Zoals sommige in een ander topic wellicht weleens wat hebben meegekregen , was de relatie tussen mij en mijn ouders nooit goed. Al een hele tijd zijn de irritaties enorm hoog aan het oplopen. Een aantal weken geleden wilde ik mijn vader aanspreken op het feit dat hij mijn moeder uitscheld waar mijn kinderen bij zijn. Dit is ontaard in een enorme scheld kanonnade richting mij (ook in bijzijn van mijn dochter van net 1 ). Toen hem de deur al gewezen en gezegd als je je excuus kan maken kan je komen eerder niet. Nou nooit gekregen dus. Op donderdag gaan mijn kinderen standaard naar mijn ouders toe ivm mijn werk normaal. nu zit ik helaas in de ww maar ben ik erg druk om weer aan het werk te gaan. en had ik aangegeven dat ik ze in de herfstvakantie een dag nodig had. Ineens wordt ik 2 dagen van te voren gebeld dat mijn kinderen niet konden komen. Mijn nichtje kwam ineens en mijn vader moest weg dus waren mijn kinderen te veel. Op zich begrijpelijk maar hoe dit werd gebracht was enorm kwetsend. De druppel was vorige week vrijdag , mijn schoonouders hadden voor mij en mijn man een surprise party georganiseerd bij hun thuis. Nu hebben mijn ouders een soort jaloezie richting hun en zijn dus niet op komen dagen. juist de mensen die ik erbij had willen hebben zelfs voor mij konden ze niet een uurtje die jaloezie opzij zetten. Afgelopen dinsdag zijn we ernaar toe gegaan met de beste intenties om het eea uit te praten. Wij dachten laten wij ons de meest volwassenen tonen in dit geval. Maar we hebben 2o minuten kunnen horen hoe wij alles verkeerd zien, het feit dat wij door deze dingen allemaal ( de voorbeelden zijn nog maar een klein percentage van wat er is gebeurd ) gekwets zijn is allemaal maar komedie. De dingen die ik nu doe om maar lekker bezig te zijn zijn fratsen. En we hebben in ons leven nog nooit iets gepresteerd en ga zo maar door. Enorm kwetsend om van je eigen ouders dit zo te horen en nog veel meer. Toen mijn vader opstond omdat hij mij eigenlijk zo'n beetje wilde aanvliegen maar net op tijd bedacht dat mijn man er bij was. Was het genoeg. We hebben gezegd ze niet meer te willen zien en zijn weggegaan. (Zo dat was al een lang verhaal maar nu komt het) Nu is mijn zoontje aankomende week jarig en vieren we het volgend weekend. Ik kan het ergens niet over mijn hart verkrijgen dat opa en oma daar niet meer bij zullen zijn. Ik zit te denken om een email te sturen waarin ik uitleg dat wij altijd willen praten maar dat het met praten moet blijven en ik niet gediend ben van die absurde beschuldigingen en kwetsende opmerkingen. Er kan contact zijn om wille van de kinderen maar daar houdt het mee op. Zit zo in twijfel want voor mezelf denk ik barst maar . Ik ben klaar met het knokken voor een plekje in jullie hart. ik wil dat plekje niet meer. Wat zouden jullie doen in mijn situatie ? (commentaren met ik snap niet hoe je het contact met je ouders kan verbreken zit ik niet op te wachten, daarvoor heb ik te lang in angst geleefd . ik doe dit alleen maar omdat ik mijn kinderen een opa en oma gun )
Ik zou ze uitnodigen op de verjaardag op voorwaarde dat er niet over andere dingen gesproken wordt en de communicatie beperkt blijft tot praten over en met de kinderen of andere koetjes en kalfjes. Ik heb zo'n relatie met mijn schoonzus. Ik kom van venus en zij van mars zeg maar... Als we elkaar zien gaat het prima zolang we maar over "koetjes en kalfjes" praten. Bepaalde zaken moeten absoluut niet boven tafel komen want we staan in een aantal dingen lijnrecht over elkaar. We zien elkaar ook alleen maar bij toeval of sinterklaas/verjaardagen enzo. Verder niet
Hm. Wat enorm lastig zeg. En wat enorm kwetsend zijn je ouders naar jou toe. Ik snap dat je omwille van de kinderen het contact niet wilt verbreken, maar daar hoort wat mij betreft wel een minimum van goed gedrag bij. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn sm. Ze was enorm kwetsend naar mij toe, jarenlang. We hebben een tijd geen contact gehad, totdat ik zwanger was. Toen was ze gelukkig ook wat milder, en hebben we het contact weer aangehaald. Maar alleen omwille van de kinderen, en alleen oppervlakkig. En onder voorwaarde dat ze normaal deed. Nog een keer zo'n uitvaring tegen mij en het was over. Tot nu toe (vijf jaar later) doet ze poeslief. Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik: je ouders verdienen dat contact met de kleinkinderen (nu even) niet. Jij wordt er doodongelukkig van, en dat zien je kinderen ook. Ik vind het ook een goed voorbeeld naar de kinderen toe (misschien nu niet, maar later) dat je niet over je heen laat lopen. Mijn advies zou zijn: niet uitnodigen, en het oppassen ook helemaal stoppen. Dat leidt vaak tot een afhankelijkheidsrelatie die meer kapot maakt dan dat het goeds brengt. (Even een heel andere vraag: hoe oud word je zoontje?)
