Ik gun mezelf af en toe een Bullit. Ja, zo'n überslecht energiedrankje. Bijslapen lukt hier ook niet. De jongste heeft nog geen ritme en versiert t altijd zo, dat hij wakker wordt als de oudste net aan het tukken is.
Hier helaas al ruim 5 jaar ervaring met gebroken nachten... Is het niet de één die wakker wordt, dan is het wel de ander en als het de kinderen niet zijn dan ben ik het zelf wel... Het 'went', maar het helpt niet voor de concentratie en je geheugen ed...
daar ben ik dus zó bang voor! En is t écht zo, dat te weinig slaap onwijs veel invloed kan hebben op je geheugen. Ik lijkt soms echt een ZEEF. Soms ook heel genant. Staat er weer een vriendin voor de deur, en doe ik na 2 de deurbel gehoord te hebben open in mn badjas.
Even ongegeneerd klagen, met het risico op een AMk melding. ZL is nu 10 maanden en slaapt sinds kort gemiddeld 1 nacht in de week door en. daarvoor niet. Tot 8 maanden gaf ik bv op verzoek en dus ook snachts. Omdat ik compleet gesloopt was, ben ik gestopt en nu kv. ML en ik zijn zo moe dat we S nachts gewoon 100/2 geven. Zoon heeft geen fiep en wil die ook geen. Ik heb tervergeefs een paar nachten slaapliedjes gezongen en het hielp gewoon niet. ZL nog steeds huilen na een uur, toch weer 100/2 geven en zelf niet meer kunnen slapen omdat je zo wakker bent. Ik ben er helemaal klaar mee en icm ieder 32 uur werken maakt t zwaar. Ik wil weer mezelf zijn en me eens uitgerust voelen. Einde frustratie. De tips/hoe wij het doen: ML doet hier de nachten, ik de ochtenden in de weekenden. ML blijft in de weekenden tot 9 uur op bed liggen terwijl ik eruit ga met ZL. Beide slapen we in weekenden zonder sociale verplichtingen een slaapje mee. ZL heeft nu 1 nachtje bij oma geslapen omdat we een bruiloft hadden, binnenkort 2e logeerpartij zoDat we weer ff kunnen bijtanken. Ik wil geen tweede kind en dan met name omdat ik nooit meer zulke nachten wil keer twee en god weet hoe lang deze nachten nog duren.
Ik werk bij bjz maar dit is toch geen reden voor een melding! Knap dat he bv juist zolang hebt volgehouden! Sterkte!
Hier ook al dik 2 jaar in de gebroken nachten en dat is inmiddels ook goed te zien in de spiegel helaas, wallen, kringen en een doffe huid wat ik met een fris make upje nog een beetje probeer te verdoezelen. Twee zoontjes van 1 jaar en twee jaar die standaard beide wel een keer of 2 wakker worden snachts, soms nog vaker en heeeeeeeeeeeeel soms, 1 keer in de maand ofzo slapen ze eens een nachtje door beide maar dan nog is er altijd wel eentje tussen 5.00 en 6.00 wakker waardoor ook de ander wakker wordt.. slapen overdag doen ze nog wel maar dan druk met de altijd eeuwige was, hond uitlaten en weet ik het wat. Ook nog een part time baan in de zorg met onregelmatige werktijden, ik denk af en toe echt wel eens dat ik helemaal mesjokke wordt!! Zoals afgelopen dagen had ik steeds late diensten, 22.00 thuis, moe, en snachts gaat het gewoon door..vroeg eruit.. nou je hoort het al.. klaag..klaag.. en geen tips..
Thanks, ik krijg regelmatig te horen van collega's / vrienden 'dat ik mijn kind haat' wanneer ik klaag over de vermoeidheid. En dat is absoluut niet waar. Ik ben stapelgek op mijn zoon maar de gebroken nachten zijn zo zwaar. Alleen lotgenoten beseffen hoe zwaar.
