Pff.. Sinds mijn dochtertje in groep 1 zit is ze echt compleet veranderd. Ze luistert helemaal niet meer.. Als ik zeg D dat mag je niet doen, wil je ophouden? Dan kijkt ze me aan, zegt nee en gaat gewoon weer verder! Of ze zegt, mama ik wil je niet meer horen, en gaat dan gewoon door. Dit is maar 1 voorbeeld, maar echt in iedere situatie doet ze dit! Als ze dan in bed ligt, vraagt ze of ik nog haar vriendinnetje ben, (natuurlijk zeg ik ja) en dan zegt ze dat ze nu lief doet en gaat luisteren, maar de volgende dag gaat het weer het zelfde.. Eigenlijk doet ze geen hele stoute dingen, dat heeft ze nooit gedaan. Maar meer tafels verschuiven, stiekem snoep pakken, speelgoed gooien, kussens van de bank door de woonkamer gooien etc etc. Ik vraag het ondertussen drie keer... (Omdat ik haar toch een kans wil geven om naar me te luisteren ). En als ze dan nog niet luistert dan gaat ze in de strafhoek of naar boven.. (Dat moet ik dan ook weer 2x zeggen met een boze stem) Ze heeft dit nooit gedaan, ze was altijd lief en luisterde meteen.. Hebben jullie tips? Of hoort dit gewoon bij een 4 jarige..?
Bij het woord NIET doen ze het automatisch wel. Je kunt dat woord beter vermijden en zeggen wat ze wel moeten doen. Stiekem snoep pakken is vaak een spelletje en te voorkomen door het weg te zetten zodat ze er niet meer bij kunnen. Ik kan het consequent blijven nog even noemen (dat staat in ieder topic) en verder is het, net als hier, even door bikkelen tot deze fase weer voorbij is. Ik heb laatst wel tegen mijn dochter gezegd; Ook al doe je de laatste tijd vaak stout, ik blijf altijd van je houden. Het is alleen wel gezelliger als je goed luistert. Ik kreeg een enorme dikke knuffel! Tijdens een stoute bui vroeg ik 'waarom doe je zo' en ik kreeg als antwoord 'ik weet het eigenlijk ook niet, ik wil dit helemaal niet' Op dat moment vond ik het heel zielig! Hier zijn de stickers weer ingevoerd, gedreigd met in pyjama naar school, schoppen en slaan in de eerste 5 minuten na het wakker worden, op de gang zitten etc. Het valt soms niet mee he? Dus hier modder ik ook aan. Ik heb mezelf een dagje vrij gegeven in de vakantie (dochter gaat zwemmen met oppas) en ik probeer af en toe wat leuke dingen te bedenken zoals een tent bouwen, knutselen etc. Succes met je kleine rebel
Dat hoort heel erg bij een vierjarige die net begonnen is op school. Dat kost zoveel energie, dat het moeilijk voor ze is om thuis ook nog energie te vinden om zich te gedragen. Mijn oudste was normaal ook niet van de uitspattingen, maar die eerste weken was het wel even heftig. En ik was zwanger, dat hielp niet echt mee. Het was vooral uitzingen, bezig houden door bijv voor te lezen, samen te spelen, koekjes bakken. Zodat ze niet echt de kans krijgen om onrustig te worden, maar ook niet zo druk dat het teveel energie kost..
Dit dus! De verandering is vaak ook pittig wat dat betreft. Na de vakantie is het hier vaak ook raak. Gewoon wat tijd geven.
Ik bedenk me ook nog: als ze zegt dat ze wel gaat luisteren vanaf dan. Dat je daar ook nog op kunt reageren. (Beetje afhankelijk van het kind). Mijn zoontje zei het ook weleens. Dan zeg ik dat ik het fijn vind dat hij beter Wil luisteren, maar ook dat ik snap dat het niet altijd lukt als hij moe is van school. Dan haal je de druk van het "thuis-presteren" er iets af. Ze kunnen het zo hard proberen, maar het gaat gewoon niet na zo'n schooldag. Natuurlijk mag niet alles, maar een beetje ontspanning kan geen kwaad, ook voor het ontspannen slapen..
