Vaak is werk en prive al een heel verschil he, op het werk is er toch meer afstand omdat het zakelijk is en niet persoonlijk. Hier overigens extreem veel moeite met bellen. Na heel veel training kan ik de telefoon op het werk wel opnemen. Zelf bellen of bijv doorschakelen kan ik wel, maar durf ik niet. Dan ga ik uiteindelijk stotteren en klap ik dicht. Heel vervelend want bij veel banen moet er toch gebeld worden. Persoonlijk contact met klanten/gasten op het werk gaat mij iets makkelijker af, maar ik kan ze dan niet goed aankijken en ze moeten geen vreemde tonen aanslaan want dan sla ik dicht. Dat voelt voor mij direct als aanval.
Sorry, ik heb niet alles gelezen en pik jouw reactie er even uit. Maar dat wat jij beschrijft? Hoort dat niet bij het leven van een jonge moeder? Het worden niet voor niets de "tropenjaren" genoemd. Ik wil echt niemand voor het hoofd stoten maar moet het echt een naam hebben als je tegen dit soort problemen aanloopt. Alle mensen, inclusief mezelf, lopen in deze fase van ons leven tegen dit soort problemen aan. Ik denk dat het voor een stuk erbij hoort. Kijk maar naar de topics in de lounge. Het gros hier heeft een soort van managementsprobleem en komt uren te kort in een dag. Zou het niet gemakkelijker zijn om ermee om te leren gaan dat je niet op alle vlakken perfect kan zijn. En dat je soms gewoon de boel, de boel wilt laten en even tijd voor jezelf wilt? Nogmaals, niet om iemand te kwetsen maar soms moet je dingen aanvaarden ipv op zoek gaan een mogelijke stoornis waardoor je dingen moeilijker of niet kunt handelen.
Dat snap ik niet helemaal eigenlijk. Juist als je een stoornis hebt dan zou het pas echt goed te aanvaarden zijn als je het weet. Op zoek gaan naar een stoornis is ook een beetje vreemd eigenlijk. Die testen zijn best zwaar en uitgebreid, je krijgt niet zomaar een diagnose. En al helemaal niet als je alleen moeite hebt met organisatieproblemen enzo. ASS is veel meer dan dat. Eigenlijk heeft iedereen wel iets wat ook een symptoom voor ASS is, het is bij diagnose alleen zo dat er veel van die symptomen moeten zijn en de mate waarin het voorkomt is hierin ook bepalend.
Durf ik eindelijk eens open te zijn krijg ik dit voor mijn kiezen. Nou je kwetst mij hier wel enorm mee. Zo kruip nu maar weer terug in mijn schulp. Echt je hebt geen idee wat je mij hier mee aandoet.
Nou, ik wilde alleen maar aangeven dat het voor niemand vanzelf gaat. We hebben allemaal twijfels en dat is normaal in deze maatschappij lijkt me. Daarbij doe ik je niets aan, ik ken je niet en ik veroordeel je niet.
Maar heb je het dan over alle mensen met ASS of alleen iemand die vermoed het te hebben? Dat maakt namelijk nogal een verschil. ASS is kwa mijn beleving (Ik en een aantal vrienden van mij hebben de diagnose) een behoorlijk pittige stoornis waarbij je zelfs erg gevoelig kunt zijn voor licht, geluid en aanraking, wat bij mij het geval is. Dat is niet even een gevalletje 'het gaat voor niemand vanzelf, iedereen heeft wel eens, dit of dat'. Ik vind je opmerking tegenover IgglePiggle vrij hard, zeker voor iemand die schijnbaar (dat zijn jou woorden) de rest niet helemaal gelezen heeft.
En aan Igglepiggle, mits ze nog durft mee te lezen. Een diagnose begint vaak met een vermoeden. Je kunt vooral proberen met mensen die wel ASS hebben te praten(chatten, mailen, etc), er is ook een asperger forum. En als je daarna nogsteeds denkt dat je ASS hebt en je ondervind veel problemen, ga dan naar je huisarts en vraag om een verwijzing. Misschien heb je wel iets anders, maar als het je dagelijkse leven op zoeen negatieve manier beinvloed is het sowieso een goed idee om ernaar te laten kijken, zodat je eventueel iets aan die gevoelens kunt doen. En leren jezelf te begrijpen is ook erg belangrijk als je ASS hebt, daar is dus ook een diagnose goed voor. Eigenlijk geldt dat voor elke stoornis.
