Het bizarre is dat het CB aan dit advies vast blijft houden als blijkt dat het niet werkt. Een instantie die bedoeld is voor het begeleiden van ouders van baby's en jonge kinderen, weet niets anders dan 'laten huilen'. Ik ben al heel lang klaar met het CB en na dit verhaal ook echt met Ria Blom. Iemand die niet eens kijkt en vraagt naar wat het kind mogelijk kan mankeren, maar enkel komt om te demonstreren dat haar methode ALTIJD werkt, die moet niet in de buurt van jonge kinderen komen. Bah
In jouw geval zeg ik: jij hebt nooit laten huilen. 2 minuten huilen is geen laten huilen, dat is even afwachten wat je kind gaat doen/observeren wat er aan de hand is. Op basis daarvan zeggen dat de Blom-methode voor sommige kinderen werkt, vind ik echt totale onzin. Jullie hebben helemaal geen blom-methode toegepast. Jullie kind ging gewoon normaal slapen
Het zou enorm helpen als de CB's inbakeren weer gewoon op de plek zetten waar Ria Blom het toen ze ruim 20 jaar geleden begon met het helpen met inbakeren voor bedoelde: als noodinterventie. Want een baby die altijd maar huilt, wat je ook doet, die maar niet ophoudt: daar kun je als volwassene echt aan onderdoor gaan. Met inbakeren kan, als niets anders meer helpt, de cyclus van huilen en hopeloosheid doorbroken worden. In zo'n geval is het een goed hulpmiddel. Het probleem is dat de CB's er mee aan de haal gegaan zijn, en dat bij Ria het succes een beetje naar het hoofd gestegen is. Vergeet ook niet dat het verkopen van inbakersysteem inmiddels ook een segment is waar lekker geld aan verdiend wordt! Dan krijg dat soort foute situaties waarin kraamverzorgsters ouders alvast gaan leren hoe ze moeten inbakeren en waar CB's preventief inbakeren gaan aanraden.
Ons zoontje hebben we 1x laten huilen en dat was toen er iemand van het CB op huisbezoek was omdat ons zoontje zo slecht kon slapen. Hij was nog geen 11 weken oud en we moesten hem ook laten huilen. "Hij wist wel wat lekker was: als hij huilde kwamen papa en mama wel, dus dat moesten we hem niet aanleren". Er werd op ons ingepraat dat we vooral moesten blijven zitten en er niet op in moesten gaan dat hij huilde. Na 2 dagen zouden we resultaat zien als we maar zouden volhouden. Oja, en als we toch bezig waren moesten we meteen de speen maar weglaten, want dat was veel handiger voor onszelf. Op dat moment was er een verdenking van reflux, dit was op een vrijdag en hadden we dinsdag na het weekend een afspraak met de kinderarts. Dit wist de CB verpleegkundige. We hebben ons tijdens dat huisbezoek laten overbluffen als kersverse en onzekere ouders, maar meteen toen ze weg was hebben we besloten dat haar advies zeker niet onze manier is! Hij heeft namelijk ruim een uur "moeten" huilen toen. Haar redenering was dat hij alleen maar huilde uit nijd dat papa en mama niet meer kwamen zoals hij gewend was. Dit was echt het aller slechtste advies wat we ooit gehad hebben en hij gaat alleen nog naar het CB voor meten, wegen en entingen, maar wat mij betreft houdt het daarbij op voor ons. Hij slaapt overdag nu 1 slaapje in de draagdoek als dat het beste uit komt op dat moment en we hebben een stoel naast het bedje om er bij te zitten om hem te helpen met zijn speen die niet wil blijven "plakken" in zijn mond... En af en toe slaapt hij op de arm als dat wel lukt. En ja dat is af en toe heel erg irritant en het kost veel tijd en frustreert als hij weer eens niet slaapt. Even jengelen voor het slapen mag, maar dan moet het wel daarbij blijven. Als het hem niet zelf lukt dan helpen we hem, hij kan nog lang genoeg zichzelf redden als hij ouder is
Ehm... dus omdat mijn zoontje na 2 min vaak al slaapt heb ik de ria blom methode niet toegepast ? Moet ik m dan maar weer wakker maken zodat hij 30 min huilt Beetje vaag of niet? Ben jij uberhaupt wel bekend met de ria blom methode ? Het gaat namelijk niet alleen om het slapen maar ook om regelmaat en het toepassen van een vast ritme... voor sommige kindjes werkt het prima. Het feit dat mn zoontje na 2 min al slaapt lijkt mij daqr het bewijs van. Wat ik vooral duidelijk wil maken is dat ieder kind uniek is en dat zodra je merkt dat een bepaalde methode niet werkt (bijv de ria blom methode ) je daar niet blind op vast moet houden. Probeer dan gewoon wat anders en kijk wat voor jouw kindhe het best werkt.
