Hoewel het anders is met een kleintje, heb ik nog steeds mijn eigen leven en dingen. Het grote verschil is dat hij op nummer 1 staat en ik bij het plannen altijd rekening houd met hem. Echter, ik ga zeker een keer in de 2 weken (soms wel vaker) uit eten met een vriendin of lunchen, ga nog steeds naar werkborrels, af en toe een avondje uit, een dagje naar de sauna en ga ook met mijn man af en toe weg. Ik heb een zeer goede achtervang en ik maak me dan ook geen zorgen om mijn zoontje. Zou ik niet af en toen 'mijn tijd' nemen, dan vrees ik dat ik niet heel leuk ben als moeder. Ik heb dat gewoon nodig. De tijd dat ik wel met hem doorbreng staat wel volledig in het teken van hem (de vrijdagen en de meeste woensdagen, de avonden na mijn werk en de weekenden).
Tijd voor mezelf?! Dat is zoooooooo 2009 Haha nee hoor, dat is maar gekheid. Zeker weten heb ik ook tijd voor mezelf, ik heb namelijk ook nog een man die gewoon voor de kindjes kan zorgen als ik er niet ben Ik ga sowieso 2x in de week sporten en gemiddeld 1x per maand spreken we met de vriendinnen af om lekker bij te kletsen. Er is eigenlijk altijd wel tijd voor mezelf als ik daar behoefte aan heb, kwestie van afspreken met mijn man dat hij dan thuis is
Ik heb geen behoefte aan tijd voor mezelf, tenminste in de zin van een avondje relaxen buitenshuis. Als mijn zoontje op bed ligt, dan ga ik languit op de bank. Vaak gaat mijn man iets eerder naar boven en speelt nog een spelletje op de pc. Ik blijft dan nog even in m'n uppie beneden tv kijken of internetten op de tablet/telefoon.
Ik heb niet veel tijd voor mijzelf nodig en zeker niet "iets anders dan mama zijn" ik snap die gedachte nooit zo..zal wel persoonlijk zijn. Ik ben dolgelukkig dat ik mama ben en er ontzettend trots op, dus ik wil en ben altijd mama. Ik werk als go dus altijd bij mn kindjes. Ik ga wel 2 a 3 keer per jaar een dagje winkelen met een vriendin, maar das dus echt niet vaak. Ik vind het wel heerlijk om s avonds als ze op bed liggen te douchen en neer te ploffen of bv in het weekend naar een verjaardag te gaan. mijn ontspanning vind ik ook onder bedtijd met een boek lezen of taarten decoreren. Maar nee heb dus niet veel tijd voor mijzelf nodig.
In tegenstelling tot de andere reacties, heb ik juist veel tijd nodig voor mezelf. Werken is voor mij al een stukje vrijheid, heerlijk vind ik het. Het moederschap valt mij erg tegen. Vooral dat je heel veel bezig bent voor je kindje en weinig tijd voor jezelf. Ik ga 2 avonden per week met vriendinnen weg. Winkelen, wandelen, wijntje drinken etc. Daarnaast in het weekend nog een dag weg. Anders trek ik het niet.
Nu de kinderen ouder worden, heb ik de behoefte steeds meer. En mijn man trouwens ook ( gelukkig! ). Ik heb om de vrijdag een vriendinnenavond. Mijn man en ik gaan regelmatig op stap, of naar de bios, of uit eten met z'n 2en. Dan liggen de kids op bed, en hebben wij een vaste oppas. Morgen gaan wij 2 dagen naar Amsterdam, samen naar 2 concerten en in een luxe hotel. HEEEERLIJK! 2 jaar geleden wilde ik er niet aan denken, maar nu kijk ik er echt naar uit.
Ik heb niet de behoefte om echt alleen met vriendinnen (dus zonder man en kind) weg te gaan maar het is soms wel prettig om af en toe iets thuis voor mezelf te kunnen doen zonder dat zoonlief er steeds doorheen huilt of moet eten of wil spelen of... Ik wil dan thuis even iets zelf kunnen doen terwijl manlief zich een middag met ons zoontje bezig houd. Tot nu toe heb ik eigenlijk nog niets voor mezelf gedaan sinds de bevalling. We gaan af en toe samen weg naar vrienden waarbij zoonlief uiteraard mee komt en dat vind ik prima! De keren dat ik met mijn vriend alleen ben weg geweest (bijv. uiteten) is nog net op 1 hand te tellen. Ik heb nu een hele hoop foto's besteld van de vakantie en van mijn zoontje zijn eeste 8 maanden. Zodra die binnen zijn ga ik met veel bezig houden met het knutsellen van de fotoalbums.
Ik ook hoor, en ik ben ook vrouw van, zus van, dochter van, enz, maar dat wil niet zeggen dat ik 24/7 bij mijn man/broer/ouders wil zijn Maar voor 'tijd voor jezelf' hoef je toch niet automatisch je kinderen weg te brengen bedoel ik.... tijd voor jezelf is ook wanneer je op de bank ploft als ze op bed liggen, of wanneer ze een middagdutje doen.
