Ik ben amen met m'n beste vriendin zwanger. Wij zijn al sinds haar geboorte de dikste vriendinnen. Wij schelen 3 maanden en ook nu zal er ongeveer 3 maanden verschil zitten tussen onze dochters. We vinden het allebei super leuk om samen zwanger te zijn. We hebben veel aan elkaar en er is absoluut geen jaloezie.
Bij de 1e was ik samen zwanger met een van mijn beste vriendinnen en mijn schoonzus. Het was leuk, gezellig! Met zijn 3en zwangerschapszwemmen en zo. Schoonzus is toen 11 dagen voor mij bevallen (eind juli), ik 2 aug en mijn vriendin op 17sept. Vaak wat berichtjes naar elkaar hoe we ons voelden en zo. Deze 2e zwangerschap, wel gelijk met 2 nichtjes van mijn man maar die zie ik niet zo vaak. Soms een fb bericht. Maar voel me toch alleen zwanger zeg maar haha. En ik hoor echt niks van mijn schoonzus, van de week het eerste berichtje hoe het gaat... ja nu ben ik al bijna 37wk, dan hoeft het voor mij al niet meer. Mijn vriendin wel, contact blijft hetzelfde, alleen wel minder praat over zwanger zijn. Beide dames nemen geen 2e dus die zijn er een beetje uit. Misschien ligt het daar aan??
Een vriendin van mij is inmiddels al 32 weken vind het vooral erg leuk dat er straks minder dan een halfjaar tussen zit Verder kan zij niet meer zoveel dus samen shoppen zit er helaas niet in. Misschien gaan we nog wel naar de 9 maanden beurs dus dat is wel leuk samen te doen als ik een dikke buik heb en zij al bevallen. Een andere vriendin van mij gaat vanaf januari na een doodgeboorte weer voor een kindje hopen dat dat ook gelijk raak is zit er ook maar een halfjaartje tussen Dus een drukke hormonenboel hier hihi
Ik ben nu 3 keer samen zwanger geweest. Ik moet zeggen dat ik het niet steeds leuk vind. De eerste keer was ik samen met mijn zus zwanger. Mijn zus van de tweede. Ik liep 6 weken voor op mijn zus. Ik vond het helemaal super!!! Helaas kreeg mijn zus in haar 11e week een miskraam. Dat maakte ons allebei erg verdrietig. Mijn moeder kon toen alleen nog maar benoemen hoe knap ze mijn zus vond dat ze zo goed met mijn zwangerschap om kon gaan (na een lang traject MMM, voelde ik me schuldig dat ik zwanger was en dat vond ik ook niet helemaal eerlijk). De tweede keer was ik weer na MMM en na MK 11 weken zwanger toen mijn zus haar derde zwangerschap aankondigde. Ze was 5 weken. Helemaal super!! Het leek bij ons allebei goed te gaan! Tot ik 37 weken zwanger was en ons meisje in de buik, heel onverwacht, overleden bleek. Dan mag je 7 weken na de uitvaart van je dochter op kraambezoek bij je zus :-S Na weer een nieuwe IVF was ik dan weer zwanger van ons derde kindje, je raad het al, ik was 12 weken zwanger toen mijn schoonzusje haar tweede zwangerschap aankondigde. Toen vond ik het echt niet leuk meer. Ik was superbang dat er weer wat zou gebeuren en mijn schoonzusje vertelde dat ze zo bang was voor een miskraam (welke ze nog nooit gehad heeft). Daar kon ik niet zoveel mee. Ik was ook bang geworden dat het, omdat we weer samen zwanger waren, het er voor een van ons weer niet in zou zitten en betrapte me erop dat ik hoopte dat zij dan nu aan de beurt zou zijn. Nee dit keer vond ik het echt niet leuk. Ik had mezelf ook de onverdeelde aandacht wel een beetje gegund. Uiteindelijk waren er bij ons weer een hoop complicaties waardoor onze zoon 8 weken te vroeg is geboren. Weer erg spannend, maar ergens ben ik blij dat de tijd tussen ons daarom nu geen 6 weken maar 14 weken is. Bij haar gaat het nog altijd goed. Ze tikt de laatste weekjes af. Hopelijk blijft het goed gaan. Inmiddels vind ik het zo vervelend niet meer hoor, zeker nu we allebei een zoon hebben/verwachten van ongeveer dezelfde leeftijd. Dat vind ik wel echt heel erg leuk. Al zie ik wel op tegen kraambezoek en haar dan gelukkig met haar gezin thuis in bed te zien genieten, terwijl onze kraamweek er op de NICU uitzag. Maar ook daar komen we wel weer overheen. Zo, ben ik alleen nu? Met een mindere ervaring?
Shit man, wat een heftig verhaal!!!! Ik zou denk ik ook niet blij zijn met een zwanger familielid! Hopelijk doen je 2 kids het nu goed en is je jongste zoon thuis? Ze hebben in ieder geval een prachtige beschermengel, al is dat natuurlijk geen troost!
Voor mij was het ook leuk om samen met schoonzus zwanger te zijn tot dat het bij mij mis ging. De berichten hielden op, omdat er bij beide natuurlijk verdriet zit. Voor mij extra moeilijk. Heb ook nu het idee dat het er niet mag zijn.. Maargoed, over een paar weken bevalt ze en ik duim voor haar dat alles goed gaat, al weet ik dat dit voor mij wel lastig gaat worden. Inmiddels wel weer zwanger geweest en dat ging ook mis. Hoop dat ik over een paar maanden zwanger mag zijn in mijn uppie
Ja hij is thuis na de nodige hobbels. En met name bij zijn geboorte en start hebben we dat beschermengeltje mogen aanschouwen.
De eerste keer was ik samen met mijn zus, nicht, vriendin en collega zwanger. Erg leuk, omdat mijn nicht en vriendin en ik alle drie in dezelfde maand waren uitgerekend en we dus ook in dezelfde fase van de zwangerschap zaten. De band met mijn zus en nicht is vooral hechter geworden. Je begrijpt elkaar, belt/spreekt elkaar vaker. Nu nog steeds leuk, de kids verschillen weinig qua leeftijd en we spreken vaker af. De tweede keer was ik samen met twee collega's zwanger. We gingen vaker samen met pauze en na de bevalling bij elkaar op kraamvisite.
Ik was ook samen met mijn beste vriendinnetje zwanger, we scheelden 7 weken. Onze meiden schelen nu dus ook maar 2 maanden. Het samen zwanger zijn was erg leuk, we hebben veel kunnen delen ondanks de afstand. De tijd erna was echter een heel ander verhaal. Puntje bij paaltje bleken we alletwee heel anders in de opvoeding te staan en hele andere keuzes te maken of vrijwel alle onderwerpen. Het heeft ons uiteindelijk na bijna een jaar onze vriendschap gekost. Nu spreken we elkaar heel oppervlakkig nog af en toe. Ondanks dat we de verschillen nu de hormonen zijn uitgewerkt beter kunnen accepteren. Er zijn te veel discussies geweest en kwetsende dingen gezegd, vooral van haar kant af heel respectloos over mijn keuzes. Er is gewoon te veel gebeurd.