Hallo allemaal, Ik ben nieuw hier. Ik weet niet wat ik moet doen. In het kort ons verhaal: Sinds vier jaar samen, sinds een jaar getrouwd. Ik ben 37, mijn man is 43. Wij hebben samen vijf kinderen. Vier van hem en 1 van mij. De oudste is 13 (mijn kindje) De jongste is 7 Mijn man is al vijf jaar gesteriliseerd. Ik wilde vroeger al een heel groot gezin, na de geboorte van mijn dochter, wilde ik voor een tweede kindje, toen werd ik ziek en mocht/kon ik niet zwanger worden. Uiteindelijk heeft dat jaren doorgelopen en ben ik ondertussen gescheiden. En dan houdt het even op, al heb ik serieus overwogen alleen een kindje te krijgen. In periodes. Mijn man heeft bewust gekozen voor de eerste twee kinderen, daarna vond hij het eigenlijk wel goed, veel van het werk kwam op hem neer. Hun huwelijk liep niet zo goed, zijn ex had een andere man en hij wilde zijn huwelijk redden, haar eis was dat ze nog een kindje wilde (dat werd een tweeling). Tja achteraf is het makkelijk praten, wie doet dit nou om een huwelijk te redden, maar goed het is nu eenmaal zo gegaan. Na de geboorte ging het helemaal mis, door de drukte en de stress kwam nog duidelijker aan de oppervlakte dat dit huwelijk niet meer te redden was. Mijn man zorgt alleen voor de kinderen (met mij dan), ze gaan heel soms een dagje naar hun moeder. Ik werk fulltime (maar kan wel mijn tijden indelen, ik werk dus veel in het weekend en de avonden, zodat ik er ben voor de kinderen). Mijn man heeft een eigen zaak en werkt ook zoveel mogelijk als de kinderen er niet zijn (op school e.d.). Ik wil nog 1 keer proberen mijn droom uit te laten komen. Mijn man krijgt het benauwd bij het idee, hij heeft de kinderen allemaal zelf moeten opvoeden en verzorgen en als hij terug denkt aan die eerste jaren na de scheiding dan wil hij dat eigenlijk niet meer. Aan de andere kant heeft hij heel veel vertrouwen in mij als moeder en gunt hij mij dit ook enorm. Ik wil dit niet doorzetten als hij niet zelf ook het mooie ervan ziet, hij zegt wel, ik zie altijd beren op de weg, dus als we ervoor gaan dan weet ik zeker dat ik het ook wel weer heel leuk ga vinden. Maar als ik vraag, zou jij ooit uit jezelf nog verlangen naar nog een kindjes dan zegt hij uit het diepste van zijn hart, nee. Wat is nu wijsheid? Ik kan niet nog een aantal jaren wachten (gezien mijn leeftijd en het feit dat hij ook zijn sterilisatie ongedaan moet maken en daar ook weer een jaar herstel voor staat. Ik verlang al dertien jaar naar nog 1 keer die trappelende voetjes in mijn buik te voelen en mijn man verlangd al jaren naar rust qua verzorging. Wat moet ik toch?
De kans dat de operatie slaagt en de herstelperiode, dan ben je zeker 38 jaar of ouder en met de 5 kinderen die jullie opvoeden is het verstandig om het los te laten en te genieten van wat jullie samen hebben, zeker omdat je man niet wil. Maar dat is verstand en geen gevoel dus heel veel sterkte!
Lijkt me toch iets waar jullie alleen samen uit kunnen komen. Daarnaast als je een sterilisatie ongedaan laat maken is er nog steeds een kans dat je man geen kinderen kan krijgen.
Moeilijk verhaal. Om eerlijk te zijn denk ik dat ik de kant van je man opga. Je hebt al een redelijk groot gezin. Je man is gesteriliseerd. Jullie zijn beide al wat ouder. Misschien denk ik nu heel negatief maar de kans op slagen na het terug draaien van een sterilisatie is ook vrij klein. Althans in mijn vriendenkring is dit na 2,5 jaar nog steeds niet gelukt. Waardoor er veel stress in de relatie is. Terwijl ze eerst super gelukkig waren. Dan kom ik weer terug op jullie leeftijd. Dat vind ik toch ook wel een ding om goed over na te denken. Je neemt toch veel risico. Maar ondanks dat snap ik wel wat een wens/droom met je kan doen. Ik zou er nog eens heel goed over nadenken. veel succes.
Hier sluit ik me bij aan.. Vind ook eigenlijk wel dat hij al genoeg op z'n bordje heeft gehad en begrijp zijn angst dus wel (zeg absoluut niet dat jij zo bent als die ex hoor, maar toch, zoiets blijft lang in je geheugen gegrift)..
