Vraag haar of ze iets voor je wil schrijven.. een woordje of zo.. mocht je ooit een tattoo willen nemen met een naam of tekst, kun je haar handschrift gebruiken.. Je kan dat moment zeker aan.. je kunt ervoor zorgen dat er een hele fijne sfeer in de kamer is.. veel persoonlijke spulletjes van je moeder, kaarsjes aan, achtergrond muziekje.. zodat zij en jullie je thuis voelen. Mijn oma is gestorven en wij waren erbij. Op het moment dat het echte sterven eraan kwam, hebben wij er iemand bij gehad die vertelde wat er allemaal kon gebeuren, dat vond ik er prettig. Er was een hele rustige en mooie sfeer. Ik denk er echt met een heel prettig gevoel aan terug.. zelfs de mensen van de begrafenisonderneming stonden van de sfeer te kijken.. heel prettig, rustgevend en mooi. Natuurlijk is het zwaar en moeilijk.. maar je kunt dat aan.. je heb tijd om je voor te bereiden.. en als je er al bij bent, dat is het belangrijkste voor jouw moeder.. Mijn zusje en ik mochten een stukje haar van oma afknippen.. dat vonden wij erg fijn.. (zij klaagde altijd over haar haar, en wij plaagde haar er altijd mee, dus dat was iets leuks tussen haar en ons) als aandenken. Heel erg veel sterkte... voor jullie allemaal! ps. probeer misschien nog foto's te maken van haar met jou, van haar met jouw kindje.. Ik denk aan je!!
ja mijn moeder is 3 jaar ziek, maar al die tijd was ze goed op gewicht, maar opeens de afgelopen 3 maanden: BOEM kilo's vlogen er af en ze is mager niet normaal. Haar huid ziet grijs grauw, ze kan alleen maar liggen en verder kan ze niets, vergaat van de pijn en geen pijnstilling helpt. Dit alles, die echte aftakeling is zo snel gegaan opeens. Er is eergisteren een datum geprikt... Volgende week zal het plaatsvinden. Dank voor je lieve berichtje en jij ook heel veel sterkte met jouw moeder. Is zij uitbehandeld of is er nog hoop?
Dankje wat fijn dat het zo'n bijzonder moment was. En goed idee van kaarsjes aan en muziekje aan. Mijn moeder zal ook een wijntje drinken nog voordat...Och och mijn maag keert om maar ja het is beter zo. Wat Fijn dat je beschrijft dat je er met een prettig gevoel aan terugdenkt, hoe moeilijk het ook was.
Mijn moeder heeft 2,5 jaar geleden de diagnose longkanker gekregen. Na de 1e chemokuur dachten we al dat ze er tussenuit zou piepen maar nee hoor. Dus huisarts had niet verwacht dat ze januari 2012 zou halen... Nu hoest ze veel bloed op... De ha heeft de longarts gebeld...de longarts stond er van te kijken dat ze nog steeds leeft.... Vermoeden is dat ze dit jaar niet meer volmaakt.. Wat heftig dat het volgende week al is. Denk aan je. Knuffel
Dankjewel krabje. Heeft je moeder verzorging of kan ze alles nog zelf? Wat eng dat ze bloed ophoest. Heeft ze veel pijn? Mijn moeder heeft nu mijn vader die volledige mantelzorg doet. Maar ze heeft eigenlijk meer zorg nodig, ze heeft een bed nodig in de kamer maard aar wil ze niet aan. Gek om mijn moeder te zien in rolstoel. In een week tijd ging ze van normaal lopen naar met kruk lopen, toen zakte ze door haar benen en is heel hard gevallen (ook dat nog) en kreeg ze een rollator, durft ze nu ook niet meer dus rolstoel. Ze eeft erg veel experimentele behandelingen gedaan na haar bestralingen, operaties en chemo's. Zo jammer dat niets mocht baten. Het zal haar lot wel zijn, zegt ze steeds. Dat het boven beter is dan hier voor haar. Jij ook een knuffel. Rotziekte ook.
Mijn moeder heeft een bed in de kamer waar ze bijna de hele dag inligt. 2 keer per dag komt er een vpk van carint bij haar. Ook 2 keer per week hulp in huishouding. Ze heeft wel pijn maar ze heeft morfine pleisters. Ook wordt ze steeds benauwder...
Allereerst TS heel veel sterkte! Ook de andere meiden hier die in een soortgelijke situatie zitten. Mijn moeder is inmiddels 14 jaar geleden overleden. De vragen waar ik met name tegenaan loop, zijn dingen met betrekking tot de opvoeding ed van de kinderen. Of de vraag of ik bepaalde kinderziektes al heb gehad, hoe ging de zwangerschap etc. Daar was ik 14 jaar geleden nog helemaal niet mee bezig. Echter is ze ook redelijk plotseling overleden, dus die kans was er ook niet.. Andere vragen zijn kleine vragen, zoals hoe zij bepaalde gerechten toch zo ontzettend lekker maakte. Succes en ik denk dat je een boel tips al hebt gekregen. Dikke knuffel!
