Ziektes door moderne tijd

Oké,goed zo
Zo kwam het niet echt op mij over

 

Tja als dat al zo is dan wordt bij hun de fout gemaakt wat hun moeten die diagnoses stellen.

Kijk ik ken wel 1 iemand die door een psycholoog met een eigen praktijkje binnen 1 uur de diagnose ADHD en een dosis ritalin heeft meegekregen. Ik weet dus wel dat het gebeurd, maar in verhouding gebeurd dit natuurlijk erg weinig. De meeste diagnoses worden gesteld door diegene die daar bevoegd toe zijn en door middel van de juiste onderzoeken.

 

Een psycholoog heeft geen bevoegdheid om medicijnen voor te schrijven. Dus óf het verhaal klopt niet óf het was een psychiater.

 

Gisteren was er een korte docu over het Riagg op, en eerlijk gezegd was ik nogal geschokt.

Met name het deel over een jongetje, volgens moeder gedroeg hij zich vreemd. Na 1 gesprek met dit jongetje werd gezegd autisme, contactgestoord en hij zou NOOIT mee kunnen komen met zijn leeftijdsgenootjes. Hij zou altijd anders dan anderen zijn.

Dan een andere jongen. Op school ging het goed, maar thuis hadden ze "last" van hem. Moeder lag de hele dag op de bank te slapen, gescheiden van de vader. Stiefvader zorgde voor het eten. Moeder vond dat het adhd was. Was het dus niet, niks mis met het jongetje!
Met andere woorden: sommige mensen willen graag een diagnose, terwijl het soms gewoon aan de opvoeding ligt. Kijkend naar het 1e voorbeeld, als deze jongen tijdens het gesprek zich anders dan normaal had gedragen (vanwege vermoeidheid oid) had hij dan ook zo makkelijk het stempel adhd gekregen?

Ik hoop dat mijn beeldvorming na deze docu verkeerd is.

 

Mijn zoon zit momenteel in het observatiegedeelte van autismeonderzoeken. Wekelijks komtb hij daar spelen en ze leggen liever geen diagnose als het niet 100% zeker is. Na 1 gesprek kan je dat ook niet weten toch?

@Carino, dit is hoe de persoon zelf dat heeft gezegd. Misschien bedoelde hij psychiater, maar dan nog zou het vreemd zijn als hij na 1 consult een diagnose adhd krijgt maar dat is echt gebeurd.

 

Het behandelcentrum waar mijn zoontje onder behandeling is stelt echt geen diagnose na 1 onderzoek/gesprek.
Er moeten eerst heel veel formulieren ingevuld worden. Door de ouders en door de leerkrachten van school.
Dan worden een paar gesprekken met ouders en kind gevoerd.
Daarna volgt er nog een uitgebreide observatie van de kinderpsycholoog/psychiater en dan pas komt er een diagnose.

Maar ik ken ook wel absurde verhalen en dan absoluut niet via via trouwens.(de zus van... en daar een dochter van en die d'r vriendin.. )
Een paar kinderen in een gezin (uit mijn familie..) hadden al de diagnose ADHD gekregen. De moeder vond dat de dochter ook wel apart gedrag vertoonde en is op eigen houtje medicatie gaan geven, die ze toch in huis had voor haar zoons....
Is daarna naar de hulpverleningsinstantie gegaan waar ze al onder behandeling was voor haar zoons. En heeft dit gewoon verteld. Hoefde geen formulieren oid in te vullen en werd geen observatie gedaan.
Dochter had ook ADHD en kreeg gelijk een recept voor medicatie....

 

Ik werkte bij een specialistisch centrum, zij krijgen doorgestuurd wat al een zgn diagnose heeft gekregen... die moet dan terug gedraaid worden. De interpretatie van de omschrijving ADHD (en aanverwante) kan zo breed gedaan worden dat de groep die de diagnose ADHD kan krijgen ongelofelijk breed is. Dat maakt het vooral ook vervelend voor hen die de diagnose NODIG hebben. Zij worden dan namelijk op één hoop gegooid bij hen die de diagnose 'gekregen' hebben (bijvoorbeeld druk van ouders, onkunde etc etc)

Begrijp me niet verkeerd. ADHD is volgens mij een bestaande aandoening waar je als person (en ouders) ongelofelijk veel last van kunt hebben maar de definitie is mogelijk wel te makkelijk invulbaar. (dat is ook het standpunt van veel van mijn oud collega's)

 

Ik ben ook onlangs op ADHD onderzocht en toen werden zelfs mijn moeder en partner "verhoord".
Zo ook met alle andere onderzoeken die ik kreeg.
Ze wilde weten hoe ik als kind was en hoe ik nu in het dagelijks leven ben en wilde dit van andere ook horen.

