Ik zit echt in een enorme dip. Heb eigenlijk geen zin om te zeuren maar ik moet er nu echt iets mee doen en wil in mijn omgeving er niemand mee lastig vallen. Ten eerste zijn wij een samengesteld gezin met drie kindjes. De kindjes van mijn vriend krijgen aan de andere kant weinig sturing mee waardoor ze voornamelijk brutaal zijn, niet luisteren en constant vechten. Dit is voornamelijk naar mij toe, naar mijn vriend luisteren ze nog redelijk. Inmiddels gaat het zover dat ze me beschuldigen van knijpen (terwijl ik ze bewust niet aanraak) en de oudste roept zelfs dat ik maar weg moet gaan. Ik vrees dat hun gedrag ook deels veroorzaakt word door mijn vriend want deze gaat te pas en te onpas met mij in discussie waar ze bij zijn. Ik moet overal een rede voor geven waardoor het woordje waarom mij nu al de keel uitkomt terwijl dat mijn eigen kindje niet eens in deze periode zit. Ik heb hem al duidelijk gemaakt dat ik volwassen genoeg ben om keuzes te maken en dat ik niet vind dat ik daar constant uitleg over moet geven (bijv. als ik een waarschuwing geef aan de kinderen krijg ik altijd de waarom vraag erachteraan) Inmiddels ben ik er zo gestresst van dat ik inderdaad niks meer kan hebben. Ik ben onrustig als ik weet dat zijn kinderen weer komen en merk dat ik dan zelfs geen zin heb om naar huis te gaan. Ik probeer alle mogelijke momenten samen met mijn kleintje weg te gaan al is het maar voor vijf minuten. Vind het een trieste ontwikkeling omdat ik zelf echt niet zo ben. Nou ben ik ook geen opgever en wil ik er dus niet zomaar mee stoppen maar inmiddels weet ik het echt niet meer. Ik weet niet hoe ik hier positief uit moet komen. Ligt het nou echt aan mij en moet ik zijn kinderen volledig aan hem overlaten? Of moet ik samen met mijn vriend iets gaan ondernemen om op een lijn te komen? Ik weet het niet en zoek dus echt naar de juiste oplossing. Je hoort me overigens niet zeggen dat ze altijd zo zijn. Ze hebben ook duidelijk hun leukere momenten. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, als je tips en adviezen hebt dan hoor ik ze graag.
Het enige advies wat ik kan geven is dat je moet gaan praten met jou vriend. jullie voeden ze samen op dus is het naar mijn mening zeer belangrijk dat jullie op 1 lijn zitten. Praten, praten en nog eens praten. en ik zou niet willen dat hij met mij in discussie gaat waar de kinderen bij zijn. dat doe je maar als ze op bed liggen.
Dat is nou juist het probleem, ik heb hem al 1000x gezegd dat hij dat niet moet doen maar hij blijft het doen. Inmiddels doet hij het niet direct maar zeg maar een uur daarna en tja de kinderen zijn niet dom die horen dan echt wel waar het over gaat.
Als je al met hem hebt gepraat en het helpt niet, dan zou ik de opvoeding bij hem neerleggen. Als de kinderen iets vragen, stuur ze maar naar hun vader. Als de kinderen iets doen wat niet mag, laat vader daar maar wat van zeggen. Het klinkt namelijk alsof je vriend niet echt een probleem ervaart van de dingen die jij wel een probleem vind. De kinderen zullen jouw gezag niet accepteren als hij dat ook niet doet. Dus dan heeft jouw handelen echt geen enkele zin. Laat het dan bij hem liggen. En dan afwachten tot hij zelf dingen gaat zien. Dat is effectiever dan ze zelf aankaarten.
Idd als een speer met je vriend om de tafel.... Hoe lang is dit al zo, en hoe oud zijn de kinderen? Dit lijkt mij geen doen zo. Jij moet op eieren lopen als zijn kinderen er zijn en maakt je uit de voeten in je eigen huis! Afspraken maken met je vriend, je gevoel op tafel gooien en grenzen stellen. Misschien doet jouw vriend wel zo omdat hij bang is dat zijn kinderen niet meer willen komen als ze "te streng" worden aangepakt. Daarna ook afspraken maken met de kinderen over hoe je met elkaar om gaat in huis en wat de gevolgen zijn als iemand zich daar niet aan houdt. Uitleggen dat iedereen zijn plekje heeft en zich fijn moet voelen. Sterkte.....
Ik zou praten met je vriend, maar ook in overweging nemen of de kinderen oud genoeg zijn om met zn allen om de tafel te gaan. Kan soms heel verhelederend zijn als de kinderen ook mogen aangeven waarom ze niet .aar jou willen luisteren. (mits de leeftijd het toelaat). Maar ook je vriend moet duidelijk achter jou staan anders ga je het niet redden. Verder positief blijven benaderen, uiteindelijk zijn hey kinderen die niet voor deze situatie van pa en ma gekozen hebben en hier mee om moeten leren gaan. Al begrijp ik heel goed dat het voor jou niet leuk is. Ga, als je er echt even klaar mee bent lekker een eind wandelen en laat jet dan even los. Verder vraag ik me af als je deze kindjes 1 op 1 hebt of ze dan wel leuk tegen je zijn. Ga dan eens 1 op 1 omstebeurt iets leuks met ze doen, zodat ze een fijne band met je opbouwen, dan zien ze misschien dat jij het beste met ze voor hebt. Ik heb er geen ervaring mee, maar dit is alles wat ik nu kon bedenken, ik wens je veel Succes!
