Misschien ga je met de verkeerde weg, als je geïrriteerd bent over het moeten uitleggen en zij angst heeft dat je haar avond vergald... Misschien heeft zij juist last van angst, omdat ze zoveel beren op de weg ziet? Mijn schoonma en goede vriendin hebben allebei een angststoornis, zij zijn beiden heel duidelijk in wat ze wel/niet kunnen en verleggen hun grenzen stapje voor stapje, maar nemen daar ook de omgeving in mee, zodat wij ook zien wat volgende x mogelijk kan. Soms wat terugval helaas, maar daar hebben we dan begrip voor omdat wij worden meegenomen in het traject en daardoor ook snappen wat de stoornis inhoudt.
Maar je schrijft zelf dat je wel eens eerder van feestjes weg bent gegaan. Bij grotere gezelschappen is dat geen probleem, maar als je met twee personen gaat, dan ga je toch ook weer samen terug? Ik neem aan dat je vriendin het ook niet ziet zitten om alleen daar te blijven.... Zou je vriendin het misschien fijn vinden om te horen dat je zelf er ook vanuit gaat dat het een acceptabel tijdstip zal worden?
Ja als ik al 10 gesprekken heb gehad. 10 NORMALE gesprekken. 10 rustige gesprekken. En ik zeg niet dat ZIJ gewn emphatie heeft. Maar iemand die je 1000x tekst en uitleg moet geven. Wat mij irriteerd en kwets is dat ik mijzelf moet verontschuldigen. Terwijl daar aanleiding voor is. Ja ik heb een stoornis, maar onbetrouwbaar ben ik nooit geweest.
maar wie zegt dat zij door heeft dat het zo overkomt? misschien wil ze dat wel helemaal niet dat jij dat gevoel hebt omdat ze het niet zo bedoeld....
Eerder was toen in dat geval ook nog op een redelijk tijdstip. En het scheelt dat het die ene keer (dus eerder weg ben gegaan van een feestje! niet feestjes) een duidelijke aanleiding had. (Liep de hele avond op palen waar je U tegen zegt en toen dat echt pijn ging doen werd ik er letterlijk naar van, niet zo gek. Had ook flinke bloedblaar op mijn voet zitten). Haar vangnetjes zijn ook aanwezig. Er zijn genoeg vriendinnen van een andere groep die daar rondlopen. Nu gaat ze liever met mij en dat is ook leuk. Maar ik kom wel met een gebruiksaanwijzing .
Maar je bent wel vaker eerder vertrokken? Ik heb zelf een zus met een soortgelijke paniekstoornis. Ook regelmatig meegemaakt dat we ergens aankwamen en ze het opeens niet zag zitten en dus weer wilde vertrekken. Ja ik kon me heel goed inleven, maar op een gegeven moment durf je dan niet meer af te spreken.
Nou als het tien keer letterlijk wordt gezegd, dan kan je er wel van uit gaan denk ik. Natuurlijk bedoeld ze het vaak minder rot als het er uitkomt. Maar goed, als het er meerdere keren op die manier uitkomt krijgt het voor mij ook een negatieve lading.
Paar berichtjes eerder. Ik ben 1 keer eerder vertrokken, toen ik naar werd met een reden. Simpel zat. Geen hakken aan deze keer. Verder; s'middags een paar uurtjes slapen, niet teveel drinken en dan moet het allemaal wel goed komen denk ik.
Ik ben bang dat je je al weer veel te druk zit te maken. Zo kom je nu al in een "bad vibe" terecht waardoor de kans natuurlijk groter wordt dat je ook echt een aanval gaat krijgen. Hoe moeilijk ook, probeer rustig te blijven...!!
Nee juist niet! Echt. Ik heb er serieus wel echt veel zin in. Echt heel erg veel zin in. Ik vind alleen bepaalde dingen fijn om van te voren te weten. Zoals hoe we precies naar huis gaan. Hoe laat kan mij gestolen worden op het moment. Maar het geeft wel extra spanning als ik het idee heb dat ik iets te 'bewijzen' heb daar. Dat ik niet in paniek MAG raken, omdat ik dan iemand teleurstel. Moeilijk uit te leggen hoe het werkt, maar het is gelukkig al minder gecompliceerd als dat het was.
Maar hier schrijf je toch dat het vaker is gebeurd... Kijk, als het maar eenmalig is voorgekomen en je verder altijd je afspraken nakomt, snap ik het ook niet waarom ze zo reageert. Ik lees alleen dat het toch wat vaker dan een keer is voorgekomen en dan snap ik het op zich wel. Je zegt dat er genoeg andere mensen die ze kent rondlopen, maar misschien is zij juist van mening dat als je met z'n tweeën gaat, je ook samen weer terug gaat. En dat ze daarom een beetje bang is om vroeg naar huis te moeten, maar uit solidariteit wel met jou mee zal gaan. Ze probeert (naar mijn idee) zelf ook een soort van zekerheidje in te bouwen. Wat zeg jij tegen haar over het tijdstip van vertrekken? Benadruk je dat je er heel positief tegenaan kijkt en je er toch echt vanuit gaat dat het prima zal gaan? Of praat je veel over wat er kan gebeuren als het niet goed gaat? Ik neem aan dat je vriendin dat laatste wel weet en nu misschien eens wil horen dat jij ook verwacht dat het goed zal gaan...
