Ben ik de enige die het zo opvallend vind dat er zoveel mensen tegenwoordig hooggevoelig zijn, ADHD hebben en wat dan ook meer aan syndromen en ziektes die op de een of andere manier verbonden zijn met het verwerken van informatie? Denk dat deze meer veroorzaakt worden door het overmaat aan prikkels in deze samenleving dan dat er daadwerkelijk iets mis is. Bij het gros van de mensen dan, geloof wel degelijk dat er ook mensen zijn die echt iets "mankeren", maar het springt nu als paddenstoelen uit de grond. Het leven is zo hectisch; tv, mobiele telefoons, internet, wat dan ook...iedereen moet alles hebben en het liefste er de hele dag mee bezig zijn (me included).
Hooggevoeligheid is geen ziekte hoor Het is gewoon een compleet gezonde eigenschap die ook bij 10% van alle dieren voorkomt. Maar ik denk dat het zo naar boven komt tegenwoordig, omdat de samenleving steeds meer van mensen eist en daardoor je steeds sneller buiten de boot valt. En dan willen mensen graag een stickertje plakken waarom je dan buiten de boot valt...
Ik denk meer dat het er mee te maken heeft dat het nu te diagnosticeren valt. Vroeger had je een druk kind nu adhd. Vroeger was je gek nu ben je bijv schizofreen. Vroeger was je in je zelf gekeerd en extreem verlegen nu heb je bijv autisme.
Ik ben het oneens met het feit dat er meer te diagnosticeren valt. Een druk kind is niet automatisch adh/er, en een verlegen kind is niet autistisch.. Wat ik wel denk is dat de druk, verwachtingen, en prikkels verhoogd zijn. Mensen blijven dieren, we zijn steeds minder met de natuur bezig en meer met moderne technologie. Uiteindelijk zie je daar de negatieve dingen ook wel in terug
Dat zeg ik ook niet. Maar 30 jaar terug "bestond" dat allemaal niet en had je een druk kind. Adhd en autisme bestond toen nog niet. En had men er andere verklaringen voor zoals druk kind extreem verlegen of in zichzelf gekeerd. BPS bestond niet die mensen waren raar of gek. En werden vaak in inrichtingen opgesloten omdat ze gevaarlijk waren. Terwijl die mensen nu gewoon met behulp van medicatie en therapie oid makkelijk in de samenleving passen.
Ik ben zelf een redelijke perfectionist. Dit ging mij op een gegeven moment tegen werken, alles moest perfect gaan anders was ik niet tevreden en dat ontevreden gevoel brengt veel negativiteit. Nu ik overal het positieve in zoek zit ik lekkerder in mijn vel en ben ik ook niet zo makkelijk van mijn stuk te brengen en heb ik dus minder stress. Ik denk dat wij veel te veel van onszelf en anderen verwachten. We moeten moeder zijn, werken, huishouden doen, tijd voor jezelf nemen, uitgaan, echtgenoot zijn, vriendin zijn en perfecte kinderen hebben. Dat houdt niemand vol en zorgt dus voor stress. Kinderen moeten alles maar kunnen en vooral eerder dan andere kinderen. Ouders moeten vooral nog alles kunnen en mogen doen wat ze doden voordat er kinderen kwamen maar daarnaast ook voor de kinderen zorgen en goede ouders zijn.
Het valt mij ook op dat heel veel jonge mensen tegenwoordig ziek zijn, maar die zijn dan ook echt aantoonbaar (fysiek) ziek. Psychische problemen zijn meer afhankelijk van wat in de maatschappij normaal wordt geacht, maar kunnen ook heel onzichtbaar zijn. Je weet maar nooit of iemand die tijdens een feestje heel leuk en gezellig kan zijn daarna door psychische ziekte zo uitgeput is dat hij de rest van de week in bed moet blijven.
