Laat ik voorop stellen dat ik zielsveel van mijn man hou. Maar de afgelopen maanden hebben we elke week een terugkerende "ruzie" en ik word het onderhand wel meer dan zat! Hij werkt(e) vijf nachten van zes tot wanneer hij klaar was dus erg wisselend. Ene keer drie uur andere keer pas zes uur. Ik doe dus eigenlijk bijna alles in het huishouden en vind dit ook helemaal geen probleem aangezien ik thuis ben momenteel. Maar elke keer als ik hem wat vraag is het "ja straks" "doe ik zo" "heb ik nu geen zin in" En vervolgens gebeurd het niet. ( en ja ook als ik het zelf NIET doe gebeurd het niet ) Dat hebben we dus al geprobeerd. Nu slaapt hij vaak tot een uur of een en ben ik vervolgens een malloot die hem anderhalf uur lang probeert wakker te krijgen en ook dan is het "ik kom zo" "nog vijf minuten" "ik ben wakker". Twee weken terug was ik het écht meer dan zat en heb hem vriendelijk verzocht zijn spullen te pakken en maar naar zijn moeder te gaan hoefde hij niks te doen en kon hij lekker uitslapen. Hij is niet gegaan en had toen denk ik het besef dat ik het ook echt meende. Nu is het zo dat hij via het uitzendbureau werkt en hij in de nacht nog maar 3 nachten nodig is. Dit is te weinig qua inkomsten en het bedrijf wil hem niet kwijt ( gelukkig) Hij werd dus ingewerkt voor een baan mét contract op de dag. Echter is hij nu klaar met inwerken maar weet nog steeds helemaal niks zijn salaris niet wanneer hij mag beginnen niet en wat er nou uberhaubt gaat gebeuren! Omdat het zeker nu qua banen een draaaama is ( weet er alles van zit al vanaf april thuis met WW en nu nog verlof en solliciteer me suf op werkelijk waar ALLES ) maak ik me best een beetje zorgen straks zeggen ze in ene dat hij niet meer hoeft te komen. Dus gisteren toen hij voor het laatst werd ingewerkt zei ik tegen hem ( jemig ik lijk ECHT zijn moeder wel *dooohooommm*) Kom er op tijd uit en bel je werk hoe nu verder dan weet je misschien wat. Nou zogezegd zo gedaan ik maak hem wakker om half 10 ( vind ik op tijd) uur bezig geweest en vervolgens vind meneer het niet nodig om te bellen en moet ik me maar geen zorgen maken doet hij ook niet. Waarop ik antwoordde lekker zitten we straks misschien wel met zijn tweeën thuis en snap je dan echt niet dat ik me juist zorgen maak op een redelijke geïrriteerde toon. Vervolgens krijg ik te horen dat hij twee dagen achter elkaar heeft gewerkt en ik dan ook maar al mijn sollicitaties na moet bellen én nog meer moet solliciteren. Met die laatste opmerking heeft hij me zo gekwetst dat ik huilend naar de keuken gelopen ben. Hij heeft me echt heel erg gekwetst met die opmerking. Ik wil namelijk zo graag werken dat ik elk baantje met liefde zou accepteren en dit weet hij! Ik ben het zo zat dat ik hem nu dus ook echt niet meer wakker maak en hij het maar lekker uitzoekt met dat werk van hem. Maar toch laat het me niet los en ben ik erg boos en ook nog steeds heel erg verdrietig en krijg ik echt het idee dat ik maar een voetveeg ben voor hem al zegt hij honderd keer van niet. Maar hij neemt mij niet serieus en het lijkt hem allemaal maar weinig te doen terwijl het mij juist heel veel doet Sorry voor het lange verhaal maar moest het echt even kwijt
Dus hij werkt tot 3 uur of 6 uur snachts en moet er dan van jou om half 10 uit om zn baas te bellen? (Of mis ik iets?) Die jongen krijgt zo toch geen nachtrust.. dat is ergens tussen de 3,5 max 6,5 uur slaap.. ik zou ook moeilijk en chagrijnig wakker worden dan. :')
Nee vannacht heeft hij niet gewerkt. Gister avond wel maar was op tijd thuis en lag ook op tijd in bed. En ook al slaapt hij 12 uur achter elkaar dan nog word hij moeilijk en chagrijnig wakker.
Misschien een dagje voor jullie samen plannen. En wat leuks samen gaan doen uit eten bijvoorbeeld en even de tijd voor elkaar nemen en de ( zorgen samen bespreken zonder kinderen ) En dat jullie alle bij je verhaal kunnen doen dat je het ook rot vind lastig en het ook moeilijk vind de onzekerheden die er zijn. Ook dat je graag zelf wilt werken en het nog niet lukt en zo. Samen praten. ( ben geen relatie wonder)
Laat ik het zo zeggen dat als hij werkt in de nacht hij met moeite een keer om vier uur uit zijn bed komt.
