Hai, Mijn vriend en ik gaan voor ons eerste kindje, niemand weet hier van. Nou waren wij wel wat bang wat onze ouders zouden zeggen omdat we nog niet heel lang samen zijn, en omdat mijn vriend zijn werk kwijt raakt, maar in die tijd heeft ie makkelijk nieuw werk, we zijn ook druk aan het sollicitatiebrieven schrijven. Alleen nou was hij gister mee met de brandweer (hij zit bij de vrijwilligebrandweer), en moest dus eerder worden afgezet omdat hij mee zou naar de dokter vanwege de vraag welke medicijnen ik mag blijven gebruiken (moet overigens alles stoppen, erg rot, met me astma!) maar toen maakte een brandweer collega een geintje, van "moet je naar je eerst echo?" Maar niemand weet er van. Dus hij zei natuurlijk, nee moeten alleen dingen regelen. En zijn oom zit ook bij de brandweer, die had dit grapje serieus opgevat, en naar mijn schoonmoeder gegaan. Die belde ons op, ze was heel erg geschrokken. Vanwege dat ze het van een ander hoorde. Nou hebben we verteld dat er niks aan de hand is, dat het een geintje was, en dat we er ook niet mee bezig zijn, want we willen gewoon niet, dat iemand dit weet. Nou was ik dus erg bang dat zij het niet leuk zou vinden als ik zwanger was. Nou heb ik haar vanmorgen gesproken via de pc. ze zei dat ze hoopte dat we er nog even mee wachten, omdat Jorrit zijn baan kwijt raakt en omdat we nog even moeten genieten van het samen zijn, en ze was bang dat ze het dus van een ander moest horen. Ik heb haar verteld dat ze het nooit van een ander zou horen, maar gewoon van ons. En ik zei, als ik nou eenmaal wel zwanger ben, dan zou je het toch wel leuk vinden dit en dat.. zegt ze, ja natuurlijk dat zou geweldig zijn! Maar ze hoopt dus dat we nu geen kinderen nemen, vanwege zijn baan en omdat we kort samen zijn dus nog even moeten genieten van het samen zijn!! Ze zegt "alles op zijn tijd".. NOu weet ik even niet mer wat ik moet, gister was mijn vriend hier nogal boos om op zijn moeder omdat ze de laatste tijd om heel veel dingen zeurt. Maar nou zijn we een beetje bang om een kind te krijgen, maar hier gaan we het toch niet om laten ??? Ze zal heus wel blij zijn als ik eenmaal zwanger ben, en ze weer oate wordt. Maar wat moeten we nou? Ik ben ook zo bang dat mijn vriend nu niet meer wilt.. en we hebben nu al zulke grote stappen gezet! Wat moet ik doen ?? Gewoon verder gaan neem ikaan? Ik heb zo iets, het is erg klote als ze boos zou zijn als ik wel zwanger ben, zou ik ook absoluut klote vinden voor me vriend, want ik zou helemaal gek worden als mijn ouders boos/teleurgesteld zouden zijn, maar andere kant denk ik, wij kiezen hier voor, hebebn hier overna gedacht, willen hier gelukkig mee worden. Waarom zouden hun dan boos zijn?? Ze draaien dan vast wel weer bij denk ik? En anders,,, dan maar niet toch ?? Help me! Liefs, Simone
Ik vind dat je schoonmoeder (of wie dan ook) niet voor jullie kan bepalen wanneer jullie wel of niet mogen beginnen aan kinderen. Het is jullie keus. En ook al zijn jullie nog niet zo heel lang bij elkaar (hoe lang eigenlijk? En hoe oud zijn jullie??), het blijft altijd nog jullie beslissing. Mensen praten toch altijd wel... Vinden ze je niet te jong, dan ben je wel te oud. Dan heb je geen vaste baan, dan is je huis te klein. Mensen vinden altijd wel iets. Het gaat om jullie toch En als jullie allebei achter die beslissing staan, zou ik er gewoon voor gaan. Niemand is in deze tijd gegarandeerd van een baan. Zelfs met een vaste baan kun je morgen op de stoep staan. Ik zou het er verder niet meer met haar over hebben. Wat je zelf ook al zegt, waarschijnlijk is ze heel blij als je wel zwanger blijkt te zijn. En daarbij.. je bent nog niet zwanger toch? Misschien duurt het nog wel een half jaar, en dan ben je nog eens 9 maanden zwanger. Dus tijd samen komt er nog genoeg.
