De meiden die mijn vorige topics gelezen hebben weten dat ik in een revalidatie traject zit. Nu is het zo dat ik een enorme wantrouwend persoon ben (helaas door het verleden), en een enorme controle freak ben, enorm onzeker en veel angsten heb (blijk te hebben) ik zit in een pijnrevalidatie traject voor oa fybrolmyalgie en HMS, waar ik oa ook gesprekken met een psycholoog en maatschappelijk werk heb. Na weken heb ik eindelijk 100 procent het vertrouwen, en ik gooi alle ellende eruit zoals het maatschapplijk werk me steeds aanrade, en ik zag gelijk iets van ojee dat is erg lastig. ik heb ook voor die tijd aangegeven dat ik enorm bang ben, dat wanneer ik mezelf blood zou gaan geven, en ik met rot gevoelens zou komen te zitten, ik bang zou zijn dat het traject voorbij zou zijn voordat ik de boel weer op een rijtje had, Ik hoefde me daar geen zorgen om te maken volgens de psycholoog en MW want ze zouden er voor zorgen dat dat niet gebeurden, ik zou 4 tot 6 maanden de tijd hebben, dus het zou goed komen, ik had tijd genoeg. Dat gezegt hebbende heeft mij doen bewegen de ellende op papier te zetten, in het kader ik wil beter worden dus openheid is gewenst, ik vertrouw er op dat het goed komt. Vorige week kwam ik bij de psychooog, ik was heel ontspannen en dacht ik zie het wel, voor het eerst had ik de boel eens wat los gelaten. en het was een goed gesprek. Eerst begon hij over het fijt dat hij me wellicht wou of kon doorsturen naar GGZ, want de problemen die ik ervaar zijn niet geschikt om daar te behandelen, Ik werdt toen al wat geirriteerd en zij ook, ik hoef over het verleden niet uitgebreid te praten, het is meer ter info voor jouw, over waarom ik zo in het leven sta, als dat ik nu doe, GGZ was een absolute nee voor mij. Het idee om me WEER bloot te moeten gaan geven, om eerst weer iemand te moeten gaan vertrouwen, nee dat kan ik niet. Goed, na de psych had ik ook nog maatschappelijk werk, hoe het gebeurde gebeurde, maar ik heb haar mijn aller grootste weggedrukte probleem verteld, iets wat ik absoluut niet van plan was ooit iemand te vertellen. Thuis gekomen was ik kwaad op mezelf, en heb haar de andere dag een mail gestuurd met het fijt dat ik niet wou dat ze het in het overleg over mij mee zouden nemen, (dat overleg was afgelopen maandag) Helaas heb ik daar geen andwoord op gekregen tot vandaag. Mijn zorgen omtrend de uitkomst zijn helaas ook uitgekomen voor mijn gevoel. De psycholoog vertelde me dus dat ze het wel verteld had, ook dat ze wel de mail had gelezen maar dat het rapport al klaar was, nou ja goed, teleurgesteld maar ook boos maar het is niet anders. De psycholoog heeft over het probleem verder ook niets gevraagt. Verder vertelde hij me dat ze een einddatum hadden geprikt, en wel 23 decemeber, dus over 5 weken. Nou toen raakte ik even goed in paniek, en werdt ik heeel erg boos. Er was mij immers beloofd dat ik niet eerder los gelaten zou worden als dat ik het aan kon, nou ik kan nu al vertellen dat ik over 5 weken nog niet klaar ben. Ik heb dat ook meerdere malen gezegt al huilend van woede en onmacht. Hij zij weer dat de pijnrevalidatie niet de setting is om mijn probleem aan te pakken, en dat bij me wou doorsturen naar ggz, ik zij direct weer Nee dat wil ik niet. (hij zij dat ik eventueel naar die tijd wel terug kon komen als ik nog klachten had, maar ik zie dat als een loze belofte) Ik had de hele week al het voorgevoel dat dit zou gebeuren, en heb hem ook uitgelegt waarom ik het zo moeilijk vind, en waarom ik niet begrijp dat ik zelfs eerder, als de termijn 4 tot 6 maanden afgeserveerd wordt (zo voelt dat voor mij) ik