Dames, ik moet even mijn ei kwijt. Mijn vriend en ik zijn nu een jaar bij elkaar en zijn dus ook heel onverwachts en niet gepland zwanger geworden. We zijn er wel allebei superblij mee. De keerzijde is dat we zo verschrikkelijk veel problemen en ruzies met elkaar hebben en ik sla doodsangsten uit, want ik wil natuurlijk een warm gezinnetje creëren voor het kindje. Hij is, zoals elke man in zekere mate heeft, totaal geen prater. Hij is een eiland en geen prater. Daarnaast is hij een driftkikker die geen kritiek kan verdragen en ik ben een felle pittige tante die graag de confrontatie opzoekt. Zelf ben ik het altijd gewend geweest om op mezelf te wonen en mijn financiële situatie op orde te houden. Sinds mijn zwangerschap ben ik ontslagen en loopt er een rechtszaak. Hij is nu dus kostwinnaar en alles loopt in de soep. We hebben soms geen geld meer om boodschappen te doen en de ene aanmaning volgt op de andere, omdat hij niet met geld om kan gaan. Hij doet dit alles vanaf zijn rekening waar ik geen zicht op heb. Daarnaast praat hij bijna nergens over, ook niet over de zwangerschap. Terwijl ik met mijn hormonen en onzekerheden er juist veel behoefte aan heb. Inmiddels zit ik bij de psycholoog en heb ik hem er ook heen gestuurd. De bedoeling is dat we eerst individuele gesprekken gaan voeren en daarna in koppeltherapie gaan. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik denk dat we gewoon niet bij elkaar passen. Ik voel me zo verschrikkelijk alleen in deze relatie en raak steeds meer opgesloten in mezelf, terwijl ik juist wil genieten van deze tijd en het juist graag zou willen delen met degene die dit wondertje met mij mogelijk heeft gemaakt. Ik zie alleen geen oplossingen meer. Men zegt constant tegen me: "Misschien verandert alles wel als het kindje er eenmaal is." Maar zolang kan ik niet wachten en ik vind dat de problemen opgelost moeten zijn voordat ze er is. Hebben jullie ervaring hiermee en hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Of voor andere dames, zijn jullie mannen veranderd op het moment dat het kindje er was? Hebben jullie tips?
Goh het is net of ik het verhaal van mijn beste vriendin zit te lezen, zij raakte denk ik na een maand of 4 zwanger van haar nieuwe vriend en zijn toen ze wisten zwanger te zijn meteen getrouwd. Ik heb altijd gezegd dat het een vreemd koppel was, zij een uitbundig en energiek type en hij zat alleen maar op de bank niks te doen. Haar dochtertje is precies een maand jonger dan de onze. Haar man, waarschijnlijk bijna ex-man, was ook een binnenveter en erg driftig. Totaal niet wetend hoe hij met de financieen moet omgaan en mijn vriendin ook net haar baan kwijt (tijdens 4e maand zwangerschap) en net een huis gekocht...... ze heeft mij steeds gezegd hij draait wel bij als de baby er is, want nu hebben we te veel aan ons hoofd. Maar het werd eigenlijk alleen maar erger en nu zit ze sinds 3 weken bij haar moeder. Het plaatje past gewoon niet en dan liever 2 ouders op gepaste afstand, dan 2 ouders die zichzelf het huis uit vechten. Mijn man en ik hebben veel meegemaakt en het loopt hier de laatste tijd niet zo lekker. Ik ben ziek en raak daarom langzaam mijn baan kwijt. MIjn man werkt noodgedwongen voor uitzendburo en moet elke week maar hopen dat er voldoende werk is... niet zo lekker als je gewend bent om vrij ruim te leven, net een groter huis gekocht voor ons gezinnetje en dan ook nog een boel ellende rondom mijn zwangerschap en geboorte van onze dochter. Mijn man is door haar geboorte nog zorgzamer en bezorgder geworden om wat de toekomst ons gaat brengen. Die is heel onzeker en hij denkt dat we het niet samen redden..... maar hij is de liefde van mijn leven en ondanks we nu veel woorden hebben, kunnen we ook totaal niet zonder elkaar.... als onze dochter een lekkere dag heeft (ze huilt namelijk behoorlijk veel) en we lekker met het gezin een paar uur op stap kunnen, dan kan het niet gelukkiger. Het kan dus alle kanten uit met wat een kindje met hun vaders doen, maar ik hoop van harte dat jullie eruit gaan komen. Ongelukkig in een slechte basis blijven zitten is ook niet alles...
