Ik ben ook altijd van mening geweest dat hij in zijn eigen bed hoort te slapen. Ik ben er dan ook nooit eerder aan begonnen, maar de huilbuien die hij nu 's nachts heeft als hij alleen gelaten wordt, dat is gewoon niet te doen. Hij wordt dan ook niet rustig op zijn kamertje, ook niet als ik hem tegen me aan houd of hem de borst geef.
@ mamasylvia precies @ts vervelend dat hij ontroostbaar is want dat lijkt me verschrikkelijk. Toch zou ik persoonlijk doorgaan totdat hij rustig wordt, misschien even naar beneden gaan. Of rustig op je bed de borst geven? Maar hem uiteindelijk altijd in zijn eigen bedje leggen
Hier net zo hoor Het is denk ik echt de 9 maanden sprong............... Hoop voor je dat het niet al te lang aan houdt! Moet zeggen dat het hier de afgelopen nacht weer goed was.
Elke avond neem ik me voor: vannacht geef ik niet toe en slaapt hij in zijn eigen bed! En dan begint het weer... Dan leg ik hem tegen me aan en maak hem rustig en leg hem vervolgens als hij weer bijna in slaap valt in zijn bedje, maar na 5 minuten sta ik er weer. Ik heb ook het idee dat hij wakker wordt van de pijn in zijn mondje (deels dan..) Ik merk dat het heel makkelijk is om te zeggen: hij moet leren zelf in slaap te vallen (dat heb ik tegen zoveel vriendinnen gezegd) maar nu ik merk dat mijn zoontje dat écht niet kan, vraag ik me af hoe ik dat in vredesnaam voor elkaar ga krijgen Ik ken de manier: laten huilen en elke 5 (of 10) minuten gaan troosten, maar dan ken je mijn zoontje niet. Die raakt volledig overstuur. Kortom, ik weet het even echt niet meer!
Hier ook een jongentje met pit.......... zoveel dat hij door het vele huilen (lees schreeuwen met 4/5 maanden) is opgenomen in het zkh, heb zelfs hulp thuis gehad omdat ik gewoon niet meer wist hoe ik het moest doen. Maar echt als jij consequent bent in het na 5 tot 10 minuten weer heen gaan, zal hij uiteindelijk merken dat het geen zin heeft om door te gaan. Op deze leeftijd kun je ze heel gemakkelijk verwennen............. En ze zijn gewoon zo slim! Hier werd meneer al rustiger als hij me de trap op hoorde komen............ Het is heftig hoor, maar ik denk wel dat het goed is om hem te laten merken dat niet hij maar jij bepaald hoe en wat..............
Ik snap je ts ... Echt.... Maar ben het wel eens met de voorgaande reacties. Maar kan hij misschien tandjes krijgen dan?
Hier altijd slaapproblemen gehad en lekker bij ons genomen. Nu slaapt hij heel zoet in zijn eigen bedje overdag en 's nachts, zonder hem te laten huilen. Als hij huilt, dan krijgt hij nog lekker een voeding of een knuffel en indien nodig, blijf ik even bij hem. Nu hij zo "oud" is, laat ik hem wel eens een beetje pruttelen en soms valt hij zelf in slaap, maar voorheen was het gelijk hysterie. Gewoon doen wat jij prettig vindt en niet omdat er gezegd wordt dat je je kind verwend of verpest. Dat kan helemaal niet. De een is makkelijker dan de ander en het komt altijd goed.
@Lov23 - Hij heeft al 8 tanden en hier heeft hij nooit last van gehad. Hij begint wel weer heel erg te kwijlen en zit heel de dag met zijn vinger in zijn mond. Als ik aan zijn kaakje voel, voel ik geloof ik 2 kiezen doorkomen. Ik smeer er dentinox op, maar dat werkt niet geweldig. Ook geef ik hem een paracetamol (zetpil) voor het slapen gaan, maar dus ook niet met het gewenste resultaat
@ Mykelti - Hoe heb jij hem uiteindelijk weer in zijn eigen bedje gekregen? Was dit moeilijk of ging dit redelijk vanzelf? @ Sandana - hoe ben jij door de sprong gekomen?
