Als jij een bedrijf opent speciaal voor mensen vanaf maat 46 om kleding aan hen te verkopen (tot ongeveer maat 60) zoals een Ulla Popken... Waarom komt het dan in je op om een model van maat 34 tot 42 te gebruiken om kleding voor te showen??? Dat is toch merkwaardig??? Ik zou zeggen: neem een model met de beginmaat, en borduur daarop verder.
Wel als je maat 34 of 42 hebt Verder wat hierboven staat. Ze kunnen niet alle maten showen. Is geen beginnen aan. Ik zou me er niet zo druk om maken. De meest gemiddelde maat 40/42 zie je ook nergens terug!
Ik zou zeggen; Mail ulla popken eens, heb je een direct antwoord! Wij kunnen zeggen wat we willen, maar je neemt het toch niet aan..
Waarom?: Het staat mooier. Wordt meer verkocht. Crèmes voor acne worden ook aangeprezen door meiden die door de computer een pukkel op hun gezicht getekend hebben gekregen.
dat ben ik niet met je eens dat het nu meer verkocht word. persoonlijk koop ik daar niet, omdat ik dus niet weet hoe het valt..
Maar als het geshowd word op maat 46/48 met een model van 1.85 weet je toch nog niet hoe het valt als je 1.65 ben met maat 54? In de reguliere maten tot 44 word ook alles geshowd op maat 34/36 van 1.85 dan moet ik toch ook zelf inschatting maken hoe het mij zal staan?
Dat weet je toch nooit? Zelfs op iemand met precies dezelfde maat en lengte kan het heel anders staan dan bij jou.
Grappig... Staat een advertentie onderaan deze pagina "grote maten damesmode xtwo" en jawel.. Met plus size model
Lol ik heb net ulla popken mail gestuurd hierbij het antwoord: Geachte heer/mevrouw , we kennen het probleem en geven het ook iedere keer weer door aan ons hoofdkantoor in Duitsland.Ook uw mail geef ik weer verder.
Ik kan van twee kanten meepraten. Ik ben altijd maatje 34 geweest, kon zo winkels inlopen en met de kleding zo naar buiten komen, niet alles stond want je hebt idd een bepaald figuur waardoor niet alles staat ook al heb je maat 34. Ik ben bevallen van mijn dochter, de kilo's gingen er weer net netjes af en na een paar maanden kon ik weer ik 36 maar toen ging het mis, ik werd ziek (geestelijk) was achteraf al ziek maar nu met de verantwoordelijkheid van een dochter erbij kwam het duidelijk naar boven, ik stortte mentaal in (en nee mijn dochter heeft er niets van meegekregen toendertijd) en kreeg diagnose na diagnose om mijn oren heen geslagen, kreeg ook medicijnen, veel medcijnen (zo slecht ging het), ze wisten duidelijk niet wat er aan de hand was met mij en ik voelde me zo slecht/waardeloos) dus ik nam de medicijnen (elke keer met de belofte dat ze zouden helpen), ik heb antidepressiva's/antipsychotica's en nog andere, ik kwam van de antdepressiva's al aan maar die antipsychotica was helemaal vergif, ik ging eten en eten, stopte ik ermee omdat ik niet wilde aankomen, kreeg ik een ander middel (bewezen je word er niet dikker van) maar dan kwam ik al aan van een glas water. Tegen de tijd dat ik gestopt ben met het gebruik van antipsychotica, zat ik het ziekenhuis omdat ik 10 moest plassen snachts, hoefde ik nooit, ik dacht medische redenen, allerlei testen gedaan, weer medicijnen erbij, tot ik op de tv hoorde destijds over seroquel (een antispychotica) deze kon zorgen voor diabetes, stond niet in de bijsluiter destijds, ik ben direct gestopt met alle medicijnen die ik had. Wat bleek met plaspatroon werd weer gewoon normaal maar ik kreeg wel last van paniekaanvallen, dus ik kreeg 1 medicatie terug (een antidepressiva) hielp niets tegen mij depressies (geen enkele) maar wel tegen die verschrikkelijke aanvallen van paniek en het haalde het kartelrandjes af van mijn depressie, ik ben en blijf depressief maar zak ik niet meer naar de onderkant. Er is natuurlijk meer aan de hand dan alleen depressie want anders zouden ze geen antispychotica voorschrijven (ik kreeg tegen de voortdurende achterdocht en wantrouwen) maar ze hielpen niets en waarom omdat ik paranoide persoonlijkheidsstoornis heb. Maar na 7,5 jaar van medicijnen gebruiken en wisselen, ben ik 30 kilo aangekomen en voor iemand die maar 165 is, is dat niet goed. ik wilde niet eens meer