De titel klinkt wat heftig, maar ik weet het echt even niet meer. Mijn zoontje is nooit makkelijk geweest als het om slapen gaat. Hij kan zelf moeilijk in slaap komen, gaat vaak al huilen als ik hem in bed leg. Ik blijf daarom vaak naast hem zitten tot hij slaapt. 's Nachts is nooit een probleem geweest. Hij gaat om 19.00 naar bed en sliep dan meestal door tot de volgende ochtend. De laatste maand is het echter draaaaama: mijn zoontje gaat nog steeds om 19.00 naar bed en dan is er niks aan de hand.. hij slaapt dan maar tot een uur of 22.30 en dan is het huilen.. Omdat ik ook gewoon werk, dacht ik een maand geleden (toen dit gedrag begon) ik leg hem wel tussenin, want dan is er niks aan de hand. (Hij wordt dan ook wel wakker en huilt dan even, ook huilt hij vaak in zijn slaap) maar doordat ik hem direct kan troosten, slaapt hij snel verder. Dit gaat nu al een maand zo, elke nacht verhuis ik hem van zijn eigen bed naar ons bed. Op het CB werd mij verteld dat dit hem niet meer af te leren is; mijn zoontje wordt volgens hen nu 's nachts wakker en gaat huilen om mij uit te testen (Als ik hem laat huilen, raakt hij volledig overstuur en dat vind ik echt niet nodig..). Overdag gaat het met slapen ook steeds slechter. Hij huilt als hij in zijn bedje ligt. Als ik bij hem blijf zitten, valt hij wel in slaap. Ik vind dit zelf geen groot probleem, maar op het KDV kan dit gewoon niet natuurlijk. Ik moet er wel bij zeggen dat hij niet lekker in zijn vel zit de afgelopen maand. Ik denk dat er kiesjes doorkomen.. bovendien kan hij best in de 8.5 maanden sprong zitten. Mijn vragen: - Heb ik mijn zoontje verpest door hem tussenin te leggen en door hem overdag 'met mijn hulp' in slaap te laten vallen? - Hoe leer ik hem dit af? Of komt dit 'vanzelf' weer goed? Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik voel me een beetje wanhopig!
Ik begon te lezen en dacht direct: even naar beneden scrollen en kijken hoe oud hij is. Vast rond de 9 maanden. En ja hoor... Hij heeft nu ws gewoon last van verlatingsangst. Bij je nemen is dan prima, je merkt vanzelf aan hem als hij zich weer beter gaat voelen en dan kan hij gewoon weer naar z'n eigen bedje Dat je er nooit meer van af komt, is je reinste onzin. Dit gaat gewoon weer over
In mijn ervaring komt dit soort dingen vanzelf wel goed. Geef hem de geborgenheid die hij nodig heeft, en hij slaapt vanzelf wel weer eens in zijn eigen bed. Mijn zoon heeft ook regelmatig een paar dagen dat hij tussen ons in ligt (vorige week toevallig nog), en momenteel tukt hij toch echt op zijn eigen matras. Het CB kletst maar wat. 'Het is niet meer af te leren', serieus?!? Hij is net 8 maanden!
Ahhhh bedankt voor je antwoord!! Die vrouw op het CB zei zo stellig dat ik dit niet meer terug kon draaien en dat ik hem verwen, dat ik even in paniek raakte We wilden eigenlijk binnenkort aan een tweede beginnen, maar dat plan staat even in de ijskast, aangezien ze op het CB ook zeiden dat dit waarschijnlijk mijn zoontjes karakter is!
Ach jemig, wat een onzin. Bij deze: ene oor in, andere oor uit (En zodra hij weer in eigen bed ligt, lekker voor die tweede gaan )
Gut, wat knap van dat CB, dat ze nu al zijn complete karakter doorgelicht hebben! Trouwens, wat moet dat karakter zijn dan? "Ik zoek graag troost en geborgenheid bij mama?" Dat doen alle kindjes
Tja, bij kinderen kun je een hoop vinden, maar dat werkt niet altijd. De mensen die het hardste roepen dat het "zo-en-zo" hoort, hebben zelf vaak kinderen bij wie dit nauwelijks een probleem is geweest. TS vindt bij hen in bed slapen klaarblijkelijk geen probleem, maar raakte in paniek door de uitspraken van het CB. Meerdere dames met ervaring van bij hen in bed slapen hebben hier uitgelegd dat je daar prima weer van af komt als die fase voorbij is, dus ik begrijp je reactie dan niet helemaal. Fijn dat jij dat vindt, TS vindt blijkbaar wel wat anders...