Ts, ik vond die periode enorm heftig, wij zijn er nu een week of 2 uit maar wat voelde ik me machteloos. Zo ontroostbaar. Wij hebben ervoor gekozen om haar niet mee in bed te nemen. Niet omdat ik daar op tegen ben maar er wordt bij ons dan niet meer of beter geslapen (hebben het 1 nacht gedaan) en ik blijf me er niet prettig bij voelen met een synthetisch dekbed en een vrij zacht matras. De borst geven werkte niet altijd en ze was vreselijk overstuur, ik werd er zelf ook enorm verdrietig van. Ik heb haar wel uit bed gehaald (erin laten liggen was bij ons echt zinloos, ging spugen en werd niet rustig terwijl ze voorheen wel in bed weer rustig te krijgen was) en weer rustig of inmiddels al weer slapend terug gelegd. Ik heb ook flink wat tijd naast haar bedje doorgebracht en tig keer in de nacht opgestaan, bij ons was het echt verlatingsangst en het voelde voor mij echt niet goed om haar dan alleen te laten huilen. Op dit moment slaapt ze als een zonnetje, kan ook zelf weer in slaap vallen, slaapt meer en langer. Meestal slaapt ze de hele nacht door en zelfs in de avond valt ze zelf in slaap (wat eigenlijk al maanden moeizaam ging). Het enige dat ik eigenlijk wil zeggen is dat het in mijn ogen echt niet hoeft te betekenen dat je kindje nooit meer zonder jullie zal kunnen slapen en dat de situatie onomkeerbaar is als je ervoor kiest om bij paniek en overstuur zijn ervoor kiest om geborgenheid te bieden en niet alleen te laten.
NIet vervelend bedoeld hoor, ondanks m'n eerdere scherpe reactie naar jou toe, (vind het fijn dat je nu wat meer uitlegt, je eerdere reacties waren wel erg kort en kwamen daardoor zeeeeer chagrijnig over en voegden dus echt niets toe wat mij betreft). Maar ik weet dat kinderen die zich weer veilig en goed voelen gewoon weer gaan slapen in hun eigen bed. Oudste heeft veel bij ons geslapen en toen eenmaal alles rustig was, ging ze zonder drama's in haar eigen bed slapen. Jongste hebben we altijd weer terug in eigen bed kunnen leggen, maar dan wel slapend. Maar ook die slaapt in goede doen zonder drama in haar eigen bed. Uiteraard moet je niet als automatisme altijd je kinderen maar bij je in eigen bed nemen, (tenzij je visie daarop gewoon eentje is van samen-slapen. Hier niet iig, want ik slaap zelf veel lichter met een kind naast me, dus daar begin ik niet aan). Je kijkt naar je kind en bij overstuur kun je je kind dus gewoon bij je nemen als dat werkt. Er komt dan ook gewoon weer een tijd -bij de ene wat sneller dan bij de andere- dat je aan je kind merkt dat het rustiger is weer, niet meer zo overstuur als je het in bed legt, enz enz, en dan kun je gewoon weer even in een normaal ritme komen. Maar dat je er nooit meer vanaf komt, daarvan zijn wij hier wel het levende bewijs dat die stelling echt je reinste onzin is. En aangezien ik dat heel veel vaker hoor, durf ik rustig te zeggen dat het CB van TS complete nonsens uitkraamt.
Ik vind ook dat een baby in zijn/haar bedje hoort te slapen. Dylan heeft nooit tussen ons in gelegen om te slapen dus hij kent het niet. En wat je niet kent mis je ook niet. Maar,...er is een grote "maar" dylan is een gemakkelijke slaper dus ik herken het probleem ook niet. Dus ik kan gemakkelijk praten Stel hij was een moeilijke slaper of die verlatingsangstfase gaat heel fel worden dan zou ik er misschien heel anders over denken en doen. Dus conclusie : elk kindje is anders en heeft een andere gebruiksaanwijzing. Jou baby heeft het nodig om lekker bij jullie te zijn. Daar is niks mis mee. Lekker je gevoel volgen En zoals velen zegen "het is een faaaaaseeeeee"
Ik zou hierbij denken aan pijn, omdat een kind met verlatingsangst juist rustig zou worden van je nabijheid, zeker als het BV kan krijgen. Heb je al eens geprobeerd wat er gebeurt als je een zetpil geeft voor het slapen gaan? Hier doe ik dat een half uur voordat we het bedritueel starten, (als ik dus pijn vermoed), zodat de zetpil goed kan gaan werken en dan verloopt het bedritueel een stuk rustiger en lukt slapen beter: zelf in slaap vallen lukt dan vaak gewoon en dan is ze 's nachts ook minder vaak wakker.
