Ik heb asperger syndroom, dus ik heb helaas wel recht van spreken. En nee ik zou het niemand met asperger syndroom aanraden om aan kinderen te beginnen. Ik ben daar gewoon heel eerlijk in. Maar daarnaast heb ik ook gezegt dat je wel een goede moeder kunt zijn, je bent niet per defenitie dan een slechte ouder. Ik blijf gewoon realistisch hierin. Ik voel mij echt hele dagen schuldig afentoe en ja ik had mijn kinderen soms beter toegewenst. Nadat bij mij de diagnose is gesteld ben ik mij gaan realiseren dat mijn vader ook hoogst waarschijnlijk ASS heeft, ik weet het eigenlijk vrijwel zeker. Dus ik heb het ook zelf geleefd, hoe het is om een ouder te hebben met asperger en ik heb ook tig vrienden met asperger. Ieder moet natuurlijk doen wat hij/zij het beste vind, maar dat wilniet zeggen dat ik er geen andere mening over kan hebben. Oh en ik leef trouwens nogsteeds met de gevolgen van het hebben van een ouder met ASS.
Maar je schrijft dit: Maar je zegt nu zelf Asperger te hebben maar beweert ook dat als je autisme zou hebben niet voor kinderen zou hebben gekozen? Maar jij hebt toch ook 2 kindjes die gepland waren en je dus voor gekozen hebt Hier overigens ook Asperger en de oudste ook waarschijnlijk een vorm van autisme, ook m'n vader heeft het. Man heeft geen autisme. Wij merken wel dat ik onze zoon veel meer begrijp vanwege mijn autisme, wat dat betreft is het een "voordeel" dat ik hem met zijn autisme snap door mijn autisme. Mijn man snapt ooit geen snars van onze zoon maat ik weet dan haarfijn wat en waarom hij doet zoals hij doet.
Mijn diagnose is vastgesteld na mijn tweede dochter. Ik wist natuurlijk wel al dat ik bepaalde problemen had. Maar door bepaalde dingen die zijn gebeurt in mijn leven leken die van tijdelijke aard. Maar helaas kwam het niet door omstandigheden maar dus daadwerkelijk door het asperger syndroom. En als ik er achteraf over nadenk, denk ik soms wel eens dat als ik het voor mijn kinderen had geweten het misschien beter was. Dan had ik vantevoren ook veel beter kunnen weten wat ik kon verwachten van mijzelf en etc. Dan had ik waarschijnlijk een hele andere kijk gehad op het krijgen van kinderen samengaand met mijn ASS.
Misschien is ze er later achter gekomen. Vielen bepaalde puzzelstukjes bij elkaar. Ik zeg je eerlijk als ik geweten had dat ik bps had gehad voor ik mijn oudste zoon gekregen had. Had ik mij misschien wel 10000 keer bedacht. Want deze bps is boven komen drijven na mijn bevalling van mijn oudste. Dan had ik hoogst waarschijnlijk eerst een flinke therapie gevolgd voor dat ik verder had gegaan met een leven met kinderen. Maar de therapie van bps is pas de laatste 10 jaar echt veranderd daar voor toen ik jonger was ( was er nog geen passende therapie) ben ik ook later achter gekomen. Na de geboorte van mijn jongste gelukkig is er op dit gebied ook veel veranderd. Bij mij zijn er veel puzzels stukjes bij elkaar gekomen na mijn (stempel) Dat bps in mijn familie mee voor komt dan in het algemeen is een ding wat zeker is. Ken er zo al 4 op nomen waaronder mijn moeder en zusje. Wat dat betreft begin ik meer te geloven dat bps erfelijke is dan altijd is aan genomen. Of in elk geval de kans er op is vele maler groter. Net zo als vele andere adhd add autisme. Nu is er veel meer over bekent maar mijn generatie of de generatie.s daarvoor werden deze dingen nog veel vaker over het hoofd gezien. Dan nu gelukkig en nu gebeurt het ook nog te vaak dat er eerst met de vingers naar de ouders gewezen word. Omdat die bijvoorbeeld al problemen hebben bps autisme add adhd. Terwijl er dus meer kinderen zijn die net zo op groeien als die ouders. Hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ja zo kijk ik er ook eigenlijk tegen aan. Maar ja wat ik nu vaak zegt als ik het had geweten had ik ook misschien nooit mijn twee wonders mogen mee maken en had ik nooit het moederschap mogen ervaren dus het cirkeltje is rond. Als het kon was het anders gegaan. Maar zo is het niet gegaan en waarschijnlijk was het toch mijn levens doel om ( moeder te worden) en zeg er dus ook meteen bij. Iets mooiers had mij ook nooit kunnen over komen. Het is gelukkig niet allemaal zo zwart wit. Om in bps termen te blijven.