Wat een lastige situatie. Heeft je vriendin gezegt dat je geen panieaanval mag krijgen omdat je dan haar avond verpest? Of dat zij daar bang voor is? Zo niet denk ik dat je zelf de druk hoog legt omdat je het zo leuk vind en zelf niet wil dat de avond hierdoor verpest word. Wat helemaa niet erg is. En dat je vriendin bepaalde dingen niet wil regelen omdat zij daar gewoon echt het nut niet van inziet en zijn haar opmerkingen miss toch onschuldig? Iig zou ik als ze een opmerking maakt gelijk vragen waar ze op duidt. Ik hoop dat je een leuke avond gaat krijgen! Het komt vast allemaal goed.
Mijn fout. Moest 1x zijn! - Wel eens eerder- dacht dat het duidelijk was dat dat één keer moest wezen . We zijn overigens maar 2 of 3 keer uit geweest hoor . Verder als ik het idee had dat ik iets niet kon voor mijn gevoel, dan ging ik gewoon niet. Dan deed ik ook geen toezegging. Dus van afbellen is nooit sprake geweest. Ik kon die grenzen prima van te voren aangeven. Nee, ik ga er van uit dat het prima gaat. Het gezeur over het tijdstip begon al voordat ik er ook maar ooit iets over had gezegd. Tsja, en misschien wil zij de verwachting dat het goed gaat, maar ik wil graag weten wat ik kan doen als het fout gaat. Niet omdat ik er van uit ga, maar dit een stukje veiligheid is waar ik sowieso fijner op kan teren de hele avond.
Ik begrijp het helemaal. Daarom dat ik zei dat je moet proberen rustig te blijven en juist dit ook tegen die vriendin te zeggen.
No offence maar ik vind dat je wel heel erg vanuit jezelf redeneert. Je vriendin wil ook een leuke avond en heeft waarschijnlijk al een rotgevoel dat ze haar onzekerheden of dat gaat lukken bespreekbaar moet maken. Zo tof is het niet om dik geld voor een kaartje neer te tellen om vervolgens de hele tijd te moeten afvragen hoe het zal gaan lopen. En als jij dan op dezelfde weerstand manier reageert als hier dan snap ik haar eigenlijk best. Zij heeft twijfels, weet niet wat ze kan verwachten of hoe een stoornis voelt. Jij wel. Dus is hetaan jou haar dat uit te leggen, al moet dat 100x omdat ze het gewoon niet kan bevatten. Dat heeft niets met verdedigen te maken, maar met wederzijds begrip. Overigens, ik had nu mn kaartje al verpatst, wat een gedoe...
Onzekerheden bespreekbaar maken mag altijd, maar het gaat mij op de manier waarop. Neem mij dan eventjes apart om te vertellen wat er aan de hand is en ga niet op elke slak een zoutje leggen en achter alles wat ik zeg een bepaald iets zoeken om over te zeuren. Dat werkt namelijk voor mij juist averechts. Mijn bedoeling was; een gezellige avond, zonder al te veel stil te staan bij de stoornis op zich. Ik zou het wel zien. Dat is ook wel eens goed voor mij, wat minder controle hebben. Maar op deze manier wordt het uitgelicht zonder dat ik er over begon en tsja, dan pak ik de dingetjes die fijn zijn om te controleren ook liever aan. Zoals het vervoer (de tijd kan ik niks over zeggen). Maar goed, beetje wiedes dat ik van uit mezelf redeneer. Denk je dat het voor mij leuk is om voor een bedrag een kaartje te kopen en vroegtijdig weg moet gaan door mijn eigen 'falen'? Dat ik het fijn vind om iemand zijn avond dan ook te verzieken? Want zo zit het eigenlijk.
jeetje wat een reacties af en toe, een paniekstoornis is echt niet een keus. Je kan enorm zin hebben in een uitje, en op een bepaald punt voor je gevoel bij je strot gegrepen worden.Dat kan soms de meest stomme reden zijn. ( te druk , de sfeer veranderd ineens door iets etc ) je wordt benauwd je hart gaat aan de haal, wordt kots en kostmisselijk. Echt doodsangsten sta je uit. As je ooit doodsangsten hebt uitgestaan moet je je voorstellen dat je van jezelf weet dat je dit regelmatig hebt. dan probeer je op voorhand al zoveel mogelijk dingen uit te sluiten om ervoor te zorgen dat de avond optimaal verloopt, voor jezelf en voor anderen. En als je dan toch moet "opgeven"dan is je schuld gevoel enorm omdat je weet/denkt dat je het voor andere verpest. Ik ken al die gevoelens, en het kost je gewoon al je energie al die voorbereidingen maar ook je verantwoording naar je vrienden afleggen. het is echt niet iets om zo makkelijk over te denken. @ Partyrocker , ga 1 keer met haar zitten kijk eens of je online dingen kan vinden die heel goed uitleggen wat een paniekaanval en stoornis is en wat het met je doet. Misschien als je vriendin dat leest weet ze dat je het niet doet om haar er mee te pesten maar dat je het soms niet goed in de hand hebt ook al doe je zo je best.
Thanks tricie. Tis ook inderdaad wat gecompliceerder als sommige kennelijk denken. Maar goed. Verder; Heb er met haar nog een keer over gepraat. Als ik ga, gaat zij ook gewoon. Maakt niet uit hoe laat. Mocht ze toch willen blijven is het geen probleem. Man komt mij ophalen (ook al moet de kleine daarvoor even uit bed), maar daarmee is het toch enigszins geregeld.