De school waar ze zit zal altijd wat rommelig blijven omdat het best vrij is en kinderen op diverse plekken werken in de bovenbouw. Ik heb destijds voor deze school gekozen omdat de onderwijsvorm mij aanspreekt maar moet nog maar eens zien of het achteraf wel bij mijn dochter past. Ze is idd ook steeds aan het berekenen wat ze wanneer kan doen enzo.. Erg vermoeiend voor haar natuurlijk. Maar ja, hier kom ik steeds een beetje meer achter want erover praten doet ze nauwelijks.
Ik heb zelf het vermoeden asperger te hebben. Wat was de aanleiding bij jullie om je te laten testen/onderzoeken (weet niet zo goed hoe ik het moet noemen)? En was het een lang traject?
Bij kinderen snap ik wel waarom men een diagnose wilt als er al zo vroeg problemen zijn.. Maar wat ik me afvraag: wat is het nut van een diagnose op latere leeftijd? Heb je er dan last van? En dan weet je het maar wat dan? Begrijp me niet verkeerd hoor is niet rot bedoeld maar ik vroeg me af of je daar dan gebaat mee bent?
Je kan er zeker baat bij hebben. Bij autisme werken je hersens anders, je bekijkt de wereld door een ander oogpunt als anderen. Met een diagnose is dat te plaatsen. Daarnaast zorgt de diagnose er bij mij voor dat ik hulp kan krijgen. Ik ben alleenstaande ouder, mijn vriend woont niet in de buurt en kan dus niet zomaar even langskomen of vaak langs komen om te helpen met bepaalde dingen. Daarnaast is hij zelf autistisch en is het voor hem ook slopend om mijn problemen ook te dragen. Hij doet het met liefde, maar hij kan dat niet dagelijks doen. Nu ga ik begeleiding krijgen thuis. Maar vooral het kunnen plaatsen van heel veel dingen is een hele bevrijding na de diagnose vind ik.
Mja.. Hier semi-dalton dus ook redelijk vrij en er wordt ook gewerkt op gangen en dergelijke. Wij konden het ook slecht inschatten hoor. Wisten wel dat ze het te druk vond om zich te concentreren.. Maar ze is wel graag bij kinderen... Heel dubbel. Verder wisten we dat ze behoorlijk slim is maar wilde school daar niet in geloven omdat ze zich compleet aanpaste. Dus wij waren oa nogal gefocussed op dat verbeteren... Dat vantevoren berekenen wat iedereen doet kwamen we overigens pas achter toen ze het zelf vertelde. Ze vond het zelf doodnormaal. En nu in groep 3.... Nu het vanaf de eerste dag echt zoveel beter gaat... Merk je pas echt hoeveel er eigenlijk mis ging in de kleuterklas. Van continu boos, deprie, verveeld, chaggie, moe.... Naar vrolijk, zingen, dansen... Knutselmateriaal is ineens weer niet meer aan te slepen... En ze slaapt weer ouderwets weinig. Langzaam aan krijgen we ons kindje van voorheen weer terug. En dat vooral dankzij een juf die inziet dat ze best wat in d'r mars heeft en dat ook gewoon laat merken en een klas die gewoon braaf zit en werkt Zelfs het autistische gedrag waarvoor we uiteindelijk bij een kinderpsych kwamen is verdwenen. Nouja, ze is nog steeds gek op sorteren.. Dat dan weer wel. (Geeeeeeeeeeen idee van wie ze dat heeft hoor! Maar mijn moeder schoot laatst enorm in de lach toen ik nog voordat ze wegging alle gekochte kralen op kleur in een doosje stopte. Dat doe ik blijkbaar al mijn hele leven )
In de zoektocht naar jezelf... Waarom andere mensen dingen anders doen dan jij, waarom andere mensen wel kunnen wat jij echt niet voor elkaar krijgt al wil je nog zo graag, waarom mensen anders reageren... Kan een verklaring heel prettig zijn Lost niks op... Maar het heeft tenminste een oorzaak.
Idd jij verwoord het beter dan ik. En je hebt meer recht op hulp met een diagnose. Maar dat is niet voor iedereen direct nodig.
Ik was ook redelijk benauwd dat dochterlief iets als asperger zou hebben ofzo...... Want het is namelijk een exacte kopie van mij qua gedrag Maar... De psych zei dat ze zeker weten niet autistisch is dus dan nemen we dat maar aan hè Overigens is manlief er heilig van overtuigt dat ik "een asperge" ben. Iets met heel slim en toch zie ik dingen soms echt niet. Vooral qua sociaal gedrag ontgaan dingen me nog weleens. Ik kan ook prima langs een gesprek heendraaien zonder dat ik het zelf door heb. (Ook een ex-werkgever kwam ooit al eens vragen of ik misschien asperger had of iets anders in die richting..... Ik schaamde me dood maar hij heeft wel veel tijd gestoken in mij bepaald gedrag af/aan leren... Oa het langzps mensen heen praten. Niet dat ik het nu nooit meer doe maar ik let er beter op dus heb het zelf eerder door en stop dan maar gewoon..)