Hier ook eentje. Onze jongste is 9 maanden en slaapt sinds hij 5 maanden is niet meer door. Hij wordt normaal 1-3x wakker voor een voeding, maar nu is hij al een paar weken echt aan het spoken. Eerst kwamen er tandjes door, nu is hij al een tijdje flink verkouden en hij heeft KMA dat weer erg op lijkt te spelen sinds ik mijn dieet niet meer zo streng hou. Ik heb geregeld nachten dat ik hooguit een paar keer een uurtje slaap en verder niet. Vannacht heb ik 2x 2 uur geslapen, en om 5 uur ging de wekker alweer. En bijslapen is er niet bij, met nog 2 andere kinderen thuis. Soms sta ik gewoon te draaien op mijn benen of word ik duizelig als ik bovenaan de trap sta. En ik vergeet idd alles wat los en vast zit. Gelukkig weet ik wel dat het overgaat. Onze middelste heeft hetzelfde gedaan tot hij 13 maanden was, toen sliep hij ineens hele nachten door en ging hij er ook nog eens lange middagslaapjes bij doen. Dus het komt wel goed, even doorbijten en daarna ben je het ook zo weer vergeten, is mijn ervaring. Hoewel ik me op dit moment neit eens meer kan herinneren hoe het voelt om niet moe en duf te zijn, haha.
Wat erg dat ze dit zeggen zeg!! Ik snap dat je daar erg verdrietig van wordt! De nachten gaan hier momenteel weer wat minder... maar over het algemeen gaat het best goed! Mijn tips voor de nacht zijn. * Samen met je partner de nacht goed verdelen! De ene nacht ga ik en slaapt hij zo veel mogelijk door, de andere nacht gaat hij! * Pak je kindje lekker bij je... je slaapt dan misschien niet heel erg vast maar je kunt toch wat slapen. Ons meisje slaapt bij ons in bed vaak gelijk weer! Tips voor overdag: * Pak de rust die je kan pakken. Als rust betekend dat je mee gaat slapen met je kindje dan is dat goed. Lukt dat niet laat dan het huishouden voor wat het is en ga rustig op de bank zitten terwijl je kindje lekker speelt. Pak er een boek bij en een kopje thee of iets... Je kindje kan zich echt wel een tijdje vermaken hoor en dan heb jij ook je rust! Dat huishouden komt wel weer! En kan je kindje echt zichzelf niet te vermaken... tja dan de pedagogisch mega slechte maar wel fijn voor moeders (en een uitgeruste moeder is nog altijd beter dan een gestresste!) de tv! Zet een leuke dvd of iets op! Als moeder heb je een mega drukke taak en een moeder die oververmoeid is kan inderdaad een zeef zijn. Neem dus goed je rust en doe het samen met je partner! Je staat hier niet alleen in! En als het echt niet meer te doen is, regel oppas/een nachtje logeren! Succes dames!