Slapen is iets dat een kind moet liggen, net als volwassenen makkelijk of minder makkelijk slapen, geldt dat voor kinderen ook. Ik vind het altijd om te huilen (letterlijk) wanneer ouders hun baby laten huilen om zichzelf te verlichten of omdat men vindt dat een baby dit moet of dat moet. Een baby moet helemaal niets, buiten groeien om. Die heeft niet gevraagd om geboren te worden en wil alleen geborgenheid en troost. Daarmee zeg ik al genoeg wat ik vind van de adviezen om maar te laten huilen. Dat een kindje gebaat is bij de RRR's, wil ook niet zeggen dat hij/zij daardoor goed slaapt. Dat is echt een conclusie van niets. Dan is het ws een kindje dat gemakkelijker slaapt en/of minder gevoelig is van aard. Hier geen makkelijke slaper en snel overstuur. Op 1x na, nooit laten huilen. Die ene keer was ik alleen 's nachts en was ik zo moe dat ik me niet meer kon bewegen. Daar heb ik me zo schuldig over gevoeld. Ook maakte dit alleen maar dat mijn zoontje me erg ging wantrouwen. Zodra ik wegliep, raakte hij helemaal overstuur. Ik kan me dus wel degelijk voorstellen dat er kindjes zijn die een hechtingprobleem ontwikkelen nadat ze meermaals moeten huilen, zonder geborgenheid te krijgen. Ik heb ervoor gekozen dit te accepteren en nu, met 17 maanden, slaapt hij weer in zijn eigen kamertje en begint hij zo nu en dan een nacht door te slapen. Ben super trots op hem en waar hij een aversie had tegen zijn bedje, vindt hij het nu een fijne, geborgen plaats. Ik probeer vaak te denken, wanneer ik hem iets wil bijbrengen of juist niet, hoe ik een bepaalde methode zelf zou ervaren. Nou, ik kan je vertellen dat ik heel graag getroost word als ik huil, ongeacht de reden. I rest my case...
