Hallo allemaal, Ik weet niet waar ik het moet plaatsen, had laatst ook al in de lounge wat geplaatst maar goed. De relatie tussen mijn man en mij is verre van goed. Jaren geleden heb ik psychische klachten gehad: depressie, woede aanvallen, somberheid, verdriet. Toen heb ik medicijnen gekregen en therapie en het gaat nu eigenlijk heel goed. Tuurlijk ben ik af en toen nog een jankerd, en af en toe word ik wel eens boos om iets kleins maar niet meer zoals toen. Toen het dus beter ging zijn wij verhuisd naar een groter huis met het oog op de toekomst. Alles ging prima tussen ons en we besloten voor een kindje te gaan. Helemaal gelukkig dat ons meisje was geboren. Maar nu, sinds haar geboorte is het zo fout gegaan. In het begin van mn zwangerschap heb ik ruzie gehad met mijn schoonzus. Ik kreeg van haar verwijten dat ik alleen maar bij mn man zou zijn voor geld ( ik verdien zelf geld), dat ik alleen maar een kind wou en hem daarvoor gebruik, en dat ik het goed voor mekaar heb dat iedereen in mijn psychische ''onzin'' trapt en ik een uitkering krijg en niet werk. Nou dat heeft bij mij voor heel veel woede gezorgd want ik kan er niet tegen als mensen dat zeggen. Ons kindje hebben wij samen voor gekozen en het feit dat ik niet werk vind ik echt niet leuk!! Nouja toen wij gingen trouwen is dat bijgelegd. Maar toen mn dochtertje geboren werd bleek ze reflux te hebben. Ik had dat in de gaten maar niemand geloofde me. Het heeft weken geduurd voor we bij de kinderarts zaten. Dus weken van gehuil, niet slapen enz. Voor mij niet erg, maar manlief deed niets! Ik stond er altijd alleen voor. ''bij mij word ze niet stil'' kreeg ik dan te horen. Nou na een hoop gedoe sliep ze perfect enz. maar onze relatie stelt niks meer voor. Hij doet nooit lief tegen me, alles is niet goed. Een keer de was niet draaien zorgt ervoor dat ie boos word. Als ik mn neefjes/nichtjes laat logeren word ie pissig. Als ik geen boodschappen doe is het fout. Nouja om een lang verhaal kort te maken, ik voel me meer zijn huisvrouw dan zijn vrouw. Heb dit aangegeven bij hem en hij zei eraan te werken, maar niks doet hij. We hebben aardig wat meegemaakt dit jaar dus ach, dat heeft er wel in gehakt maar ik probeer altijd wat van onze relatie te maken. Want ik hou van hem. Maar van hem krijg ik geen liefde meer! Hij komt thuis, gaat eten, gaat douchen, ploft op de bank neer, gaat tv kijken of op de pc en vervolgens slapen. Er kan met moeite een kusje vanaf. Nou ben ik een tijdje geleden boos geworden want hij was met een collega naar een feest geweest en kwam met een nummer van een meid thuis die hij zegt te kennen van vroeger. Ik vond dit niet leuk maar moest niet zo zeiken van hem. Hij deed er tenslotte niks mee. Maar nu gaat ie ineens elke week naar zn vrienden toe en die zogenaamde vrienden komen nooit hier. Ik ben er echt klaar mee, hij weet dat hij me kwetst maar doet er niets aan! De situatie is echt niet leuk meer en ik ben diep ongelukkig. Maar ik vecht er wat van te maken maar dat moet ik volgens mij echt alleen doen. Wat moet ik nou? Ik zie het niet zitten om mn dochtertje ieder weekend bij hem te moeten hebben. Als ik daar alleen al aan denk word ik gek. Er is zoveel irritatie tussen beiden. Ik doe niks goed bij hem en praten met hem kun je niet. Hij zegt dat het komt doordat ik eerder zo was. Moet ik tijdelijk weggaan bij hem? Moet ik gewoon gaan scheiden? Sorry voor het lange verhaal maar ben heel verdrietig.
Hallo Chila, Wat naar om te horen! Ik ken je verhaal van het andere topic en had daar ook gereageerd. Eerst even een vraagje, die "zogenaamde vrienden" ken je die mensen? En heb je al eens aangegeven dat je bij hem weg wilt? Ik zou persoonlijk eest tijdelijk uit elkaar gaan. Uit je vorig topic bleek al dat je al het mogelijk wil proberen of hebt geprobeerd. Je man werkt absoluut niet mee en als hij zich nog niet eens de moeite wil nemen om iets leuks met jou te doen of om in relatie therapie te gaan dan ben ik echt bang dat het over is. Hij wil immers niks meer voor de relatie doen. Wanneer je aangeeft bij hem weg te willen en tijdelijk ook echt weg gaat dan heeft hij tijd om na te denken. Hij zit dan alleen en gaat dan misschien beseffen wat hij mist en wellicht dat zijn gevoelens opspelen c.q. terug komen. Wanneer blijkt dat hij jou niet mist en dus ook geen toenadering zoekt (bellen, willen afspreken) dan weet je dat de relatie echt over is. Ik wens je heel veel succes met je keuze! Ik raad je echt aan tijdelijk een pauze te nemen want op deze manier kun je niet blijven doorgaan.