Niets van aantrekken.. Er zijn altijd wel mensen die denken dat wij het knopje maar gewoon om moeten zetten en dat we ons aanstellen, dat wij de problemen die we hebben het zelfde ervaren als hun... Maar deze door de ass gewoon erger maken dan ze zijn..
Idd, en ergens is het wel begrijpelijk dat anderen dat snel denken. Maar velen oordelen vervolgens zonder zich eerst te verdiepen in ASS.. En dat is niet juist. Daarmee kwets je wel degelijk mensen met ASS die dagelijks last ondervinden van hun problemen. Hetzelfde doen ze ook met bijv AD(H)D. Het is puur onwetendheid van hun.
He Igglepiggle, Lichaamscontact hier gaat niet erg makkelijk. Het voelt onnatuurlijk aan meeste van de tijd, alleen ik "voel" wel iets als het gebeurt, alleen van te voren/ na der hand snap ik er niks van. Ik heb ook niet zoveel behoefte aan knuffelen en andere dingen als mijn partner. Als ik "teveel" heb ervaren op een dag, dus bijvoorbeeld gisteren. Partner is naar het ziekenhuis gegaan voor controle, lange sociale contacten wat voor mij vermoeiend is, door hormonen intense angst van de bevalling, dan lig ik graag even in bed. Onder de dekens, warm, veilig. Alle lampen uit, alleen schemerlampje in de gang. Dat is mijn "veilig" plek, om tot rust te komen. Geen geluid, geen licht, geen mensen. Je kan als volwassenen ook werken naar een diagnose - mits je hier voor open staat. Natuurlijk ook alleen als je er wat van opschiet hé. Ik loop vanaf mijn 8ste al bij de GGZ en diverse intanties, en er zijn ook genoeg mensen die hebben gezegt, je bent gewoon normaal stel je niet aan. Dat doet pijn, en komt hard aan. Niemand ziet hoe zwaar jij het eventueel in je leven hebt gehad, wat voor kaarten je hebt gekregen.. Negeer wat die mensen zijn, leer jezelf accepteren, creëer je eigen rust. Sinds kort heb ik er meer vrede mee dat ik een hoop dingen niet begrijp in deze wereld, als iemand wat zegt tegen mij, of een grapje maakt, of iets probeert te omschrijven. Ik heb tegen mijn psychiater gevraagd: Wat moet ik nou, ik wil heel graag mijn partner uitleggen hoe ik voel en hoe ik denk maar het lukt maar niet. Hij heeft tegen mij gezegd dat de meeste mensen je nooit zullen kunnen begrijpen, maar dat betekend niet dat ze hier niet mee om kunnen gaan. Begrip en Acceptatie, hoewel het vaak samen staat, komt los van elkaar.
ow ja vreselijk de mensen die zeggen van : maar dat heeft toch iedereen? Dat is toch normaal? Of : dat doet mijn kind ook hoor. Dat soort dingen heb ik heel veel gehoord van mensen in mn omgeving op zoek naar een diagnose voor mijn kids. Het is enorm kwetsend. Alsof je alles maar uit je duim zuigt en je niet moet aanstellen want het is normaal alles waar je tegenaan loopt. Trouwens ik zou zelf geen diagnose willen hebben. Al genoeg diagnoses gehad in mn leven. Toen ik klein was is wel het woord autisme gevallen maar zo zei de dokter dat kon niet want ik was een meisje en ik praatte gewoon. Dat ik vreemd gedrag had en niet met andere kinderen vermeed en alleen maar in mn eentje speelde kwam gewoon door mijn vele ziek zijn. Ben trouwens wel naar speciaal basisonderwijs gegaan. Dat is volgens mij echt mn redding geweest. Ben wel naar de kleuterschool geweest en paar maanden groep 1 gedaan. Maar op de kleuterschool liep ik al vast. Dit ook door mijn vele erge angsten en omdat ik andere kinderen niet snapte en hun mij niet.
