wat je vreugde schonk

    Dikke troostende knuffel,
    Vertrouwen
     
  7. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Simmy, nu ik je verhaal lees voel ik weer de machteloosheid en de pijn van toen. Hartverscheurend is het om niets voor je kleintje te kunnen doen. Ik heb nog tot het eind kunnen vechten voor me dochtertje. Ook wel onmogelijke keuzes voorgelegd gekregen maar wachten tot je kindje overleden is lijkt me onbeschrijfbaar. Elke keer weer die dopler.. Lijkt me zo erg.. weer voorbereiden op het ergste.

    Ik heb wel gemerkt dat je sterk kunt zijn voor je kleintje.. Ik ben heel de tijd heel erg rustig gebleven, had zoveel vertrouwen in me dochtertje.. Ik weet achteraf echt niet hoe ik dit heb gedaan, voor haar denk ik.

    Ik ben in Nijmegen in het Radboud opgenomen en bevallen. Ze hebben daar een neonatologie afdeling. 4 juni is mijn dochtertje Celina geboren. Ze was 29cm en 560gr.
    Heb 2 en 6 weken later een gesprek met de behandelend gynaecologe en de gynaecologe die bij de bevalling is geweest een gesprek gehad. Zij hebben me verteld dat het puur domme pech is geweest en idd dat niet te zeggen is of de vliezen door de infectie gebroken zijn of andersom. Ik krijg wel meerdercontroles en echos's. Ze konden ook een cerclage aanleggen maar alleen als de baarmoedermond openstond gingen ze dat doen. En ik krijg met 20 weken een baarmoeder hals/mond onderzoek om te kijken de baarnmoedermond open staat en of de baarmoederhalskorter word. Ook krijg ik dan een uitgebreide 20 wekenecho. Eigenlijk vind ik dit niet genoeg .Zou ook graag preventief een bandje om me baarmoedermond krijgen in de gate laten houden of er niet toevallig een infectie op komst is. Maar dit ga ik bij de eerste controle tegen die tijd meteen aangeven. Wil niet dat er iets over het hoofd gezien wordt. Ook is er nog een kleine kans dat mijn baarmoedermond niet meer zo heel sterk is vanwege de knip daarin.
    Het lijkt me al zo'n lange tijd die 9 maanden waarbij je ook nog eens 0 controle hebt en moet afwachten.. Ik ga tegen die tijd zeker om meer voorzorgmaatregelen vragen.. ook die injecties voor de vliezen wil ik dan bespreken, heb er al meer over gelezen.

    Hoe het nu met me gaat, tja.. das elke dag anders.. Over het algemeen voel ik me nog steeds als in een achtbaan waar geen rem op zit. Heen en weer geslingerd tussen emoties. Verdriet om Celina, Wel of niet weer zwanger worden, bang voor een volgende bevalling. Moedergevoel waar je nix mee kan.. Ene moment denk ik. Ik wil een kindje waar in voor kan zorgen en laat me maar meteen weer zwanger zijn en het andere moment zit ik zowat te hyperventileren als ik alleen al aan een volgende bevalling denk en wil ik er liever helemaal niet meer aan beginnen.. Dan mis ik me buik weer heel erg.. Van alles door elkaar heen, denk dat dit ook nog wel hormonen zijn hoor.

    Ben nu bij een psycholoog, 2 keer geweest. Dit doet me heel erg goed maar is ook wel confronterend. Ze vertelde me dat ik afscheid van me dochtertje moest gaan nemen.. Toen stortte de wereld weer even in voor me.. afscheid nemen? van me kindje? Dat gaat toch helemaal niet. Voor mij is ze er gewoon nog, alleen niet meer lijfelijk. Soms is het nog onwerkelijk allemaal dat ik haast niet kan geloven dat het allemaal echt gebeurd is en dat ik mss wel een keer wakker wordt en alles een nare nachtmerrie is geweest. Maar dat zal niet gebeuren.

    Ik probeer zoveel mogelijk de normale dingen weer op te pakken, maar ook me rust te pakken. Ik merk als ik teveel wil, huishouden, dingen doen buitenshuis en het verdriet een plek geven dan ben ik na een paar dagen helemaal op. Moet mezelf echt de ruimte geven om te rouwen, anders loop ik op een gegeven moment helemaal over.
    De tijd naar de uitgerekende datum toe kon ik zowiezo niet veel, behalve daarna toe leven. Het is een zware dag, ook al kreeg ik vaker de opmerking:" het is maar een dag. voor hetzelfde geld was ze deze dag helemaal niet geboren" . De opa's en oma's zijn langs geweest maar achteraf was ik liever alleen gebleven. Op de bank met haar knuffeltje en muziek luisterend van de crematie. Achteraf kan ik je alleen maar als raad geven. Probeer deze dag echt te doen waar je behoefte aan hebt!