Ik zit nu al regelmatig bij mijn ouders, ik kan alleen absoluut niet met mijn moeder in één huis zitten. Borderliner, olee, olee. Ik kan dus momenteel helemaal nergens meer rust vinden en voel me echt alsof het leven langzaam uit me gezogen wordt. Ik kan me al maanden niet meer ff opladen.. de ene tegenslag na de andere klappert me om de oren en mijn vriend begint zich steeds meer onuitstaanbaar te gedragen. Heb vanavond tegen hem gezegd dat de wereld geen koppige mensen kan gebruiken en dat ik na alle steun die ik hem heb gegeven in de eerste 7 maanden ik nu aan de beurt ben. En het is echt geen slechte vent, maar zo lui. Heeft nooit hard hoeven werken voor iets in zijn leven en gaat er nu vanuit dat relatieproblemen vanzelf oplossen. Zelf heb ik heel wat moeten ontberen in het leven, dus als iemand tegen me zegt: "Ik kan het niet", raak ik echt een beetje geërgerd. Ben zelf namelijk positief ingesteld en een echte vechter. Het is dan ook niet voor mij om mijn relatie op te geven en de boel zo zwartgallig te zien. Het probleem is dat ik niet echt ergens anders terecht kan en dus met mezelf zal moeten uitvechten wat wijsheid is. Bij mijn ouders blijven is geen optie, want dat is geen veilige omgeving. Alleen in een relatie zitten waar ik niet gelukkig van word, ook niet. Daarbij is het zonder baan niet mogelijk om voor mezelf iets te zoeken. Ben aan het solliciteren als een malle, maar word nergens uitgenodigd voor gesprek. Ja, wat doe je dan?
Mooi om te zien dat jullie voor elkaar vechten... en dat jullie nog gelukkig momenten samen beleven. Dan is jullie relatie ook zeker waard om voor te vechten. Ik denk dat dingen al heel anders voor jullie zou voelen als er financiële zekerheid is. Dat kan ook voor veel stress en problemen zorgen, geldzorgen. Ik wens jullie veel succes, geluk en liefde.
dank je wel. Ik hoop dat jij de rust kunt vinden en jullie er samen op 1 of andere manier uit gaan komen, of dat nu samen is of beiden apart een eigen leven in combi met jullie kindje. heel veel kracht en suc6 en misschien dat er nog iemand tips voor je heeft wat te doen...
Hoi Indiechick, wat goed van je dat je de stap naar hulpverlening hebt gezet! Zoaps je het beschrijft is het inderdaad een lastige combinatie, een prater en een niet-prater. Mannen kunnen echte holbewoners zijn he? Ik hoor veel dingen waaraan jij je ergert, wat begrijpelijk is vanuit jouw leven en visie. Je vriend komt uit een ttotaal andere positie en financiële problemen zijn altijd moeilijk! Ik denk dat je nog wel wat dingen kunt proberen samen. Dat hij zou veranderen door een kind is een gevaarlijke gedachte/tip. Reken er niet op, en pak de problemen nu aan. Goed van je dat je probeert er wat van te maken. Zou het kunnen dat zijn acties voor jou en baby door jou niet worden herkend als daden van liefde? Mannen hebben soms een heel andere liefdestaal, bijvoorbeeld veel praktischer. Als hij een meubeltje in elkaar zet, kan dat een uiting van liefde of zorg zijn die hij in woorden niet kan uiten. Probeer daar eens op te letten of aan hem te vragen waar hij volgens hem zijn best in doet. Het kan je een andere blik geven, en een positieve impuls als jij zegt dat je het fijn vindt dat hij zinn best doet. Andersom kun je hem ook uitleggen wat jij doet en daarmee de focus op iets anders leggen dan wat hij allemaal 'verkeerd' doet. Kunnen jullie niet samen om de tafel en proberen objectief een oplossing te vinden voor het feit dat je geen geld overhoudt voor boodschappen? Het lijkt me dat hij dat ook vervelend vindt. Hoe denkt hij dat dat opgelost kan worden? Mannen willen graag helpen en zorgen, probeer deze kant van hem aan te spreken. Het is niet waarschijnlijk dat hij dingen op jouw manier gaat doen, en dat hoeft ook niet. Maar de eerste stap is om meer begrip voor elkaar te krijgen, veel vragen stellen zonder te verwijten, en vanuit die informatie oplossingen vinden waar jullie het beiden over eens zijn en samen aan bij kunnen dragen. Sorry als dit betweterig overkomt, of alz je alles allang geprobeerd hebt.. maar ik dacht wie weet heb je er wat aan. Succes!