Oei dat is minder en ik snap je punt. Het is jullie keuze en jullie moeten gaan bedenken wat jullie meer waard is. Een baby met een boze oma die waarschijnlijk toch wel weer bijdraait hoor! Zo gaat dat toch als ze de baby eenmaal zien. Of nog even wachten en op safe spelen. Ik ken jullie situatie niet en kan ook niet in jullie financiën kijken. Maar ik vind de opmerking: in die tijd makkelijk nieuw werk, ook erg naïef. In deze is het namelijk niet meer zo makkelijk om een leuke goed betaalde baan te vinden waar je het naar je zin hebt. En ik denk dat dat het probleem is wat je schoonmoeder aan probeert te geven. Ze is gewoon bezorgt en heeft het beste met jullie voor en wil jullie natuurlijk behoeden voor eventuele fouten in haar ogen.
Hoi Simone, ik denk dat jullie al goed hebben bedacht wat het voor impact heeft op jullie leven en wat de voors en tegens zijn. Jullie hebben dit uitgebreid besproken met elkaar en hebben stappen genomen. Het enige belangrijke is dat het goed voelt voor jullie. Mijn schoonmoeder bemoeit zich overal mee en die zat vijf jaar geleden al te zeuren om kleinkinderen, dat wil je ook niet. Ik negeer het gewoon en wij ontkennen ook in alle toonaarden om bemoeienissen te voorkomen (ook al vinden mensen het verdacht dat we ook wat dingen hebben veranderd, andere auto, moest er toch komen, en aanschaf videocamera). Voor ons voelt het goed om het nu te doen en ja, je baan kan je altijd kwijt raken, dat is balen, maar je vindt altijd wel een manier om het te handelen. Volg jullie eigen gevoel en laat de rest zich er maar bij neer leggen. Het is jullie leven!
We zijn iets langer als half jaar samen (+ nog 2/3 maanden scharrelen) we wonen ook al zo lang samen ofzo. Ik ben 19 (wordt 1 feb 20) en me vriend is 24 (wordt 21 mei 25). Jaa en ze zal dan ook wel blij zijn, maar aan de andere kant denk ik wel dat ze boos/teleurgesteld zou zijn! Dus ik daar ben ik bang voor, ik wil niet dat ze breekt met ons, of dat ik overal de schuld van krijg, dat wil ze ook nog wel eens doen namelijk! Ik zei ook al tegen mijn vriend, stel je zou nou wel je baan houden, zou ze het dan wel goed vinden? En dan zou het toch alsnog zo kunnen zijn dat jij vlak voor of vlak na de bevalling je baan kwijt zou raken? Misschien raak ik hem wel kwijt, je weet het nooit! Ik voel me er wel rot onder,, want ik wil zo graag en hoop niet dat mijn vriend nu niet meer wilt, en bang dat zijn moeder en familie zo boos gaan worden.
Oeh dat is ook wel heel kort ja Maar dan nog.. als het voor jullie goed voelt en als jullie beiden achter de beslissing staan.. waarom dan niet. Je hoeft daar toch geen verantwoording over af te leggen.. En wat Elf zegt... Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar bij elkaar (allebei 27).. en mijn schoonmoeder zeurt ook al 3 jaar over kleinkinderen. Gewoon negeren Werkt het beste.
Jullie zijn nog jong en hebben alle tijd dus ik snap de opmerking van je schoonma wel over het genieten samen. Je kan idd op elk moment je baan verliezen en er is nooit een geschikt moment. Het natuurlijk jammer als je denkt dat ze straks met jullie breekt en jullie kennen haar het beste. Ik denk dat het beste is als jullie het er eerst nog eens samen over hebben.
Ik vind het gewoon heel rot, want we hebben er zoveel over gepraat en zoveel dingen besloten. Nou hebben we zelfs een grote stap gezet om de pil te stoppen en gister naar de huisarts te gaan. En nu krijg je dit. Ik wil het zo graag, mijn vriend wil het ook heel graag maar we vinden het nu even moeilijk, vooral mijn vriend. Ik weet niet meer wat ik moet.. ik wil en kan echt niet langer wachten. En dat heb ik inderdaad ook al gezetd, het kan zo nog een dik half jaar duren, dan zijn we dus al een jaar samen en zijn we beide een jaartje ouder, dan moet het nog maar in 1x goed blijven gaan, en dan duurt het nog eens 9 maanden (tenzij ik een miskraam heb gehad, dan duurt het nog langer).
