Bedankt Engeltje, fijn dat je schrijft, je stelt me enigzins gerust. Mijn psycholoog is echt een enorm aardige man, de laatste 4 keer is de zin, "voelt lekker veilig he" heel vaak voorbij gekomen, en dat klopt ook,
Nou vandaag weer geweest, en na veel twijvelen (ook van te voren aangegeven bloed zeneuachtig) de brief gegeven na een half uur. Hij heeft hem gelezen en hij vond het zoals hij zegt mooi geschreven, mijn gevoel kwam er goed in naar voren over hoe ik het TOEN beleefd heb. De exposure is inderdaad een onderdeel van congnetieve gedragstherapie, Punt is, ik voel me helemaal niet zo opgelucht nu als dat ik had gehoopt, de psycholoog gaf aan dat hij uit ervaring geleerd heeft dat je je vooral moet richten op het hier en NU, en niet terug moet praten over vroeger, dit voelt voor mij dus als deels spijt, wat heeft het me opgeleverd dat ik hem in vroeger heb laten kijken als we er niets mee doen, het zit me zooo enorm hoog. Ben met een naar en slecht gevoel weggegaan, en heb in de auto even zitten huilen omdat ik het niet zie zitten. Ik heb niet eens alles opgeschreven, omdat ik dat niet zwart op wit wil zetten, maar wel had willen vertellen, maar dat ga ik nu zeker niet meer doen. o wat lastig, volgende week woensdag zie ik hem weer, tot die tijd zal ik me er wel over opvreten, ik kan dit niet naast me neer leggen, en weet eigelijk niet wat ik er nu mee moet. Hij is echt super aardig, dat is het probleem niet, voel me ook wel vertrouwd maar toch vind ik het jammer dat er niet over gesproken gaat worden verder, want ik denk dat het er eens uit moet, naja we zien wel. tips altijd welkom over hoe ik deze week door moet gaan komen. Fisio ging wel goed, stuk gewandeld samen, met hartslagmetertje, om me in te laten zien dat je wandelend wel degelijk de conditie kan verbeteren, nu maar eens een wandelmaatje in het dorp zoeken, alleen is niet handig dan pieker ik alleen maar en levert het nog geen ontspanning op.
EMDR is volgens mijn psycholoog bedoeld voor traumatische gebeurtenissen weg te werken. Werd mij aangeraden toen ik 11 was maar moet er helaas nog aan toe komen. Cognitieve gedragstherapie is meer theoretisch in mijn ogen, heb ik gehad. Meer praten en opschrijven en je onderbewustzijn nieuwe dingen proberen aan te leren. Ik krijg over twee weken voor het eerst hypnotherapie, ben benieuwd daarover...
Ik ken exposure therapie tegen angstklachten. Door jezelf aan dat wat je beangstigt bloot te stellen zou je angst af moeten nemen. Dit gebeurt stapsgewijs, ze zullen je niet zomaar in een kooi met slangen gooien als je bang bent voor slangen. Ik weet ook niet hoe hiermee wordt omgegaan wanneer het om uit de hand gelopen, maar wel reële angsten gaat (bijvoorbeeld als je bang bent voor grote witte haaien...) Ik heb zelf heel veel angstklachten, heb niet echt exposure therapie gekregen, maar ik weet wel dat ik heel erg veel geleerd heb door me maar gewoon over allerlei angsten heen te zetten, bijvoorbeeld juist wel spreekbeurten te gaan doen enz. en dat je angst dan inderdaad afneemt. Ik vind het een hele goede methode en zou er helemaal achter staan.
klopt dat zij de mijne ook dat emdr daar voor is, ik weet niet of ik echt een trauma heb, maar wie weet had het me wel kunnen helpen, maar denk niet dat hij dat doet, hij wil inderdaad vooral veel op therorie, hoe voel je je wat dacht je, wat had je kunnen denken, kan het alleen niet onder worden brengen. pff lastig hoor
De vraag is natuurlijk ook altijd als je er klaar voor bent hoor, als ik zo naar EMDR of Exposure zou kijken zou ik zeggen nee bedankt, daar ben ik nu nog niet klaar voor. Na zoveel jaar nog niet. Daarom voor mij eerst hypnotherapie uitproberen.. Ik heb een half jaar lang cognitieve gedragstherapie gehad vanwege angstoornis, en heel eerlijk gezegd vond ik het niet echt geweldig. De medicijnen werkte bij veel beter en effectiever, cognitieve gedragstherapie leerde mij wel de angstsignalen te herkennen maar ik kreeg vooral ademhalingsoefeningen en dingen.. Zou het geen tweede keer doen
hmm geruststelend is dat niet, ik weet ook niet hoe hij het wil gaan doen, ik heb nu een formulier mee met een aantal stellingen, ik moet er 4 uitzoeken waar ik me het meest in herken, heb je mijn lange verhaal gelezen, over vandaag?