Als mijn ouders mij zo zouden kwetsen had ik ze persoonlijk niet uitgenodigd. Laat ze eerst maar komen met excuses en wel hele goeie.. Ik snap dat het moeilijk is om ze niet uit te nodigen. Ik zit gelukkig niet in zo'n situaties maar ik denk dat ik ze dus zeker niet had uitgenodigd.
Ik zou ze niet uitnodigen, ze hebben je niet eenmalig gekwetst maar vaker. Ik ben er niet van overtuigd dat iemand die regelmatig hetzelfde riedeltje herhaald ineens kan veranderen na een mailtje. Begrijp me niet verkeerd ik ken je ouders niet maar ik was er zeker goed klaar mee geweest. En dat je vader klaar stond om je aan te vliegen pardon?
Ik zou mijn kinderen nooit bloot willen stellen aan dit gedrag, dus ik zou ze niet uitnodigen. Vind het al knap dat je er over na wilt denken. Mijn pleegouders leven al jaren op slechte voet met elkaar. Ik laat mijn kinderen er ook niet logeren, want ze hoeven die spanning niet mee te maken. Ik wil ze graag in een veilige omgeving houden....
Ik zou het hier bij laten en ze niet uitnodigen. Wij hebben hetzelfde aan de hand gehad met schoonouders en dus zien wij helaas niet meer. Jammer maar beter dan elke keer de spanning.
Ik vind het heel goed en onzelfzuchtig van je dat je ze voor de kinderen toch zou willen uitnodigen. Ik zou ze uitnodigen met de mededeling dat je voor de kinderen wil dat ze een gewone leuke band met opa en oma kunnen hebben, maar dat je verwacht dat ze de andere zaken laten rusten en daar niets van laten merken die dag. Kunnen zij dan ook opbrengen, net als jullie, dan zijn ze welkom. Anders niet.
thanks allemaal, @Lindangel, Mijn zoontje wordt 5. sommige om me heen zeggen dat krijgt hij toch niet mee. maar ik ken mijn zoon. Hij is zich enorm bewust van gevoelens en emotie. maar zal het absoluut door hebben dat opa en oma er niet zijn. @ Fleursylvano. wat betreft je laatste opmerking. Zo is het 20jaar lang geweest en dan werd ik wel aangevlogen. Ik heb 20 jaar in angst geleefd om die man. vandaar dat ik nu ook een paniek/angst stoornis heb.
Ik zou ze inderdaad ook de keuze geven, of je komt en gedraagt je of je komt maar helemaal niet. Omwille van 'kinderen' zal je altijd je best doen om de relatie 'gezond' proberen te houden maar op het moment dat jij in het bijzijn van je kind uitgescholden wordt vraag ik mij af hoe zeer 'de kinderen' gebaat zijn bij contact met jouw ouders.
Ik zou ze niet uitnodigen. Het is nog zo vers allemaal en de kans is groot dat je ouders zich niet gedragen zoals jij zou willen. Later kan je ze wel een mail sturen dat er altijd gepraat kan worden. Voor nu zou ik het laten.
Uuh nou als hij fysiek gewelddadig is dan zou ik hem never nooit niet uitnodigen. En al helemaal niet meer in de buurt van mijn kind willen hebben, laat staan oppassen enzo.
