Mijn moeder is geen enigst kind, heeft nog een oudere broer, maar geen contact mee. Zij heeft de zorg voor haar moeder, samen met mijn vader, delen ze dat. Zelfdd gold voor mijn vader, toen zijn vader nog leefde. Zijn broertje woonde een stuk dichterbij en toch was mijn vader altijd degene die meeging naar ziekenhuizen ed. Mijn vriend heeft een broer, maar wij helpen mijn schoonouders altijd. Broer komt alleen met verjaardagen. Een broer of zus hebben heeft dus soms weinig te maken met het dragen van de zorg voor een ouder. Of met het verlies van een ouder en het verdriet kunnen delen. Soms heb je meer aan je partner of goede vrienden.
Ik ben geen enigskind, maar manlief wel. Zijn ouders zijn overleden dus voordat wij samen waren was hij echt alleen. Hij is dolgelukkig dat wij straks twee kindjes hebben en ze dus nooit alleen achter blijven als wij er straks niet meer zijn.
Mijn vader is enigst kind. En alle voors en tegens zijn al genoemd denk ik. Dus even een ander geluid. Mijn moeder heeft een broer en heeft daar super contact mee. Toen mijn opa (van mijn vader slecht lag) hebben mijn oom en tante evengoed zorg gedragen. En dat ook bij de moeder van mijn tante (die ook enigst kind was). Het hoeft dus niet zo te zijn dat je als enig kind er alleen voor staat. Dat ligt aan de mensen die je om je heen hebt. Het is natuurlijk wel zo dat je de enige bent die bepaalde dingen mee maakt, waarbij een broer of zus je wel echt zouden begrijpen. Dus vooral doen wat voor jullie goed voelt. En zolang je dat niet zeker weet geen knipjes
Een vriendin van mij is enig kind en a. stikverwend en b. voelt zich om de haverklap eenzaam.... Ook lijkt het haar verschrikkelijk als haar ouders straks wegvallen.
Het lijkt iedereen toch vreselijk als zijn/haar ouders wegvallen lijkt me? Dat heeft er toch niks mee te maken of je enig kind bent of niet? ...
Nou, dat ligt gevoelsmatig bij mij toch anders. Toen mijn vader stierf stond ik samen met mijn broer in de keuken de eerste shock te verwerken (dit doet ons gezin met grappen - ontlading etc.), dus wij hadden elkaar om brute grappen te maken en dubbel te liggen van het lachen. Mijn vriendin heeft helemaal niks en niemand die haar jeugd en kindertijd heeft meegemaakt en elke stap in haar leven onuitwisbaar heeft meegemaakt en dat is voor haar heel moeilijk. Al ga ik op mijn kop staan om te vertellen dat ik mijn broers/zussen ook niet allemaal spreek en er op die nacht na verder ook niks meer van hoor of niks mee heb. Misschien is het een kwestie van hoe iemand erin staat, maar dit is echt hoe zij er tegen aan kijkt. Ze vind de gedachte straks alleen te zijn doodeng. Ondanks haar vriend. Ondanks haar toekomstige kinderen.
Hmm ja, daar heb je misschien een punt. En ik denk ook inderdaad dat het net is hoe je er zelf in staat.. Ik heb dat gevoel dan weer helemaal niet.. Ik heb veel vrienden, een beste vriendin al vanaf dat ik 3 ben, en veel familie waar ik ook regelmatig en erg goed contact mee heb..
Ik lees even mee. Mijn meisje blijft ook enig kind. Mijn vriend is ook enig kind en heeft dit nooit als een probleem ervaren. Ook zijn ouders zijn enig kind. Van beide kanten zijn er geen neefjes of nichtjes en ik heb het gevoel dat ons meisje wel heel sociaal is aangelegd. Hoe dan ook is het bij ons zeker dat er niet nog een tweede gaat komen (wat ik best jammer vind soms).
Onze dochter blijft ook enigst kind. Manlief is een stuk ouder. Ik moet ook aan hem denken en dat hij vitaal genoeg is en blijft !
Ons mannetje blijft ook enigst kind,vind ik jammer. Ik ben 43 dus te veel risico. ik kom zelf uit een gezin van 4, hij heeft wel neefjes en nichtjes maar die wonen in Nederland en wij niet.
Ik vind het fijn jullie reacties te lezen, zo krijg ik toch een realistischer beeld denk ik! Er zijn twee punten genoemd, die voor mij ook belangrijk zijn: het financiele plaatje en de leeftijd van mijn man. Wij hebben het nu financieel goed samen en genieten daar van. Met twee kinderen wordt dat een stuk minder, want dan moet er voor twee kinderen opvang betaald worden en ik weet nu uit ervaring hoe duur dat is. Bovendien is het crisis en zijn de banen ook niet meer veilig. Mijn man is 13 jaar ouder dan ik. Ik ben 33 en hij 46 en ik merk dat de zorg voor een kleintje hem zwaarder valt dan mij. Mijn ervaring met het overlijden van mijn moeder is dat ik wel veel steun heb gehad aan mijn zus. Maar wij gaan er ook compleet anders mee om, wat soms tot onbegrip en irritatie aan beide kanten leidt (nog steeds). Nu gaat het niet zo goed met de gezondheid van mijn vader. Ik woon zo'n 500 km bij hem vandaan en mijn zus zo'n 60 km. Ik kan er dus niet altijd even snel heen en krijg nu licht verwijtende opmerkingen van mijn zus dat alles op haar neerkomt. Ook niet leuk, voor haar niet en voor mij niet. Ik laat het nog eens rustig bezinken, maar na de zoveelste slapeloze nacht met een hysterisch peutertje denk ik sowieso 'dit nooit meer, ben blij als we hier doorheen zijn'!