ben dan net aan 3.5 maand bezig, waarvan de fisio een maand later pas op gang kom en ik juist daar heel veel baat bij heb. We hebben er een uur lang over lopen bakkelijen, en ik ben erg boos en teleurgesteld weggegaan, Nu moet ik vanmiddag naar de revalidatiearts, het advies van de psycholoog was om daar wel aan te geven over hoe ik me over dit alles voel, en vooral het gevoel dat ik alweer het zelf moet gaan uitzoeken overheerst heel erg. Dit is de zoveelste keer dat het gebeurd. Ben ik dan echt zo lastig denk ik dan. Hij wil de komende 5 weken nog actief bezig zijn met CGT en ik zeg, maar dat is veels te kort, ik ben er nu een boek aan over aan hetlezen, en pff tis nogal een proces, ik gaf ook aan dat ik had gehoopt om daar meer tijd met hem voor te krijgen, omdat hij nu alles weet, en dat ik me zoals hij vorige week kon zien wel 100 procent inzet. En ik graag echt wil veranderen dat proces doorlopen maar wel met iemand die ik vertrouw(de) Hij blijft maar doorhameren over doorsturen, en hij snapt niet dat mijn vertrouwen nu weer zo geschaat is dat ik dat echt niet durf. O wat een dilemma, ik moet mezelf in een paar uur een goed verhaal bedenken voor de revalidatiearts, ik denk dat ik het maar even ga opschrijven wat ik zeggen wil, omdat ik door de woede anders in huilen uitbarst en mijn verhaal dan niet goed kwijt kan, hij kan het dan in iedergeval lezen. Mijn opdracht voor de komende week is dat ik mijn gevoelens deze week op papier moet zetten, volgens de psycholoog kan ik dat schijnbaar heel goed. Ik heb erg weinig vertrouwen in GGZ en ik weet nu echt niet meer wat ik moet en wil. Zo leven als nu dagelijks veel pijn, of toch opnieuw ergens durven beginnen, hoe zou de overgang makkelijker kunnen gaan, dingen waar ik over na moet denken deze week. Het stukje fisio wat vooral op gebied van begewegen gebeurd moet ik dan maar uitzoeken, iets wat ik absoluut wel nodig heb. Nou goed weet niet wat ik hier mee wil, het zit me gewoon enorm hoog, en kan slecht relativeren nu. Tis een beetje warrig hoop dat jullie het snappen, mijn hoofd is nu heel warrig.
Jeetje Dobbel, ik schrik hier van. Weet ook niet zo goed wat ik er op moet antwoorden, behalve dan dat ik volkomen begrijp dat je teleurgesteld bent. Ik duim voor je dat de revalidatie-arts wel nog goed met je mee kan denken en je wellicht toch door mag. Sterkte!
Wat vervelend dat het allemaal niet lekker loopt!! Kan me goed voorstellen dat het proces voor jou pas op gang aan het komen is en lijkt het alsof zij het al aan het afronden zijn. Niet leuk!! Horen die mensen die je ziet bij hetzelfde traject? Is er niet eentje bij die het allemaal coordineert? Wellicht zou je met die persoon een apart gesprek kunnen aanvragen om het een keer over het traject zelf te hebben. Dus zonder het over jouw specifieke problemen te hebben, maar gewoon over wat je kunt verwachten de komenden tijd en tot wanneer je van de fysio gebruik kunt maken etc. En ook hoe je verder moet als zij het traject afronden. Wat betreft doorsturen waar je psycholoog het over heeft: dat hoeft op zich niet negatief te zijn. Hij/zij heeft wellicht niet de juiste opleiding/technieken om met jouw aanvullende problemen om te gaan. Het is voor jou natuurlijk erg vervelend omdat je dan weer iemand anders moet vertrouwen, maar dan zit je wel bij de goede persoon. Je zou directer kunnen vragen waarom hij/zij wil doorsturen en of je wellicht na het revalidatie traject bij hem/haar kunt doorgaan met wat er nu boven komt. Als dan blijkt dat doorsturen toch de beste keus is, kun je natuurlijk ook iets anders dan ggz vragen. Sterkte meid!!