    Voor mij is de tijd na de uitgerekende datum ook nog lastig. Nu is de tijd dat ze er echt geweest zou zijn.. De verjaardagen waar ik mezelf al helemaal heen zag gaan met de kinderwagen daar moet ik nu zonder naartoe.. mensen die je nog niet gesproken hebt onder ogen komen.. Voelt toch als een soort van falen en de uitleg die je steeds opnieuw moet geven. Dat soort dingetjes vallen mij ook zwaar. Probeer dan maar niet te lang te gaan.

    Merk dat ik wel erg veel te vertellen heb, zal maar eens gaan stoppen voor het je mss gaat duizelen. Heb je ook nog een kans om te regeren.. :p

    Hoop weer van je te horen! Bedankt dat je naar mijn verhaal wil 'luisteren'.

    liefs!
     
  8. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Hoi Vertrouwen,

    Bedankt voor je berichtje, Ik merk inderdaad dat het prettig is met lotgenoten te praten. mijn dochtertje is nu 4 maanden geleden geboren en heb tot nu toe alleen maar meegelezen en het praten vooral met familie en vrienden gedaan. Maar wat je al zegt stuit ik toch op een hoop onbegrip. Ze bedoelen het allemaal goed maar toch zeggen ze vaak 'verkeerde'dingen. Je kunt dan merken dat ze toch niet goed weten hoe het voor je is en niet begrijpen hoe het voelt.

    Je zegt dat je niet echt thuis hoort in dit topic maar toch zou ik het fijn vinden om te weten hoe het is als je emaal zwanger bent. Hoe was het voor jou? Kun je blij zijn met de zwangerschap en hoe gaat het met je emoties (hormonen) en verdriet. Wordt het dan niet even nog erger? En hoe regeert je omgeving erop? Gaan ze er dan vanuit dat je over het verlies van je vorige kindje heen bent? Hoe ga je om met de angst tijdens de zwangerschap? Misschien zou je antwoord willen geven op deze vragen.

    Ook bedankt voor je mooie gedicht!

    Liefs Pandaatje
     
  9. Verox

    Verox Niet meer actief

    Lieve meiden, wat herken ik veel in jullie verhalen en emoties.
    Het is alweer een paar maanden geleden dat ik een vergelijkbaar topic begon, en ik heb heel veel steun gehad aan de dames die toen reageerden. Misschien hebben jullie er ook iets aan, want er zijn daar nog steeds een hoop mensen actief die weten wat jullie doormaken.
    Heel veel sterkte en geluk voor de komende tijd.
     
  10. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    Bedankt Verox!
     
  11. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Wat een herkenbare verhalen...
    Mijn vliezen braken bij een tweelingzwangerschap zonder enige complicatie van 23,6 weken. Ik heb mijn zonen nog iets langer kunnen dragen, maar met 24,3 was mijn oudste zoon geboren en met 24,6 mijn jongste zoon. Omdat mijn oudste zoon zonder weeen is geboren, maar ik volledige ontsluiting had, kon de jongste nog even blijven zitten.

    Onze zonen deden het voor hun termijn heel erg goed (de oudste huilde na de bevalling en de jongste liet zich heel goed behandelen), ik was ervan overtuigd dat we een hele zware periode door gingen, maar dat we ze allebei mee zouden nemen. Groot was dan ook de schok toen onze jongste zoon, die iets langer in mijn buik had gezeten en zo stabiel en zo'n vechter was, van het een op andere moment na drie dagen ziek werd. Zo ernstig dat ze hem niet meer konden helpen. De crematie voor onze jongste zoon regelen en doorvechten voor onze oudste zoon, het was zwaar, maar we deden het. En onze oudste zoon vocht heel hard mee.
    Hij deed zo zijn best, hij kreeg zelfs de kracht om zijn oogjes te openen, en wij waren er op de best mogelijke manier voor hem. Na 20 dagen moesten we de strijd toch opgeven... Na een stijgende lijn in de begin periode kwam er een lange stilstand/ achteruitgang. Hij kreeg te maken met zoveel tegenslag... Twee crematies in twee weken tijd van je eigen zonen... Ik denk dat ons leven er niet slechter voor kan komen te staan dan wat ons in die periode is overkomen.

