Mijn zoontje, 19 maanden is opeens verandert in een kind dat alles aanraakt en niet luistert. Zondag waren wij op visite bij mijn schoonmoeder en wij zijn gewend dat ons kind niks aanraakt, hooguit misschien ff een waarschuwing etc. Maar dit keer... hij drukte de knopjes van de dvd, trok de tafelkleed van de salontafel af, werd boos als hij werd aangesproken door ons... etc etc.. En sinds dat moment hebben wij ook gemerkt dat hij thuis ook niet luistert. Ik moet soms wel 100x zeggen dat hij niet aan de afstandsbediening mag komen. En dat terwijl hij een week geleden dat ding niet met één vinger aanraakte. Nu hebben wij gelezen dat er een "peuterpuberteit" bestaat. Dat kan beginnen met 18 maanden icm driftbuien etc etc. Voor wie is dit herkenbaar en kan mij hierin adviseren.
Ik kan je geen tips geven maar ik heb een dochtertje van 18 maanden en die heeft het ook sinds een week. Als ze haar zin niet krijgt is het krijsen. Luisteren ho maar en ook het woordje nee heeft ze ontdekt. We zijn begonnen met "straffen". Haar als ze op deze manier reageert in een hoekje neer zetten en streng toespreken dat we dat niet willen hebben en haar vervolgens een paar minuut-jes alleen rustig laten worden. Vervolgens gaan we er weer naartoe en vragen haar of ze weer lief zal zijn en of papa/mama een kus krijgen en ik moet zeggen tot nu toe werkt het goed. Ik geloof dat dit wel een lastige fase zal zijn
Mijn zoontje zit ook al een aantal maanden in deze fase en als ik het goed begrijp kan dit rustig tot een jaar of 3-4 duren. Nog even volhouden dus!
Heel lastig inderdaad, maar hoort erbij. De belangrijkste tip: consequent blijven! Dus geef duidelijk aan welk gedrag je van jouw kind verwacht (blijf wel redelijk) en geef een compliment als het goed gaat. Houdt je kind zich niet aan een regel? Sommige mensen kiezen ervoor het te negeren en eventueel af te leiden (en dus alleen positief gedrag te belonen). Anderen kiezen ervoor te straffen. Bij peuters wordt dan meestal gekozen voor een strafplekje waar het kind even apart wordt gezet. Dan kun je na een paar minuutjes even bespreken wat er mis ging en de afspraak hoe het wel moet nog eens herhalen. Kies zelf wat voor jullie het prettigste voelt. Ga alleen niet met de handen in het haar zitten en niks doen, want dan wordt het van kwaad tot erger. Je kind is nu aan het uitproberen wat wel en niet mag en het is aan jullie om daar duidelijkheid over te geven. Veel succes.
Hier een dochter die dit ook al enkele maanden doet. We hebben ervoor gekozen om ons huis hufterproof te maken. Dus dingen waar ze echt niet aan mag komen/ die gevaarlijk zijn hebben we opgeborgen. Kasten waar ze bij kan zitten op slot. We hebben geen zin om continu politie agentje te moeten spelen. Soms doet ze dingen waarvan wij vinden dat het echt niet kan (en ze dat ook heel goed weet) De dieren pijn doen, mensen slaan/ schoppen/ buiten. Doet ze dat toch dan krijgt ze 1 waarschuwing dat we het niet willen en dat ze anders weet waar de gang is. Slaat ze toch dan gaat ze enige tijd op de gang. Na een paar keer is soms 20 seconden al genoeg. De driftbui: het gillen en over de grond rollen negeren we. Ze is dan toch zo boos dat ze niet wil luisteren. Leg haar op de grond en ga mijn eigen ding doen. Gaat ze erbij slaan/ schoppen dan leg ik haar in hal met de boodschap dat ze mij maar moet roepen als ze klaar is. Belangrijk is vooral dat je zelf rustig blijft. Probeer niet gefrustreerd te raken want dat voelen ze en proberen ze de grens op te zoeken zodat ze toch hun zin krijgen. En verder... het kan idd tot een jaar 3/ 4 duren heb ik gelezen. Meisjes zijn meestal heftiger dan jongens..... (zucht )
Bedankt voor alle reacties. Vandaag waren we gaan lunchen. Normaliter eten samen gezellig en is er niks aan de hand. Nu was het drama!!!! Hij bleef maar krijsen en schreeuwen, thee uit zijn mondje laten lopen, alles van tafel gooien etc etc. Kortom.. mijn man en ik waren stomverbaasd en wisten echt niet wat ons overkwam. Vanavond gaan we met z'n tweeën maar even goed praten hoe we dit gaan aanpakken. Want dit kan natuurlijk niet.
Hier toevallig ook.. dacht, dat gebeurd bij ons altijd lieve Emma niet.. nou.. al een week, stampvoeten, adem in halen, zeuren, huilen om niks.. maar na een minuutje is het vaak alweer over.. Of buiten lopen, ook altijd leuk.. maar nu ineens gauw weglopen van mama en dan wegrennen als ik er achter aan kom, pff. maar ja dat de hele dag door is een lange dag.. Ik probeer ook heel rustig te blijven maar als t teveel wordt zorg ik wel voor afleiding, of dat ze even in de stoel of box alleen zit en ik ook even weer rustig op adem kan komen haha.. Hoort er bij he..
Inderdaad.. het is de hele dag door! Ik weet er ook echt geen raad meer mee. Ik ga me maar even goed verdiepen hierin. En het is ook maar een minuut. Daarna doet hij net of er niks aan de hand is.