Het valt me nog op dat je zegt dat je hem naar de psycholoog hebt gestuurd. Gaat hij ook echt? Dat is een enorme stap voor een man, zeker als hij geen prater is. Knap en lief van hem! Niet veel mannen doen dat hoor. Hij wil er dus ook energie in steken dus dat is hartstikke positief!
Enerzijds heb je gelijk... tuurlijk laat hij de praktische kant zien... eten koken of een patatje halen als ik daar zin in heb. Alleen wat mij voor de kop stoot is dat hij een leraar is op een vmbo school, een sociaal beroep. De passie, verantwoordelijkheid en energie die hij daar insteekt haalt het bij lange na niet als het gaat om hoeveel energie hij steekt in onze relatie. Hij neemt me voor lief. Ik voel me heel vaak een soort van gebruiksvoorwerp of een stuk meubilair die nu eenmaal aanwezig is. Hij neemt nergens initiatief in, helemaal nergens in. Zelfs niet in seks... hij knuffelt niet uit zichzelf en 's nachts draait hij zich om en gaat hij slapen. Ik voel me gewoon zwaar genegeerd. Van de andere kant wordt er van mij wel steeds verwacht dat ik 'paraat' sta als hij iets wil doen. De reden dat hij wel naar de psycholoog gaat is het feit dat mijn vader het betaalt, omdat hij zich zorgen maakt over ons en de baby. We hebben het hier wel over een 27 jarige man trouwens, hè? Geen onverbeterlijke man van in de 40.
Het zal de leeftijd zijn? De mijne is ook 27, hij verwacht dat ik kan toveren, zelfs nu nog. Het hele huis moet spik en span zijn, of ik rugpijn, buikpijn heb of ziek ben, maakt niet uit, ik moet het maar doen. En owee als ik wat verwacht van hem.... Dat ik meer in het huishouden doe is logisch, maar begrip tonen dat ik nu even wat minder vlijtig ben door alles is ook wel fijn. Ik laat het hem ook wel voelen hoor. Als hij denkt het anders te willen doet ie het zelf maar. En wat betreft de zwangerschap, meneer reageert pas als het mis zou zijn. Ach ja, mam had gelijk, je moet een man zeker nemen zoals ie is............je moet hem alleen niet zo laten
Mannen!?!?!?! En ik maar denken dat het slimmer is om een jonkie te nemen, omdat die nog zo lekker kneedbaar zijn. Nou, dacht het dus ff niet.
Door blijven kneden, met het opvoeden van een vent ben je nooit klaar hahaha! Heel duidelijk zijn over hoe jij je in dit gebeuren voelt en zeggen wat je verwachtingen/wensen zijn. Daar kunnen ze vaak meer mee dan met subtiele hints, dat snappen ze niet..
Ik ben over het algemeen maar weinig subtiel, hoor! Dat kan soms ook problematisch zijn. Ik vind het wel sneu dat jij zo zwanger en wel, geacht wordt het huis piekfijn in orde te hebben. Is dat wel te doen met een dikke buik?
Hij verwacht het maar of ik het zo doe......ik doe wat ik kan en voor de rest, meneer heeft geen polio
Nee, dat denk ik... Grr! Ik moet even mijn ei kwijt. Gisteravond weer gigantische ruzie gehad met schreeuwen en schelden, terwijl het eindelijk neigde de goede kant op te gaan. We hadden afgelopen weekend namelijk nog een serieus gesprek gehad, waar in hij 'zelf' tot de conclusie kwam dat hij inderdaad wel wat meer aandacht mocht besteden aan de zwangerschap en wat meer mee mocht denken... en dat hij inderdaad me te veel aan mijn lot over laat. Het lijkt op een of andere manier net of degene die dat allemaal zei een compleet ander persoon is, dan degene die dan weer tegenover me staat te schreeuwen dat hij 'zo ongelooflijk hard' zijn best doen en nog wat onvriendelijke scheldnamen eruit knalt. Ik voel me weer helemaal wanhopig en alleen.
Het jojo effect dus. De ene dag snapt ie je en de dag erna vervloekt ie je weer voor hetzelfde als altijd...:x Ken het, zit al vier jaar met zo'n jojo....*zucht* gelukkig wordt het wel beter zolang je duidelijk vanuit jouw gevoel uitlegt hoe en wat. Althans dat is hier wel. En als het echt niet gaat.....zet hem eens een keer buiten (voor een nacht ofzo), dat heb ik een keer gedaan en meneer wist meteen dat ook ik een grens heb. Dat heeft geholpen om hem de ogen te openen. Sterkte in elk geval!