    De bevallingen waren 2 maanden geleden. Het is iedere dag nog zo zwaar, wij hebben intussentijd hun kamertje afgemaakt en proberen de draad weer een beetje op te pakken. We zijn ook een paar dagen weg gegaan, maar ook dat was heel moeilijk. Wij zijn angstig voor een volgende zwangerschap, maar zien dit ook als het enige lichtpuntje wat ons kan overkomen. Als we nu al een zoontje of dochtertje hadden gehad, hadden we iemand om voor te zorgen, of zelfs voor te leven... Nu is het zo stil in huis. Ik ben sinds een week weer gestart met foliumzuur en zullen er na mijn volgende menstruatie weer voor gaan. Ook ik word heen en weer geslingerd in emoties, soms dan denk ik, nee... Dit kunnen we niet meer, en andere momenten voel ik die leegte in mijn armen en weet ik dat de enige die deze leegte kan opvullen (een) broertje(s) en/of zusje(s) voor onze zonen is.

    Ik ga verjaardagsfeestjes en andere feestelijkheden voorlopig nog uit de weg, iedereen begrijpt dit heel goed. Ons thuisfront is super, we hebben een heel fijn opvangnet en gelukkig gaan mijn man en ik er samen goed mee om. Ik zie enorm op tegen de feestdagen. Na jaren van alles voor mijn neefjes en nichtjes gekocht/ geregeld te hebben, zou ik dit nu voor mijn eigen zonen gaan doen... Maar nu zijn we deze Sinterklaas samen... En de kerst... En de jaarwisseling... Uiteraard met onze zonen in onze harten... Maar we hadden er alles voor over om ze bij ons thuis te hebben...
     
  12. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Dit vond ik heel confronterend om te lezen... Ik kan mij zo goed voorstellen dat dit niet mogelijk is. Ik zal ook nooit afscheid nemen van onze zonen, maar het hopelijk een plekje geven. Ze zullen in ons hart altijd en overal bij ons zijn.

    Dat hebben wij ook... Ik kan ook nog steeds niet begrijpen dat ons dit is overkomen. Ik nam mijn rust, werkte halve dagen, was zo voorzichtig met eten en zooo trots op mijn buik. En ze waren en zijn zooo ontzettend welkom.

    Ook dit is herkenbaar... Als ik teveel prikkels krijg, dan gaat het 'verkeerd'. Dan komt er een huilbui aan die niet te stoppen is. En op sommige momenten gaat het wel een klein beetje beter. (Maw: functioneer ik redelijk normaal)
     
  13. Dubbelgeluk

    Dubbelgeluk VIP lid

    18 mei 2013
    11.511
    10.344
    113
    Bij mij nadert de uitgerekende datum nu ook... Ik herken je gevoel. En bij ieder termijn denk ik... Als het nu was gebeurt, hadden ze zoveel meer kansen gehad.

    Onze zoontjes zijn ook onze eerste kindjes. Alle mooie kleertjes, speeltjes, knuffeltjes... Het doet zoveel pijn dat ze de kleertjes nooit aan krijgen, nooit in de wandelwagen komen te liggen en nooit kunnen knuffelen met hun knuffeltjes. Al gaat het niet op tegen de leegte in mijn armen... Die is onbeschrijvelijk...
     
  14. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    @ Pandaatje: Goeiemorgen. Ja, het blijft verschrikkelijk. Ik ben in het WKZ in Utrecht bevallen. Rafael was al groot voor zn termijn, 650 gram en 35 cm. Ik denk heel vaak dat hij het wel gered zou hebben als hij leven geboren zou zijn maar dat moet ik niet te vaak denken want met die gedachte maak ik mezelf echt helemaal gek...Het wordt me dan pijnlijk duidelijk dat het echt niet voor mij bestemd was en die gedachte doet pijn. Dan vraag ik me af of het ooit wel bestemd is...Celina is een hele mooie naam!

    Over de controles als je weer zwanger bent, of als we weer zwanger zijn, ik las hier gister het verhaal van iemand die de cerclage niet had gekregen bij haar 2e zwangerschap. Ze zouden de baarmoeder goed ik de gaten houden en als t mis dreigde te gaan als nog een cerclage geven. Haar 1e kindje was ze verloren en nu is ook haar 2e kindje veel te vroeg geboren en heeft het niet gehaal...omdat ze geen cerclage had. Ik ben me kapot geschrokken van haar verhaal en ik weet ook zeker nu dat ik de cerclage wil.