Om eerlijk te zijn vind ik dat het klinkt of je man ook niet lekker in zijn vel zit. Hij heeft blijkbaar geen energie, krijgt niets voor elkaar, ligt lang in bed, belooft dingen die hij vervolgens vergeet, en heeft nooit ergens zin in. Dat is niet het beeld van iemand die leeft voor het plezier en de dingen die voor hem gedaan kunnen worden maar even laat hangen. Het klinkt alsof hij net zo verdrietig is als jij, en zich machteloos voelt. Natuurlijk is de situatie niet leuk - zonder werk zitten is stressvol, en ik word al naar bij de gedachte. Maar als jullie hier samen door willen komen, dan zullen jullie er ook samen voor moeten werken. Dat moet jullie beiden duidelijk worden, en een open gesprek is ontzettend belangrijk. Misschien met hulp van buitenaf (een familielid, goede vriend, of misschien echt iemand die erbuiten staat, zoals een therapeut), of misschien komen jullie er samen uit. Maar een moeilijk gesprek vermijden zal jullie niet verder helpen. Daarnaast - wat vindt hij zelf dat hij moet doen? Ik herken de situatie deels, omdat mijn man ook niet zo snel helpt in de huishouding. Het verschil is dat hij wel vindt dat hij mee moet helpen, maar simpelweg niet snapt waar hij moet beginnen. Dus mijn aanwijzingen zijn onmisbaar voor hem, als hij aan de gang wil gaan. Jouw man heeft misschien iets anders nodig - een belofte voor een uurtje gezellig samen bankhangen als hij klaar is, of een biertje voor naast de pc om het bijwerken van de administratie wag draaglijker te maken. Ga eens met hem kijken wat hem kan motiveren (en zijn input is daarbij belangrijk, want hij weet zelf het best wat hem motiveert).
Het lange in bed liggen en moeilijk wakker worden is eigenlijk al probleem vanaf het begin. We praten hier dus ook al over vanaf de geboorte van de eerste ( al bijna 2,5 jaar ) En het laatste doet hij al. Als hij wakker is zit hij of op de bank of achter de pc of met zijn telefoon te spelen. En hij vind dat hij niks hoeft te doen want hij werkt en ik niet.
Als je niet zijn moeder wilt spelen, doe dat dan ook niet. Nachtdiensten zijn zwaar, dat zag ik altijd aan mijn vader. Hij wordt ingewerkt, dat is niet voor niks. En als jij werkeloos thuiszit en hij redelijk fulltime werkt dan is het toch niet zo gek dat jij een groter deel van de taken in huis doet en hem een beete ontziet? En dat hij je heeft gekwetste met die opmerking vindt ik wel een beetje overdreven. Hij wilt alleen duidelijk maken wat jij aan hem vraagt
Ik vind het ook echt niet erg om het huishouden te doen hoor. En vraag ook absuloot niet veel van hem! Het gaat mij er om dat als ik wat vraag ( lees een keer het vuil buiten zetten omdat ik met die kleine bezig ben ) Of de was even in de droger wilt doen het altijd is ja straks doe ik zo en het dan niet gebeurd. Kortom veel hoeft hij niet te doen en dit wil ik ook echt niet.
Nou, ik snap wél waarom je gekwetst bent, hoor! Je doet er alles aan om aan het werk te komen en dan gaat hij lopen insinueren dat het niet zo is... Ik zou daar ook heel erg gekwetst van zijn Maar lastige situatie... Ik moet zeggen: toen ik onregelmatig werkte en vaak op gekke tijden thuiskwam hadden mijn man en ik ook ontzettend vaak bonje. Het legt best wel veel druk op je relatie en op je gezinsleven als er constant op gekke tijden gewerkt wordt; zeker als er ook nog eens geen regelmaat in zit. Echte tips heb ik helaas niet voor je, behalve dat je zou kunnen proberen om aan hm te vragen hoe hij geholpen wil worden. En als hij niet geholpen wil worden, dat proberen te accepteren en los te laten.... Je kan je man helaas niet veranderen; je kan alleen je eigen houding veranderen.
Oh ik vond het juist heerlijk dat hij in de nacht werkte En dit ging/gaat ook heel goed. Probleem is namelijk ook echt al van voor die tijd ook toen hij nog overdag werkte. En ook toen ik nog werkte. Ik heb vanaf het begin altijd het huishouden gedaan dit is mijn ding. En dat vind ik niet erg ook niet toen ik werkte. Daar gaat het mij ook helemaal niet om. Het gaat om die kleine dingetjes als je wat vraagt het niet gebeurd als je wat afspreekt het uitgesteld word en vervolgens niet gebeurd. Net zoals nu ik kom er om 11 uur uit écht waar hij ligt nog en als ik hem niet wakker maak ligt hij gerust vanavond nog te slapen. En als ik wat aan hem vraag en hij vergeet het en ik zeg er wat van is het altijd: Ja maar ik werk jij niet jij zit lekker thuis met de kinderen en hoeft dus niks te doen
Moeilijk... hij kan duidelijk niet tegen nachtdiensten als hij zo slecht zijn bed uit komt. Maar soms is het nodig om gewoon een baan te hebben. Toch lijkt hij niet zo opgetogen om overdag te gaan werken? Hij is wel laks qua gesprek over wat zijn werk overdag inhoudt en wat de voorwaarden zijn. Van één kant hoef je er niet zo heel superdicht bovenop te zitten over of het nu doorgaat of niet, echter hij moet onderhand wel gewoon weten waar hij aan toe is! Zeker als zijn inwerktijd er al op zit.