Ja, ik geniet ook enorm van ze. Maar het is te moeilijk en persoonlijk om het echt exact uit te leggen. Het hangt ook af in wat voor mate en op wat voor vlakken iemand persoonlijk het meest getroffen word door bijvoorbeeld ASS. Ik ben echt een loner en dat resulteerd in dat ik echt uren voor mijzelf nodig heb per dag, anders raak ik over gestimuleerd en ga zo maar door. Dit kan als de kinderen slapen, tot een uur of 2 snachts maar dat gecombineert met 2 tot 5 keer opstaan per nacht de afgelopen twee jaar is best funest. En zo zijn er nog veel meer dingen.
Heb jij nou een officiele diagnose ofniet? Omdat je zei dat je man er zeker van is dat je asperger hebt. Dat klinkt dan alsof je nog geen diagnose hebt. Gewoon uit intresse overgins.
Hier Attention Deficit Disorder (of gewoonweg ADD)... het heeft zen positieve en zen negatieve kanten ..
Ik heb officiel geen autisme diagnose maar begrijp je hierin helemaal. Ik heb, en het zal vast nog wel vaker gebeuren, mijn ogen uit mijn kassen gehuild omdat mijn kinderen met zo'n rare niet normale moeder zijn opgescheept. Nooit geweten dat het krijgen van kinderen zo'n impact op mijn gemoedstoestand zou hebben.
Je denk wel dat je Asperger hebt, of iets anders? Op wat voor manier heeft het een impact op jou gemoedstoestand? Als je het niet openbaar neer wilt zetten snap ik dat natuurlijk volledig.
Ik zie dat zelf heel anders.. Ik ben opgegroeid met een moeder die manisch depressief is en hoogstwaarschijnlijk een hele flinke borderliner is.. Dat laatste wilt zij echter niet aan want zij doet nooit wat fout, het zijn altijd de andere die fout zijn en zij is het slachtoffer. Diverse psychoses gehad. Eigenlijk heeeeel erg vreselijk. Mijn zusje heeft ook borderline en hoewel zij een hele moeilijke is is zij erg veranderd na de diagnose. Ze zag haar eigen fouten en problemen in en weet tijdig hulp te vragen. Ik denk dat dit met ASS niet anders is en je zo ervoor kunt zorgen dat de kinderen niet al te veel hinder ervan ondervinden. Ik wou altijd een groot gezin (4+ kinderen) maar ookal zou ik de mogelijkheid hebben gehad zou ik daar niet meer aan begonnen zijn sinds de diagnose. Ik weet dat sommige problemen gewoon blijvend zijn, helemaal met kleine kinderen. Maar het zou mij er zeker niet van weerhouden hebben om aan kinderen te beginnen. Als ik het had geweten en de 2e zou geen spontane verrassing geweest zijn dan had ik ook zeker weten minimaal 4 jaar tussen de kinderen laten zitten. Met 1 op school kost een ander ook minder energie dan dat je een baby en dreumes hebt of een dreumes en een peuter, want dat kost gewoon verschikkelijk veel energie.
Dit is trouwens wel een boeiende film voor de mensen met ASS of die denken dat ze het hebben. Of gewoon zomaar, dat kan ook. Ben X (I Am Nothing) - YouTube Ik dacht dat het misschien leuk was hem te delen, omdat ik er best wat dingen in herkende. Het gaat over een jongen/man met ASS.
Ik vind deze discussie heel interessant. Ik ben wie ik ben. Met of zonder sticker. Ik ben dezelfde als voordat ik de sticker had. Al hoewel, nu ik de sticker heb en mijzelf hierdoor heb leren begrijpen ben ik veranderd en minder snel boos en geïrriteerd omdat ik beter begrijp waarom het mij niet lukt. Doordat ik het beter begrijp kan ik het eerder accepteren waardoor het veel boosheid scheelt. Ik denk dat ik kinderen daardoor veel kan leren. Je bent wie je bent, heb je rust nodig trek je dan vooral terug.
Ben X ken ik inderdaad. Is ook waargebeurd. Google ook eens op " de regels van Matthijs". Gaat over Matthijs die worstelt met zijn Asperger. Heeft heel veel impact op me gehad. Erg mooie docu.