Pff dacht echt dat het aan mij lag!! Ben eigenlijk wel blij te lezen dat er meerderen zijn die dit hebben. Sorry mama's... Maar hier ook een dochter die echt niet meer luistert sinds ze op school zit. Op school gaat het prima, is het een superlief kind maar thuis... Alles doen wat niet mag, niet luisteren, brutaal, etc. Ze luistert pas op het moment dat ik echt kwaad word en dus m'n stem flink moet verheffen. Zo jammer!! Ik heb dit ook duidelijk aangegeven, dat mama daar erg verdrietig van wordt. Maar het helpt allemaal niets. Ik ga dus vanaf vandaag ook weer het beloningssysteem invoeren met de stickers. En wat hier ook genoemd wordt: meer tijd maken voor haar. Ik merk dat ik het de laatste tijd erg druk heb waardoor ik vaak zeg: ga maar even spelen, mama moet even dit of dat doen.. En whoppa, alles gaat mis natuurlijk! Dus daar zit ook de fout van mijn kant denk ik.
Oh, wat 'fijn' om te horen dat ik niet de enige ben!!! Sinds mijn zoontje op school zit is hij thuis zo onhandelbaar. Hij was altijd wel druk, maar luisterde wel redelijk goed. Maar nu is het op alles nee, schreeuwen, net doen alsof hij slaat, en nergens naar luisteren. Bij straf krijgen blijft hij ook constant schreeuwen en weglopen. Ik weet gewoon ook af en toe niet meer wat ik nou moet doen. Terwijl hij op school heel rustig is, maar thuis..... Ook plast hij weer in zijn broek sinds hij naar school gaat, tot wel 4x per dag. En niks helpt. HIj plast soms en zegt dan ook gewoon niks, loopt rustig een tijd in een natte broek. Ik vind het zelf ook heel vervelend, zie bijna alleen nog maar het negatieve. Daarom besloten om me nu te richten op het positieve, en alles wat hij positief doet te benoemen. Of het werkt weet ik nog niet, ben er gisteren pas mee begonnen. Maar ik hoop maar dat het een periode is, en dat hij snel voorbij is, want leuk is anders.
Ik denk dat ik ook maar weer met een beloningssysteem ga werken,, ik hoop dat het helpt, want ik wordt er nu echt moe van haha.. Ze zit al sinds 12 augustus in groep 1..
Dat is niet raar. Het is ook moeilijk onder woorden te brengen, omdat het iets onbewusts is. Ze doen het niet expres. Ze doen iets, omdat ze de grenzen van zichzelf en de omgeving minder kunnen handhaven door alle energie die ze al op school kwijt zijn. Dat proces is iets waar ze weinig mee kunnen. Het is er, het gebeurd, en juist als het gebeurd hebben ze geen energie om het terug te draaien.. Kwestie van tijd en wennen voor het over is. Mijn oudste (nu 6) begon het in de kleuterklas steeds beter door te krijgen. Die pakte dan op drukke momenten tijdens het vrij werken in de klas een simpel werkje uit de kast. Dan hoefde zijn hoofd alleen maar energie te besteden aan de sociale dingen en niet aan het leren. Maar toen was hij wel bijna 5 voordat hij dat doorhad. En dat vond juf nog erg vroeg om die zelfkennis te hebben. Nu begin groep 3 is het weer hetzelfde verhaal. Ze moeten zoveel in de klas leren, vooral taalwerk. Maar ze moeten ook wennen aan de kinderen in de 3-4-5 klas. En hij is met maar 1 jochie naar een nieuwe klas gegaan. Dus naast veel leer-moeten, ook sociaal weer veel indrukken. Prima, en komt wel goed, maar het knettert hier ook weleens..
Mijn zoon luistert ook slecht/niet. Heel lastig, ik probeer zo consequent mogelijk te blijven. Hij is erg moe en hij wordt dan alleen maar drukke, heeft een grote mond en gaat er dwars tegenin. Hij zegt ook steeds dat hij op school zo hard moet werken.
Zo te horen gaat ze net naar school? (2 maanden is kort hoor) Oh, de overgang naar de BS wordt vaak als zo groot ervaren en dan ga je een beetje rare dingen doen... ze zijn moe, overdonderd door ervaringen, leren heel veel nieuwe dingen (ook minder leuke dingen) en acteren dan vaak juist in de omgeving waar ze zich het meest thuis voelen. Wat je kunt doen? Consequent zijn en blijven, rust bieden, proberen niet te veel 'nee' te moeten zeggen, rustig blijven etc Het is echt meestal een fase en een positieve aanpak werkt vaak het beste.