Ik heb niet alles gelezen, maar wil je een dikke knuffel geven! Ik ben mijn beide ouders verloren. Mijn moeder toen ik 16 was, mijn vader toen ik 23 was. Beiden plotseling dus heb niets meer kunnen vragen. Mijn vader kreeg een hersenbloeding en raakte in coma. Ik ben heel erg blij dat ik er bij was toen hij overleed, het was een heel naar moment, maar had het niet willen missen. Want wat ik nog kon doen, bij hem zijn, heb ik gedaan. En ja, tuurlijk zit ik nog wel eens met vragen, mis ik ze. Maar aan de andere kant ben ik heel dankbaar dat ik bij hen heb mogen opgroeien en dat we wel al die jaren samen hebben gehad. Die speciale band en die liefde die blijft, dat zit in mijn hart. Geniet nog van de momenten die je samen hebt, toon elkaar je kwetsbare kant, laat de tranen vloeien, je moeder weet wie jij als klein meisje was/bent en dat je je momenteel zo voelt. Je hoeft je niet extra sterk te houden voor haar, want als moeder zijnde weet je als je kind pijn hebt. Dus wees jezelf, deel je gevoelens, knuffel en troost elkaar en geniet van elkaar.
Bedankt meiden voor jullie meedenken en medeleven. Ik heb zo weinig tijd op iedereen te reageren maar echt bedankt!
Veel sterkte komende periode meid, wat zwaar dat er een datum is geprikt en dat het zo dichtbij komt. Ik leef enorm met je mee. Ik vind het moeilijk dit allemaal te lezen, maar doe het toch. Wij moeten afscheid gaan nemen van mijn schoonmoeder (longkanker). En in tegenstelling tot veel mensen heb ik het tegenovergestelde van een schoonloeder. Ze betekent heel veel voor mij.
Brr, en dan ineens komt het echt dichtbij. Ik las laatst iets over stichting ambulancewens, zoiets. Ik weet niet of je moeder nog iets graag zou willen, misschien kunnen zij iets betekenen. Mijn moeder was nog nooit op Ameland geweest, dit hebben wij nog vlak voor haar dood gedaan. Ik zal een kaarsje branden voor jouw moeder. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Kahlen ik wil je voor deze week heel veel sterkte en kracht toewensen. Je moet je mams loslaten.... Denk aan je. Knuff.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wil toch reageren. Ik denk dat je altijd achteraf nog momenten zal krijgen waarop je denkt: had ik dat nog maar gevraagd. Als ik de kans had gehad, had ik m'n moeder gevraagd wat herinneringen en anekdotes op te schrijven. Hoe was zij als kind, hoe was ik als baby en als kind. Wat vond ze leuk om te doen, etc. Toen ik zwanger bleek had ik heel veel vragen, ook medisch, die ik niet meer kon stellen, met name over toen zij zwanger was van mijn broer en mij en de tijd erna. Helaas kinden andere familieleden deze vragen ook niet beantwoorden voor mij. Stel dus alle vragen die je kan bedenken, maar zorg vooral dat je verhalen en herinneringen deelt. Dan heb je altijd iets moois om op terug te kijken. Sterkte.
Sterkte!! Ik ben mijn moeder na drie jaar ziek en bijna helemaal verlamd zijn verloren toen ok 8 was! Bijna 20 jaar geleden! Ik heb helaas geen tips voor je, maar wil je dus heel veel sterkte wensen!
Ik zou haar heel graag nog een keer willen knuffelen en ik heb er nog altijd spijt van dat ik toen vlak voor haar overlijden niet gewoon naar binnen ben gegaan voor koffie omdat ik dacht dat ze nog sliep maar ze was toen gewoon al wakker... *snik* Ik denk dat je haar gewoon veel moet laten weten dat je van haar houdt en probeer herinneringen van vroeger op te halen (dat mis ik ook, vooral nu ik een baby heb) Heel veel sterkte! Ieder mens draagt in het leven een onzichtbare rugzak mee bergt daarin vreugde en zorgen verzameling van wel en wee soms is de rugzak zwaar een ander moment vederlicht dan blijft er ruimte over maar dikwijls kan hij niet meer dicht ...kijk in een verloren uurtje de inhoud nog eens door dan kan er iets verdwijnen wat zijn waarde reeds verloor langzaam wordt de rugzak lichter de levensreis gaat voorbij en bij het naderen van de avond werp je een deel last opzij maar er is nog zoveel waarde wat je koestert en graag behoud soms kleinigheden herinneringen van goud zo dragen we ieder onze eigen rugzak mee niemand die hem overneemt je hoeft dus niets te vrezen dat hij ooit wordt ontvreemd
Ik ben bijna 9 maanden geleden mijn vader verloren. Hij was ziek en hoewel we wisten dat zijn ziekte zou winnen, hadden we nooit verwacht dat het zó snel zou gaan (op woensdagavond zat hij met een biertje erbij te pokeren met vrienden, op vrijdagochtend stond hij zelf uitgebreid te douchen. Daarna voor een controle naar het ziekenhuis. Hij is die vrijdagavond aan het zuurstof thuis gekomen en iets meer dan 24uur later is hij overleden). Wij hebben dus ook vrij weinig tijd gehad om alles nog te zeggen, omdat we er niet op gerekend hadden dat het zo snel zou gaan. Maar ik vond het heel fijn dat ik heb gezegd dat hij de beste vader en opa is geweest, hij twijfelde hier erg over. En ik vond het heel fijn om te horen dat zijn dankbaarheid voor wat hij wél heeft meegemaakt, groter was dan zijn verdriet om wat hij niet meer zou meemaken... Hij is 56 geworden, mijn dochtertje was pas 11 maanden.