Ooh ik herken je verhaal! Mijn eigen moeder zeurt ook al om een kleinkind, de ouders van mijn vriend weten niet dat we ermee bezig zijn.. Die hebben ook al eens een opmerking gemaakt van 'doe nog maar niet joh, geniet van je tijd samen'.. Ja halloooo, dat is niet aan hun! Heb ook aan m'n vriend gevraagd wat hij daarvan vond en hij gaf zelf al aan dat zij niet voor hem bepalen wanneer hij eraan toe is Dat van die baan.. Ik vind ook dat je daar erg naïef mee omgaat. Ik heb ook weleens zo gedacht en achteraf bleek dat het in deze klotetijd echt niet meevalt om aan ander werk te komen! Tuurlijk, je baan verliezen kan altijd.. Daar hoor je mij niet over. Maar je kunt er beter vanuit gaan dat het lastig wordt om een andere baan te vinden, dan kan het alleen maar meevallen. Verder: laat je gevoel en geluksmomenten niet verpesten door wie dan ook buiten jullie om! Ik neem aan dat jullie hier absoluut goed over na hebben gedacht en ik vind dat je je niet van de wijs moet laten brengen door je schoonmoeder. Als je eenmaal zwanger bent dan draait ze heus wel bij (en anders maar niet!) nogmaals, ik zit wel een beetje in dezelfde situatie.. Maar zij bepaalt niet voor mij wanneer ik toe ben aan gezinsuitbreiding Gewoon voor jullie eigen geluk gaan, mits jullie helemaal onafhankelijk zijn en hun hulp (geld) in principe niet nodig hebben.. Heeft ze ook niks om zich zorgen over te maken!
Mijn vriend heeft een baan waar je snel wel wat kan vinden. En natuurlijk is het in deze tijd moeilijk, maar dat komt wel goed. Sowieso wel voor dat het kindje geboren wordt. Maar dat ten zijde. Ik vind ook dat we het zelf moeten bepalen, maar ik snap haar ook wel . Ik zou het ook erg lastig vinden als mijn ouders boos zouden reageren, hun willen ook opa en oma worden, maar dat doelen ze meer op mijn zus, zij is 2 jaar ouder, heeft een vriend van 31 en hun zijn al minstens een jaar samen, maar ik dnek ene kant dat ze het ook wel goed vinden als ze oma wordt van mij en mijn vriend. Maar dat ter zijde, ik vind het gewoon heel lastig, ik snap mijn vriend wel dat ie het u erg moeilijk vind, ik zou dat namelijk ook vinden. Mijn vriend vind dat zijn moeder teveel met dingen bemoeid, alleen hij luisterd wel continu naar haar... gister had ie nog gezegd dat we gewoon verder gaan waar we geblevn waren "nog seeds voor een kindje gan", maar ik weet niet wat ie nu zou zeggen! Ik hoop dat ie zich er niks van aan trekt, en er van uit gaat dat zijn moeder dan ewl weer bij trekt.. Ik hoop op het goede! Ik voel me zo klote nu.
Eerlijk gezegd kan ik wel een paar antwoorden bedenken op die vraag! Natuurlijk hoeft ts zich niet te verantwoorden naar haar schoonmoeder, maar ik vind eerlijk gezegd wel dat haar schoonmoeder een punt heeft! Je vindt echt niet zomaar een nieuwe baan en als je dan niet alleen de financiële verantwoordelijkheid hebt over jezelf, maar ook over een kindje, dan is dat niet niks. Maar wat ik eerlijk gezegd veel bezwaarlijker vind, is dat jullie inderdaad nog maar heel kort bij elkaar zijn. Als je pas een half jaar bij elkaar bent, zit je eigenlijk nog in de fase van de eerste verliefdheid. Ik vind het persoonlijk niet verstandig om in die fase al voor een kindje te gaan. Als je samen een kind hebt, heb je elkaar echt keihard nodig en moet je echt weten wat je aan elkaar hebt. Hebben jullie al wel eens iets moeilijks meegemaakt, dat jullie relatie onder druk zette, maar waar jullie sterker uitgekomen zijn? Of hebben jullie elkaar wel eens meegemaakt met een flinke griep o.i.d.? Als je na een paar maanden doodmoe bent, omdat je al geen nacht meer hebt doorgeslapen en dan midden in de nacht met een huilende baby zit, dan is het niet zo gezellig meer en moet je echt wel van elkaar kunnen incasseren. Jullie zullen echt de eersten niet zijn die vrij snel een kind krijgen en dan in het eerste jaar daarna uit elkaar gaan. Jullie zijn ook al vrij snel gaan samenwonen. Waarom moet alles zo snel? Jullie zijn nog hartstikke jong, dus er is toch geen reden voor haast? Ik snap dat je een kinderwens hebt en dat het niet makkelijk is om die nog even in de ijskast te laten staan, maar dat betekent niet dat het onmogelijk is. Mijn man en ik hadden ook al twee jaar een kinderwens, voordat we voor een kindje gingen proberen, omdat er omstandigheden waren waarin wij het onverantwoord vonden een kind te krijgen. (We konden geen huis vinden en woonden anti-kraak in een zwaar verwaarloosd pand. De schimmel, muizen, lekkage en tocht vonden wij niet gezond voor een baby.) Dat was niet altijd makkelijk, maar het was wel de juiste keuze. Natuurlijk bestaat de ideale situatie om kinderen te krijgen niet, maar waarom zou je niet nog een (half) jaartje wachten, zodat je je relatie de kans geeft zich te ontwikkelen, zonder dat die in het teken van een kind staat? Je schrijft dat jullie er goed over nagedacht hebben. Natuurlijk ken ik jullie en jullie situatie verder niet, maar ik denk dat je besluit meer gebaseerd is op jullie wens, dan op jullie verstand. Edit: Overigens vind ik dat áls jullie er toch voor gaan, jullie (schoon)moeder daar niks over te zeggen heeft. Maar misschien kan je door mijn post haar zorgen iets beter begrijpen.