    Ik ga ook naar de psycholoog en dat helpt me wel een beetje. Ik heb EMDR omdat iedereen dacht dat ik een trauma heb overgehouden van het feit dat ik machteloos moest wachten op het sterven van Rafael. Hoe ik daar doorheen gekomen ben weet ik nogsteeds niet. In een soort shock toestand denk ik. Ik keek tv en praatte met mensen over koetjes en kalfjes. Alsof ik niet ik was. Alsof het allemaal niet echt was.
    Nu de uitgerekende datum eraan komt word ik echt onrustig en bang. Ik weet niet hoe ik t uit moet leggen maar het kickt er soms zo in dat hij echt niet komt...
    En wat je schrijft is zo herkenbaar. Het voelt als falen...Het is me niet gelukt terwijl ik zo blij en trots en gelukkig was. En ineens is alles weg en is t een nachtmerrie geworden. Overal waar ik naartoe zou gaan met mn baby. Ik zou m overal mee naartoe nemen, overal showen. Nu vind ik t niet meer leuk om ergens naar toe te gaan. Kerst en Oud en Nieuw heb ik nooit echt leuk gevonden maar dit jaar wauw het zou fantastisch worden! Maar nu zie ik er meer tegenop dan ooit. Eigenlijk tegen alles. eerst begin december de uitgerekende datum en dan direct daar achteraan Sinterklaas Kerst en Oud en Nieuw.
    Ik was ook zwanger met 5 vriendinnen. We deden vanalles samen, maar nu zijn zij nog zwanger. Het eerste kindje is inmiddels geboren. Ik heb geen contact meer met ze. Ze begrijpen het toch niet want ze zijn alleen maar blij met hun kindjes op komst en dat snap ik...Maar ik mis dus ook mn vriendinnen wel.
    Mn verhaal kan ik ook nog niet zo goed aan aderen vertellen, dan ga ik huilen en dan ben ik bang dat mensen me een aansteller vinden. Dat het nu toch wel "over" moet zijn. Nou ik zit er nog midden in.
    Fijn om hier te kunnen praten, ik spreek je gauw weer!
    XX

    @Dubbel geluk: Hallo, goed dat je ook mee komt praten. Of eigenlijk verschrikkelijk dat je ook hier mee praat!
    En wat een verhaal. Ik word er zo verdrietig van, iedereen die zo verschrikkelijk zn kindje of dus zelfs kindjes verliest!
    Toen ik begon met lezen aan je verhaal hoopte ik heel even dat jou kindjes het wel gered hadden. Maar toen ik verder las...het spijt me zo dat dit soort dingen gebeuren! Je 2 kleine mannetjes...Wil je vertellen hoe ze heten?
    Ik snap helemaal je gevoel dat het misschien anders zou zijn als je al een kindje had. Dat denk ik ook vaak. Ik snap dat de pijn bij ieder kindje dat je verliest even pijnlijk is maar als het de 1e is waarvoor moet je dan nog je bed uit komen?? En de vraag komt af en toe boven of het ooit nog wel gaat lukken? Of t wel voor me weggelgd is en of het niet nu super lang gaat duren want ik heb geen idee wat ik in de tussentijd met mn leven moet. Ja klinkt misschien raar maar ik leef om een kindje te krijgen ofzo. Ik probeer de dagelijkse dingen wel op te pakken maar ik weet dat het niet zo voelt zoals het voelde. Ik ben leeg en op en verslagen en verloren en dat schemert er door heen. Ook door de dingen die wel voor wat afleiding zorgen.
    Ik hoop dat we elkaar hier een beetje kunnen steunen.
    Het is fijn om met mensen te praten die het gevoel helaas ook kennen.
    Bij wie het ook het eerste kindje was en het is ook min of meer op dezelfde manier gegaan.
    Even dacht ik dat ik de enige was namelijk...
    Tot gauw.
    XX
     