@ts kiesjes doen wel veel meer pijn dan gewone tandjes @rozemarijke ik denk dat je idd per kind moet kijken en vooral moet doen wat jij als moeder het beste vindt. Ook mijn oudste heeft een periode gehad dat ze vaker huilde.... Ik heb haar altijd getroost en het was doorzetten maar uiteindelijk was het weer goed. Misschienis het een verschil dat ik zelf niet in paniek raakte hiervan en kon doorzetten, niet vervelend bedoeld maar iedereen gaat er ook anders mee om Wat cb zegt tja.... Als je er als moeder het totaal niet mee eens bent...dan idd ene oor in andere oor uit. Ze geven advies en daar hoef je niks mee te doen natuurlijk. Zoals ik nu naar andere verhalen luister en misschien anders ga denken kan je dat natuurlijk ook met het cb doen. Het wel of niet verwennen.... Moeilijk.... Of je dat al zo jong kan doen... Denk wel dat als je kindje eenmaal gewend is op lekker bij papa en mama te mogen slapen ze het niet leuk vinden om opeens alleen te slapen. Maar ook hierin verschilt dat per kind.
Gewoon lekker bij je nemen als hij dan wel lekker kan slapen! Hier ook altijd gedaan en ze slapen prima in hun eigen bed. En soms nog bij ons, ze zijn een beetje ziekig nu, vannacht sliepen ze allebei bij ons (mijn man kan er niet zo goed tegen (tegen te weinig ruimte) en ging dus naar Lisa's bed ). Soms kruipen ze zomaar bij ons in bed. Maar het gebeurt niet vaak. Eva kon trouwens toen ze heel klein was niet bij ons slapen, helaas, want soms is het best handig. Lisa vond het toen ze klein was soms wel al fijn. Een kindje dat overstuur is en volgens papa en mama persé in zijn eigen bed moet blijven, dat vind ik echt zielig. Prima als dat je ding is (het is mijn kind niet), maar ik geloof dat TS er anders in staat.
Ik vind het nogal wat om te zeggen 'een kind hoort in zijn eigen bed'. Als je kijkt naar de natuur, zijn er dan andere zoogdieren waarbij een jong op een aparte plek hoort te slapen? Ze zijn nog zo jong en willen gewoon bij papa en mama zijn. Ze voelen zich niet fijn, anders zouden ze niet huilen, maar dan laat je ze liggen, omdat het zo hoort? Natuurlijk slaap je zelf waarschijnlijk beter als een kindje niet bij je in bed ligt, maar serieus, om het om die reden te negeren en het maar aan zijn lot over te laten, daar kan ik met mijn hoofd niet bij. En ja, om de 10 minuten gaan kijken, vind ik ook negeren. Natuurlijk stopt ie op een gegeven moment, want ja, het heeft geen effect. Hij stopt met huilen en dat is fijn voor papa en mama, maar heb je dan het probleem opgelost? Totdat ze kan praten, neem ik haar lekker bij me als ze huilt. Maar goed, zo denk ik erover, en ik weet dat er veel mensen zijn die een andere mening hebben.
Maar als iemand zegt, een kind hoor in zijn eigen bed te slapen betekent dat gelijk dat we ze gewoon laten huilen, ze niet troosten en dus schijnbaar een slechte moeder zijn?