Ik zou hem heel duidelijk maken dat hij de keuze heeft: Of er verbeterd iets aan de situatie, of jullie gaan (tijdelijk) uit elkaar. Ik zou er dan ook een datum op zetten tegen wanneer je verbetering wil zien en stilaan ook beginnen uitkijken naar een plek waar je desnoods tijdelijk met je dochter kan verblijven. Hoe reageert hij eigenlijk op zijn dochter? Toont hij iets van belangstelling (na zijn werk, 's avonds en in 't weekend)? Want als hij totaal geen belangstelling toont, kan het ook zijn dat hij maar heel beperkt bezoekrecht zou vragen als jullie uit elkaar zijn.
Ik ben tijdelijk een poosje weg. Hij geeft aan niet uit elkaar te willen, maar even z'n hoofd leeg te willen maken door alle ruzies. Wat moet ik hiermee? Hij reageerd goed op ons kind hoor, hij doet niet veel met haar maar is wel gek op haar.
Luister goed naar je eigen gevoel. Ga je met hem gelukkig worden of wordt het opnieuw ellende? Schuldig voelen tegenover je kindje is niet echt nodig. Je hebt alles geprobeerd om de relatie te laten werken. Je laat zien dat jij kiest voor je eigen geluk en je waardigheid. Bij elkaar blijven voor de kinderen wordt niemand beter van. Kies je wel opnieuw voor hem, probeer de relatie langzaam weer op te bouwen. Ga eerst goed met elkaar in gesprek en zorg dat jij en hij zich kan uiten. Dat alle onvrede eruit gegooit kan worden en dat jullie met een schone lei kunnen beginnen. Misschien kan je dan weer wat daten met hem. Dat maakt het spannend. Als je direct in de oude sleur terrecht komt is er grote kans dat jullie volgende maand weer leven als voor de tijdelijke breuk. Maar doe dit echt voor jezelf en niet alleen voor je dochter. heel veel sterkte en veel geluk.
Jeetje op wat details na is dit gewoon mijn verhaal. Ook ik ben even weg geweest (5 dagen). Bij terug komst gestart met relatietherapie. Maar ondanks dat nu binnen no-time weer in het oude patroon Ik ben bang dat ik te snel weer terug ben gekomen en denk zelfs alweer aan een nieuwe pauze. Advies van mij dus ga niet te snel weer terug. Bouw eerst de relatie weer wat op.
Hoi allemaal, Ik ben inmiddels wel weer terug en het gaat wel redelijk. Ik zit alleen met iets en daar blijf ik mee zitten. Hij gaat 1 a 2 x per week avonden naar ''vrienden'' en ik vind dat dus niet leuk want ik ken die zogenaamde vrienden niet. Ja, ik ken ze maar ze komen nooit hier. Eentje is op onze bruiloft wel geweest maar daarna een paar x gezien maar sinds de kleine er is komt die hier niet meer. Nu krijgen we daar steeds ruzie over want ik moet dat van hem maar accepteren maar ik vind het zo vreemd. Hij vind dat ik niet zo moet zeuren want hij gaat echt niet vreemd zegt ie, hij wil gewoon wat vrijheid. Heb hem 100x de kans gegeven weg te gaan, op te biechten maar hij blijft erbij dat ie alleen van ons houd. Moet ik dit accepteren? Gaan jullie mannen ook vaag weg?