Mijns inziens is er een groot verschil tussen "het gros hier dat kampt met managementproblemen" en mensen die voelen of weten dat ze een "beperking" hebben. Ik ben naar de huisarts gestapt omdat mijn omgeving zich zorgen maakten, ook in retrospectief. De gesprekken etc. die aan een diagnose voorafgaan gaan diep en ver terug. Ook eventuele huidige situaties die leiden tot symptomen worden eruit gefilterd (in ons geval ongeplande zwangerschap en vroeggeboorte van onze zoon). Uiteindelijk is acceptatie het enige medicijn maar voor mij is het fijn te weten wat ik moet accepteren. Dan kan ik de verwijten dat ik beter mijn best moest doen, dat ik me aanstelde en lui was ook een plekje geven ik deed mijn best maar mijn best bereikt niet het verwachte niveau.
Ja dat heb ik nu ook met mijn zoontje. Hij wordt onderzocht maar anderen willen er niet aan geloven dat er wat anders is aan hem, ja hij is langzaam maar ach hij is een jongen. De manier waarop hij aandacht vraagt komt alleen omdat ik hem heel erg verwen. Hij praat weinig, 'ja maar speel je wel genoeg woordspelletjes met hem dan?' En anderen zeggen weer ja maar volgens mij is iedereen autistisch want iedereen heeft symptomen. Mensen die wel te maken hebben met autisten die zeggen wel gelijk dat ze aan hem kunnen zien dat hij autistisch is, maar of dat ook zo is moet onderzoek nog uitwijzen. De meeste mensen snappen niet goed wat autisme inhoudt en oordelen dan op basis van de dingen die ze gehoord hebben ofzo en niet op complete feiten. Dat is moeilijk.
klopt Vica. een heleboel mensen weten niet wat autisme inhoud. Dit hebben alleen voor ogen dat iemand dit autistisch is ook zwaar geestelijk gehandicapt is, totaal niet praat en alleen in een hoekje heen en weer aan het wiegen is. Zo zei een moeder 'n keer tegen mij : jouw zoontje is niet autistisch want hij lacht...... Alsof mensen met autisme geen plezier kunnen hebben. Zo zie je maar weer dat mensen echt geen benul hebben van autisme. Onze oudste zoon heeft pdd-nos en heeft een gemiddeld iq. De jongste heeft klassiek autisme en een spraak/taalachterstand en zn iq word geschat onder de 55. Zelfs de mensen op het kdc hebben een bepaald beeld van autisme en kijken dan ook raar op als de oudste 'n keer meekomt en ze daar een gesprekje mee kunnen voeren. Want hun zijn dan ook weer gewend aan kinderen met autisme met laag iq en niet verbaal. Dus die mensen kunnen ook nog wel eens oogkleppen op hebben Al met al vind ik dat het een gevecht blijft hoor. Alsof je continue hun autisme moet verdedigen. Voor mezelf vielen de puzzelstukjes bijeen toen ik meer leerde over autisme. Over mn gedrag dan..... Toen wist ik eigenlijk zeker dat ik het ook had. Maar ik hoef geen officiele diagnose. Ik zou de voordelen er niet van inzien. Ik hoef geen hulp of begeleiding. Enige wat voor ons moeilijk is, is de communicatie tussen mn man en mij. In het begin waren we goed afgestemd op elkaar maar de laatste jaren door alle stress ed snappen we elkaar vaak helemaal niet meer. We communiceren beter via email dan face to face
Ik vermoed dat ik ook autisme heb of iets in die aard. Langs de ene kant wil ik het graag weten maar langs de andere kant helemaal niet want kan ik dan geholpen worden? Ik zal mijn trekjes eens beschrijven die ik niet "normaal" vind. Intimiteit langs mijn kant bestaat bijna niet. Knuffelen, ik vind het wel leuk maar het komt erbij mij niet uit, ik "vergeet" het gewoon, ik denk er niet aan, ik ben nooit spontaan in die dingen. Ik heb ook nooit zin in nog andere dingen het is niet dat ik het niet leuk vind, ik vind het heel leuk maar ik denk er gewoon niet aan. En als ik eens spontaan wil zijn dan bereid ik me altijd voor dus niet echt spontaan he. Dan denk ik echt van "en nu moet ik dit doen" "hmmm wanneer is een goed moment" de hele avond ben ik dan aan het denken,... Geen idee of ik het goed heb beschreven. Ook geen idee hoe het komt wantik vind het wel heel leuk als het eenmaal zover is. Het huishouden is een ramp! Ik