Ik zou tegen jouw man willen zeggen: Kom op vent, wees een echte kerel. Verman jezelf en ga dan tenminste mee voor je eigen partner!! Steun haar! Ze heeft je nodig. Beseft hij zich wel wat voor indruk hij maakt door niet te gaan? Dat jouw familie hoort dan hij niet wil omdat hij bang is? Voor mij zou hij afgeschreven zijn.
Zo werkt het natuurlijk niet in een relatie... Tenminste niet als je wilt dat die stand houdt lijkt me.
Ik had pas net verkering met mijn nu man toen zijn oom overleed. Ik ben toen voor hem meegegaan, omdat ik hem wilde steunen. En nee het is geen ideale situatie om zo de rest van de familie te ontmoeten maar het staat wel netjes. Ik vind dus dat hij gewoon mee moet om jou te steunen. Zo hoort dat in een relatie.
Ik vind het slap als hij niet meegaat om jou te steunen. Hoe komt dat wel niet over op de familieleden die hem nog niet kennen?
Idd waarom kan je vriend je ouders en familie nog niet eigenlijk? En hij denkt het er dus anders over dan jou, ga een gesprek aan en praat het uit en laat je hier niet gek maken. Want je zou bijna je relatie moeten beëindigen Het is niet leuk dat je er nu achter komt maar je kan het neem ik aan gewoon bespreken ?
Ik zou in elk geval verwachten dat hij met je meegaat naar Belgie. Dat hij ter plekke niet mee gaat naar de begrafenis, daar zou ik nog wel begrip voor op kunnen brengen. Ik weet niet waar jij zou verblijven in Belgie? Maar hij kan dan daar blijven, zonder dat hij de héle familie op zo'n verdrietige dag (voor hen) ontmoet. Er zijn inderdaad wel leukere gelegenheden. Overigens zou ik het als familie zijnde ook erg vreemd vinden als hij je alleen dat stuk zou laten rijden nu. Dus als hij je familie dan ontmoet, zou hij al geen positieve 1e indruk hebben.
Dat hoef je ook niet te doen; maar ik zou het wel verdraaid stellig uitspreken! En wanneer moment suprême komt, hem aan de woorden herinneren - zodat hij weet wat voor zak hooi hij is geweest... En daarna mee gaan
Lastige situatie. Ik vind dat hij jou moet steunen en als jij wil dat hij meegaat dan moet hij dat gewoon doen. Dat hij het moeilijk vind om juist dan je familie te leren kennen snap ik, maar het isniet anders. Ik denk dat hij juist goed overkomt als hijnaast je staat, als hij thuisblijft komt dat heel raar over. Zeker omdat jullie 2jaar samen zijn en geen 2maanden. Mijn familie is niet heel hecht (en heel groot) en met de begravenis van mn opa waren er ook veel mensen die mn man nog nooit had gezien en we waren toen toch al bijna 5jaar samen. Probeer hem duidelijk te maken hoe jij je voelt en dat je wil dat hij meegaat voor jou en niet voor je familie. Sterke.
Neen zo bedoelde ik het niet. Mijn ouders zijn ons voordien al komen bezoeken. Ik bedoelde dat wij pas na anderhalf jaar voor de eerste keer naar België zijn geweest (dat was om de zwangerschap aan te kondigen).
Ik vind het ook niet kunnen. Je bent een stel, en in principe hoort hij nu bij jouw familie en jij bij de zijne, ook al heb je niet iedereen ontmoet. Als je nou net 3 maandjes bij elkaar was geweest had ik het anders gevonden maar jullie zijn al 2 jaar bij elkaar. Ik snap dat het niet zo'n leuke gelegenheid is om elkaar te ontmoeten maar ja, dan had ie daar maar eerder aan moeten denken en er tijd voor vrij moeten maken! En dat ie schrik heeft van begrafenissen daar kan hij natuurlijk niks aan doen maar het is meer angst voor het onbekende. Leuk zal het nooit worden maar hij zal er (helaas) nog genoeg mee gaan maken in zijn leven. Of wil hij dan elke keer wegblijven? Ik heb vlak voor de dienst van mijn schoonoma ook enkele familieleden ontmoet van de kant van mijn man die ik nog nooit eerder had gezien (en wij zijn al 8 jaar samen maar die kant van de familie is niet zo close met elkaar). Het is soms niet anders. Een tante van mij is enkele maanden terug overleden en mijn man kende haar amper (3x vluchtig ontmoet in 8 jaar tijd) maar hij was er wel bij, in de eerste plaats voor mij! Misschien een idee om 1 of 2 dagen eerder weg te gaan en dan dus voor de uitvaart je vriend voorstellen aan de familie? Dan is het niet op de dag zelf en voelt het misschien minder beladen. Overigens zijn we na de dienst van schoonoma met z'n allen uit eten geweest (want die oma hield wel van een uitje) en er is ook best wat afgelachen. Het hoeft dus niet alleen maar verdrietig te zijn hoor.