  15. Vertrouwen

    Vertrouwen Niet meer actief

    Hoi lief Pandaatje,
    Natuurlijk wil ik op jouw vragen antwoord geven! Dat doe ik met liefde! Al zal iedereen alles toch net iets anders ervaren, maar herkenning zul je blijven zien.
    Mijn aller eerste zwangerschap is uitgelopen in een missed abortion van een tweeling. Wij kwamen hier achter bij 10,1 week zwangerschap. 5 Dagen later werd ik gecuretteerd. Dit was op 20 december 2011. We waren kapot van verdriet, maar bij zo iets kan je het een plaatsje geven. Je kan realistischer denken zo van 'er zat een foutje bij de kindjes'.
    In de derde ronde na de curettage werd ik opnieuw zwanger. Vooral het eerste termijn vond ik eng door onze eerdere ervaring, maar alles verliep goed en kreeg veel controles. Liep tot 12 weken bij de gynaecoloog, daarna bij de verloskundige. Toch bleef ik bang om ook dit kindje te verliezen. Elke echo was weer goed en niks wees erop dat er iets mis kon gaan. Het zou een zoontje zijn. We waren dolgelukkig. Geslacht maakte ons niet uit. Toch bleef mijn gevoel dat ik hem zou verliezen. Ik was vooral bang voor week 22, 23 en 24. Kon niet verklaren waarom. De 20 weken echo ging voorbij en ook daarbij was alles goed. Tot het moment dat ik 22 weken en 6 dagen zwanger was.... In de ochtend nog duidelijke schopjes gevoeld en ook nog om 15.30 uur. Vanaf toen werd het stil in mijn buik. Wij dachten dat hij in diepe slaap was omdat hij dat weekend erg druk was geweest. Maar hoe meer de uren verstreken hoe wanhopiger en onrustiger ik werd. De volgende middag om 12.15 uur heb ik de verloskundige gebeld. Ik had nog steeds geen leven gevoeld. Ze kwam er gelijk aan en heeft een kwartier naar het hartje gezocht, maar ter vergeefs. Toch had ik nog een heel klein beetje hoop. We gingen voor een spoedecho naar het ziekenhuis en daar werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid, hij was overleden. :( :( Het was een verschrikkelijk moment die bevestiging en hem zo in een rare houding in mijn buik zien liggen. En mijn man wist nog van niks omdat hij nog onderweg van zijn werk naar huis was (1,5 uur van ons huis vandaan).
    Er is nooit een doodsoorzaak gevonden. Ze hebben alles nagekeken. E was gezond en ook ik had niks opgelopen. Wel vonden ze een bloedpropje in de navelstreng en had E de navelstreng om zijn nekje heen zitten bij de geboorte. :( Maar ook dit waren geen redenen voor zijn doodsoorzaak. Er werd ons toen verteld dat bij een volgende zwangerschap ik vanaf 12 weken bloedverdunners zou slikken tot 36 weken zwangerschap om een bloedpropje uit te sluiten. Ook werd ons verteld dat we bij een volgende zwangerschap veel controles zouden krijgen, ik onder de gynaecoloog zal vallen én dat we ervoor mogen kiezen om het kindje vanaf 37 weken te halen (inleiden).
    Ik wilde niks liever dan zo snel mogelijk weer zwanger zijn, maar helaas dacht mijn lichaam daar anders over. :(
    In het begin kon ik goed met andere zwangeren om mij heen omgaan en ook met baby's, maar twee maanden na E zijn overlijden kon ik het steeds minder verdragen. De uitgerekende datum naderde (18 december) en dus stonden ook de Kerstdagen voor de deur. Ik hoopte zo om in december zwanger zijn! Had dat ook echt verwacht. Was de eerste keer in ronde 4 zwanger geworden en de tweede keer in ronde 3. De uitgerekende datum was een erg zware dag. Maar de Kerst was erger! Ik had iedereen verteld dat ik geen Kerstkaarten wilden ontvangen, wilde niks met Kerst doen. Familie respecteerde dit ook. Oud en nieuw was ook zo verschrikkelijke dag! Een jaar wat zo mooi had moeten eindigen moest ik nu met lege handen eindigen. Om 00.00 uur waren we bij zijn grafje. Het regende pijpenstelen en ik kon alleen maar huilen. Zijn jaar was voorbij. :( :( Hoe zou het komende jaar eruit gaan zien? Ik had geen enkele toekomst voor me. Waar moest ik nog voor leven? Ik leefde op dat moment voor mijn man en hij voor mij. We zeiden elke dag; Elke dag geleefd is er weer één dichterbij E. Wij geloven in God en geloven dus ook dat we E terug zullen zien en dat het afscheid nu voor tijdelijk is. Voor ons een grote houvast in deze moeilijke en donkere periode. We konden van niks genieten. De pijn was ondragelijk en vooral opmerkingen van andere mensen. Mensen/familieleden waren E al weer snel vergeten. Tenminste zo voelde dat voor ons.
    Een half jaar na zijn overlijden merkte we dat we er beter mee om konden gaan en we weer meer konden genieten van kleine dingetjes zoals het zonnetje. Maar dat ik nog steeds niet zwanger was, baarde mij grote zorgen. Kon ik nog wel zwanger worden? Was er niks mis met mijn lichaam? Moest ik naar de dokter?
