Wennen op kinderdagverblijf ging niet lekker

Het is wel typisch hoor, dat het de 2e keer slechter gaat dan de eerste keer. Meestal gaat het daarna steeds beter.
Ze moeten je kleintje even leren kennen, en je kleintje hun. Als die band is opgebouwd, dan komt het wel goed.
Daar moet je ze ook de tijd voor gunnen..

Dingen als hoogsensitief zou ik echt niet mee gaan gooien. Er kan nog zoveel veranderen. Het kan ook gewoon een fase zijn. En zo klein zijn ze sowieso vaker gevoelig..
Ik geloof dat je het pas "officieel" kunt zeggen als ze echt ouder zijn.

Mijn oudste heeft er ook een trekje van. Rond de babytijd al in fases, rond de peuterleeftijd heel sterk, maar nu al 6 jarige is het een stuk minder. En geeft het geen problemen. En hij heeft het kinderdagverblijf prima gedaan ook tijdens die periodes.

 

Ach, dat is echt volledig normaal babygedrag. De ene keer zitten ze lekker in hun vel, de andere keer niet. Dat zegt echt niets over hoogsensitief hoor, wacht ajb nog een paar jaartjes voor je je kind kn zo'n hokje gaat stoppen.

Mijn dochter was trouwens hetzelfde: 1e keer vrolijk, 2e keer niet. Ik was ook al helemaal aan het stressen, maar de onthaalmoeder was daarin heel pragmatisch. "Kijk, we zullen het toch met elkaar moeten doen". En zo is het maar net. Nu wil mijn dochter niet eens naar huis als ik haar savonds oppik...

 

Ik begrijp heus wel dat het bestaat. Maar bij een baby van 4 maand?

En zoals gezegd: opvang is altijd veel moeilijker voor de mama dan voor de baby. Have a little faith, het komt echt goed.

 

Afscheid altijd kort houden. En zelf proberen je emoties onder controle te houden, want daar reageert ze natuurlijk ook op.

Als er echt specifieke trucs zijn die werken bij je kindje (een liedje, een houding, een tut) dan zou ik dat wel even melden. Maar je zegt zelf dat je vertrouwen hebt in het kinderdagverblijf, wel, dat is superbelangrijk. Hou jezelf voor dat ze echt al veel kindjes opgevangen hebben, en goed ook. En dat je kindje misschien even moet aanpassen, maar dat ze er uiteindelijk alleen maar baat bij gaat hebben. Dat is echt zo! Ik zie dat zo goed bij mijn dochter.

O en als je savonds samen thuis komt: lekker veel knuffelen.

 

Ja hier dezelfde ervaring (en dat hooggevoelige heb ik ook een tijd gedacht). Dochter had dagen dat ze echt regelmatig overstuur was. Krijsen, urenlang. Ik was er gewoon beroerd van als ik haar de keer daarna weer weg moest brengen. Vond het zo naar.
Maar t was steeds een beetje om en om. Goede dag, hele verdrietige dag. Thuis ook wel. En na een tijdje was het voorbij. Nu is ze nog heel af en toe een beetje verdrietig. En dan voel ik me net zo naar.
Ik denk dat het er gewoon bij hoort. Het is normaal babygedrag en het is normaal dat jij als moeder daar veel last van hebt.
Het wordt beter, echt. Ik belde gewoon regelmatig en ze mailden vaak een foto van de blije momenten nadat ze zo had gehuild. Dat scheelde. Fijn, want dan zat ik toch prettiger op mijn werk.

 

Oh en tip: zorg voor afleiding. Ga koffie drinken met iemand, ga even winkelen, draai lekker luid muziek en zing hard mee, even naar de schoonheidsspecialiste (die snapt t vast als je je telefoon aan wilt laten) of bak lekker een taart. Dan gaat de tijd sneller en heb je niet zoveel tijd om te piekeren.