Bij mij scheelt het wellicht ook dat ik niet werk en dus echt 24/7 tussen de kinderen zit. En misschien ben ik daar gewoon wel niet zo geschikt voor gebleken. Het niet hebben van tijd/ruimte voor jezelf is ook iets waar ik de afgelopen zeven jaar echt tegenaan gelopen ben, dus probeer ik gewoon zoveel mogelijk weg te gaan. Vaak met man en kinderen, ook regelmatig zonder man en kinderen.
ik ben een echte huismus. hobby's heb ik niet echt en vrienden, tja dat zijn er een klein handje vol en die hebben zelf ook kleine kids. dus als we wat gaan doen is dat altijd met de kids. wij lekker beppen en kids lekker spelen. verder vind ik tijd met mn hubby wel erg belangrijk. 1x in de maand gaan de kids lekker uitlogeren en dan wij gewoon even dagje en avondje voor onszelf. vaak zitten we dan gewoon lekker thuis in alle rust. filmpie erbij, wat lekkers. vaak bestellen we chinees of gaan uiteten. laatste keer naar de japanner geweest en daarna zouden we gana bowlen maar dat bowlen werd potje poolen. ook leuk om dat weer eens te doen. gewoon verstand op 0 en relaxen. biosje pakken we ook wel eens alhoewel hubby nu alles van internet haalt dus thuis op de bank met dekentje, heerlijk! vind het belangrijk dat de basis(goed huwelijk) goed is. buiten dat je papa en mama bent, ben je ook iemands partner en die relatie heeft ook tijd en aandacht nodig
Mij valt dat ook tegen hoor. Je hebt vantevoren toch geen enkel idee hoe het gaat zijn en wat de impact van zo'n kleintje precies is. Begrijp me niet verkeerd, ik houd zielsveel van mijn dames maar ik heb de eerste jaren echt als best zwaar ervaren.
Hmm, ik vind dat best apart. Toen manlief en ik besloten voor kinderen te gaan beseften we ons terdege dat we dan zelf niet veel tijd meer zouden hebben. Ik heb een vriendin die ook een zoontje hebben. Zij hebben t zo druk met hun eigen sociale leven dat hun zoontje soms 3-4 dagen ergens anders slaapt. Tja ieder zijn ding maar zoiets snap ik dan echt niet. Als je nog zo graag je eigen sociale leven wil hebben begin dan gewoon nog ff niet aan kinderen.
Dit dus. Zeker weten wist ik dat zo een kleintje ontzettend afhankelijk is van mij. Toen ze net geboren was, werd die angst zo groot en het gevoel, inderdaad die impact, dat ik een depressie ervan kreeg. Het benauwde me zó erg, ik voelde het als verstikkend. Mijn dochter gaat daarom ook 2 dagen in de week naar oma. Dan ben ik een veel leukere moeder. Maar zo ben ik, hoeveel ik ook van iemand houd, ik hoef niet 24/7 bij die gene te zijn.
Ik ben ook best een huismus, vind het fijn om een gezellige avond thuis te hebben met mijn man. Ik zorg dat het huishouden gedaan is, zodat we lekker op de bank kunnen zitten en een film kijken ofzo. Ik heb een goede vriendin waar ik regelmatig mee afspreek, met en zonder kinderen. Mijn man en ik hebben gezamenlijke vrienden, maar als we wat afspreken is het toch wel met de kinderen. Ik vind het heerlijk om op een vrijdagavond de stad in te gaan, in mijn eentje. Lekker shoppen. Ik zou het wel fijn vinden als mijn man en ik wat meer samen zouden kunnen doen, bijvoorbeeld naar de bios of uit eten. Nu is dat eens per half jaar. Ik vind dat lastig omdat mijn dochter een moeilijke slaper is in een vreemde omgeving. De laatste logeerpartij was afgelopen juni en heeft ze mijn zus de halve nacht opgehouden. Ik voelde me daar zo rot over! Dat is iets wat me dus tegenhoud daarin. Volgende keer vraag ik mijn moeder of zus thuis als oppas, misschien dat het dan wel gaat.
Ik heb nog geen kinderen maar besteed nu een grootdeel van mijn tijd na mijn werk aan mijn paard en hond. Afspreken met vriendinnen doe ik regelmatig maar niet dagelijks/wekelijks. Als er ooit een kindje komt zal dit niet veel veranderen denk ik.
Ik merk nu dus dat dat prima naast elkaar kan. Ok, geen drie nachten per week ergens anders slapen, dat is weer het andere uiterste. Maar ik merkte dus pas dat ik (vooral na mijn jongste dochter) echt mijn ruimte nodig heb anders kan ik voor mijn gevoel ook geen leuke moeder zijn. Ik word heel rusteloos en narrig en uiteindelijk gewoon ongelukkig/depressief.
Ik ben blij dat ik dat niet zo voel en ervaar...ik vind het moederschap niet zwaar (oke iedereen heeft wel eens een off day) en ik vind het nog leuker dan ik van te voren gedacht had. Nu had ik ook al jaren werkervaring met kinderen, misschien scheelt dat.
Maar theebeeb schrijft (of zo begrijp ik het)dat ze elke week sowieso2 avonden en daarnaast 1 dag in het weekend weg is..anders trekt ze het niet. Dat vind ik ook wel heftig hoor. Elk weekend minimaal 1 dag weg moeten omdat je het moederschap dan niet trekt?
Weet je. In het begin had ik het ook zwaar, zoontje met zware KMA dus de eerste 3 maanden huilen huilen huilen. We zijn toen een keer een weekendje weggeweest en zoonlief is naar mijn moeder gegaan. Dat vind ik gewoon iets heel anders als dat je elke week minimaal, naast je werk, ook nog eens 2 dagen "vrij" moet hebben van je bloedeigen kind. Ik verbaas me daar oprecht over.