Ga idd eens goed samen praten want dat is bij jullie echt nodig. Zo te lezen zitten jullie samen vol verdriet dat moet er uit want gebeurt dat niet valt er op een dag een bom. Breng de kids na ouders en ga samen zitten om het op te lossen . Waarom moet hij helpen? jij bent thuis hij werkt s nachts en heeft zijn uren slaap ook nodig. Ok hij hoeft niet de hele dag te slapen . Maar helpen hoeft ook niet ja mis kids op bed doen als ie niet werkt. Hier helpt manlief ook niet ja soms kookt ie door de week . Vaak alleen in weekend doet hij iets of als ie plots thuis is . Maar verder helpt ie niet ik ben meer thuis . Hier ook onzekerheid wat werken betreft maar we hebben het onder controle . Ik denk dat je man boos is omdat er geen werk genoeg is en hij er alles aan doet net als jij maar het niet lukt. Ga er gewoon eens uit samen en zoek waar de boos heid zit .
Ik zou hem lekker laten liggen en ook geen eten koken ofzo en gewoon niet thuis zijn wanneer hij wakker wordt. "Zoek het je maar uit".
Een keer de schone was in de droger gooien is toch niet teveel gevraagd? Al werk je 50 uur per week, dan kan dat best wel even. Het is twee seconde werk. Een moeder zijn voor een stel kinderen is namelijk ook 60 uur per week werken inclusief de nachten. Op het moment dat je nét zit/ligt of tijd voor jezelf hebt, is er weer een 'maaaaaammm' dat elders vanuit de kamer klinkt. Alleen omdat de ene werkt, en de ander thuis werkt, wil niet zeggen dat degene die thuis blijft altijd alles maar moet doen op ieder willekeurig tijdstip. De slavernij is afgeschaft, ook voor huismoeders.
Ja, nachtdiensten zijn zwaar, weet ik uit eigen ervaring. Maar op je vrije dag pas om 09.30 opstaan, als je kinderen hebt, dat vind ik niet meer dan redelijk! Als ik doordeweeks uit de nachtdienst kom, dan moet ik de volgende dag ook gewoon weer om 7 uur opstaan. Want dan wordt mijn dochter wakker en mijn man moet gewoon werken. Ik zou mij echt kapot ergeren aan zo'n passieve houding, het gaat idd wel om jullie inkomen. Daar moet hij gewoon achter aan zitten. Ik snap je helemaal! Tuurlijk is het logisch dat jij meer doet in het huishouden. Tuurlijk ben je moe van zulke lange nachtdiensten. Maar dat is toch geen vrijbrief om niet af en toe een klusje te doen? Het leeuwendeel doe jij, dan is een klusje hier en daar toch niet te veel gevraagd?
Ze heeft ook nog een kind van 2 dus lekker geen eten koken vind ik nou ook weer zo raar klinken. Praten is het advies en tijd nemen om de dingen uit te praten. ( ben geen relatie wonder. Heb zelf een relatie met vele up.s en down.s )
Ja praten doe ik dus al 2,5 jaar en het lijkt wel of ik tegen een boom l*l want er veranderd NIKS echt NIKS. Daar word ik gewoon moe van. En nee nogmaals hij moet niks dat wil ik niet en dat verwacht ik niet. Huishouden mag alleen ik doen ( ik ben een piet leut dus doe het liever zelf ) maar een wasje in de droger doen of een keer het vuil buiten zetten is toch niet zo veel gevraagd? Of zie ik dat echt echt helemaal verkeerd?
Ik moet eerlijk gezegd het eerste relatie-wonder nog tegenkomen... Volgens mij heeft elk huisje wel zijn kruisje Saja: als je al 2,5 jaar praat en er gebeurt niks, dan denk ik inderdaad dat praten niet de oplossing is. Elke keer hetzelfde proberen, zal ook tot hetzelfde resultaat blijven leiden, denk ik. (Merk ik ook bij mijn man, al blijf ik ook elke keer hetzelfde reageren, dus ik ben geen haar beter!!) wat bij mijn man helpt: hem de hemel in prijzen voor wat ie wel doet. Vertellen wat ik aan hem waardeer. Dan gaat ie steeds meer dingen voor me doen, merk ik... Omdat hij resultaat merkt (namelijk dat hij gewaardeerd wordt en complimenten krijgt van mij). Maar als ik nou vraag of hij het vuil buiten zet, hij doet dat en daarna vraag ik gelijk nog iets, dan heeft ie het gevoel dat ie het nooit goed genoeg doet. Dus: doseren en complimenteren...