 

Denk niet dat het door de moderne tijd is.

Nu word er verder gekeken dan alleen iemand is gek of is druk.

De meeste die een ( stempel krijgen vinden het vaak nog lastiger om te hebben dan de mensen die horen wat iemand mankeert)

In al de tijd blijft het mij verbazen dat er zeer weinig mensen zijn die echt weten wat bijvoorbeeld weten wat mijn ziekte beeld in houd.

Ze onthouden voor al het stereotype. Dan dat ze weten dat er bij mijn ( ziekte beeld zo veel verschillende gradaties zijn) en in zwaarte.

De ene bps kan prima leven met zijn of haar leefregels en er zijn er bij die het nooit zullen snappen ( omdat ze het inzicht ontbreekt) mensen worden daar op afgerekend. En soms denk ik zelf wel van ja je moet beter na denken ( die extremere gevallen) maar als je het inzicht mist zullen sommige bps personen nooit ( normaal kunnen functioneren).

Terwijl de groep die het heeft vele male groter is en die wel goed genoeg zijn voor de maatschappij.

Of het iets is van deze tijd. Weet niet. Denk ik vroegere jaren dat je eerder achter slot en grendel belanden en er minder snel uit kwam. Omdat ze doen nog niet echt deze aandoening een naam hadden/hebben gegeven.

Ben er van overtuigd geraakt dat bps personen vaak een product zijn van deze maatschappij. De kinderen die overgevoelig waren of die meer geweld of problemen mee maakte dan normale ( kinderen) en deze kinderen vaak geleerd hebben om gevoelens maar weg te stoppen en er te zijn voor anderen.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen maar de meeste die bps hebben. Hebben vaak een ( andere kindertijd beleeft dan het normale kind)
En dus vaak het ook via generatie.s door leeft.)

Of alles modern is nee. De problemen die er ( vroeger ook al waren worden nu vaker besproken ouders durven eerder hulp in te roepen) Dat verklaard denk ook een deel waarom het nu ( vaker voor komt) Adhd add. Hoeveel van hier komen er achter die er iets mankeren en er gelijk bij denken van hé! Heeft mijn vader moeder oma opa ook niet van deze trekken gehad???

We zijn nog volledig in ontwikkeling allemaal en dat betekend dat er ook meer bekent is en word van bepaalden maatschappelijke problemen.

Ga je naar een ( derde wereld land zullen ze ons gek aan kijken met al onze westerse ( ziekte.s) gaan ze zich verder ontwikkelen dan komen ze ook daar mensen tegen die ( anders zijn of zich anders ontwikkelen.)

Tja mijn bps houd in dat ik diep na denk over het algemene leven. Verder kijkt dan een gezicht en mensen aanvoelt.

En dat maakt mij persoonlijk denk ik wel eens fylosofies( zou totaal niet weten hoe je het schrijft)maar ben het zeker wel. Een fylosoof haha.

 

Soms lijkt het of "afwijkend" de nieuwe norm is geworden. Vroeger (brrr sorry) had niemand in mijn klas iets. Er waren drukke kinderen (dat noemen we nu al gauw adhd), er waren kinderen die niet goed konden schrijven (dat noemen we nu dyslexie) en er waren verlegen kinderen (die nu al gauw autistisch of hooggevoelig genoemd zouden worden). Maar eigenlijk waren we allemaal Normaal.