Sorry, ik heb me niet helemaal duidelijk uitgedrukt daarstraks. Wat ik bedoel, is dat als je kind bij rust en regelmaat gewoon gaat slapen, je niet kunt stellen dat dat aan de methode van Ria Blom ligt. Elk kind is gebaat bij rust en regelmaat, maar rust en regelmaat zijn geen waarborg voor een rustig kind. Een kind dat na 2 minuten al slaapt: dat ligt echt niet aan de methode van Ria Blom. Dat heeft te maken met het feit dat je blijkbaar een kind hebt dat lekker in z'n vel zit en gezond is, of iig gezond genoeg om zelf te gaan slapen. Ria Blom lijkt ervan uit te gaan dat alle onrust te verhelpen is door rust en regelmaat te bieden en als dat nog steeds niet helpt, dan moet je gewoon inbakeren en vooral laten huilen. Tja, van een wijkverpleegkundige op een CB moet je misschien ook niet meer verwachten dan dat, en ook niet verwachten dat ze in staat is om te zien waar de beperkingen van haar eigen methode liggen. Die ziet ze, getuige het verhaal uit de link in de openingspost, zeer duidelijk namelijk niet. Ik ben al langere tijd aan het nadenken over de vraag waarom haar methode me nou zo vreselijk tegenstaat. Ja, het laten huilen staat me tegen, maar waarom dat binnen haar methode nou precies een probleem was, daar kreeg ik steeds niet de vinger opgelegd. Ik weet het nu wel. Ze spreekt zichzelf tegen. Haar methode (bijzonder: rust en regelmaat bestond al lang en nu is het ineens haar methode.... ook zoiets, maar OK), zou altijd moeten werken. Doet het dat niet, dan laat je huilen. Ehm, ben ik dan gek, of zijn dat twee zinnen die niet met elkaar in overeenstemming te brengen zijn? Het werkt altijd, maar als het niet werkt, doe je wat anders en dat werkt dan wel altijd. Klinkt hetzelfde als wat mijn vader vroeger altijd grapte: Regel 1 hier in huis is dat ik altijd gelijk heb. Regel 2 is dat als ik geen gelijk heb, regel 1 automatisch in werking gaat. Dus. Haar methode klinkt dan leuk, maar is het niet. Hij werkt namelijk niet altijd, en dus kun je je afvragen of de gevallen waarin het wel werkt, altijd toe te schrijven is aan wat zij als haar methode presenteert. En dan blijft mijn punt: ze checkt geen andere mogelijke oorzaken voor excessief huilen. Zij, en het CB draaft daar nog veel verder in door, gaat uit van altijd een pedagogische oorzaak voor excessief huilen en dus ook een pedagogische oplossing. Als je laten huilen pedagogisch wilt noemen, maar OK....
Ok ik snap je punt . Ik wil nog wel duidelijk maken dat ik niet zeg dat de methode van ria blom bij ieder kind werkt. Hetgeen wat ik vooral wil benadrukken is dat de betreffende moeder zelf ook had kunnen zien dat de methode van ria blom bij haar kindje niet werkte. In het stuk geeft ze aan dat toen ze haar zoontje in de draagdoek had hij veel rustiger was, maar dat ze daarmee gestopt is omdat ze door haar omgeving voor gek werd verklaard. Dat begrijp ik niet. Haar zoon was duidelijk gebaat bij de draagdoek, dan had ze naar mijn mening maling moeten hebben aan haar omgeving. Conclusie: het is vreselijk wat er gebeurd is, maar dat is niet alleen de schuld van ria blom geweest. Moeder was zelf ook onzeker. Ik vind het gewoon erg makkelijk om alles af te schuiven op een methode, terwijl moeder op ieder moment had kunnen zeggen , dit werkt voor mijn kind niet dus ga ik op zoek naar een andere oplossing.
Ik kan je vertellen dat als je een kind hebt dat excessief veel huilt en bijna niets lijkt te werken en mensen die je als professional ziet, blijven keihard beweren dat je het op hun manier moet doen, dat je dan dus ontzettend onzeker wordt, ook als je het niet BENT. Ik ben iemand die sterk in haar schoenen staat, maar bij onze oudste werd ik elke keer zo aan het twijfelen gebracht door wat CB en HA zeiden! Dat is echt niet grappig en dat effect moet je beslist niet onderschatten. Ik durf dus bij dit verhaal WEL te beweren dat dit keihard de schuld van CB en Ria Blom is geweest. Zij hadden moeten zien dat hun advies niet werkte en moeten doorverwijzen. Dat hebben ze niet gedaan en dat is professionals heel erg te verwijten. (Ik werk zelf in de hulpverlening en ben gewend om te evalueren met clienten: kijken of dat wat ik ze aanbied, ook werkt en zoniet: waarom niet. Die houding mis ik ten enen male bij CB en in dit verhaal heel zeker ook bij Ria Blom ). Nu bij de jongste ben ik mijn eigen plan gaan trekken, omdat ik bij de oudste geleerd heb dat wat ik zie aan mijn kind en dat wat ik zie aan oplossingen, gewoon heel erg OK is. En surprise surprise: alles veel eerder onder controle, veel blijer kind en veel blijere mama.