Voor mijn man was het fijn om te weten waar het aan ligt dat hij overal tegenaan liep. Daarnaast de hulp die mogelijk is met diagnose, veel beter passend dan daarvoor toen het nog een depressie met een informatieverwerkingsstoornis was. Hij is echt van ver gekomen de afgelopen 5 jaar en weer zichzelf. Mijn schoonzus heeft pdd-nos en heeft twee kindjes. De oudste heeft waarschijnlijk ook iets van autisme. Zij heeft vooral veel moeite met het feit dat dagen niet lopen zoals zij het gewend was, de onverwachte dingen zeg maar.
Hihi dat sorteren is hier ook een groot punt. Alleen word ik er compleet kriebelig van als iets niet goed ligt. Hier ligt iedereen altijd in een deuk als ik mijn wasgoed buiten ophang. Ik had eerder van die mooie gekleurde wasknijpers omdat ik gek ben op kleur. Maar ik kan er bijv absoluut niet tegen als 1 kledingstuk wordt opgehangen met 2 verschillende kleuren wasknijpers. Het liefst nog een blauw shirt met blauwe wasknijpers enz. Ook moeten beide knijpers op dezelfde afstand van de rand af zitten, of bij gebruik van 1 knijper moet die precies in het midden zitten. Het is voor mij heel normaal, maar anderen vinden het nogal raar. En zo heb ik meer van dat soort dingen haha. Bij mijn dochter lopen de onderzoeken nog niet. Ik denk wel dat ik het aan ga vragen omdat ik niet de enige ben die haar autistische trekken goed opmerkt. Maar ze is ook slim genoeg om ze te verbergen.. Dat maakt het wel eens lastig. Maar ja, erfelijkheid speelt natuurlijk ook een rol dus liever wel onderzoeken.
Hier ondanks hoog IQ toch PDD-NOS, bij asperger is vooral de taalontwikkeling belangrijk. Je kan ook de symptomen van asperger hebben, maar net niet genoeg voor die diagnose, dan kom je ook bij PDD-NOS uit.
Hihihi ik gebruik helemaal geen wasknijpers meer... Want houten wasknijpers vlekken nogal eens.... En gekleurde knijpers vertragen nogal bij het ophangen omdat ik het liefst knijpers van 1 kleur gebruik voor de hele was. Dus eerst alle gelen... Dan alle blauwe.. Etc. In ieder geval 1 iemand die je niet heel raar vind dus typisch genoeg is het in huis evengoed altijd rommelig.. Je zou denken dat met zo'n sorteertic je huis ook compleet uitgesorteerd is.. Maar helaas... En de boekenkast is hier in huis helemaal een drama. Ik sorteer ze eerst op schrijver en vervolgens op formaat. (En liefst zou ik ook de titels op alfabet zetten maar als fanatiek lezer van trilogieën heb ik dat opgegeven... Je begrijpt ik kan me daaaaaaaagen vermaken in de bibliotheek. Paradijs ) Manlief wil juist liever ze op kleur. Boekenkast is dus 1 grote warboel omdat DAT dus geen combi is
Hier heb ik ook veel moeite mee. In het begin zag ik dat zelf niet echt in maar sinds de verdenking bij ASS lag en ik mij erin ben gaan verdiepen ben ik mijzelf zo goed leren kennen. En nu kan ik gewoon de vinger leggen op alle probleempunten en er dus ook beter mee aan de slag gaan. Met kinderen zullen er altijd onverwachte dingen zijn, oplossen lukt dus niet, maar als je zou leren hoe je er het beste mee om kan gaan dat zal dat vast al heeeel veel schelen.
Mja het was bij dochterlief 1 van de onderzoeksvragen.. Of ze autistisch was. Dus daar is (als het goed is) uitgebreid naar gekeken. Psych zag vooral een ongelukkig kind dat te veel prikkels kreeg en te weinig uitdaging. Jammer genoeg deed school niks met die informatie Overigens.. Ze spreekt vanaf begin af aan volzinnen.. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit losse woorden heeft gesproken. En nog steeds heeft ze een hele grote woordschat die ze actief kan toepassen. Met een jaar of 2 lage e over de grond te rollen van het lachen want onze kat heet abby en ik stond paprika te snijden.. En ze bedacht dat abrika een veel betere naam was voor een poes die paprika probeerde te jatten...
