Ik wordt verdrietig als mensen een ziekenhuis geloven dat bij een baby van een paar weken al beweert dat het arme kind 'veel begrenzing' nodig heeft. Op mij komt dat erg kindonvriendelijk over. Vooral als dat begrenzen zich dan vertaalt in laten huilen. Ik ben van mening dat een kind heel andere dingen nodig heeft dan begrenzing en laten huilen. Maakt verder niet uit in wiens bed dat dan gebeurt.
Nou meiden, na twee redelijke nachten was het vannacht weer raak. Vanaf 22u elk uur huilen. Niks hielp. Zelfs bij mij liggen maakte hem niet rustig. Had geloof ik flink last van zijn buikje.
Wat ontzettend naar! En een zetpilletje hielp ook niet? Geef je hem andere dingetjes te eten die hem heel zwaar op de maag en darmpjes kunnen vallen?
Ten eerste was S toen geen paar weken! S. is na 2 weken opgenomen geweest omdat hij het rs-virus had en na 4/5 maanden omdat hij vanaf 3 maanden niks anders deed dan huilen en dan heb ik het niet over een uurtje ofzo! Maar gewoon de gehele dag door, nou dan grijp je alles aan om er maar vanaf te komen! Ik heb geen idee of je weet wat een huilbaby met je kan doen en als je dat dan niet weet moet je je menig daarover niet op willen dringen...............
Ik weet dat in ieder geval wel en heb nooit laten huilen, omdat ik ervan overtuigd was dat er iets was. De artsen in het ziekenhuis niet, maar ik heb gevochten tot duidelijk was wat er was. Bij de oudste respectievelijk kiss-syndroom met reflux (behandeld door osteopaat tussen 10 en 16 weken), koemelkallergie met eczeem (ontdekt bij 8-9 maanden, uiteindelijk pas verwijzing naar kinderarts bij 1 jaar en behandeling bij 13 maanden) en chronische oorklachten (volgens huisarts was er niets aan de hand en was verwijzing onzin. Kinderarts gaf bij 17 maanden wel verwijzing, buisjes geplaatst en neusamandel eruit bij 19 maanden). Daarna kregen we een totaal ander kind in huis dat -na nog even wat kiezenellende en waterpokken en 6e ziekte- tot rust kwam en met 23 maanden zonder huildrama's ging doorslapen. Niet bepaald de leeftijd waarop 'deskundigen' aangeven dat dat nog vanzelf gaat.... Bij de jongste was het opnieuw drama, (even ter info: oudste huilde 12-16 uur per dag, sliep nauwelijks. Jongste huilde 10-14 uur per dag, sliep nauwelijks). Op basis van de KMA van de oudste en dezelfde klachten bij de jongste nu daarvoor wel snel erkenning. Vervolgens kwamen we met 2,5 week op de spoedeisende hulp terecht en bleek ze een hartritmestoornis te hebben. Daarna bleek ze ook nog last van verborgen reflux te hebben en was daar snel behandeling voor. Duurde even voor we dat onder controle hadden, omdat combinatie met de hartmedicatie lastig was. Daarna bleef ze echter onrustig. Ik heb ontzettend moeten aandringen bij de artsen, omdat ons dus gewoon een huilbaby-opname werd aangeboden. Heb ik geweigerd, want dat een kinderarts niets ziet of vindt, betekent niet dat er geen problemen zijn. Op basis van vergelijkbare klachten als de oudste aangedrongen op verwijzing naar de KNO, die wel degelijk problemen zag die de kinderartsen, (ja: meervoud!) niet zagen. Buisjes gekregen en toen werd ze rustiger en ging doorslapen. Van korte duur, want ongeveer tegelijkertijd veranderde de hartmedicatie, (oude medicatie niet meer leverbaar). Oplopende onrust en volgens kinderarts was er niets te vinden. Ik heb gepuzzeld en gedaan en kwam tot de conclusie dat de onrust weer toenam sinds verandering van de medicatie. Ze bleek ontzettende buikpijn te krijgen van de hulpstoffen in de medicatie. Overgestapt naar een poeder van alleen de werkzame stof en tadaa: buikpijn verdween en kind ging doorslapen. Geen drama's, gewoon duidelijk lekkerder in haar vel en slapen. Ze was toen 10-11 maanden. Dus ze kunnen mij nog meer vertellen, maar ik geloof het gewoon niet meer, als er gezegd wordt dat er niets aan de hand is als een baby huilt en dat het gedragsproblematiek zou zijn. Een pedagogisch probleem zou kunnen, maar begeleiding bij het creeren van rust en regelmaat zou dan moeten helpen en als rust en regelmaat niet helpt, is er dus meer aan de hand. Ik vind het laten huilen dus echt mensonterend en typerend voor artsen die zichzelf almachtig wanen en 'als zij niets kunnen vinden, is er ook niets'. Een kind dat huilt, daar is wat mee, maar doorgaans wordt er niet goed genoeg onderzocht.
