Ik merk nu trouwens ook dat sommige mensen op mijn nichtje neerkijken. Ze kan heel goed leren, maar het is niets voor haar om met haar neus in de boeken te zitten. Ze wil met haar handen werken en daarom gaat ze een kiezen voor een praktijkberoep. Dan moet je de mensen eens horen.. Net of ze minder is dan een ander. En dan aan de andere kant van de familie hebben we juist een gezin waar schoolniveau, het bespelen van een instrument en verschillende sporten hebben werd afgedwongen. En waar op ons werd neergekeken omdat wij in dialect spreken (ja echt). Alles om indruk te maken op anderen. Eigenlijk hoefde ik dus helemaal niet zo ver te kijken. Gewoon binnen de familie. Voor onze kinderen zou gelden: Je kunt niet meer doen dan je best. En of ze dan achter de vuilniswagen lopen of directeur zijn, ik zou ontzettend trots op ze zijn.
Maar als je dan de keus hebt gemaakt om niet ambitieus te zijn in je werk, accepteer dan ook dat anderen andere keuzes maken en je misschien voorbijstreven. Een collegaatje van me vertelde dat haar veel oudere zus het niet kon verkroppen dat het kleine zusje (zij dus) nu al zoveel meer verdiende... tsja, dat is het verschil tussen na de MAVO niet verder studeren en een mastertitel... (waarbij het salaris in de betreffende functie trouwens nog steeds een aanfluiting is vergeleken bij het vereiste opleidingsniveau en de beroepszwaarte)
ik stel al mn vraagtekens bij..."als je besluit niet ambitieus te zijn in je werk" en "dat mensen je voorbij streven". Hoe weet jij of iemand niet ambitieus is en wanneer streef je iemand voorbij...als je een hogere functie hebt...meer verdiend??? In mijn ogen heb je dan niet per se iemand voorbij gestreefd. En kan de cassiere bij ah best al haar ambities nagestreefd hebben.
Ik hou niet van mensen die uit de hoogte doen, maar omgekeerd hou ik ook niet van mensen die "rijke, succesvolle" mensen niets lijken te gunnen. Ik moet enthousiast en blij zijn als een lager opgeleide kennis een baan heeft, maar als ik een hoog opgeleide baan binnensleep (waar ik ook héél hard voor heb gewerkt!) dan krijg ik te horen dat ik niet zo op hoef te scheppen met m'n hoogopgeleide baan en mijn hoge salaris. Ik heb er toch minstens net zoveel moeite in gestoken? Ik mag toch ook blij en enthousiast zijn en dat aan iedereen laten merken? Ik heb verdorie 8 jaar fulltime gestudeerd en ben in die tijd rondgekomen van bijna niks. Als je het goed hebt vinden sommige mensen het ineens "opscheppen" als je het erover hebt..
Neerkijken op mensen zal ik nooit...maar opkijken tegen mensen kan ik zeker wel! Gisteravond belde een moeder van een vriendje van mijn zoon, om te vragen of we vandaag wat leuks konden gaan doen. Zij is kinderarts en haar man heeft een grafisch bureau. Ik stond gewoon aan de telefoon te blozen, omdat ze mij blijkbaar de moeite waard vind om te vragen om wat af te spreken. Ik kan echt bewondering hebben voor mensen. Wij HADDEN het goed voor elkaar, maar nu niet meer. Ik schaam me daarvoor. Heb zelf een MBO diploma, maar werk in de friettent (wat overigens wel een leuke baan is!). Mijn dochter zit op het VMBO t, echt heel knap voor een meid met adhd en dit schooljaar gaat ze slagen en dan naar het MBO-economie. Mijn andere dochter doet gymnasium Cambridge. Zij kan echt heel goed leren. Zij doet ook mee met landelijke wiskunde examens omdat ze alleen maar tienen haalt. Eigenlijk ben ik door haar eens na gaan denken, omdat ik vaak in haar boeken zit te neuzen en te lezen. Ik kom tot het besef dat ik eigenlijk niet zo dom ben als ik denk. Nu heb ik informatie opgevragen om een studie te gaan, kijken of dat haalbaar is voor mij. Ik merk gewoon dat het leren me best makkelijk af gaat en ik vind het leuk.
Tja, wat is status? Wij hebben het 1,5 jaar slecht gehad. Elke maand ons spaargeld aan moeten breken om rond te komen.. Is niet erg, daar hadden we juistvoor gespaard, maar leuke dingen doen met de kinderen zat er bijna nooit in.. Inmiddels heeft mijn man een andere baan en verdiend hij ruim voldoende. In theorie kan ik ontslag nemen, maar dat wil ik niet. Voor hetzelfde geldt gaat het weer mis en hebben we beide niks meer.. Belachelijk, volgens veel mensen. De kinderen gaan twee vaste dagen naar de opvang en als ik meer moet werken, gaan ze naar mijn schoonzusje.. Er ligt een leuke kans in het verschiet op het werk en die zal ik absoluut niet afslaan.. Mijn droom is om het bedrijf over een aangaljaar over te nemen en dat weet mijn baas ook. Ik hoop ook dat ik deze kans krijg als daar de tijd voor is.. Grootste voorwaarde is natuurlijk dat de kinderen een stuk ouder zijn.. Ik werk nu zo'n 11 jaar bij dit bedrijf en daar wil ik nog heel wat jaren aan vastplakken ik ben dus wel heel ambitieus. Maar als een ander dat niet is, tja dat kan.. Ik kan daar niet wakker van liggen. Ikzelf dus zeker niet snel op een ander neerkijken. Wat mij betreft gaat het om iemands karakter en niet om wat voor baan hij/zij heeft. Waar ik daarentegen wel verschrikkelijk vind, is dat iemand constant loopt te klagen en zeuren dat diegene zo weinig geld heeft terwijl diegene te lui is om wat extra te werken als die kans er is.