Hier ook: eerst de zwangerschap van de oudste, (zodra ik genoeg HCG in m'n lijf heb voor een positieve test, slaap ik haast niet meer). Toen 2 jaar lang gebroken nachten vanwege de slaapproblemen bij Thirza, (veroorzaakt door kiss-syndroom met reflux, KMA+eczeem en chronische oorklachten). Toen zij door ging slapen, raakte ik weer zwanger, werd een miskraam, eenmaal weer een beetje doorslapend een half jaar later werd ik weer zwanger, weer een miskraam en toen na een hele vroege miskraam direct weer zwanger. En toen werd Caitlyn geboren en kwamen dezelfde drama's terug die we bij onze oudste ook gehad hebben, met nog even erbij dat ze ook nog een hartritmestoornis heeft die regelmatig roet in het eten, (slapen ) gooit.... Ik slaap dus al 5 jaar zo'n beetje geen enkele nacht door. Het is heeeeeel lang geleden dat ik meer dan 4 uur achter elkaar heb geslapen en nachten van 8 uur, daar kan ik alleen nog maar van dromen. Onee, ook niet, want ik slaap nauwelijks, dus dromen komt er ook niet echt van Hoe ik me staande houd: *hulp vragen bij alles wat anderen voor me kunnen doen (huishouden) en vooral heel veel prioriteiten stellen. Alles wat niet perse hoeft, doen we ook niet. Kleren trek ik dus vaak rechtstreeks van de waslijn weer aan, strijken doe ik nauwelijks, ramen lappen gebeurt misschien eens per jaar, (buitenkant komt gelukkig een glazenwasser voor). *regelmatig op bed zodra de meiden erin liggen: uurtjes die ik dan kan pakken, zijn weer mooi meegenomen *me helemaal rotgebeld met de kinderarts om deze keer vooral alles zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Ik wist nu hoe ik contact met artsen het beste aan kon pakken, (ALLES beschrijven, zo concreet mogelijk zijn), en deze keer wel erkenning dat mijn observaties echt wel ergens over gaan. En: acceptatie. Ik ga er voorlopig maar even van uit dat het nog wel een jaar zal duren. Onze oudste is door gaan slapen met 23 maanden, (en sindsdien een goede slaper. Wordt zelden wakker 's nachts. Enkel bij flink ziek-zijn maakt ze brakke nachten en komt dan bij mij in bed). Maar me verzetten tegen iets waar ik maar tot op zekere hoogte controle over heb: dat kost alleen maar heel veel energie en doe ik dus niet. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van alle kleine dingen en verder staat er een hoop on hold. Sociaal leven is zeer beperkt momenteel, maar dat is maar even zo. Heb echt niet de energie om 's avonds van alles te gaan doen en ben over het algemeen ook te gaar om allerlei mensen te gaan zitten bellen om m'n cntacten een beetje te onderhouden. Geluk bij een ongeluk is wel dat ik in de WW zit momenteel en ondanks dat ik erg graag wat meer zou zien dan de muren van ons huis, (bij wijze van), is het toch wel even meer dan prima dat ik nog geen werk heb. Bij Thirza ben ik in de ziektewet terecht gekomen vanwege oververmoeidheid en nu kan ik iig -op de zorg voor de meiden na- m'n eigen tempo bepalen...
Ik merk aan mensen ook vaak de houding van: sta je nu alweer te klagen? Merk dan echt dat mensen zoiets hebben van: hou nu maar eens op en ga genieten van je kind. Tja, dat doe ik ook heus, maar dat wordt door de enorme vermoeidheid wel heel erg lastig af en toe, als elke scheet je gewoon te veel is omdat je zo ontzettend moe bent Maar idd: dat moet je meegemaakt hebben om te snappen. Ik snap iig helemaal waarom slaapdeprivatie een martelmethode is....
Het grote sleutelwoord is hier: acceptatie. Ik merk zooooveel verschil tussen de eerste en nu de tweede. Bij de eerste was ik er klaar mee, was kapot, heb met man en macht geprobeert haar door te laten slapen. Nu sta ik er compleet anders in, ze zal t wel nodig hebben. En ik kruip er wel een x vroeger in als ik echt moe ben. Mijn oudste slaapt niet meer overdag dus overdag gaan liggen gaat ook niet. Wonder boven wonder heb ik dit keer echt geen last van vermoeidheid. Ik denk vanaf dag 1 al, het komt zoals het komt en ooit gaat het over, dat weet ik gewoon. Laat haar maar lekker pakken wat ze pakken wil, is gezond voor d'r. Maar sterkte hoor nachtbrakende mama's. Tis wel heavy!