    Ergens geloofde ik dat ronde 7 raak zou zijn en wilden daarom die ronde ook afwachten voor ik naar de dokter zou gaan. En wat bleek? Ik werd die ronde zwanger! :) En net alsof het zo heeft moeten zijn ben ik nu 10 dagen later uitgerekend dan van E. :)
    We waren blij met de positieve test, maar we durfde niet enthousiast te zijn. Toch was mijn gevoel gelijk goed. Het voelde anders dan mijn eerste twee zwangerschappen. Ik had echt gedacht dat ik vol angst zou zitten, maar verbaasd ben ik tot op de dag vandaag nog steeds dat dat niet zo is!
    Iedereen om ons heen was door het dolle heen van ons zwangerschapsnieuws en moesten zelfs huilen! Terwijl wij zo nuchter eronder waren. Eerst zien dan geloven, dat gevoel is nog steeds zo, maar nu al veel enthousiaster! Om de twee weken had ik in het eerste trimester een echo en controle bij de gynaecoloog. Daarna werd dat om de 3 weken en dat is nu nog zo.
    Stiekem hoopte ik op een zoontje, het zou voor mijn gevoel 'makkelijker' zijn en minder confronterend. We hadden immers E zijn kamertje afgemaakt toen hij al begraven was en als we nu een dochter zouden krijgen dan zou het echt een meisjeskamer worden en nu kon het toch een jongenskamer blijven. Nee, heb het daar niet moeilijk mee, nu E zijn kamertje al voor zijn broertje is. Ons ongeboren zoontje zal als tweede naam de naam van zijn overleden broer krijgen. Ook heb ik geen moeite ermee dat alles wat we voor E gekocht of besteld hadden nu voor zijn broertje zal zijn. Het is voor mij juist iets heel moois! En geloof dat E het ook zo gewild zou hebben.
    Wel was ik zooooooo ontzettend blij toen ik voorbij 22 weken en 6 dagen zwangerschap kwam! Dat was zo'n mijlpaal voor mij! Er viel echt een last van mijn schouders terwijl dat eigenlijk nergens op sloeg. De gynaecoloog hield zeker rekening met die weken en mochten elke week komen als we wilde, maar ik had vertrouwen in deze zwangerschap dus heb dat niet gedaan. Trots ben ik op mezelf dat ik zo vol vertrouwen dit heb kunnen zeggen.
    Ze leven zo erg mee in het ziekenhuis! Als ik maar even bezorgd ben kan ik een spoedecho krijgen.
    Ik ben deze zwangerschap twee keer in paniek geweest! Niet omdat ik hem niet voelde maar wel omdat er twee kinderziektes in mijn buurt waren en erg bang was om hierdoor ook mijn tweede zoontje zou verliezen. :( Als ik daar alleen al aan denk moet ik huilen! Ik wil er niet aan denken! Ik houd mij erg vast aan mijn gevoel dat het goed zit en dat hij in december geboren zal worden!
    Soms overvalt mij de angst om hem toch kwijt te zijn. Dat is voornamelijk in de nacht. Kleintje zoals dit kindje in mijn buik heet, slaapt altijd samen met mij in de nacht en soms is het dan zo ijzig stil in mijn buik. De angst slaat me dan gelijk om het hart! Ik por hem dan en gelukkig laat hij dan gelijk iets van zich merken.
    Het voelt nog steeds als een mooie droom, maar echt ervan uitgaan dat hij voor 100% straks in mijn armen ligt, daar durven we nog niet vanuit te gaan. De vorige zwangerschap heeft heftige littekens achter gelaten die ik bij elke zwangerschap bij mij zal dragen! :(
    Familieleden en vrienden doen alsof het een onbezorgde zwangerschap is en dat alles nu wel goed komt. Ons gevoel hierin wordt erg onderschat en er wordt niet eens meer naar gevraagd! Daar heb ik nu mee leren omgaan, maar leuk vind ik dat op zijn minst!
    Wij zorgen er elke keer weer zelf voor dat E niet vergeten wordt. Maar mensen verwachten nu wel dat we alles een plekje hebben gegeven. Ik kan heel erg fel reageren als er iets wordt gezegd waarbij E wordt 'vergeten' of niet mee telt!
    Ik zit nu op zwangerschapszwemmen en elke week komt daar wel weer de confrontatie met E. Zij weten mijn verhaal niet, maar als er bijvoorbeeld werd gevraagd of ik al kinderen heb of hoeveelste zwangerschap etc. dan komt alles natuurlijk weer boven. Ik kan het nu erg goed vertellen, lijkt wel zonder emotie. Denk dat ik dat automatisch uitschakel ofzo.
    Waar ik nu wel moeite mee heb is het feit dat ik het gevoel heb dat ik met Kleintje nu al een sterkere band heb dan ik met E heb gehad. Dat doet mij wel pijn, terwijl het begrijpelijk is. Ben immers nu verder zwanger. Dit kindje zal E nooit vervangen! Het is nu al zo eigen uniek persoontje, zo anders dan E was in mijn buik.
    Voor de rest heb ik deze zwangerschap een Angelsound aangeschaft voor de momenten dat ik onzeker ben om even het hartje te kunnen horen. Maar ik heb hem nooit hoeven gebruiken tot nu toe. Ik heb hem gebruikt in de periode van 12 tot 18 weken terwijl ik hem toen al voelde, maar meer om nog geruster te zijn dat wat ik voel hij ook echt is.
    Ik denk dat ik nu al je vragen wel beantwoord heb en anders hoor ik het wel. ;) Het is een lang verhaal geworden.
    Heel veel sterkte!
    Dikke knuffel,
    Vertrouwen
     