Ik heb daar laatst nog een aantal artikelen over gelezen, door hoe de diagnoses opgesteld zijn (hoe ruim of hoe krap de verschillende criteria zijn opgesteld) vallen meer mensen binnen de diagnose. Er worden ook meer verschillende syndromen benoemd waardoor mensen die eigenlijk gewoon functioneren ineens iets hebben.
Het is maar helemaal de vraag of het 'nieuwe' ziektes zijn of dat tegenwoordig men de behoefte voelt om overal een labeltje aan te hangen. Zo mochten jongens vroeger veel drukker zijn dan nu... het spectrum van 'normaal' was vroeger behoorlijk wat groter dan nu (dit is geen verzinsel van mij maar aangeroond). Je loste het gewoon op.. daar had je ook meer tijd voor (minder werken, minder clubjes, meer mantelzorg etc) en als je het niet kon oplossen, nou ja, dan was het gewoon zo. Nu heeft iedereen "rechten" en moet er een boel mee. De behoefte om te verklaren is de afgelopen 25 enorm toe genomen. Dat geldt niet alleen voor ziektes maar ook voor sterfgevallen, incidenten etc. Er MOET overal een reden voor zijn. En dan nog bijvoorkeur een reden van buitenaf.
Denk ook dat een deel ligt aan de verwachtingen die de maatschappij heeft en daardoor de eisen die we aan onszelf en onze kinderen stellen. Maar ik denk nog steeds dat continu blootstaan aan prikkels ook funest is. Als ik zie hoe ik al geïrriteerd en afgeleid raak wanneer ik ergens op visite kom en de tv, het liefst zo groot mogelijk, met een zo scherp mogelijk beeld (alsof ze op je schoot zitten), staat doorlopend aan...brrrr. Dit zie ik ook bij heel veel jonge gezinnen. Hoe moeten kinderen dat wel niet ervaren? Dan ontneem je toch je lichaam ook de mogelijkheid om zich rustig te ontwikkelen? Overigens denk ik dat iedereen voor een bepaald ding wel hooggevoelig is, maar men brengt het tegenwoordig alsof het een geheel eigen ziekte/syndroom is, vandaar dat ik het ook zo verwoord.
Eens. En trouwens, het is nog niet zo heel lang geleden dat 'bijna iedereen' tuberculose had, of een van de ziekten waar tegenwoordig tegen gevaccineerd wordt. En het is niet zo heel lang geleden dat iemand van 60 echt 'oud' was. Elke tijd heeft zo z'n eigen kwalen.
Dit denk ik ook wel, ook mijn ouders ervaren dit zo. Wel grappig om dingen van vroeger te horen daarover. Overigens brengt diagnosticeren ook veel narigheid met zich mee. Iemand die ik ken bv, bleek ADHD te hebben. Niets mis mee op zich, maar rijbewijs halen? Eerst even babbelen met een psych à 250 euro en dan iedere 3 / 5 jaar opnieuw je rijbewijs halen...Huh en bedankt...
Maar dat is in mijn ogen weer iets anders. Je hebt "echte" ziektes die een epidemie worden en dan heeft "bijna" iedereen dat. Daar kun je over het algemeen ook weinig aan veranderen. Mijn stelling is meer dat er symptomen (om het zo maar even te noemen) zijn die we zelf in de hand werken door het toedienen van doorlopend overmatig veel prikkels.