Mee eens, ik kan me nu al de reacties van de familieleden voorstellen als ze mij alleen zien aankomen... Hierover zal er geroddeld worden. Aan de ene kant trek ik het mij niet aan, maar aan de andere kant zal het toch knagen...
Het ligt er een beetje aan, als jij aangeeft behoefte te hebben aan hem zou ik het normaal vinden dat hi met je mee gaat. Zelf zou hij voor mij niet mee hoeven, eigen bedrijf, 400 km ver weg, gaat om een grootvader en geen vader en ik zou van mijn familie de steun krijgen die ik nodig zou hebben. Hoe verdrietig het ook is, hij is 96 dus ik zou zoiets hebben, het is goed zo en het dus ook "alleen" kunnen. Zeker in jullie geval, met de inbraken enzo, zou ik willen dat hij thuis zou blijven. zou echt niet op mijn gemak weg zijn met z'n tweeen.....
Tjah moeilijk. Iedereen roept heel hard dat ze het niet vinden kunnen maar ik kan eerlijk gezegd jullie beide wel begrijpen. Ik begrijp dat jij de steun nodig hebt maar ik begrijp ook dat hij niet op zo een locatie je familie wil ontmoeten en het voor hem moeilijk is om tussen de rouwende mensen te zitten en een uitvaart mee te maken, terwijl dit de erste keer is dat hij dit mee maakt en dan ook nog van iemand die hij niet kent. Mijn vriend is ook niet mee geweest naar de begrafenis van mijn oma. Hij heeft haar maar een paar keer gezien (die keren waren zelfs nog voor dat wij een relatie kregen) en ik ben nooit kwaad geweest dat hij niet mee is geweest. De steun krijg je ook van familie dus het is niet zo dat je er helemaal alleen voor staat.
Zou hem niet dwingen. Het is een keuze om naar een begrafenis te gaan. Sommige vinden het gewoon eng. En kan mij wel indenken dat hij het ook daarom niet ziet zitten. Bij mensen zitten die hij helemaal niet kent. Hij zou wel mee kunnen gaan om ergens te wachten tot de begrafenis gedaan is maar zou mijn partner niet dwingen om mee te gaan. Dat jij je leven hebt op gegeven om bij hem te wonen vind ik hier eigenlijk buiten staan. Zo denk ik er over.
Sorry maar dit lijkt me een beetje ver gezocht. Kan me niet voorstellen dat ze uberhaupt op een begrafenis gaan opletten wie er komt en wie zijn partner meeneemt. Daarbij lijkt me dat je familie weet dat jullie pas 2 jaar een relatie hebben en komt het niet heel vreemd over dat hij niet zou mee komen naar een begrafenis van iemand die hij niet kent. Ik zou dit geen reden laten zijn om hem te willen meenemen. In ieder geval heel veel sterkte uiteraard en ik hoop dat jullie er wel op een prettige manier voor beide uit komen!
Dat kan ik mij voorstellen. Daar voel je je niet lekker bij. Ik zou dit ook tegen hem zeggen. En je hebt een enorme stapel met goede punten waarom hij mee hoort te gaan. Als hij echt niet mee wil zou ik hem niet dwingen. Maar wel doen wat Joycey zegt, het hem bij een begrafenis van zijn kant goed inwrijven.
Dat is het nu juist. Ik snap zijn kant van het verhaal ook wel een beetje, maar wil er niet alleen voor staan. Hetgeen mij nog het meest stoort is dat er samen niet over beslist wordt. Er was geen gesprek: "wat vind jij ervan? Zo denk ik erover... " Zijn antwoord was onmiddellijk 'neen' en geen discussie mogelijk. Ik weet zeker dat ik het alleen aankan. Tuurlijk het zal moeilijk zijn en je partner naast je hebben is fijn. Maar het gewoon het gevoel hebben dat ik er alleen voorsta, daar wordt ik nijdig van omdat ik weet dat, moest de situatie omgekeerd zijn, ik er zou zijn voor hem.
Misschien is het inderdaad wel ver gezocht, maar je kent mijn familie niet. Mijn familie zal alles doen opdat het voor de buitenwereld perfect lijkt. Alles voor een goede indruk... Dus ja, zij zullen zeker roddelen over het feit dat ik alleen ben.