Ben X is een Vlaamse film. Ik ben Belgje en ik heb hem in de cinema gezien. Heb vriend er mee naartoe genomen overigens. Ik vond - en hij had geen bezwaar - dat hij hem moest gezien hebben. Ik herkende er een boel in, maar wel van toen ik zelf 17 was (toen ik hem zag was ik 23). Mijn vriend herkende er dan weer weinig in, net omdat ik op een paar jaar tijd "geweldig" gegroeid ben in bepaalde opzichten. Hij heeft mij pas leren kennen op mijn 21ste. Mijn moeder heeft hem ook gezien samen met een tante en zij herkende ook een boel.
Overigens heb ik qua communicatie wel problemen met het mondelinge. Maar tegelijk loopt het op mijn werk wel vlot en ben ik back-up (reserve) voor de telefoon en de onthaal. Als iemand van de administratie verlof heeft, of het is te druk, neem ik telefoon op, schakel hen door, ... en verwelkom mensen die binnenkomen. En ja, dat loopt goed! Heb zelfs een paar maanden stage gelopen op zuivere administratie en onthaal en dat liep ook perfect. (Ik ben op dit moment boekhoudkundig-administratief bediende bij één van de grootste belangenorganisaties qua handicap in Vlaanderen. Op mijn werk weten ze dan ook van mijn handicap.)
Ik denk inderdaad, door er veel over te lezen, dat ik asperger heb. Maar ja zeker weten doe ik het niet, nooit diagnose gehad. Maar mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik anders ben dan anderen. Alsof iedereen een gebruiksaanwijzing van het leven heeft gekregen, behalve ik. En ook wat jullie dames hier neerzetten herken ik mezelf in. En net als jij ben ik ook een einselganger. Heb echt veel tijd nodig voor mij alleen. En met kinderen is dat best lastig. Zo heb ik mijn man op latere leeftijd ontmoet. Deels omdat ik nooit uit ging, deels omdat ik wist dat ik moeite zou hebben om samen te wonen, hij doet namelijk alles anders dan ik. En ben ook laat moeder geworden omdat ik wel wist dat ik het moeilijk zou vinden. Maar ja die eierstokken gingen toch een keer rammelen . En we hebben ook lang gewacht met een tweede, zelfs getwijfeld of we wel een tweede wilden. Maar ik had zo'n fantastische zwangerschap. Dat moest ik nog een keer meemaken. Maar wat doet het bebben van kinderen met mijn gemoedstoestand? Want dat was je vraag. Zo moeilijk om uit te leggen. De 2 dingen die ik het moeilijkst ervaar is nooit rust, altijd wordt er aan je getrokken. En het gaat nooit zoals ik het voor ogen heb. Dat kost mij zoveel energie om altijd maar bedacht zijn op het onbekende. En dan op een gegeven moment barst de bom, helaas. Hebben jullie ook moeite met lichamelijk contact? Ik heb geen probleem met mijn kinderen, maar bij volwassenen wel. Als mijn man bijvoorbeeld even wil knuffelen, ben ik aan het tellen zo van nu klaar? Eigenlijk niet leuk. En harde geluiden, vreselijk.
Intressant die docu's, ga ik zeker eens kijken! Igglepiggle, hier geen moeite met lichamelijk contact bij partner.. Wel met vreemden. Ik kan er niet tegen als vreemden bijv een hand op je schouder leggen ofzo, een hand geven vind ik al moeilijk. Geluiden hard of zacht is echt een issue hier. Ik kan al knettergek worden van het geluid van de tv als ik in bed lig. Vroeger had ik hier heeeel vaak ruzie om met mijn ouders, zelfs de lichtste trilling van de tv zorgde ervoor dat ik niet kon slapen.. Zwaar ademen van iemand kan ik ook niet tegen en smakken schiet ik gelijk van in de aanval. Mijn dochter werd ook gelijk geleerd dat smakken echt not done is. Zoontje smakt uit zichzelf al niet, maar die kan volgens mij ook niet tegen het geluid ervan. Ik kan tegen geluid, waar ik controle over heb. De radio kan bijv echt heel hard staan zonder dat ik er last van heb, maar dan moet ik er de controle over hebben. Van de kinderen kan ik piepen, zeuren, schreeuwen en gillen ook echt niet hebben. Ik herhaal dan ook de hele dag door dat we gewoon praten thuis. Zoontje praat niet heel veel en huilt dan ook best nog veel als hij iets wilt ofzo. Vragen doet hij nog niet zomaar. Dit sloopt heeel erg, vreet al mijn energie op. Maar ja, je kan er niks aan doen.