Er is deels wel wat karakter uit te lezen aan hoe érg je kindje je nodig heeft. Iedere baby heeft wel zo'n fase, maar de ene wat heftiger dan de andere. Mijn oudste heeft het ook heel erg gehad, en dat is nu een verlegen, supergevoelig meisje (die nog steeds niet (graag) alleen slaapt. Jongste valt nu al veel makkelijker zelf in slaap, dus denk ik dat ze ook een iets ander temperament heeft.
Oh ik dacht dat ik ook mijn mening mocht geven hier? Nou prima dan zal alles wat jullie zeggen wel waarheid zijn en wat ik vindt onzin beetje stomme reacties alleen omdat iemand anders denkt.
Laat je niet gek maken! Kan heel goed gewoon even een moeilijke periode zijn. In dat eerste jaar gebeurt zo ontzettend veel voor zo'n kleintje, al die nieuwe dingen leren. Dan is de veiligheid van papa en mama zo ontzettend fijn en belangrijk. En er komt echt wel weer een periode dat hij makkelijker gaat slapen. Je kunt je kind echt met 8 maanden nog niet verpest hebben!!!! Dat vind ik een veeeeeeeeel te zware uitspraak!
Ok dat is dan hoe jij het graag doet. Hier pak ik haar bij me voor troost.ene keer zit ik met haar op bed de andere keer ligt ze tussen ons in.CB denkt alleen in boekjes in plaats van praktijk.hier gaan "adviezen" het ene oor in en het andere uit.maar goed ook want mn meid is een heerlijke meid die genoeg vertrouwen heeft in zich zelf om dingen te doen en naar me toe komt als ze betekent vind en geborgenheid zoekt.en mn instinct heeft er nog niet een keer naast gezeten.
Instinct vertrouw ik ook op en ik troost mijn kinderen ook en geef ze geborgenheid, ben een goede moeder hoor. Al vindt ik niet dat je kinderen tussen je in horen te slapen. Ik denk dat als je daaraan gaat beginnen ze op een gegeven moment helemaal niet meer in hun eigen bed willen slapen.
Hahaha dacht ik ook gelijk....kindje zal vast rond de 9mnd zijn . Heeft m'n zoontje erg veel last van gehad. En toen leek het beter te gaan....en toen was het weer mis. De 11-maanden sprong en nog heftiger . Heb ém gegeven wat hij nodig gehad, dus veel uit bedje gehaald bij ontroostbaar huilen en veel geknuffeld. Vooral accepteren dat dit een fase is. En nee, niet laten huilen. Dat helpt niet en maakt het erger. Hij zoekt veiligheid bij papa en mama door de verlatingsangst. Moet je je voorstellen: wakker worden en ineens geen papa en mama om je heen in een donkere slaapkamer!!! Is toch ook afschuwelijk? Heb lampje sindsdien in kamertje naast zijn kamertje aan staan 's nachts. Ennnnnnn, tis weer over . Hij slaapt weer prima in eigen bedje .
Ik bedoelde het helemaal niet aanvallend hoor,ik wilde alleen zeggen als dat werkt voor jou is dat prima en zo doe ik het.dat hele gedoe erboven had ik nog niet eens gelezen
@lov23, hier ook nog nooit geen kind tussen ons ingehad en daar begingen we ook echt niet aan! Hier heeft S.amuël ook weer last van huilen s'nachts, is weer net een paar nachten aan het spoken, en hij huiilt dan echt wel een uur onafgebroken, maar tussen ons inleggen, no way............. wat huilen het is echt schreeuwen Tuurlijk ga ik er om de 10 minuten heen en men dat sloopt, maar hij moet weten dat hij gewoon in zijn bedje moet slapen, zo hebben we het met de 2ling gedaan en volgens mij hebben die daar echt niks aan overgehouden