Mij interesseert dat helemaal niks. Ikzelf en mijn man werken allebei op mbo functie, zijn beide tevreden met onze baan. Hebben een tussenwoning waar we trots op zijn, we zijn gelukkig met elkaar en zijn zwanger van ons eerste wondertje! Wat wil je nog meer!
Ik ben cassiere bij de AH en ik snap niet wat daar mis mee is. Als mensen vragen wat voor beroep ik doe dan schaam ik me bijna om dat te zeggen, omdat mensen gelijk een beeld van je hebben. Je bent simpel en bijna zielig dat je niet meer in je mars hebt. Ik vind dat echt jammer want ik ben gewoon blij met mijn werk en heb het echt enorm naar mijn zin. En daarnaast lever ik een bijdrage aan de maatschappij, en leef ik niet van bijstand/instanties. Wij wonen niet in een groot huis en hebben niet de nieuwste auto, maar wij zijn gelukkig. Ik kan niet alles direct kopen wat ik wil, maar ik hoef ook niet te bezuinigen op mijn boodschappen. Wij zijn nog jong en ik hoop dat wij binnen 10 jaar verhuid zijn van deze flat naar een huis met tuin. En ik vind het alleen maar knap als iemand veel heeft berijkt in z'n leven maar als er geen cassieres zijn, hoe doe je dan boodschappen? Dus hoog of laag, iedereen is net zo hard nodig. Want zonder vuilnismannen zal het ook maar een zooitje zijn, net zoals je ook niet zonder bankdirecteur kunt.
Ja dat was inderdaad heel leuk altijd. Ze had vlak voordat ze wegging nog verteld dat ze weer gingen verhuizen toen.
Wbt cassiere verhaal. Al word mijn zoon niets meer dan eem vakkenvuller. Boeit me helemaal niks. Ik zal hoe dan ook trots op hem zijn. En hem steunen en ideaal beeld? Ben ik dan echt écht de emige moeder die geen ideaal beeld van mijn kinderen heb????
Als mijn kinderen gelukkig worden van een dergelijke keuze: helemaal prima. Maar als ze een dergelijke keuze maken uit andere redenen dan er zelf happy mee zijn, dan zal ik daar wel wat mee doen. Maar dat geldt wat mij betreft ook als ik zie dat mijn kind besluit arts te worden, vanwege redenen waar ze zelf niet gelukkig van worden. Dan zou ik die keuze ook af gaan raden...
Gelukkig ik ging me al bijna uniek vinden haha. Maar serieus ik vraag me dat echt af wat als je kind om wat voor reden dan ook niet meer kan dan kassiere in een supermarkt. Zou je je dan schamen daarvoor ofzo? Ik heb altijd bij de overheid gewerkt en toen ik mijn baan kwijt raakte ben ik de thuiszorg in gegaan en ben ik gaan schoonmaken bij mensen thuis. Heb mijn moeder alleen maar horen zeggen dat ze trots op me was dat ik een hele hele flinke stap terug gedaan heb om maar aan het werk te blijven. Blijkbaar mag ik van geluk spreken dat ze trots op me was ipv dr ogen uit dr kop schaamde voor haar dochter die "maar" schoonmaakte bij een ander..
Nergens voor nodig. Mensen oordelen gewoon graag. Hier een alleenstaande moeder. Op zich al reden genoeg voor velen om daarover te oordelen. Want ja, ze zal wel in de bijstand zitten, of een ander soortgelijke uitkering ontvangen. Ze is vast niet van plan te gaan werken want ja, ze kan prima leven van onze blastingcenten. En dan vertel je dat je een alleenstande moeder bent met een goed stel hersens, een goede baan, een koophuis en ambities. Nou ook dat is niet goed..want dan ben je een arrogante troela die er vast gekomen is doordat 'men' je zielig vond. Hoe je het ook wendt of keert, er zullen altijd mensen zijn die iets over je te vinden hebben. De kunst is om daar maling aan te hebben. Mij lukt het prima. Status? wat is dat? Al ben ik dus wel in het bezit van de dingen die sommigen met status associëren, ben ik toch blij wanneer ik aan het einde van de maand al mijn rekeningen heb kunnen betalen. Mij kan het woord 'status' gestolen worden, werkelijk. Ik beoordeel iemand niet op zijn status maar op karakter. Dat laaste vind ik een stuk belangrijker. Mijn bescheiden mening is dat iedereen het recht heeft om trots op zichzelf te zijn, of je nou een putjesschepper bent of een gerennomeerd chirug.
Ik kan mij daar ook allemaal niks bij voorstellen. En ik denk zeker wel dat een aantal een ideaalbeeld voor hun kind bedacht hebben. Ik kan er van hier zo een paar uitpikken die het echt "niet goed" zouden vinden als hun dochter na een opleiding te hebben gevolgd en kindjes te hebben gekregen besluit om te stoppen met werken en thuis zou blijven bij de kindjes...voor sommigen past dit echt niet in het beeld van doelen stellen en carriere maken.
haha ik snap gelijk wie je bedoeld Ach ja zo doet iedereen het anders.. Snap alleen die ideaalbeelden nooit.
Je bent niet de enige. Ik zal mijn kind altijd steunen maar niet haar levensdoel bepalen. Mag ze mooi zelf doen, als het haar maar gelukkig maakt.