Ik doe trouwens alle nachten, (heel soms mijn man, als ik echt omval van vermoeidheid). Ik word sowieso wakker als Caitlyn wakker is en aangezien mijn man ADHD heeft en dat in zijn geval betekent dat hij geen natuurtalent is in het rustig krijgen van baby's/jonge kinderen, slapen we veel sneller weer als ik dat oppak. Bovendien verergert zijn ADHD enorm als hij te moe is, (wat hij ook is, want hij wordt uiteraard ook wel wakker 's nachts), en dan zitten we met dubbele belasting
Ik doe ook alles alleen. Sowieso omdat ik borstvoeding geef maar ik ben ook meteen wakker. Bijvoorbeeld als de oudste roept. Bij hem duurt het echt een paar minuten e meerdere kreten van DL voor hij doorheeft dat ze wakker is.
Grappig, hier heeft ML ook ADHD en dat is hier af en toe de redding. Wanneer mijn energie op is, gaat hij nog door dus hij brengt ook vaak Stijn naar bed. Ik lig dan niet plat op de bank, maar ruim ff rustig zonder Stijn de keuken op en de vaatwasser in. Zeker na een dag zorgen vind ik dat echt een verademing. ML heeft snachts ook geen geduld voor eindeloos troosten, maar dat doen we hier dan ook niet. ZL krijgt gewoon 100/2. Zal best slecht zijn en de gewoonte in stand houden maar als bv kindjes tot het einde der tijd nachtvoedingen mogen, waarom met kv dan niet (mits in acht nemen van het Max aantal schepjes). Vannacht was t weer pret om 4:30.
Hier een jaar van slechte nachten, dus in vgl. met sommige mama's hier, mag ik echt niet klagen. Mijn zus heeft ook al helse jaren met haar kindjes achter de rug, en voor mijn dochter er was, rolde ik al wel eens met mijn ogen als ze weer klaagde. Maar echt, je weet niet wat het is tot je erin zit. Alles vergeten, voortdurend moe, op het werk gewoon naar het scherm staren zonder te weten wat je ook alweer ging doen... Wat me ook opvalt, is hoe sterk je er zelf door wordt, op een bizarre manier. Collega heeft een zoontje van ongeveer dezelfde leeftijd, die altijd perfect slaapt. Is hij dan eens ziek en moet collega er 2 keertjes uit 's nachts, dan zit hij hier de volgende dag te klagen en te zuchten. Terwijl ik dan niks zeg, maar er die nacht wel 5 keer uit geweest ben. Dan ben ik stiekem toch een beetje trots op mezelf Onze strategieën: zelf vroeg in bed, 's nachts verdelen tussen ons twee, in het weekend mag iedereen 1 dag uitslapen. En acceptatie. Ik hou me vast aan een uitspraak die ik las toen ik nog zwanger was: hoe sneller je aanvaardt dat je recht op ononderbroken nachten voorbij is eens je kinderen hebt, hoe gelukkiger je zal worden.
Hier wordt ml als eerste wakker en die maakt mij dan wakker en zegt tij voor de voeding. Hij haalt de kleine en ik leg haar aan, ze drinkt een minuut of 10 en we leggen haar weer in bed, plassen en gaan zelf er weer in. Dus binnen een kwartier is het weer stil. Wat een geluk tot nu toe
Mijn dochter is 3,5 maand en ik begrijp precies hoe je je voelt. Een vriend van me vroeg hoe ik het moeder zijn vond vorige week. Ik zei dat ik het prachtig vind maar die nachten... Verschrikkelijk, ik vond het zó erg echt waar. Ik was een zombie, richtgeraakt etc. Sliep ook niet meer dan 2x 2 uur. Ben vorige week gestopt met nachtvoeding geven. 2 dramatische nachten gehad maar gewoon echt tussen 23.00 en 7.00 geen voeding gegeven. Na een week slaapt ze door. Ik ben binnen 3 dagen een ander mens. Wat een beetje slaap wel niet kan doen. Ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen! Ik hoop dat ik hier niet meer hoe mee te lezen.