Wie herkent dit? Mijn dochter van 4 heeft een enorm trauma opgelopen aan het vertrek van mijn ex. Ze kende hem als haar papa maar dat was hij niet. Toen ik de relatie verbrak woonde hij hier nog een week in huis om naar een woonruimte te zoeken en die week mocht mijn dochter hem al geen papa meer noemen, wat ze wel gewend was. Ook heeft hij na die tijd niet meer naar haar omgekeken. En ze ziet haar broertje wel steeds naar hem toe gaan want het is wel zijn vader. Haar eigen vader ziet ze niet. Het ging het laatste half jaar erg goed met haar en ze had het nauwelijks nog over de vader van zoontje. Maar nu heb ik sinds bijna 5 maanden weer een nieuwe relatie met iemand die ze wel al bijna 2 jaar kent omdat hij een goede vriend was en nu merk ik steeds vaker dat ze bang is. Bang dat hij haar ook in de steek gaat laten. Als hij niet blijft slapen dan wilt ze niet dat hij komt. Als hij er dan eenmaal is vindt ze het super en dan sochtends is ze wel ineens wat verdrietig. Ze zei vandaag ook dat ze niet wilt dat hij steeds weg gaat. Wie herkent dit? En hoe kan ik haar dat het beste uitleggen? Het is echt wel heel erg serieus en ik zeg haar ook steeds wanneer hij precies weer terug komt enzo.
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar misschien helpt het als je nieuwe vriend aan haar uitlegt dat hij echt de beste bedoelingen met jullie heeft en haar de situatie probeert uit te leggen.
Dit doet hij regelmatig. Nou is dochter ook wel erg veel van het in de toekomst kijken.. Wat als dit gebeurd en wat als dat gebeurd.. Maakt het er denk ik ook niet makkelijker op voor haar.
het is heel moeilijk en kan het ook wel begrijpen dat ze wat angst heeft om weer verlaten te worden denk hoe jij het nu doet gewoon goed is praat er ook met haar over steeds weer dan denk ik het wel goed komt als ze ziet dat jullie langer bij elkaar zijn het wel goed komt heb het hier ook gehad met alle drie maar ze zijn nu stapel gek op mijn nieuwe vriend hij blijft vaak slapen en eten speelt met ze hoop de angst bij je dochter snel weg is nooit fijn voor een mama omdat te zien
Ze zijn gelukkig allebei heel erg gek met hem. Bij mijn dochter is het alleen zo dubbel de laatste tijd. Ze vindt hem ge-wel-dig! Maar lijkt ook zoveel angst te hebben. Hopelijk duurt het niet te lang want vind het sneu om te zien.
In je topic over autisme had je geschreven dat jij en je nieuwe vriend PDD-NOS hebben en je beide kinderen hoogstwaarschijnlijk ook iets in die hoek hebben. Je schreef dat je beter functioneert en minder stresseert van regelmaat in je leven en rust. Kinderen zonder mentale aandoeningen ervaren al genoeg issues van gescheiden ouders en een of meerdere nieuwe partners in hun levensloop. Ze houden van regelmaat, rust, stabiliteit, en hun huis moet hun veilige haven zijn. Stel je eens voor hoe dat is voor een kleuter met potentieel dezelfde aandoening of ASS en dus nog gevoeliger is voor al die veranderingen dan een kind zonder die bagage. Het is niet zo heel raar dat je dochter dit dus voelt, haar biologische vader heeft haar verlaten, en nu de biologische vader van haar halfbroertje. Elke man die in haar leven komt, zal haar op den duur toch weer verlaten, dus waarom opnieuw aan ze hechten om vervolgens teleurgesteld te worden? Eigenlijk zou het beter zijn als je veel langer had gewacht eer je deze nieuwe man had geïntroduceerd in je dochter haar leven, en haar wereld weer op zijn kop zet. De oude vervangpapa is de deur uit, en nu moet ze opnieuw zich aanpassen aan een "indringer" in haar huis. En de kans is groot dat je jongste hier ook problemen door ondervindt naarmate hij ouder wordt. Als je het echt zo sneu vindt om te zien, zet haar behoeften dan nu op nummer 1. Liefst dat je een punt zet achter deze relatie, maar ik kan me voorstellen dat je het daar niet mee eens bent. Alternatief is dan om deze man even niet meer in huis te hebben als je kinderen er zijn. Je moet de gevoelens van je dochter niet onderschatten, de gevolgen kunnen namelijk desastreus zijn.