Zal even zijn hele verhaal vertellen: Vanaf 3 maanden sliep hij door in zijn eigen bedje, totdat hij met 5 maanden een flinke astmatische bronchitis kreeg, mijn man door de week uit huis ging ivm werk in België en hij bijvoeding begon te krijgen. Ws heeft dat voor nare associaties gezorgd met zijn bedje. Helemaal hysterisch en dat werd steeds erger, op een gegeven moment al bij het oplopen van de trap. Ik heb wel geprobeerd om hem in zijn eigen bedje te laten, maar dan zat ik er uren naast en dan nog werd hij helemaal gek. We zijn niet van het laten huilen, dus waren er dan gewoon bij, zeker omdat het geen huilen was, maar hysterisch krijsen. Aangezien ik alleen was door de week en mijn oogleden op mijn knieën hingen, heb ik hem op mijn kamer genomen in zijn eigen bedje. Dat ging een paar nachten goed, maar daarna weer drama's. Toen bij mij in bed genomen en dat ging goed. Hij had dat nodig op de een of andere manier. Ik was gelijk minder moe omdat ik geaccepteerd had dat het nou eenmaal zo verliep. Hij heeft tussen ons in gelegen totdat hij begon te kruipen/rollen en dat was vrij laat, ruim 10 maanden. We hebben hem toen eerst in zijn eigen bedje te slapen gelegd naast ons bed. Gewoon erbij gebleven totdat hij sliep, want zelf in slaap komen was ook een probleem. Uiteraard waren er momenten dat hij het wel gezellig vond en hij bv zijn spenen uit het bedje ging gooien om aandacht te krijgen. Dan waarschuwden we hem en deed hij het nog een keer, dan liep ik de kamer uit. Dan wel even hysterisch, maar wel effectief. Na een halve minuut weer terug en uitleggen. Daarna ging hij meestal prima slapen. Soms duurde het wel een uur/anderhalf uur totdat hij sliep, maar daar hielden we rekening mee. Als hij dan in de nacht een voeding had gehad en niet meer in zijn eigen bedje wilde, dan weer bij ons. Ging hij keten, dan waarschuwing en bij doorgaan, weer in eigen bedje etc. Op een gegeven moment kon hij van het bed af en probeerden wij weer zwanger te raken. Een goed moment om te werken aan het zelf slapen. We waren ook net op vakantie geweest, waarbij hij hele nachten in zijn eigen bedje/kamertje sliep. Voordeel was dat daar een bed naast stond en ik fatsoenlijk bij hem kon slapen, maar hij wel veilig in zijn eigen bedje sliep. Een tussenstadium dus. Voor de vakantie was ik al begonnen met leren zelf in slaap te vallen. Waar de meeste methodes kiezen voor laten huilen, heb ik dat hier ook niet gedaan, maar bij iedere kik, juist laten weten dat hij iets goed deed. Ik ging dat op ons bed zitten en vroeg hem te gaan liggen (altijd liedje zingen en vaste routine bij in bed leggen). Als hij ging liggen, zei ik dat hij dat goed deed en aaide over zijn rug. Ipv op bed te gaan liggen, bleef ik zitten en herhaalde af en toe dat hij het goed deed en aaide over zijn rug. Op een gegeven moment schoof ik steeds verder op bed naar de deur, maar bleef tegen hem praten. Totdat ik buiten de deur stond, dan weer terug, weer naar buiten etc. Gewoon om hem het vertrouwen te geven dat ik echt in de buurt was en dat hij het goed deed. Later nog was ophangen of schoonmaken ofzo met de deur open. Als hij weer ging zitten, gewoon weer vragen te gaan liggen. Alles zonder druk. En zo ineens viel het kwartje en kon ik hem neerleggen en weglopen zonder kik. Heeft mss een week geduurd al met al. Na de vakantie op zijn eigen kamertje gelegd (slaapt wel in een campingbedje omdat hij zich wel tegen de spijlen liet vallen. Binnenkort weer in eigen bed), met een matras ernaast voor mij en direct goed. Lang verhaal geworden, maar hopelijk heb je er iets aan. Ieder kind heeft wel eens een terugval, maar daar geven we gelijk aan toe. Heel soms slaap ik dus een paar uurtjes op zijn kamertje en als hij echt niet lekker is of wat dan ook, dan ligt hij naast me. Kan geen kwaad, want dat matras ligt op de grond.
Het is zo persoonlijk. Wij hadden va geboorte drama met slapen, krijsen s nachts. Dus ten einde raad geheel tegen ons gevoel kindje toch in bed genomen. We waren nl óp. Ik heb dit nooit gewild, omdat ik vind dat kindjes in eigen bed moeten en zelf beter slaap en het veiliger vind. Na een maand geprobeerd haar weg te leggen, wakker, maar ze wilde overduidelijk bij ons blijven. Maar wij niet. Dus toen wat meer hardhandig, steeds,terugleggen in eigen bed, na 3 nachten geslaagd. Maar als je als ouder je wel prettig voelt bij je kindje bij je nemen, lekker doen. Het zal vast per kindje afhangen of het zo weer in eigen bed slaapt, of wat meer 'verwend ' is. Dat weet je zelf het beste.