Je moet doen waar je je goed bij voelt, en dat is vaak dingen proberen. Wat voor jou werkt weet je pas als het gebeurt is, en als het niet werkt heb je niks verloren . Ik ben het echter niet helemaal eens met je psycholoog, je moet wel leven in het hier en nu maar je moet ook praten over wat er gebeurt is om het te verwerken. Het "vroegere" is vaak toch het "probleem". Gewoon met een open mind naar toe gaan!
Nou dat dacht ik dus ook, daarom ook opgeschreven over vroeger, hoe moeilijk ook, ga het er wel over hebben hoor de volgende keer, en ook met maatschappelijk werk denk ik, die ondersteund me tijdens de therapie. maar goed hij moet het wel willen anders levert het me nog niets op denk ik, voelt als een lichte teleurstelling, en ik denk (ja ga ik weer) dat hij dat wellicht gemerkt heeft, heb ook echt gezegt dat ik met een slecht gevoel weg ga. we wachten af, kan het alleen nu totaal niet van me af zetten, en dat zal zo blijven denk ik. lastig lastig.
Beste manier om dit op te lossen is gewoon eerlijk te zijn. Als jij het gevoel hebt dat je het nodig hebt om er over te praten dan zeg je dat toch? Schrijf het desnoods in een email op? Het is ook niet erg om meerdere hulpverleners te hebben hoor, ik heb nu vier verschillende dingen die naast elkaar lopen.. (wel alles in overleg). Zolang het voor jezelf natuurlijk niet teveel is he.. want iedere keer als ik bij mijn psychiater terug kom heb ik een goede tijd nodig om "tot rust" te komen van die emotionele lading
Herkenbaar! Ik kreeg toen de etiketjes persoonlijkheidsstoornis, angststoornis en identiteitsprobleem opgeplakt. Geen specifieke dus. Helaas kreeg ik groepstherapie aangeboden, wat in zo'n geval (nog) niet werkt. Veel makkelijker om anderen te laten praten natuurlijk. Bij mij kwam het vooral naar voren in het werkgebeuren, waardoor ik nu al een poos niet heb gewerkt. Hier ook onbegrip uit de omgeving, wat ik wel snap omdat het niet iets is wat je "ziet". Na de bevalling wil ik graag weer ergens aan de slag, maar ik ben wel bang voor een terugslag. Maarja, alles vermijden is ook niks natuurlijk. Als je wilt kun je een PB'tje sturen, dan kunnen we wat ervaringen en tips delen.
Wat geweldig dat je het aangedurfd hebt om het aan hem te laten lezen! Daar mag je jezelf echt een enorm compliment voor geven! En of er nu wel of niet met hem over gepraat gaat worden, jij hebt het nu aangedurfd om het met iemand te delen!! Wat jammer dat je toch een naar gevoel hebt overgehouden aan de sessie. Ik zou dat toch zeker met hem bespreken volgende week. Door de barriere die dat gevoel oproept kun je ook minder goed aan jezelf werken. Heeft je psycholoog echt zo gezegd "hier gaan we niet verder over praten" of is dat meer iets wat je zelf hebt geconcludeerd? Ik vind namelijk dat als jij dat wel nodig hebt, je dat best kunt zeggen. Samen met hem zou je dan kunnen kijken hoe je dat in kunt vullen (met hem of elders)
dank voor je reactie, Zijn email heb ik niet, dus die valt af, maar ga het denk ik wel ter sprake brengen dat ik moeite heb met het "negeren"van het verleden, Meerdere hulpverleners is wel herkenbaar ik heb er nu 4 die wel nauw samen werken. psychiater heb ik nog nooit gezien, klink heftig als je er dagen van bij moet komen, al ben ik bang dat ik dat nu ook heb,
Tot nu toe krijg ik geen etiketjes, al denk ik dat hij wel denkt dat ik een angststoornis heb wat ook heel goed klopt hoor, bijna dagelijks ervaar ik angst/paniek gevoelens. dat anderen laten praten, herkenbaar zou bij mij ook gebeuren, groepstherapie zou ik nu ook zeker niet kunnen. Ook dat werkgebeuren herken ik, ik werk al vanaf april vorig jaar niet meer, maar wil het toch graag weer kunnen. ik stuur je vanavond even een pb goed, het is nu nog lekker weer dus ga maar even een rondje uitwaaien, sinds thuiskomst alleen nog maar op de bank gehangen en voor me uitgekeken, Rosaro, kom later op jouw terug.