 

Heb het als leidster ook wel eens om handen gehad met een ouder kindje (ruim 2) dat op de tweede dag wennen echt flink overstuur raakte toen ik tijdens het buitenspelen even naar het toilet ging. Kindje rustig gekregen en we hebben positief de dag afgesloten. De volgende keren ging het super en ook van de mama hoorde ik dat ze de week erna helemaal positief was thuis, vertellen, zingen enz.
Geef het de tijd, het is voor alle partijen wennen. Schrijf belangrijke tips die goed werken op, dan kan de leidster die eventueel nalezen en gebruiken als het nodig is. Het afscheid kort houden is voor je dochter het beste, als jij vertrouwen uitstraalt neemt je dochter dat mee de dag in. En als het jou een goed gevoel geeft kun je misschien met de leidsters afstemmen dat je de komende tijd halverwege de dag even belt om te horen hoe het gaat?

 

Het feit dat het juist de tweede keer moeilijker is, gebeurt bij 95% van de kinderen..het is volstrekt normaal. De eerste keer hebben kindjes eigenlijk helemaal niet door wat er gebeurt en laten het over zich heen komen en de tweede keer beseffen ze veel meer dat ze hier even achter gelaten worden en papa of mama een tijdje niet zien. Als een kindje de eerste keer bij mij was komen wennen vertelde ik dat de ouders er ook altijd bij: let op..de tweede keer kan een drama zijn.

 

onze jongste wilde de eerste keer pas het op het laatst een flesje drinken ( vond live bij mama drinken een stuk leuker)
en de tweede keer ging het helemaal niet. ( toen ik haar kwam halen lurkte ze wel zo die fles leeg)
Leidster was heel relaxed en het is na een paar keer steeds beter gegaan.

 

Bij ons heeft dit maanden zo doorgegaan.
Ons mannetje huilde heel veel op het kdv.
Natuurlijk gaven we tips die zij konden opvolgen, maar het hielp allemaal niets. Zo klein als hij was (hij ging al met 10 weken) had hij zich helemaal aan mama vastgeklampt.
Na een paar weken merkten we wel al verschil, hij was gewend geraakt aan de leidsters en zij aan hem. Dit was bij het gesprek wat we nog een keer hadden bij 3 maanden wel een belangrijke reden dat we het hebben doorgezet. Ik had vertrouwen in die meiden en biet werken en dus geen opvang was voor ons geen optie. We hebben nog gesproken over evt een andere soort opvang, maar die meiden daar gaven aan dat er wel hoop was op beterschap, omdat hij zich aan die meiden was gaan hechten.
Maar o wee als zij uit z'n blikveld weggingen (zonder dat aan hem te melden), dan gilde hij het uit.
We hebben toen afgesproken om een dag extra er bij te nemen, schoonmoeder niet meer te laten oppassen en z'n hele week/weekend ritme aan te passen. Zij leerden hem nog beter kennen en merkten oa dat als hij in de kinderstoel zat (hoog, ipv in een wippertje) hij veel meer lachte en met een vrolijk gezicht reageerde op de omgeving)
Dit heeft geduurd totdat hij zeker een jaar was. Het werd wel al wat beter toen hij zichzelf kon verplaatsen, maar toen de deuren open gingen en hij zelf ook buiten kon spelen, was het kdv opeens het einde. Hij draaide als een blad aan een boom om. Dat was zo fijn!
Ondertussen ging hij 3 dagen per week en nu nog steeds (hij wordt 3 in januari). Hij vraagt op z'n 'vrije' dagen of hij naar het kdv mag, zo leuk vindt hij het daar.

Heel verhaal geworden, maar wat ik er mee probeer te zeggen is: volg je gevoel en laat je goed informeren door wat de leidsters aan het gedrag zien. Mijn zoontje is daar een heel ander kind dan hier, nu bijv daar super druk en met 0,0 concentratie en thuis heel rustig met auto's en puzzels bezig. Zij kunnen daarom over een tijdje beter inschatten wat daar voor je kindje werkt dan dat jij dat kan.

Andere goede tip: laat (indien dit maar enigszins een optie is) je partner je kindje wegbrengen en zelf halen.
Mijn man kan zijn gevoel wat rationeler houden bij het wegbrengen en daar is/was onze zoon bij gebaat, alhoewel dit bij hem ook niet te snel of gehaast moe(s)t gaan. Ik ging altijd bijna of echt in tranen weg, dat was niet goed voor ons allen. Bij het halen was het niet leuk om te horen dat hij zoveel verdriet had gehad, maar meestal was hij op dat moment wel rustig. Daardoor kreeg ik ook vertrouwen dat alles goed ging komen.