Nu is het net of er geen normale kinderen meer bestaan. In een klas van 30 zitten minstens 5 kinderen met dyslexie en 5 anderen met adhd. Ik geloof het gewoon niet. Wel dát er kinderen zijn die daaraan lijden, maar niet de explosie van deze diagnose. Eerder alsof het makkelijker is.. alsof we dan kunnen goedpraten dat ons kind druk is of nog niet goed kan schrijven.. vroeger moest je dan gewoon wat meer oefenen en wat beter je best doen.

Hoeveel "normale" kinderen ken jij nog...

 

Elke tijd zijn eigen kwalen.
Het is nog niet zo heel lang geleden dat in Nederland kinderen rachitis kregen en ondervoed waren hoor!

 

@Sophy... gelukkig nog veel maar inderdaad, ik ben het helemaal met je eens... de marge van 'normaal' is steeds kleiner geworden.

Ik merk dat heel erg bij mijn zoon... andere mensen hebben erg de behoefte om hem labeltje op te plakken (hooggevoelig, hoogbegaafd etc) terwijl ik vind hem normaal.. okay, NIET hetzelfde als de buurjongen maar wel normaal. Hij valt binnen de norm. Toen ik gisteren tegen een ouder zei dat ik benieuwd ben hoe zoonlief het gaat doen in groep 3, was de eerste reactive? Je LAAT (!!!!) hem toch niet naar de reguliere stroming gaan?

Duh?

Natuurlijk LAAT ik mijn zoon wel naar de reguliere stroming gaan als dat kan. Waarom kiezen voor speciaal onderwijs (Leonardo) wanneer dat niet echt nodig is? En op dit moment lijkt het niet echt nodig.

Normaal...

Helaas bepalen we met elkaar wat normaal is... en dat vlak wordt dus steeds smaller.

Je zegt 'goed praten' ... ik denk 'een reden' ... en vooral redenen buiten het eigen bereik. Dat is gewoon geworden. Er moet overal een reden voor zijn.

 

Verder ga ik maar geen discussie aan...

 

Hier schrik ik van..

Nee, we praten het niet goed. We leggen het uit waarom concentreren zo moeilijker gaat bij Jantje, en waarom Pietje nog steeds niet goed kan lezen.

Voor een kind (voor mij) is het frustreren om niet goed te kunnen schrijven (Volgordestoornis), of om 's ochtends op je fiets naar school te zitten, wetende dat je weer op je kop krijg omdat je je huiswerk weer niet hebt gemaakt. (ADD)

Bah, vertel mij niet dat we ons 'aanstellen' en gewoon even harder moeten proberen. :x Je hebt blijkbaar geen idee hoe het is om ADD te hebben of Dyslexie.



.. zo, dat lucht op.

 

@ Mykelti ,
Ik voel me een beetje aangevallen omdat ik dit vaak hoor. "Stel je niet aan", "Je gebruikt het als excuus" etc.

Het is niet iets wat komt door omgevingsfactoren. Het is een afwijking in de hersenen die voor sommige add'ers/adhd'ers ervoor zorgt dat ze niet normaal kunnen fuctioneren.
Het is niet te genezen door regelmaat en rust.

 

Ik denk dat je dat pas snapt als je zelf deze beperking hebt, of je kind.
Ik wordt er moe van dat mijn zoontje wordt gezien als iemand die 'gewoon' druk is, die moeite heeft met lezen, die maar wat beter moet oefenen (moesten ze vroeger ook) enz enz.

Het wordt inderdaad niet ontkend, maar er wordt op een manier over gesproken die mij pijn doet. (ik vind de term 'aangevallen voelen' ook totaal niet op zijn plaats....)

 

Omgevingsfactoren versterken bepaalde dingen.
Door aanpassing zal het nooit genezen, maar het werkt wel als je zo min mogelijk storende factoren om je heen hebt.
Als ouder kost je dit veel tijd en energie, je zal veel dingen aan moeten passen voor 1 kind in je gezin.
Als je het als volwassene hebt zal je jezelf aan moeten passen en dat is ook niet altijd makkelijk..

 

Ben ik het mee eens!
Op standaard tijden eten, op standaard tijden slapen etc. Maar dat is 'gemakkelijker' voor een kind omdat de ouders dat bepalen, als volwassene moet je die regelmaat zelf bepalen.. en dat gaat dus niet altijd, haha.