Iedereen zegt altijd wel dat mannen zus zijn..of zo.. en dat wij als vrouwen er rekening mee moeten houden dat... blablablabla. Alleen ik denk dan bij mezelf: als je al 100 jaar hetzelfde blijft doen ondanks dat er constant gezeik van komt, is het gewoon pure onwil! Waarom zijn mannen toch zo verdomde koppig??? Ik ben al eens weg gegaan, heb hem al eens buiten gesloten, maar blijkbaar helpt het geen donder!!! :x
Joh wat heftig Indiechick. Hier tijdens mijn vorige zwangerschap een man die een burnout kreeg van werk wat hem niet uitdaagde, een huis waar nog teveel moest gebeuren en een vrouw die zwanger was (ow help wat gaat dat betekenen een baby) en toch wel heel graag wilde dat er in ieder geval iets af zou zijn... Mijn man is ook naar een psycholoog geweest. Hij kwam niet meer in beweging en had daar zelf misschien nog wel meer last van dan ik. Enorm schuldgevoel enzo. Toen ik eenmaal bevallen was en hij zag dat we het prima redden ondanks dat nog lang niet alles af was ging het gelukkig weer een stuk beter. Nu opnieuw zwanger en huis is nog altijd niet af...ben wel een beetje bang voor dezelfde situatie als de vorige keer, maar manlief is gelukkig iets relaxter omdat hij weet wat een baby betekend. Gelukkig zit hij nu op een leuk uitdagend project, dus qua werk heeft hij het naar z'n zin en wat er in huis moet gebeuren besteden we grotendeels uit. Toch blijft het een discussie punt in onze relatie en af en toe schelden we elkaar ook helemaal de pan uit...Kan niet veel meer doen dan mijn beste beentje voorzetten en hopen dat het weer beter gaat. Sterkte in ieder geval!
Hoi, Toen ik 3 maanden zwanger was van de eerste, kwamen alle geheimen van mijn man uit! Was zelfstandig en had (niet allemaal door zijn schuld) veel schulden. Ik heb op het punt gestaan hem te verlaten, zo kwaad voor die verspilzucht en leugens! Maaaaar... Ik heb de volgende 6 maanden keihard geknokt en met hulp van mijn ouders en heeft ie vast werk bij mijn schoonouders gekregen, zijn we gelukkige ouders geworden van onze zoon. Alhoewel ik zijn gedrag absoluut niet goedkeurde, beseften we dat we voor ons kind en onze toekomst moesten vechten. (We waren 7 maanden samen toen ik verrassingsgewijs zwanger werd). Ik vond opgeven geen optie, als je volwassen genoeg bent om een kind te verwekken, wel dan vond ik dat ik maar alles moest geven om dit gezin te redden. Ik was zoooo onredelijk, door de hormonen, heb hem de lelijkste dingen naar z'n kop geslingerd. Ook een maand mijn kop int zand en vol zelfbeklag wat een stomme keuze ik had gemaakt met deze man,... Tot mijn moeder me wakker schudde. Soms heb je die trap onder je verrekte hormonenkont nodig! Dus ik vind nu ook dat je een beetje onredelijk bent. Je bent al een jaar met hem samen, nu jullie toekomst voor jullie wordt gepland en niet omgekeerd, moeten jullie wennen aan het idee... Voor een man kan dat erg benauwend zijn. Zo was mijn man stil en ongemakkelijk die eerste 3 maanden, tt ik alles wist. Eens we ons hadden 'herpakt' heeft hij zich wat meer open gesteld. Jouw vriend gaat al naar de psycholoog, of je vader nu betaald of nie, het is een prestatie (die van mij zou dat nooit doen). Probeer wat minder veeleisend te zijn, zwanger zijn is niet altijd de roze wolk van in de films,... Hij zal je wel aandacht geven eens hij de toekomst wat rooskleuriger ziet en zich mans genoeg voelt om een gezin te kunnen onderhouden. Bijt door en ontrafel die knoop beetje bij beetje... Hoe moeilijk we het ook gehad hebben tijdens mijn eerste zwangerschap, zo ongelooflijk gelukkig zijn we nu. Er miet iets zijn waardoor je verliefd op elkaar bent geWorden... Als je elkaar nog een beetje graag ziet, dan komen jullie dit diepe dal wel uit...