Pff, lastig inderdaad!! Zit zelf niet in die situatie maar heb vroeger zelf wel een ´stiefmoeder´ gehad waar in vaak mee overhoop lag.. Weet nog dat ik het vaak wel leuk vond om echt iets met haar alleen te ondernemen bv samen winkelen, iets creatiefs maken samen of samen koken. Dat kwam onze band echt ten goede. Zorgen dat ze je niet als de ´vijand´ zien maar ik kan me voorstellen dat dit bergen energie kost!
Als mijn vriend niet in de buurt is gaat het over het algemeen redelijk. Ze zitten beide in een vervelende tijd de een zit in de kleutertijd en de andere in de peutertijd, vrij jong beide. Je merkt vaak en dat is naar beide dat ze als ze aangesproken worden op hun gedrag ze je gewoon negeren, gewoon tegen een ander gaan praten en je niet aankijken. Het lijkt ze gewoon allemaal niet te deren. Het contact met de andere kant is ook erg slecht. Zij heeft wat geestelijke ziektes waardoor de communicatie erg slecht gaat. Hun gaan samen ook gewoon verder in het gedrag wat ze vertoonde toen ze nog samen waren, zijn dus vaak aan het gillen tegen elkaar als iets ze niet zint. Misschien is hetgeen wat ze laten zien ook hetgeen wat ze altijd hebben gezien en wat lastig te doorbreken is natuurlijk maar het kost zo ontzettend veel energie...
Een peuter een een kleuter kunnen best simpele afspraken aan als iemand aankijken als hij/zij tegen je praat en in dit huis gillen en schreeuwen we niet tegen elkaar maar praten we gewoon. Ik denk dat als ze het bij hun moeder niet mee krijgen het juist belangrijk is dat.ze.dat bij jullie wel krijgen. Misschien "negeren" ze jou of lijkt het ze niet te deren omdat ze simpelweg niet gewend zijn aangesproken te worden.
Ik denk dat dit ook de enigste manier is die ik nog kan proberen maar ik vraag me af of dit gaat helpen en dat is het probleem heb ik er dan nog wel behoefte aan om deze moeite te nemen? Ik heb al vaak met hem om de tafel gezeten hierom. Hij heeft bepaalde dingen ook wel aangepast dus toen de oudste riep dat ik maar weg moest gaan heeft hij hem daar wel op 'aangepakt' maar veel dingen doet hij ook gewoon niks mee en hij accepteerde inderdaad mijn gezag niet.
Ik twijfel of ik moet reageren.. Maar je legt alles bij de ander neer.. De kids Je vriend Haar ex Maar ligt er echt niks bij jou? Tussen de regels door lees je duidelijk dat je de kinderen ervaart als last.. Denk je niet dat zij dat voelen? Kijk ook eens eerlijk naar wat jij in je houding zou kunnen aanpassen. Dit zijn zulke jonge kids.. Daar kun je nog een hoop kanten mee op..
Inmiddels ervaar ik ze inderdaad als een last dat klopt, dat kan ik niet ontkennen. Maar wel nadat ik op alle soorten manieren heb geprobeerd en dat is de rede dat ik het hier gepost heb. Ik weet niet meer hoe ik het goed zou moeten doen.
Ik heb wel een klein beetje verstand van zaken als het om samengestelde gezinnen gaat en als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat een heel groot probleem is dat jouw vriend jou afvalt in het bijzijn van zijn kinderen. Juist bij een samengesteld gezin is het heel belangrijk dat de ouders elkaar steunen en ten opzichte van de kinderen een eenheid vormen. Anders zullen zijn kids jou nooit als een echt autoriteitsfiguur zien. Als je vriend zo zijn vraagtekens bij jouw opvoedstijl wil stellen (iets waar jullie überhaupt eens goed over moeten praten volgens mij, want je moet wel een beetje vertrouwen in elkaar hebben als ouders) moet hij dat doen waar de kinderen niet bijzijn en ABSOLUUT niet waar ze bij zijn. Ik neem aan dat hij het ook belangrijk vindt dat jullie goed functioneren als gezin (ook voor de relaties tussen zijn en jullie kindjes later), daarom moet hij dit echt niet meer doen. En mochten jullie inhoudelijk verschillen in jullie ideeën over de opvoeding dan zou ik dit op een goed moment (zonder de kinderen!) met hem bespreken. Sterkte!
Ik zou samen met je vriend eens gaan praten met een professionele therapeut. Een neutraal en derde persoon die het gesprek 'leidt' kan soms heel verhelderend werken voor jullie allebei.