Het is nooit erg als jullie allebei jullie eigen dingen hebben.. hij hoeft natuurlijk niet altijd thuis te zijn, maar hij moet wel eerlijk en open zijn als jij er vragen over stelt. Ik zou hem wel zijn vrijheid laten houden, want anders ben ik bang dat hij zich te gebonden voelt. Blijf met hem over jou frustraties praten, maar wel op een rustige en nette manier (al ga ik ervan uit dat dat ook zo is ). Probeer anders voor te stellen dat hij zijn vrienden eens bij jullie thuis uitnodigt, dat jij je er prettiger bij voelt als je weet met wat voor een soort mensen hij om gaat en jij hen beter leert kennen. Probeer hem anders eens duidelijk te maken dat je hem wel wil vertrouwen, maar dat dat erg moeilijk gaat als hij zo geheimzinnig erover blijft doen... Bij mijn vriend en mij gaat het al maanden niet goed.. sinds een paar weken ga ik met een maatschappelijk werker praten. Ook gaat mij vriend er volgende week ook voor het eerst heen. Misschien dat dat iets voor jullie is? Het is geen therapeut of psycholoog.. maar gewoon iemand die naar je luistert en jullie (of jou) kan helpen. Ikzelf heb er baat bij (al ben ik er pas 2x geweest). Wij hebben relatie therapie 'geprobeerd'.. maar mijn vriend zag dit niet zitten en dan heeft het niet veel zin.. Mijn vriend is heel erg veel weg.. hij werkt veel en maakt lange werkdagen (soms van 5 uur 's ochtends tot 22 uur 's avonds). Daarbij is hij op zaterdag altijd ergens aan het klussen van 8 uur 's ochtends tot zo'n 19 uur en gaat hij op zondagochtend vaker mountainbiken met vrienden. Door de week was het soms zo dat hij iedere avond (als hij thuis was) naar vrienden ging of 'even' naar zijn ouders/buren of whatever.. het kwam erop neer dat meneer alleen zondagmiddag/avond en 's nachts thuis was.. erg veel weg.. nu probeert hij wat meer thuis te zijn, maar over het algemeen is hij nog steeds erg veel weg.. Dus persoonlijk vind ik het wel meevallen dat jouw vriend maar 1 a 2 avonden per week weg is.. maar dat komt omdat ik mijn vriend gewend ben. Dat neemt niet weg dat jij dit vervelend vind.. ongeacht wat een ander ervan vind. Probeer erover te (blijven) praten, meid! ik hoop dat je er iets aan hebt! ik denk aan je. Liefs
Ben ik weer.. Inmiddels weer veel gebeurt. Precies een week geleden kwam ik erachter dat ie dus contact had met een andere meid. Ik had dat vermoeden al maar hij ontkende altijd. Nu las ik dus een smsje en daar stond niets "vriendschappelijks" in. Hij ontkent dat ie met haar iets gedaan heeft maar ik heb m'n boeltje gepakt en ben een weekje met m'n dochtertje weggeweest. In die tijd bleef ie maar appen en sms'en en ik miste hem wel. Hij vroeg me thuis te komen. Heb geëist dat als hij verder wil we in relatietherapie gaan en hij dat nr verwijderd. Hij heeft het nr verwijderd en z'n telefoon laten zien en ze staat er ook echt niet meer in, anders zou ik dat wel zien bij de whatsapp(foto). Heb hem wel duidelijk aangegeven dat hij 1 kans krijgt en anders z'n boeltje direct kan pakken. Maar mijn vertrouwen is zo beschadigd...elke ochtend denk ik, gaat ie wel naar z'n werk? Of naar haar? Enz. Maar zou hij het echt zo omslachtig doen als hij vreemdgaat? En wat blijft ie dan steeds bij mij doen? Kortom, IK WEET HET NIET MEER.
Geef het even tijd. Weet je zeker dat hij vreemd is gegaan? Of maakt het al niet meer uit of de woorden ook daden waren. Vertrouwen moet zich opnieuw winnen. En jullie beide moeten kijken hoe en wat met jullie relatie. Wat maakt dat hij de behoefte heeft gehad? En hoe kan hij er voor zorgen dat jij hem weer kunt vertrouwen. En wat kunnen jullie doen om te zorgen dat het niet weer gebeurd. Zonder voor hem op te komen, iets heeft bij hem voor dat gedrag gezorgd. Wat mist hij in jullie relatie en kan/wil jij hem dat bieden. Evengoed moet jij eerlijk zijn over wat jij mist (vertrouwen bv) en kan/wil hij jou dat bieden? Hoe eenzijdig zijn actie ook was. De oplossing moet van jullie beide komen. Staan jullie er niet samen achter, dan heeft verder gaan geen zin. Succes! Hoewel mijn bericht vooral op hem gericht lijkt te zijn. Bedoel k niet dat zijn actie goed was. Helemaal niet zelfs.
Bedankt voor je berichtje. En je hebt helemaal gelijk hoor. Met mijn gedrag heb ik hem van me weggeduwd...Hij blijft erbij dat ie met haar niets heeft gedaan, dat zou ie nooit doen zegt hij, alleen gepraat. Ik wil niet eens weten wat er gebeurt is tussen hun. Voor mij is het nu het belangrijkst dat hij het contact heeft verbroken en ik alles kan vergeten. Het vertrouwen is weg, dat zal terug moeten komen. We gaan samen in relatietherapie. Er zijn natuurlijk dingen geweest waar we het niet makkelijk mee hebben gehad en de afgelopen 10 maanden ben ik alleen maar ''mama'' geweest en niet meer de vrouw van mijn man. Daar is het denk ik misgegaan. Veel spanningen, veel ruzies. Ik hoop gewoon heel erg dat we weer op het kunt komen waar we ooit waren; verliefd, gelukkig. Ik wil niet zomaar opgeven, we zijn niet voor niets getrouwd en papa en mama geworden.