  16. Kaatje1603

    Kaatje1603 Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.291
    192
    63
    Vrouw
    Mamma!
    omgeving Rotterdam
    Ik praat ook "graag" mee hier... Zal snel mij verhaal wat uitgebreider doen voor degene die mij nog niet kennen, maar momenteel heb ik een ontzettende dip :(
    Het gaat echt even niet lekker...

    Dus ik meld me wel, maar tot snel!
     
  17. Simmy

    Simmy Fanatiek lid

    2 mrt 2013
    1.067
    312
    83
    Hey Kaatje! Fijn dat je er ook bij bent! Sorry om te horen dat je zo'n dip hebt. Maar het is te begrijpen. Ik hoop dat je er snel een beetje uit komt. Maar ik weet ook dat de pijn nauwelijks minder wordt...Pfff Maar toch gaan de dipjes minder lang duren. Knuffeltje voor jou. XX
     
  18. Kaatje1603

    Kaatje1603 Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.291
    192
    63
    Vrouw
    Mamma!
    omgeving Rotterdam
    Ha Simmy en de andere dames natuurlijk ook!,

    Thanks... Ja zat er wel aan te komen denk ik die dip... Ik moest teveel van mijzelf terwijl ik daar nog helemaal niet aan toe was!

    Wat een verhalen ook alle,aal weer van de andere dames zeg... Heel heftig! Maar ergens ook wel een "fijn" idee dat we niet alleen zijn. We hebben elkaar in deze!
    Ik ben momenteel erg onzeker... Voel me leeg en alleen :(
     
  19. Kaatje1603

    Kaatje1603 Fanatiek lid

    21 jan 2013
    1.291
    192
    63
    Vrouw
    Mamma!
    omgeving Rotterdam
    Had je net trouwens een PB gestuurd! Vergeet t steeds naar je mail te doen... Zal je zo mijn mailadres even geven, dan kan jij evt ook mailen! Voor ik t weer vergeet ;)
     
  20. pandaatje

    pandaatje Lid

    2 jul 2013
    46
    0
    0
    NULL
    NULL
    @Simmy

    Naar he die 'als' gedachtes.. Ik heb het ook steeds, als ik nou mee had gedaan aan het baarmoederhalsonderzoek met 20 weken.. als ik nu meteen antibiotica had gevraagd, had ik nu maar wat meer aandacht gevraagd voor m'n harde buiken ect.. had ze het dan mss wel gehaald?? soms denk ik weleens als ik beter geweten had, had ik het anders gedaan, misschien heb ik niet hard genoeg voor haar gevochten. Blijft me pijnlijk bezig houden.