Ik ben hel blij voor de jongste dat hij de tweede is en niet de eerste . Bij de oudste was slapen heus wel eens een uitdaging. Hij sliep lange tijd alleen met een pink in zijn mond. Een speentje accepteerde hij niet. Ik heb ook wel eens gedacht: toch maar laten huilen, maar het werkte nooit. Eenmaal in slaap sliep hij goed. Paar hele moeilijke tijden gehad en die waren uiteindelijk oplosbaar, oorontsteking, honger, tandjes en daarna was het weer goed. De jongste slaapt waardeloos. En ik weet niet waarom. Eerst gingen we uit van krampjes, daarna honger, daarna reflux enz enz. Inmiddels slaapt hij bijna alleen maar aan de borst en slaapt alleen hazeslaapjes. Er is iets, hij raakt in paniek als we hem neerleggen. Dat vind ik geen normaal gedrag. Juist omdat het bij de oudste redelijk normaal ging, durf ik nu toe te geven. Ik weet dat ik een kind kan opvoeden, weet ook dat niet elk kind hetzelfde is, en voel dat er iets is. Niet dat ik overtuigd ben dat het medisch is, maar hij voelt zich duidelijk niet helemaal goed en hem een half uur laten krijsen (want huilen is het niet) lijkt mij compleet zinloos. Daarom ben ik blij dat ik al wat sterker in mijn schoenen sta. Ik durf nee te zeggen tegen bepaalde adviezen. Het interessante is dat je daarmee ook ander advies krijgt. Afgelopen donderdag gaf mijn cb aan ook geen antwoord te hebben. Ze zou overleggen met de arts en me mailen. Uiteindelijk uitgekomen op een verwijzing naar kinderfysiotherapeut. Gewoon ook zodat er iemand onafhankelijk naar kijkt. Ik weet niet of het een oplossing gaat bieden, maar ik voel me serieus genomen en gehoord. En dat heeft de moeder uit het verhaal niet gehad, en dat is het allerergste.
Even off-topic: Femkes, heeft er al eens een osteopaat naar je kindje gekeken? Klinkt als typische problemen waar een osteopaat soms wel iets mee kan. Hier werkt(e) het als een tierelier!
Ow, men, wat een verhaal zeg, wat verdrietig! Toch snap ik ergens ook niet dat je zo lang doorgaat met zoiets, maar goed, ik kan me natuurlijk niet inleven hoe het is met een huilbaby. Ik had een "gewoon" onrustig kind dat baat had bij inbakeren en liefdevolle "rust" om langer te gaan slapen dan hazeslaapjes waar zij en ik niet goed van uitrustten. En ja, dankzij Ria Blom's "methode". Maar goed, het sloeg hier ook eigenlijk direct aan, en dat zonder urenlange huilsessies ofzo, raar ook, haar boek omschrijft eigenlijk ook dat huilen nergens goed voor is omdat je kind er alleen maar overstuur van wordt in plaats van rustig (Niet hele topic gelezen)
Respect voor jouw familie, meid! Jeetje, waren er maar meer die zoveel steun kregen, het is gewoon niet te doen anders, als je een huilbaby hebt of andere startproblemen. Geweldig!
Verschrikkelijk om te lezen. Vooral ook door de herkenning. Bij onze dochter werd ook vaak geadviseerd om haar te laten huilen. Dit heb ik nooit (lang) kunnen doen. Het ging me door alles heen... Helaas vond mijn vriend wel dat ze wel even mocht huilen en daar werd ik erg onzeker door (net als alle andere 'goedbedoelde' adviezen). Ik weet nu al dat ik het bij een evt. tweede kindje heel anders aan ga pakken. Gelukkig kan ik nu zeggen dat het huilen al een stuk minder is geworden nu ik er rustiger mee om kan gaan. Ik merk echt dat mijn rust haar goed doet. Ook wil ze opeens zomaar knuffelen, terwijl ze dit nooit heeft gewild (ook niet als kleine baby).