@Rozemarijke, ok bij jou was er dus echt wat aan de hand. Maar dat is bij ons dus echt niet zo............... Ik ken echt ons jongentje wel. Hij vond het gewoon niet fijn om een hulpeloze baby te zijn. Nu dat hij meer kan is hij tevreden tot er weer iets is wat hij wil en dat hem dan niet lukt. Hij heeft echt heel veel pit......... de 2ling hier begon altijd eerst wat te jammeren, daarna te huilen en al het dan te lang ging duren (dat heb je wel eens als je er 2 van dezelfde leeftijd hebt) dan weer het het steeds harden. S zet zijn volume meteen voluit! Hij eist gewoon je aandacht en dan ben ik van menig zeker nu hij wat ouders is dat dat gewoon niet altijd kan. Toen hij zo klein was en hij krijste alles aan elkaar liet ik hem echt geen uur boven liggen, dan was het 2x proberen om hem te laten slapen, wou dat niet dan maar niet, dan probeerde ik het na een tijdje wel weer, maar nu vind ik dat hij ook gewoon moet slapen als hij moe is en dat wil hij soms niet, maar laat ik hem dan even liggen (lees niet langer dan 10/15 minuten), ok soms moet ik nog 1x heen dan slaapt hij.............. Kijk elk kind is anders , vertel mij wat hier lopen 3 mannetjes waarvan een 2ling, maar die kunnen niet meer van elkaar verschillen dan zij doen. Jij hebt jouw manier, ik heb de mijne, maar ga niet vertellen dat i dingen niet goed doe want je kent me niet en vertel ook niet dat ik blindelinks het zkh volg. Toen S na die laatste week opname weer thuis kwam had ik een ander kind voor mijn gevoel en voor hem was dat ook fijn want hij had een minder gestresste mama..................
Tja, het gaat er bij mij gewoon niet in dat een kind van 4-5 maanden begrensd zou moeten worden. Ook hier een kind dat meer wil dan ze kan, (en op basis daarvan gingen artsen dus ook roepen: er is niets, ze wil gewoon te veel). Dat speelde ws wel mee in de mate van huilen, maar was niet de KERN van het probleem. Dat lag toch echt op medisch gebied. Dat artsen iets roepen en dat een bepaalde 'behandeling' werkt, zegt mij nog steeds niet dat ze gelijk hebben. Ik heb hier echt wel anders bewezen, keihard tegen de mening van de artsen in....
Ah nee Misschien toch eens langs je ha gaan.... Wie weet is er iets medisch even niet zo lekker ... Heeft hij wel altijd goede ontlasting en hoe zit het met de tandjes nu?
Ja, klopt. Sorry. TS: als het vannacht weer zo bal was, zou ik toch echt aan pijn gaan denken hoor Ook een kind met verlatingsangst wordt volgens mij niet ZO vaak wakker...
Ik heb hem een paracetamol gegeven rond 22u, hielp echt niks. Twee weken terug ben ik met hem bij de ha geweest en die kon niks vinden ontlasting is ook nagekeken. Wat ik wel vreemd vind is dat mijn vriendin met haar kleine (even oud als Tijn) 1.5 week geleden hier was en de laatste dagen heeft hij dezelfde klachten als Tijn: heeeel veel slijmerige poepluiers, huilerig en 's nachts ook net zo onrustig. We dachten dat bij beiden de tandjes de oorzaak waren, maar begin nu toch wel te twijfelen. Het is echt heel onrustig in zijn buikje. Veel scheetjes laten en veel poepluiers.. In zijn voeding is niks veranderd, snap er niks van..
Ik zou als je al vanalles hebt geprobeert, toch weer naar de ha gaan en laat je maar doorsturen naar de kinderarts....... niet dt dat meteen voor een oplossing zorgt,maar moederinstint is vaak de beste! Laatje niet zomaar wegsturen..........
Ja, dat is waar! Hopelijk komt er snel wat door dan.. vind het zo sneu als hij niet goed in zijn vel zit!
Dank je. Zat ik ook aan te denken, maar dacht dat het wat overdreven zou zijn. Ik heb gewoon het gevoel dat er iets niet lekker zit in dat buikje van hem..
Nu lag hij op bed, maar ging niet slapen. Hij lag een beetje te kreunen en te huilen, dus ik ging even naast hem zitten, hoor ik hem alleen maar poepjes laten en daarbij huilen. Een paar tellen later poept hij zijn hele luier (voor de 3e keer vandaag) vol. Er zaten van die dikke slijmdraden in.. Ik zijn luier verschoond en hem weer op bed gelegd en toen is hij meteen zonder te huilen gaan slapen. Krijg steeds meer het idee dat hij dus vanwege de pijn in zijn buik huilt in bed en niet om mij uit te proberen.. (nu dacht ik dat laatste sowieso niet hoor..) Ik was zelf dus bang dat hij niet meet zelf in slaap kon vallen, maar dat blijkt dus niet zo te zijn..
Dan morgen naar de ha meid, vertrouwen op je instinct echt waar! Er hoeft natuurlijk niks ernstigs te zijn maar als jij denkt dat hij zich gewoon ergens niet lekker van voelt kan dat altijd nagekeken worden hoor