    Weet nu wel beter wat ik wel en niet wil bij een volgende zwangerschap. Ga nu echt op mijn strepen staan bij de gynaecoloog als ik weer zwanger mocht worden, dit gaat me niet nog een keer gebeuren!! Pech voor het beleid van het ziekenhuis.

    Het lijkt mij ook heel traumatische ervaring, goed dat je hulp hierbij hebt, heb jer er ook wat aan?

    Die uitgerekende datum, daar heb ik ook echt naartoe geleefd. ik besefte me heel erg goed dat dan de tijd zou zijn aangebroken dat ze er echt zou zijn en dat dan eigenlijk de mooie tijd zou komen. Daarom vond ik het zo moeilijk. Vanaf dan zou ik trotse mama zijn en met me kleintje kunnen pronken.. Maar nu gaat dat niet meer.. In mijn omgeving zijn mensen tegen mij.. na de uitgerekende datum kun je het vast wat laten rusten, dan kun je weer verder, maar ik wist toen al. Vanaf dan wordt het alleen maar pijnlijker dat ze er niet meer is. De dingen die je dan gaat doen zonder haar.. verjaardagen ect.
    Morgen is mijn vriend jarig.. Daar zie ik ook ongelooflijk tegenop. We geven geen verjaardag maar er komt wel wat visite. Het gaat voor mij een pijnlijke dag worden, en het lijkt ook nog eens of ik de enige ben die dat doorheeft.. Ik kan echt niet over taart en slingers nadenken.. Maarja, kan ook niet van anderen verwachten dat ze weten hoe ik me voel..

    Kan je niet echt vertellen hoe je met deze weken om moet gaan, ik heb er ook ierder dag naar toegeleefd en kon aan enige anders denken.. Het enige wat mij hielp is toch afleiding buiten de deur zoeken, al zijn het maar kleine dingetjes die je doet.

    Wat naar dat je zwangere vriendinnen geen oog hebben voor jou verdriet,juist nu je ze zo nodig hebt. Ik zou denken dat juist zij weten wat ze ik hebben en kostbaar het is. Alleen weten ze natuurlijk niet hoe het is om je dierbaarste bezit te verliezen. Ikzelf zou nu ook anders omgaan met mensen die bv een miskraam hebben gehad of een kindje later in de zwangerschap zijn verloren. Mss is het ook een stukje onwetendheid. Je kindje verliezen is zoiets onbeschrijfelijk dat het voor een ander lastig is te snappen wat je voelt.
    Wat ik geleerd heb, al in het ziekenhuis is dat je zelf je kindje 'levend'moet houden. andere mensen praten er niet zomaar met je over, ze willen je geen verdriet doen. Het lijkt mij juist goed om zelf over Rafael te beginnen, zo wordt hij niet vergeten. En niet iedereen wil er natuurlijk over praten maar je merkt zelf wel met wie je er wel en niet over kunt praten.
    Heb toevallig van het weekend een verjaardag gehad.. heel de dag werd nergens over gesproken en toen ik naar huis wilde gaan begon ineens iemand over Celina. Toen heb ik heel het verhaal eruit gegooit en foto's laten zien. Het doet me goed om over haar te praten.
    Merk wel dat ik me dan sterk houd, vertel het verhaal in 1x met me gevoel op nul. Wil mensen ook niet onnodig confronteren en idd niet laten denken dat ik me aanstel.

    Denk ook weleens, iedereen inclusief vriend gaan allang weer verder met hun leven en ik zit hier nog, doe echt hard m'n best om weer op te krabbelen maar alleen bij mij duurt het veel langer.. Dat voelt soms ook wel erg alleen. Ik kan niet zo snel weer de oude zijn. Mensen denken er ook niet altijd aan dat ik nog zoveel verdriet heb en als ik een keer iets niet wil of kan staan ze je raar aan te kijken..
    Maar ik denk maar zo, ik heb 24 weken naar m'n meisje toe geleefd, mag ik ook 24 weken hebben om aan het idee te wennen dat ze er niet meer is..

    Ik heb een boek besteld 'altijd een kind tekort' ik vind het een heel fijn boek. Het gaat over het verliezen van je kindje vanaf het overlijden t/m een nieuwe zwangerschap. Eigenlijk over zwanger worden na een overleden kindje. Daar staan zoveel tips is over hoe je met anderen om kunt gaan, echt een aanrader! mss heb je daar wat aan, staat een inkijkexemplaar op bol.com.

    Hoop je snel weer te spreken!!
     

Deel Deze Pagina