@TS.. ik snap je wel. Mijn zoontje is 5 en weet sinds deze week dat wij een WII hebben (die hebben we al sinds 2008). Wij vinden het niet nodig dat hij daar mee speelde. Nu hebben ze zo'n ding ook op de naschoolse opvang en dan mag hij er af en toe op en dus thuis ook. Maar.... af en toe. Dat geldt ook voor de tablet (waar hij alleen filmpjes op kijkt en geen spelletjes) en ook voor de tv. Ga lekker spelen, ga lekker ontdekken, ga knutselen, boekjes kijken, je fantasie gebruiken, vies worden, bulten en blauwe plekken verzamelen etc... maar.. het hoort er ook bij. We leven tenslotte wel in 2013 en alle media hoort er wel bij. Ze moeten ook leren om er mee om te gaan. Hooggevoeligheid... tja, vind ik ook een bijzonder fenomeen. Volgens alle regeltjes zijn zowel ik als zoon hooggevoelig maar mijn standpunt is.. nou èn? Daar moeten we alletwee mee dealen. En ja, ik ga dus niet graag naar concerten of andere drukke plaatsen. Ik heb geleerd om daarmee rekening te houden maar verder mag het mij niet hinderen in mijn dagelijks functioneren. En dat leer ik mijn zoon ook. Hij moet leren te luisteren naar zijn hoofd en lijf en daar op te acteren maar het is geen excuus. DAT laatste is iets waar ik me vaak aan stoor... Dat aandoeningen een reden zijn om iets niet te hoeven, te kunnen of te willen. Tja, soms is dat terecht maar (te) vaak denk ik ... oja joh... dat gedrag mag wel een beetje minder. Neem het zgn hooggevoelige 4 jarige zoontje van een kennis. Dat is een echte driftkikker... zij zegt dan 'ja maar hij is hooggevoelig' en ik zeg dan 'maar hij heeft zich nog altijd wel te gedragen en zeker in mijn huis'.
Ja, ze moeten er zeker mee leren omgaan, anders ga je helemaal scheef in de samenleving, maar met mate idd. Bij ons is dat vooralsnog makkelijk. Wij hebben een mobiel die belt en smst, geen iPhone, iPad of wat dan ook en onze tv is van het formaat mega klein. Niemand die ooit bij ons tv wil kijken...en wij vinden het heerlijk! Mijn familie heeft dit allemaal wel en daar is het ook met mate. Ze worden op school e.d. al snel genoeg blootgesteld aan al deze prikkels en leren daar dan super snel mee omgaan. Hoeven we thuis niet extra toe te dienen, is onze mening. E.e.a. moet in mijn ogen ook geen reden zijn om je niet "normaal" te gedragen. Maarre, ik weet niet alle symptomen van hooggevoeligheid, maar ik zal ook never nooit naar een concert gaan en als ik eens ergens ben met heel veel mensen, dan ben ik binnen no time bekaf...dan maar niet, is mijn standpunt.
Leuke film ook! Men, wat ben ik blij dat ik toen niet naar de gyn hoefde... Klein beetje off topic... maar er is weer een post geopend over piskijken.. daar moet ik ook altijd zo om lachen.. Eeuwen geleden werd dit druk toegepast door de chirurgijnen maar inmiddels moet toch iedereen wel weten dat het behoorlijk achterhaald is Er zijn natuurlijk meer symptomen van hooggevoeligheid maar ermee leren dealen is belangrijker dan het hebben. En soms.. soms moet je je ook gewoon over bepaalde dingen heen zetten. So be it.
Die film moet ik nog kijken, maar de voorstukjes toen beloofden veel. Vroeger was je "anders", maar lijkt wel of tegenwoordig iedereen hetzelfde wil zijn. Ben je anders, dan ben je gelijk raar ofzo.
Wat dacht je van voeding. Als die kunstmatige rotzooi en additieven waar die allemaal voor zorgen. Daar krijg je eerder lichamelijke klachten van maar kunnen ook geestelijk werken.
Is hooggevoelig niet gewoon een vervanging van het woord fijngevoelig? Het is geen officiële stoornis en 20% van de mensen schijnt eraan te lijden. Het lijkt me vrij logisch dat er gradaties van gevoeligheid zijn en de voorkeuren die daar bij horen. Ik denk dat dit heel goed het punt van TS schetst, want er is toch niet iets "mis" met je als je wat gevoeliger bent? (ik ben zelf ook nogal gevoelig)