Ik kom uit een gezin met 2 kinderen. Ik en mijn broer. Vroeger speelden we wel is samen, maar meestal speelde ik met mijn buurmeisje, die was 1 jaar ouder als mij en we konden heel goed samen (ook goed ruzie maken en dan weer goed maken haha) Vanaf dat ik 12 was heb ik al een slechter contact gekregen met mijn broer, hij is 4 jaar ouder en hij ging toen werken en kon niet met dat geld omgaan wat voor problemen zorgde. Toen ik 16 was is mijn moeder overleden en is het contact tussen mij en mijn broer helemaal slecht geworden. Mijn vader probeerde ons gezin bij elkaar te houden, maar dat is niet gelukt. Mijn vader is inmiddels ook overleden en nog voor de begrafenis hadden mijn broer en ik al hommeles, we denken gewoon zo verschillend. Ik had veel liever gehad dat ik enigskind was geweest, dat had me heel wat leed bespaard. Maar ik zie ook bij mijn man dat het heel leuk kan zijn als je een broer hebt, hij kan wel heel goed met zijn jongere broertje. Dus het is totaal afhankelijk van hoe de broers/zussen met elkaar kunnen vermoed ik. De zorg als je enigskind bent hoeft niet anders te zijn dan met meerdere mensen. Ik heb overal altijd alleen voor gestaan en vond het altijd alleen maar heel vervelend dat ik daarnaast ook nog is rekening moest houden met mijn broer terwijl hij niks deed. Wij hebben een prachtige dochter en als het aan mij ligt blijft het daar voorlopig bij. Mijn man wil de deur niet dicht doen en zegt we zien over een paar jaar wel hoe het dan gaat en beslissen dan wel of we er nog een keer voor willen gaan.
Ik ben opgegroeid met mijn tweelingzus. We hebben altijd veel aan elkaar gehad. En nu 39 jaar later hebben we beiden geen contact meer met onze ouders en ben ik blij dat ik een zus heb. Anders hadden we beiden (schoonfamilie niet mee gerekend) geen familie meer gehad. onze band is heel sterk mede daarom wilde ik graag voor onze dochter een zus of broertje. Het ligt natuurlijk voor iedereen anders maar vind het een fijn idee dat mocht ons iets overkomen dat onze dochters altijd elkaar nog hebben.
Iedereen moet zijn eigen keuze maken en zal daar wel redenen voor hebben. Zelf zou ik nooit bewust kiezen voor 1 kind. Een broer of zus zie ik echt als een meerwaarde in het leven. Ken in mijn omgeving ook mensen die alleen zijn en geen van allen wil dit later ook. Dat zegt voor mij wel genoeg! Nadelen die ik vaak hoor is dat ze voor gezelschap altijd afhankelijk zijn van andere kinderen (vriendjes, familie etc). Maar die hebben vaak ook een eigen gezin en niet altijd zin of tijd. Ook merk ik dat ze gewend zijn om thuis alle aandacht te krijgen. Het ergste is op latere leeftijd. Je staat er echt alleen voor in de zorgen voor en over je ouders. Moet alles alleen regelen wat erg zwaar kan zijn. Ook kan je met niemand meer over je jeugd spreken als je ouders er niet meer zijn. Natuurlijk kan je ook goede vrienden hebben. Maar vriendschap is (soms) toch meer vrijblijvend dan een familie(bloed)band.
Klopt mijn man vindt het ook een stukje zwaarder icm zijn baan (vrachtwagenchauffeur en dus lange dagen!) Wij kunnen het nu goed betalen en ik wil dit graag zo houden. Ze zeggen wel eens: waar er 2 eten kunnen ook 3 eten maar ja... school... opvang....kleding.... etc
Dat ligt dan dus maar net aan je omgeving. In mijn naaste omgeving weet ik van iemand dat diegene erg onder het hebben van een broer/zus heeft geleden... (en er echt wel van houd hoor, ga ff niet in detail ivm privacy) En ik ken er echt meer die net als mij enig kind zijn en het bij 1 kind zullen laten. Wat belangrijk is, is dat je ervoor zorgt dat je kind een sociaal vangnet heeft en hier de waarde van inziet. Ook voor later. Ik kreeg niet alles wat ik wilde hebben terwijl mijn ouders mij door en door hadden kunnen verwennen. Ook kreeg ik niet alle aandacht. Ik kreeg niet altijd mijn zin. Kon al jong aan het werk. Ik was echt niet verwend. Wel heb ik een zeer hechte band met ze, ik weet niet of dat daardoor komt. Rondom dit onderwerp zijn veel clichés maar het is echt maar net hoe je je kind zelf opvoed!
Ook als je een superleuke band hebt met je broer (zoals in mijn geval) kan je bewust voor 1 willen gaan hoor. Bij mij heeft het met leeftijd van mij en mijn vriend te maken. Hoewel het nog wel zou kunnen (37) maar het is niet zo makkelijk gegaan allemaal. Mijn vriend wordt 44 jaar en ik merk net zoals ts dat het voor hem allemaal wat zwaarder is. Het doet mij wel een beetje pijn juist omdat ik een hele leuke broer heb en daar een goede band mee heb. We hebben ook veel aan elkaar gehad tijdens het overlijden van mijn vader. Maar goed dingen lopen zoals ze lopen. Ook moet ik erbij zeggen dat we het financieel nu goed kunnen redden en ik weet niet of dat zo zou zijn als er een tweede bij zou komen. Het lot heeft dus besloten voor mij. Klinkt dramatisch maar eigenlijk ben ik blij dat ik het uberhaupt heb mee mogen maken.