Allereerst vind ik het verhaal werkelijk afschuwelijk! Maar, Ria Blom heeft niet alleen mar slechte dingen hoor. De rust en regelmaat en zelfs het inbakeren, daar sta ik wel achter. Mijn oudste dochter hebben we wel veel volgens de ria blom methode gedaan, echter heb ik haar nóóit maar dan ook nóóit meer dan 10 minuten laten huilen. En zij heeft best lang een inslaap huiltje gehad, niet dat overstuur huilen maar jengelen zeg maar. Mijn jongste is een veel makkelijkere slaper en die heeft dat huiln nooit nodig gehad. Wel hebben beide meiden tot 6 maanden ingebakerd geslapen en dat was hier echt een uitkomst. Maar ik snap, bij zo excessief huilen, als je als kind langer dan 1,5 uur moet blijven huilen, en dat zo lang (weken!) dan kan ik me voorstellen dat dat kind onveilig gehecht is. Vreselijk zielig. Ook voor de ouders. En is het is voor jonge ouders als moelijk genoeg en dan krijg je ook nog eens zulke adviezen van CB, ziekenhuizen, omgeving etc. Vreselijk. Heb echt te doen met deze moeder en haar kind...
Oh natuurlijk zijn wij onze familie heel dankbaar! Zonder hen weet ik niet wat we toen gedaan hadden. Mijn familie zag ons er helemaal aan onderdoor gaan, want we werden letterlijk gesloopt. Lichamelijk nog niet zozeer (al ben je wel echt uitgeput) Maar ik vond het vooral geestelijk gezien heel zwaar om continu een huilende baby te hebben die gewoon heel veel pijn heeft. Daarom neem ik het nog steeds meerdere "experts" het kwalijk voor het onbegrip wat wij gehad hebben. want wij hebben doorgezet maar hoeveel mensen zetten niet door en luisteren naar mensen die het "beter" weten (tegen beter weten in).
En daar zit het 'm nou net in. Want moeder weet het eigenlijk altijd beter! Als je gevoel zegt dat er iets niet goed is (pijn, ziek, weet ik wat) dan is dan 9 van de 10 keer ook zo. Luister dus altijd naar je moeder gevoel. Die klopt bijna altijd!
Ik was dit verhaal niet nodig om te weten dat ik niet achter de Blom methode kon staan. Een baby huilt niet voor niets. Als je baby huilt dan is er iets. Altijd! Inbakeren werd hier bij onze tweede ook meteen geopperd toen zijn huilgedrag na twee weken ineens explosief toenam. Zonder ook maar naar iets anders te kijken, plopte dat advies uit de hoge hoed. Ik heb dit nooit gedaan. Gewoon omdat het voor mij op dat moment niet goed leek. Later kwamen we erachter dat hij verborgen reflux had. Toen we dat eenmaal wisten keerde de rust terug. Ook zonder inbakeren. Ik had het nooit gedacht, maar ik ben ook zo'n dweilmoeder. Als mijn kind huilt, moet ik mijn best doen om mijn tranen binnen te houden. Ik heb zelfs een draagdoek gehad, nou, daar ging ik toch niet mee lopen. Dat was toch niets voor mij? Dat ding heb ik heilig verklaard. Rust en regelmaat ben ik ook een voorstander van. Maar in mijn ogen is dat iets anders dan standaard om 8 uur, 12 uur, 16 uur en 20 uur voeden. Rust en regelmaat zit hem ook vooral in het bieden van een goede routine. Want eten, spelen slapen kan ook gewoon in het ritme van je baby. Op de creche vonden ze mij altijd maar 'lastig'. Hoe laat moet hij dan de fles? Als hij wakker wordt. Hoe laat is dat dan? Ja, dat weet ik niet. Kan om 14 uur, kan om 15 uur. Hoe laat moet hij slapen dan? Als hij moe wordt. Ze konden er later prima mee leven, maar daar moesten ze in het begin wel aan wennen. En in overleg en vooral ook na uitleg was een boel mogelijk, gelukkig.