Indd goed over nadenken. Er komt zoveel meer bij kijken dan alleen ' oh wat leuk een kindje!' Je bent nog jong en net een relatie. Leer elkaar eerst goed kennen en geniet samen. Dat je nu gaat twijfelen zegt ook wel wat over hoe je er in staat.
Ik snap jouw schoonmoeder wel. 19 is gewoon heel jong, jullie zijn pas een halfjaar samen en jullie hebben straks minder inkomen. Je weet niet wanneer jouw vriend weer werk heeft, het is nu eenmaal crisis. En natuurlijk moet je het zelf weten, maar ik geef d'r wel gelijk. En kinderen neem je niet, die hoop je te krijgen.
ik snap je schoonmoeder ergens wel maar dan wat betreft de baan .. in deze tijd is het lastig om zo gauw weer een nieuwe baan te vinden. qua leeftijd niet , ik was zelf ook 19 ondertussen 21, en ik vind dat mensen jonge mensen dan zo in twijfel kunnen trekken of het eerste wat ze zeggen jij bent wel jong he , ja dus ?ik zeg toch ook niet tegen iemand van 30 zo jij bent oud zeg? zou je nog wel aan kinderen beginnen ? Daarnaast doe ik het net zo goed als iemand van 30 jaar.. dus nogmaals qua leeftijd nee daar ben ik het niet mee eens. maar jij hebt een goede baan toch ? ik raakte halverwege mn zwangerschap ook mijn baan kwijt heel spijtig genoeg , gelukkig had mijn man gewoon nog een baan. maargoed , ik vind dat dus niemand kan bepalen wanneer je klaar bent voor het krijgen van een kindje en wanneer je hier aan begint. ook niet als je 19 bent . Leeftijd zegt namelijk helemaal NIKS
Ik snap mijn schoonmoeder wel hoor. Maar ja, wij hebben zulke dingen al mee gemaakt. er is heel veel gebeurd in dit half jaar en we weten echt heel goed wat we aan elkaar hebben
Ik geloof echt dat jij op jouw leeftijd een superlieve en goede moeder bent, die het net zo goed doet als iemand van 34. Misschien op sommige gebieden wel leuker, omdat jij misschien wel meer in staat bent om in het niveau van een klein kind te stappen. Ik noemde leeftijd ook niet als reden. Iemand van 34 die net een half jaar een relatie heeft, zou ik hetzelfde advies geven. Natuurlijk kan niemand bepalen wanneer een individu klaar is voor een kind, maar ik denk dat in het algemeen wel geldt dat een koppel dat een half jaar samen is niet klaar is voor een kind. Zelfs als beide individuen er wel klaar voor zijn.
Ik heb het al jaren over kinderen, ondanks dat ik in november nog 'maar' 24 wordt. Ik word zo zat van het feit dat iedereen roept dat je nog van je leven moet genieten en dat je maar moet wachten. Ook mijn schoonouders zijn zo, als we lichtelijk iets laten vallen dat we wel graag kinderen zouden willen wordt dat meteen afgekapt. Nee we moeten genieten van het leven en dat kan blijkbaar niet met kinderen. Ondanks dat we nog maar zo 'jong' zijn, zijn we al 6 jaar bij elkaar waarvan we er al 5 jaar samenwonen! Ze weet nu dus ook niet dat we bezig zijn.. ben ook heel benieuwd naar haar reactie als het zo ver mag zijn. Ik ken dus je frustratie wel een beetje. Blijf beseffen dat het jullie beslissing is. Iedere situatie is weer anders en jullie hebben er goed over nagedacht. Jullie moeten het samen doen en niet je schoonmoeder. Maar ik begrijp heel goed dat het niet lekker voelt!