Nou hier dus exact hetzelfde... Het is hier altijd rommelig, ondanks dat ik zo'n controlfreak ben als het gaat om sorteren en opruimen. Maar het vergt zoveel extra tijd en werk als je volgens bepaalde patronen moet werken van jezelf dat het moeilijk is om alles bij te houden. Ik heb bijv een vreselijke hekel aan afwassen. Want de schone vaat moet exact op bepaalde manieren neergelegd of neergezet worden. Als mijn vriend het doet dan loop ik daarna alles na. De borden hebben in 1 hoek een patroon (heeel onhandig) en die moeten recht liggen, maar mijn vriend legt de borden gewoon neer. Bestek wat op de kop ligt (lepel bijv met de bolle kant boven) kan ik ook echt niet tegen en moet ik daarna echt goed leggen. Al met al kan ik het dus beter zelf doen maar daar zie ik dan weer enorm tegenop. Hetzelfde met was opvouwen enzo. Dat moet echt op mijn manier anders doe ik het over. Alle kleding moet gestreken worden ookal komt het kreukloos van de waslijn.. Kost mij enorm veel tijd, maar ja, ongestreken in de kast leggen KAN ik gewoon niet. Mijn zoontje heeft dit ook. Best grappig om te zien al is het voor hem wel een extra last natuurlijk.
Oké duidelijk Ik denk soms ook weleens dat ik niet "normaal" ben maar kan wel gewoon tegen veranderingen, en spontane dingen enz. Maar kan ook uit het niets in een keer snauwen of boos worden.. Al is dat waarschijnlijk ook te wijten. Aan veel pijn waardoor je snel geïrriteerd bent.. Met onze dochter hebben we het best zwaar (heb weleens topics over geopend) soms is ze echt lief maar heel vaak heeft ze heftige buien en als dingen anders gaan is ze in de war.. Het moet zoals zij het wil! Overigens kan ze geen nee verdragen en interesseert haar geen één straf.. Ons zoontje van 15 maanden als die iets niet doet wat niet mag en ik zet hem dan op de mat reageert daarop met huilen of iets dergelijks maar dat heeft zij nooit gehad die lachte altijd erom en nog steeds..
Ja heel jammer als een school dan niks daarmee doet. Qua uitdaging zal mijn dochter vast genoeg krijgen, maar ze is pas een paar maanden op school. Zij is wel qua taal ver ontwikkeld. Het is vaak net een volwassene die praat. Maar haar gevoel beschijven kan ze niet. Ik ga daar binnenkort picto's voor maken. Dan maak ik voor beide kids een soort ketting met diverse gevoelens erop en dan kan ze de juiste plaatjes opzoeken en die vooraan hangen als ze zich verdrietig, boos, onrustig, moe e.d. voelt. Ik hoop dat dat gaat helpen. Maar ze heeft vooral veel moeite om om te gaan met andere mensen/kinderen. Tips kan ze opvatten als aanval en sarcastisch gedrag van pestkoppen kan zij aanzien als 'ze-vinden-mij-lief' gedrag.. Dat heb ik ook heel erg. Dat is heel lastig.
Mja manlief heeft dat met glazen... Koop geen 4 glazen want dan gebruikt ie ze niet omdat het niet goed staat in de kast (en ja.. Hij is normaal en ik ben de autist aldus manlief ) Heb het opgegeven... 6 glazen, 9 glazen... Maar geen 4 en geen 8 Koffiekopjes daarentegen zijn weer altijd met 4. Borden, schaaltjes met 6 (En ja.. Ik vergis me nooit ondanks dat het niet mijn tic is..) Met dochterlief hebben we maaaaaanden lol gehad met badeendjes. 3 turven hoog... Kwam met d'r middel tot ons tvmeubel en dat is lang en lager dan de rest in huis dus daar speelde ze vaak op. Met mijn enorme voorraad badeendjes (verzamelwoede.. Check) En altijd stonden ze in 2 of 3 groepjes. Ene keer op kleur, andere keer op formaat of op het feit dat bepaalde eendjes net precies anders waren dan de andere eendjes. En wij elke avond nadat ze naar bed ging.. 1 eendje verplaatsen. En elke ochtend... Zonder uberhaupt te kijken (ogenschijnlijk) was het eerste wat ze deed naar de kast lopen om de eendjes weer goed te zetten.
Zie nu pas het stukje met de boekenkast haha.. Hier precies zo. Gelukkig geen man die ze op kleur wilt hebben want dat kan echt niet! Op soort boek, op auteur, op formaat. Wegens trilogieen idd niet op alfabet hahaha. En ondanks dat het een chaos lijkt is het voor mij helemaaaal geen chaos. Als alles op kleur zou staan zou ik mij doodergeren omdat dan boeken naast elkaar komen die gewoon niet naast elkaar horen.