Bedankt voor je reactie, Ja ik ben opzich wel trots, maar goed het voelt nu vooral heel dubbel, Hij heeft wel zo ver ik het goed begrepen heb (was wat van slag) echt gezegt dat hij uit ervaring geleerd heeft dat het goed is om vooral in het hier en nu te blijven, daar gaat het nu om. Ik heb woesndag eerst gesprek met de maatschappelijk werk, en dan ga ik het eerst met haar er over hebben, niet over de inhoud, maar wel over de zogenaamde beerput die open moest, maar nu die open is er niets mee gedaan gaat worden voor mijn gevoel. toch kan ik het niet van me afzetten, heb net een migrainepil genomen, voel het opkomen, Heb net wel lekker gezwommen met een vriendin, dat heeft me toch even doen ontspannen tot ik weer in de auto zat. Misschien kom ik de psycholoog vrijdag nog tegen, hij loopt er wel rond in iedergeval, en wie weet als ik het durf schiet ik hem nog even aan over mijn gevoel vandaag. fijn dat ik het wel even hier kwijt kan, lucht toch wat op.
die psycholoog hoor bij je revalidatietraject toch?? Die van mij tijdens mijn traject was ook vooral op het hier en nu gericht. Wat ga je nu anders met zaken om maar soms is er gewoon meer nodig. Ik was al begonnen met clientgerichte psychotherapie toen. Dat heeft een heel andere insteek. laat me stapje voor stapje ontdekken wat mijn angsten zijn (een hele hoop!) en wat ik zou kunnen doen om wat aardiger voor mezelf te zijn In wat je schrijft over je angsten e.d herken ik veel. Bij mij is een persoonlijksstoornis nao vastgesteld met name met ontwijkende trekken. Sociale angst e.d passen daar erg bij. Heb zelf in het verleden veel groepstherapioe gehad maar was toen zo depressief dat dat niet werkte. Met de therapeut die ik nu heb klikt het enorm en het is een opluchting dat ik alle tijd en ruimte krijg om op mijn tempo te herstellen. Mogelijk ga ik nog een mindfulness training volgen om dat ik heel vaak enorm gespannen ben.
Klopt, het in een revalidatie traject, wel krijg ik (zeggen ze) genoeg tijd tis niet maar 12 weken bv, Ik herken veel in je verhaal, mocht het inderdaad zo zijn dat het hier niet verder komt, moet ik toch maar eens verder gaan kijken, weet nog niet hoe of wat, maar hoop voor nu nog wel dat het toch besproken kan worden, krijg het nu het los is even niet meer van me af gezet. wel fijn dat jij nu alle rust en ruimte krijgt, dat voelt inderdaad echt als opluchting dan he. Ik heb gisteren 2 uur(tot midden in de nacht) en vandaag 1.5 uur met een neef die me dicht bij staat gebeld, gewoon om me even te kunnen uiten, en ook iemand is die eerlijk is in zijn advies en mening, dat heb ik nodig, niet iemand die persee met me mee praat, maar iemand die me waar ik verkeerd denkt, ook de andere kant kan en durft te laten zien, en me juist ook versterkt in mijn vertrouwen om iets wel te gaan doen en zeggen. die motivatie heb ik hier ook al een paar keer gelezen en steunt me wel om het te doen dan. stomme angst ook. vooral nu ik het blood gelecht(voor uit gekomen) heb lijkt het me 10 keer harder te slaan, ach komt wel goed, straks even weer een stukje wandelen,
dat is zo herkenbaar. Toen mijn muurtje om was. ( net doen alsof er niets met me aan de hand is lichamelijk en geestelijk) voelde ik alles zo hard binnen komen. Dat ik vorig jaar met spoed werd opgenomen was voor mijn meeste collega's en omgeving een enorme schok. Blijkbaar kan ik heel goed doen of er niets aan de hand is ( niet eens bewust hoor). In de winkel vragen of ik er langs mag als iemand midden in het pad staat vond ik altijd al eng maar nu nog enger. Heb geleerd dat ik soms iets ook wel eens gewoon uit de weg mag gaan als ik die dag niet zo lekker in mijn vel zit.
o wat herkenbaar, mijn omgeving (op mijn neef naar) denkt ook dat er niets met mij is, niemand heeft enig idee, en zelfs mijn man snapt me niet. ook mijn zoontje voelt aan alles dat het niet goed met me gaat, en ik kan steeds moeilijker mijn masker opzetten tegen over de buitenwereld, ik ontloop die nu dan ook momenteel. enigzins is het fijn die herkenning te lezen, niet omdat ik dit een ander gun, maar om te weten dat het niet raar is dat dit gebeurd. ik wil mezelf bij elkaar houden, maar ik ben voor mijn gevoel een tikkende tijdbom die elk moment kan barsten (in tranen) dat je af en toe iets uit de weg mag gaan omdat je je dag niet hebt, ga ik in het achterhoofd houden, vind ik echt wel een goed motto, jij ook sterkte,
Ik heb van alles gedaan. Waaronder cognitieve gedragstherapie en EMDR. Voor mij heeft EMDR totaal niet gewerkt, ik had er helemaal niks aan. Van anderen heb ik ook gehoord dat 't hen totaal niet hielp, dus over EMDR ben ik niet zo positief.. Cognitieve gedragstherapie vind ik wel nuttig. Gaat vooral over je eigen gedachten veranderen. Als je iets wilt weten, vraag maar!