Ik zeg doen. Lukt het niet dan zit je niet met een droom die bij zekerheid niet kon uitkomen. Je man is er niet helemaal optegen. Hoop dat het wel lukt als jullie ervoor gaan natuurlijk
Eerlijk. Ik zou er ook niet meer 'warm' voor lopen. Jullie zijn jong..maar niet niet meer de jongsten. Er komt een herstelperiode aan en dan nog zal zwanger worden gezien jullie leeftijden waarschijnlijk niet zo'n vaart meer lopen. Jullie jongste is 'al' zeven. Dit eventuele kindje zal dus echt een nakomer worden met ouders die toch al net even wat ouder zijn. Wil je helemaal 'opnieuw' beginnen? En wat als het niet lukt? Wil je dat verdriet ook aan gaan terwijl je gezinnetje nu waarschijnlijk lekker draait? Mmm...nee...ik zou niet zo snel enthousiast zijn
Vind het sterke argumenten die gegeven word. Ben niet goed in woorden. Ik voel ts haar verlangen helemaal. Haar man is niet helemaal tegen. Hebben jullie dit ook besproken met de kinderen? Misschien reageer ik uit gevoel hoor. Dat ik meteen roep doen.
De kans op slagen, hebben wij nog niet eens besproken en dus ook niet de stress die daar eventueel bijkomt. Aan de andere kant zou ik dat denk ik minder erg vinden omdat 'de natuur' dan bepaalt heeft. Maar ja dat is nu makkelijk praten mijn visie wordt vertroebelt door de roze wolk. Dank je voor jouw reactie.
ik kan me het gevoel van je man heel goed begrijpen, en vraag me daardoor af of je er goed aan doet er toch voor te gaan, zal veel spanning meebrengen, ook omdat de sterilisatie ongedaan moet worden.. het gevoel dat je hebt dat je graag nog een keer zwanger wilt zijn, snap ik, dat gevoel heb ik ook (en denk veel meer vrouwen) maar toch gaan wij er niet nog een keer voor!! gezien je leeftijd, sterilisatie die ongedaan gemaakt moet worden, en het aantal kinderen die je al hebt zou ik zeggen nee, maargoed die keuze is natuurlijk aan jullie Succes!
Ik begrijp zijn angst ook en neem het ook heel serieus, het is namelijk zo als ik zou zeggen, ik wil het punt uit, dan zou hij er in meegaan. Maar zo ben ik niet en zo wil ik het niet. Het is juist zijn angst die ik zo serieus neem dat ik blijf nadenken of ik dit wel of niet moet doorzetten. Soms zegt hij ook ineens, het lijkt mij wel geweldig om een keer van een kindje te kunnen genieten, gewoon zoals het hoort in plaats van alleen maar zorgen zoals ik het ken.
Jouw zin is ook 1 van de redenen waarom ik blijf twijfelen om het wel te doen. Het lijkt mij zo verdrietig dat wanneer ik aan het einde van mijn leven ben ik nog steeds dat verlangen heb. Dit duurt nu al meer dan twaalf jaar en er zijn iedere week wel zeven momenten dat ik een steek door mijn hart voel. Wat als dat altijd zo blijft?
Nee wij hebben het niet met de kinderen besproken. Tenminste de jongste twee dachten dat iedereen die trouwde kindjes kreeg (schattig heh ). Dus vorig jaar toen wij trouwden vroegen zij wel of ze nu een broertje of zusje kregen en dat leek hun heel leuk, maar ja zij kunnen niet inschatten wat dat betekent
Lijkt me erg moeilijk. Ik denk dat ik, in jouw situatie, eerst een gesprek met een Gynaecoloog zou aangaan. Ik denk dat je man daar wel positief tegenover staat toch? Alles met hem of haar doornemen en een advies vragen, vanuit de medische kant, zeg maar. Dus de sterilisatie, jullie leeftijd, etc. Ik zou het niet meteen afkappen, want het gevoel is sterk
Ik zou het af laten hangen van wat het precies betekent om de sterilisatie ongedaan te maken. Hoe zwaar is die ingreep, hoe groot de kans op succes en hoe lang duurt het herstel? Uiteindelijk zal je man moeten beslissen of hij daar doorheen wil. Uit jouw verhaal proef ik een beetje dat hij zich zorgen maakt over de nadelen van een baby, maar toch ook zeker de mooie kanten erkent en er voor open staat de gok nog een keer te nemen. Misschien kun je advies van een arta inwinnen, om een idee te krijgen van jullie kansen? Als het een te zware wissel op jullie gezin en leven trekt zou ik het niet doen.
Ja het is geen gek idee om eerst met een arts te praten. Het is wel zo (en daar heeft mijn man weer gelijk in) dat zodra wij een afspraak maken er min of meer begonnen is met het traject en ik er nog meer hoop krijg. Zeg maar zoiets als kijken bij een puppy zonder plannen om hem te kopen, dat gaat ook bijna nooit goed .
Op zich is het ongedaan maken van de sterilisatie niet zo een hele ingreep, dagbehandeling en een paar dagen wat zere plekken . Maar de kans van slagen is natuurlijk wel minder.