Zo herkenbaar (helaas)... Geen idee of het ooit echt over gaat...denk dat het ook een beetje hoort bij de wereld ontdekken en er achter komen dat je ook een andere mening kunt hebben dan je ouders en dus ook iets anders kunt doen dan zij zeggen. Daarbij speelt vermoeidheid ook wel een belangrijke rol.
Ik zag de titel en dacht: godzijdank er zijn er meer. Mijn zoontje doet opeens ook echt onaardige dingen. Ik was iets aan het lijmen en toen vroeg hij of ik de lijm nog nodig had. Ja zeg ik. Waarop hij de lijm vrolijk aan de andere kant van de tafel zet en zegt: eigen schuld, moet je er maar beter opletten. Ik was echt stomverbaasd. Ik vermoed dat iets dergelijks op school ook is gebeurd, en daar maak ik me nog de meeste zorgen over. Ze worden er opeens heel hard van en ik vind het maar niks. Hij kan ook nog steeds syperleuk zijn, maar er zijn momenteel wel erg veel momenten dat ik wel kan huilen. Hij wil.ook vaak niks meer. Bij kleuergym durft hij veel minder dan eerst en bij judo heeft hij alleen maar heen en weer gerend en verder niet meegedaan. Helemaal niets voor hem. Sowieso besloten bedtijd te vervroegen, kijken of dat effect heeft. Daarnaast deze week samen vakantie en dan doen we wel uitstapjes, maar niet al te gekke dingen. Zo weer lekker aandacht voor leuk gedrag samen. Hopelijk werkt dat ook.
Femke, jij omschrijft precies mijn gevoel... Het feit dat ze met dingen in aanraking komen waarmee je ze nog niet in aanraking wilt laten komen en waardoor ze op een negatieve manier veranderen... Ze 'moeten' ook wel, maar toch...bij sommige kinderen past het gewoon totaal niet...en daardoor raken ze weer in de war... Dat merk ik tenminste bij J. Ze 'snapt' bepaalde dingen gewoon niet, maar ze neemt het wel over...ik vind dat soms wel lastig. Hier gaan ze nu ook om 18.30u naar bed ipv om 19.00u.
Dames, hebben jullie dingen ook overlegd met de school? Zij zouden ook kunnen kijken of ze niet teveel verwachten of teveel als gewoon ervaren van je kleuter.....sluiten jullie school goed af? ( hoe was het op school? Je bent nu thuis. Mama vind het fijn dat je er bent. Hoe zullen we het vandaag gaan doen? ) ipv dat mag niet. "we leggen samen de kussens op de bank, daar horen ze" " Oh ik zie het al, volgensmij is het tijd dat jij even buiten gaat spelen/mama even komt helpen/ je kleurboek opzoekt/ Niet? Doe het dan weer even zoals het hoort. "
Ik heb (nog) niet overlegd met school, denk dat er hoogstens te weinig van haar verwacht wordt, als ik eerlijk ben...als ik zie met wat voor dingen ze thuis komt en wat ze vertelt ed. Ik vraag altijd hoe school was en dan maken we een praatje ed, vraag ook regelmatig hoe we het vandaag zullen doen (weet ze meestal niet - of ze weet het wel, maar doet het niet ). Ook het zeggen wat wel mag probeer ik, maar dat werkt helaas echt niet altijd... Ik ken alle 'standaard' opvoedtips (is ook mijn werk, dus mag ook wel ), maar in de praktijk werkt helaas echt niet alles altijd even goed. En ik geloof ook wel dat het ooit weer minder wordt. School is voor haar, maar ook voor mij in de rol als moeder nieuw en daar aan wennen kost over het algemeen nu eenmaal wat tijd energie.
Van de week de juf gesproken, die vond dat hij het goed deed, maar wel soms dwarse buien heeft. Dat vond ze niet storend en ze liet hem dan gewoon even met rust. Dat werkt inderdaad het beste. Hij wil me niet vertellen wat hij gedaan heeft. Soms lukt het met trucjes, maar vaak weigert hij gewoon ook maar iets te zeggen. Ik merk dat hij sowieso overweldigd wordt door grote groepen. Vandaag een activiteit met veel andere kindjes en zodra hij de rest ziet wil hij niet meer. Als hij dan bezig is gaat het wel goed.