Voordat mijn huidige partner en ik een relatie hadden waren we al hele goede vrienden. Het is geen vreemde voor haar en ze kende hem al 1,5 jaar voordat het echt wat werd. Ze vraagt zelf ook constant naar hem en ze wilt dat hij komt, het liefst elke dag. Alleen schiet ze in de 'aanval' als ze weet dat hij korter blijft dan normaal. Dat wilt ze niet en dan heeft ze ook liever niet dat hij komt. Als hij gewoon blijft slapen of zelfs langer blijft dan gepland dan vindt ze het geen probleem. En overigens ben ik van mening dat bewust mijn vriend weg houden van hun juist een slecht plan is. Dan geef ik haar zelf die klap. Want dan zorg ik ervoor dat hij niet meer komt waar ze zo bang voor is. Ik moet haar aanleren om vertrouwen te hebben. Nou loopt het op school ook niet helemaal lekker met haar en ik vermoed dat daar haar angst ook meer vandaan komt, ze is sinds school een stuk gevoeliger. Maar goed, ze vindt het fijn dat hij er is en vraagt erg vaak naar hem, dat was al zo toen we nog gewoon vrienden waren. We blijven gewoon regelmatig uitleggen dat hij niet van plan is om weg te gaan en hopelijk komt het vertrouwen in de toekomst dan vanzelf wel goed. Ze heeft dezelfde karaktereigenschap als ik. Ik vind het ook moeilijk als hij weg gaat en schiet extra in de stress als hij eerder weg moet dan gebruikelijk of als hij wegens drukte maar 1x in een week kan komen. Ik weet dat het bij mij pas weg zal gaan als we gaan samenwonen, maar dat zit er ook voorlopig nog niet in dus ja.. Wellicht zou dat bij haar hetzelfde werken, maar ja.. dat is niet een stap wat je zomaar doet om dat uit te testen. Dus dat gaat ook nog niet gebeuren. Wanneer we een redelijk vast ritme hebben en hij gewoon elke keer blijft slapen dan is er niks aan de hand.
Weet je wat alleen het probleem is; je kunt haar nu wel gerust stellen door te zeggen dat hij niet weggaat. Maar kun je die garantie ooit geven? Dat dacht je waarschijnlijk ook niet van haar vader en de vader van haar broertje. (Alleen was het toen waarschijnlijk geen issue omdat ze er niet mee bezig was en er ook niet naar vroeg.) Maar wat als jullie haar steeds vertellen dat hij echt niet weggaat en deze relatie loopt stuk of er gebeurd iets anders. Dan kan ze dus ook niet meer op jouw woord vertrouwen. Ik zou daar dus wel voorzichtig mee zijn.
Ik begrijp je ook wel als je zegt dat je dan zelf veroorzaakt, dat hij weer gaat. Het blijft lastig inderdaad. Wel vind ik dat je het gevoel van je dochtertje niet moet onderschatten (wat je volgens mij ook helemaal niet doet hoor!). Het klinkt mij heel logisch dat zij wil, dat hij of lang genoeg blijft, of anders helemaal niet. Zo kan ze voor haar gevoel niet teleurgesteld worden. Goed dat je inderdaad met haar blijft praten, blijf dat ook doen, hoe vaak het ook nodig is! Ze heeft hier zelf natuurlijk niet om gevraagd en het enige wat zij wil is waar ze recht op heeft, een veilige en stabiele thuisomgeving. Ze moet zoals je zelf al aangeeft, weer het vertrouwen terugkrijgen, en dan kost tijd. Vind het heel goed dat je bewust hiermee bezig bent en je dochtertje serieus neemt. Hoop zowel voor jou als voor haar, dat ze zo snel mogelijk weer wat meer gerustgesteld is. Sterkte met je meisje!
Precies wat Tupp zegt.. Misschien wil je het niet horen,maar zekerheid kun je haar niet geven. Haar vertrouwen geven door hem steeds te laten komen? Je zou haar juist vertrouwen moeten geven ZONDER partner. Leer haar en jezelf dat je niet afhankelijk moet zijn,dat je gelukkig kunt zijn zonder. Dan pas zul je zien dat zij en jij anders reageren op het gaan en komen van hem. Een relatie hoort een kers op de taart te zijn,niet de taart zijn. Maargoed,ik ben daar erg radicaal in en wil gewoon geen man de komende tijd,puur om zulke dingen te voorkomen. Ik herken mijn eerdere ik in jou,die ik gelukkig nu niet meer ben. Maar ik heb nog wel een kind wat wel van mij afhankelijk is,voor hem moet ik dus kiezen en ik kies ervoor om zulke dingen niet te laten gebeuren. Heel veel wijskracht.
Ook na je toelichting blijf ik eigenlijk bij mijn eerdere reactie. Beperk dat contact waar de kinderen bij zijn dan tot leuke gezamenlijke uitjes en nodig hem niet thuis uit als je kinderen er zijn. Wat jij nu voelt aan stress als er een verandering is, zoals dat je vriend plotseling eerder weg moet, voelt een kind nog heftiger. Met alle gevolgen van dien, zoals dat het op school niet lekker loopt. Misschien kan je anders eens aan specialisten vragen om advies hierin. Ik betwijfel echter of je er eentje vindt die deze situatie met de man in het belang van je kinderen vindt en die zegt dat de problemen op school helemaal los staan hiervan.
De problemen op school zouden ook mee kunnen helpen in haar onzekerheid thuis, hoeft niet perse andersom te zijn. Sinds ze naar school gaat heeft ze meer moeite ermee. Door de onzekerheid die ze vertoond heb ik een verwijzing gevraagd voor een kinderpsycholoog. Contact met vriend blijft gewoon zoals het is, alleen gaat vriend meer dingen 1 op 1 met dochter ondernemen (samen koken, samen puzzelen enzo) en daar geniet ze vollop van. Het lijkt effect te hebben dus hopelijk blijft dat ook op lange termijn werken. Ik wil wel iedereen bedanken voor de tips die aangedragen zijn.