naar een winkel, ik werd al depressief dat alles wat ik leuk vond en voorheen aankon, nu met een been in kwam, dus ik sloot mezelf op in wijde kleren, keek niet meer naar 36, 38 of 40. Begin van dit jaar (min en meer ook door mijn man die niet zo aardige uitspraak deed) ben ik gestopt met snoepen en suiker in mijn koffie en thee, ik dacht het gaat geen onsje werken want ik had al alle dieten geprobeerd. Maar daar ging de eerste 5 kilo, ik nam alleen kleine stapjes van 5 kilo (geen streefgewicht) en van de 90 kilo werd ik 85, dus toen en met een een ruime week was er weer 5 kilo af en ik deed geen hongerdieet, want ik at gewoon, sochtends brood, smiddags brood, thee zonder suiker, water en savond at ik normaal, dus echt wel in het weekend patat, of shoarma of een keer spareribs, en ik nam 1 glaasje cola/fanta of gewone limonade per dag zodat de suiker niet compleet uit mijn lichaam verdween en zodra ik suiker zou drinken of eten, ik een weer net zo hard zo aankomen. het is een tijd geweest dat ik op een bepaald gewicht bleef hangen en dat ik echt wel wilde opgeven maar ik ben ook heel hard en streng voor mezelf, dus geen koekje, chipje of maar 1 suikerklontje in de thee en is dat moeilijk? natuurlijk! mijn man liep voorbij met borrelnootjes, mijn dochter nam natuurlijk ook wel snoep, mijn zusje heeft hier tijdelijk gewoond en die nam chips, koek etc etc maar ik hield vol en ben uiteindelijk afgevallen tot 55 kilo, nu schommel ik wat tussen 55 en 58 kilo. En ik word ineens aangesproken, ik doe mee op het schoolplein, geen woord kon eraf tegen me toen ik dik was en nu komen ze naar me toe, praten of ditjes en datjes, krijg dingetjes aangeboden (zoals een eigengemaakt koekje), ik neem ze nooit aan en ben verbaasd en soms ook wat boos op de mensen en hun kortzichtigheid, je weet niet hoe en waarom iemand dik is. Ja ik ben afgevallen in een periode van 8/9 maanden maar ben daarom niets meer of minder waard dan een ander persoon die dik is. tuurlijk ben ik trots en mijn man ook en mijn dochter en daar doe ik het voor, niet om bij een elite clubje op school te mogen horen omdat ik het voorelkaar gekregen heb om af te vallen, dat is zo stom! Ik ben gezonder, pas me oude kleren weer en mijn gezin is trots op me en dat maakt het goed voor mij. dus oordeel niet als je een dikker persoon een koekje ziet eten, je weet niet waarom die persoon dikker is en dan nog, het is jouw zaak niet!!!! want daar draait het om, hier wordt ook gezegd, ja maar wat vetrolletjes om een broek of een rokje of bikini is gewoon niet mooi, waarom niet, omdat wij vinden dat het niet in het ideaal beeld valt. wij moeten kappen met oordelen over mensen met een dikker gewicht. Mijn zusje is 165 en 46 kilo, geen anorexia want ze eet alles, en ze spuugt ook niets uit maar ze rookt als een ketter, tot 2 pakjes sigaretten per dag, als zij ergen zit en taart eet, zal niemand zeggen wat ongezond, terwijl ze haar lichaam aan het vergiftigen is met sigaretten. Dus applaus aan de normale mens!!!!!!!!
Hoi, Ik heb maat 44 maar vind het echt heel lastig om leuke kleding te vinden. Vooral de shirts vind ik lastig, wil wel graag iets langer maar het moet er wel ook leuk uit zien. . Hebben jullie nog tips qua winkels? Ik ben 1,82 en weeg 102 (na het verwijderen van mn spiraal ben ik 10 kg aangekomen). Groetjes
Ik heb ooit als plussize model die te klein was gewerkt,. Was toen echt aan het strijden voor gerechtigheid!
Speciaal voor TS; Volslank op de catwalk - VROUW Mode | Modetrends en zelfmaakmode [Mode] Het kán dus wel, volle modellen op de catwalk. Welk merk zal er volgen...
Top vintage kan het ook, was al langer op de website zo maar nu zijn al hun facebook posts zijn zo.. Dat is nog niet zo lang zo dus angelique lees je hier ook mee???
De modellen van Ulla Popken hebben inderdaad geen hele grote maat, maar ook geen 38 ofzo hoor, in principe zo rond de 42/44. Een vriendin van me heeft ooit mee gedaan met hun modellenwedstrijd, ze heeft mt 46 en is plus size model. Ze is vrij ver gekomen, maar niet gewonnen. Het model dat won had dacht ik mt 44. Modelcontest