Ik ben het hier compleet mee eens. En nu ik in je reactie lees dat je vader je in het verleden vaak genoeg heeft aangevlogen, zou ik het echt even laten rusten. Contact is voor jou op dit moment niet goed, en ik zie dus ook niet echt waarom het voor je kinderen wel goed zou zijn. Als je zoontje inderdaad 5 wordt, zal hij er heus wel iets van meekrijgen, dat is waar. Maar misschien moet je hem dan ook maar iets uitleggen. Ik zou - denk ik - zeggen dat papa en mama een beetje woorden hebben gehad met opa en oma en dat ze daarom niet komen. Maar dat je hoopt dat jullie het snel goedmaken. Daarbij denk ik echt niet dat zijn verjaardag wordt verpest omdat ze niet komen. Kom op, hij wordt vijf, hij wordt overladen met cadeaus, hij heeft een echt feestje, hij leeft er enorm naar toe. Dat feest verpest je niet zo snel. Ik denk dat je het meer verpest als ze wel komen, en jij de hele dag in de stress rondloopt in je eigen huis. Het is ook een beetje jouw feestje he, vergeet dat niet. Ik zou het mailtje trouwens wel sturen, maar met de boodschap dat ze dus niet welkom zijn, maar om ook duidelijk te maken hoe zeer dit jou doet. Als je ze wel uitnodigt is je punt ook niet duidelijk, vrees ik. P.S. Mijn sm komt ook nooit op de verjaardag van mijn kinderen: hebben ze nooit een punt van gemaakt. Natuurlijk heeft de oudste wel door dat oma en ik niet zo lekker samengaan (ze gaan meestal met hun vader zonder mij heen), maar hij ligt er niet wakker van.
Ik denk, dat omwille van de kinderen contact blijven houden in jouw geval echt niet gaat werken. Als ze zich al niet inhouden, als de kinderen erbij zijn, zullen ze dat "goed gedrag"echt niet lang volhouden denk ik... Ik zou zelf helemaal niks meer laten horen. Laat hun maar komen. Hun kleinzoon is jarig. Ik zou er wel klaar mee zijn. Als jij nu weer naar hun toe gaat, of een email stuurt, zet JIJ weer de eerste stap. En zo blijven ze je dan in de tang houden.
Je kan altijd nog tegen zoon zeggen dat ze op vakantie zijn. Is hier, welliswaar in conflictloze situatie, een keer gebeurd en was voor kind geen probleem. Dan kunnen de gemoederen wat bedaren, kun je je zonder extra spanning richten op de verjaardag van zoon (5 worden is heeeeel belangrijk ) en kan je daarna in alle rust nadenken over welk pad je verder met je ouders wilt bewandelen. Sterkte.
Jullie hebben wel gelijk, het ligt in mijn aard om de lieve vrede te bewaren ook al wordt er over mij heen gewalst.
Mensen die zo schelden en agressief reageren zou ik niet in de buurt van mijn kind(eren) willen hebben.. Maakt voor mij niet uit wie het is.
Ze zouden bij mij niet welkom zijn denk ik, puur omdat het geen goeie invloed zou zijn voor mijn kinderen. Ze zullen zich vast wel inhouden op de verjaardag. Maar komop, ergens zijn er grenzn hoor. En die heb jij nu getrokken, wat als ik dit zo lees niet zo slecht van je is hoor. Denk dat je al genoeg geduld gehad hebt in het verleden. Maar dit is mijn mening en ga dus uit van wat ik nu lees...
Je laat t contact toe voor je kinderen . Maar doe je ze daar op de lange termijn wel een plezier mee? Mensen die zo met jou en elkaar omgaan , daar zou ik mijn kinderen geen getuige van laten zijn. Mijn persoonlijke oplossing: kiezen voor jezelf en je kinderen en voorgoed breken. Heb ik ook gedaan ( soortgelijks meegemaakt) en levert veel rust op. Alleen proef ik in je verhaal dat je afhankelijk bent omdat ze 1 dag oppasten. Dat zul je dan dus anders moeten organiseren als je weer werkt. Ik heb geen oppasmogelijkheden hierdoor maar ook geen angst meer. Ik zei altijd: dat ik in angst moest leven en altijd op mijn tenen lopen is tot daaraan toe maar mijn kinderen bescherm ik daarvoor.
Ik zou ze niet uitnodigen, het is nog zo vers! Ik zou eerder afwachten tot hun weer de eerste stap zetten, en dan eisen stellen betreft jullie relatie.