zie mijn rommel niet en als ik ga beginnen te poetsen dan doe ik niet 1 ding tegelijk maar 5 dingen tegelijk. Ik zet bijvoorbeeld de afwas in de wasbak en doe er warm water in, dan ga ik stofzuigen, de woonkamer is gedaan, dan ga ik het dat toiletspul in het toilet gooien om dan weer verder te gaan met de afwas, de natte afwas leg ik op een handdoek pm dan een emmer te vullen met water, dan dweil ik de gang en om dan weer verder met het toilet te gaan en daarna de afwas af te drogen,...... Ik doe het echt heeeeeel erg raar Ik kan geen mensen inschatten, ik vind iedereen vriendelijk, dit heeft mijn vriend me gelukkig een beetje afgeleerd. In groepen ben ik heel erg stil, er komt geen woord uit of iets lomps. Op mijn vorig werk voelde ik me heel erg goed en gelukkig, een hele leuke groep en daar kon ik heel goed mezelf bij zijn, ik mis mijn vorig werk heel erg, maar daar was ik het eerste jaar ook stil. Als ik een idee heb durf ik het niet te zeggen, op andere momenten wel en als ik iets zeg dan zeg ik het in 2 zinnen ipv een 10minuten uitleg zoals velen doen. In communiceer niet zoals anderen. Vele vertellen hele verhalen echt van "en die zei dit en toen ging ze drinken pakken, volgens mij was het cola waarop de andere zei blablabla,....." Ik snap het nut niet van dit soort gesprekken terwijl andere mensen er helemaal in meegaan? Ik ben heel erg lax in bijvoorbeeld papierwerk, dit is een hele opgave voor mij, ik haat het, ik kan het niet maar ik wil er ook geen hulp bij hebben. Geen idee waarom het een hele opgave is wat als ik dan eens iets doe dan is het zo gebeurd maar toch moet ik er soms dagen over doen om me eraan te zetten. Ik kan niet zien hoe iemand zich voelt en ik vind dat mensen altijd maar klagen, ikzelf heb nooit een slechte dag, ik voel me elke dag goed ook al lopen er dingen mis of zijn er problemen, ik zie overal het positieve van in en ben altijd gelukkig Mensen aankijken in de ogen? Doen mensen dit echt? Ik kan het niet, als ik met iemand praat kijk ik naar het gezicht in het algemeen volgens mij, naar de lippen denk ik maar naar de ogen? Nee echt niet. Ik kan iemand een jaar lang elke dag zien, als je me vraagt naar de oogkleur heb ik geen idee welke kleurogen die persoon heeft. Soms kijk ik nu bewust eens naar de ogen maar meestal niet, ik vind het maar raar. Als ik met iemand samenwerk, en ik ken die persoon heel erg goed en ga er op mijn werk veel mee om, ik kan die persoon in de supermarkt tegenkomen en hem/haar niet herkennen, gewoon omdat ze er dan anders uitzien (haren anders, andere kledij) Je moet me s'avonds niet vragen welke kleren mijn moeder,vader,vriend aanhad die dag, ik weet het meestal niet ook al was ik er de hele dag bij Als ik zenuwachtig ben voor bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek dan kan ik mijn eigen naam nog niet eens uitspreken, terwijl het 5 minuten later ineens heel erg goed kan gaan. Veel "rare" punten dus maar ik moet wel zeggen dat bij mijn zoontje alles anders is. Bij hem ben ik heel stipt, alles moet voor hem perfect in orde zijn Ik weet perfect wat hij wil, hoe hij zich voelt. Ik kan hem de hele dag knuffelen en kusjes geven en daar denk ik geen seconde bij na. Bij hem ben ik heel anders dan bij anderen, ik voel hem echt aan. Bij hem voel ik me normaal Een heel verhaal, hopelijk wil iemand het lezen en is het niet te lang. Ik hoop dat er iemand is die zich erin herkent?
Je hebt trouwens ook een boek over vrouwen met autisme en een online test speciaal voor vrouwen die denken dat ze autisme hebben> Meestal omdat bij een vrouw het toch anders uit. Ik heb het boek gelezen van Hennie Struik en op haar website kan je ook de test vinden. Er is ook een forum speciaal voor vrouwen met autisme of die vermoeden dat ze een vorm van autisme hebben. Word druk bezocht dus veel herkenning/erkenning.
Ik herken veel uit jouw verhaal. Als jouw vermoeden zo groot is en je wilt graag duidelijkheid zou ik vragen om een doorverwijzing om dit te laten testen.