de coordinator van het hele gebeuren is de Revalidatiearts, daar moet ik dus straks heen. wellicht laat ik hem bovenstaande maar gewoon lezen, al mijn gevoel van nu zit er wel in. Ik weet het even niet. Ik kan zover ik begrepen heb tot 23 december van hun gebruik maken, en daarna is het over, ze hebben dan ook geen overgangs iets waar ik terecht kan, en zeker op gebeid qua bewegen is dat moeilijk, de meeste fisios zijn niet gespecialiseerd er in, het is gewoon heel lastig, ik heb extreem HMS (hypermobielsyndroom) en op 18 van de 18 punten fybro. plus nu dus ook geestelijke klachten dat is nu erbij gekomen, of boven water gekomen hoe je het noemen wilt. Over mijn problemen wil ik openbaar niet veel in uitwijden, maar dat is vooral zijn motivatie om me door te sturen, Hij spreekt dan echt over ggz. of er andere opties zijn geen idee, daar moet ik me maar eens over inlezen, tevens moet ik dan ook uitzoeken hoe het verzekeringstechniesch zit, qua veroeding enz. gezien onze situatie. Wel fijn dat je mee denkt, ik kan dat zelf even niet, relativeren. Hoe vind ik iemand waar ik me direct weer op mijn gemak kan voelen, dat is sporadisch dat ik dat heb, en als dat niet direct gebeurd kan ik me heel moeilijk open stellen. pff ik vind het echt enorm moeilijk.
Meis hier ook revalidatie gehad omgaan met chronische pijn,ook daar kwamen dingen van verleden naar boven ,ook ben ik toen nog x gevallen bij sportgroep en ben toen een week niet geweest door de pijn van t vallen , en dus hebben ze alles stop gezet. Ze hebben voicemail ingesproken dat stopte dat hun er niks mee konden ,verder geen gesprekken niks meer gewoon zo boem bats stond ik te kijken..dus slechte ervaring mee Sterkte en succes
Ik heb ook een revalidatie traject gehad en op een gegeven moment heb je een programma doorlopen en dan stopt het vaak ook.. Als ik jou verhaal zo lees lijkt het alsof je in de knoop zit met jezelf.. Zo komt het over in ieder geval? En dan lijkt me een psycholoog niet overbodig! Misschien zie ik het wel verkeerd hoor? Maar zo n indruk krijg ik ervan!
Ik zit inderdaad wel in de knoop, maar vooral omdat ik van hun mijn verleden moest open trekken, dat heeft veel nare gevoelens gegeven, Ik praat nu ook met een psycholoog, maar in dit traject kan hij me niet verder helpen blijkt, en dat vind ik jammer ik had dat niet zien aankomen zeg maar. Dat valt even rauw op mijn dak. Ik heb al veel over EMDR gelezen, ik weet niet of ik dat wel wil en kan, ik zal me dan toch eerst moeten laten door verwijzen. Mijn psycholoog doet in iedergeval geen EMDR.
Even inhaken op het fysio gedeelte. Van dit soort dingen is het de bedoeling een start te maken en je te leren waar je op moet letten qua gebruik van de apparaten en bijvoorbeeld je grenzen en daarna zul je het zelf verder op moeten pakken bij een sportschool of fysio. Maar 9 van de 10x toch echt bij de sportschool. Hier is zoiets standaard 10 weken van 2x per week fysio en daarna moet je zelf verder gaan dat deel is echt bedoeld om je de handvaten aan te reiken om zelf er mee door te kunnen gaan (op je eigen kosten ). Dus dat dat gaat stoppen is natuurlijk niet vreemd, je zegt ik heb er baat bij dan zou ik eens vragen of ze goede ervaringen hebben met een bepaalde sportschool of fysio in de buurt en daar alvast een kijkje nemen en overleggen zodat je straks direct door kunt gaan want als je eenmaal stopt is het lastig om weer te beginnen. Qua psychisch deel zou ik zeggen grijp je kans laat je doorverwijzen en werk er aan, want hoe hard het ook misschien gaat klinken (niet zo bedoeld trouwens!!!!) fibroklachten worden vaak erger door stress en spanningen, dus je geestelijke gesteldheid. En nee ik zeg niet het is een ziekte die tussen de oren zit echt niet maar je geestelijk wel bevinden heeft wel invloed op de hoeveelheid klachten, dus als je daar wat meer balans in vind wie weet worden je klachten dan ook wel niet iets minder en alle beetjes helpen immers,
Ik heb nu voor de revalidatiearts straks een stukje samenvatting op papier gezet, Ik wacht maar af wat er uit komt. Meestal loop ik weg als het moeilijk wordt, dat is iets wat ik niet wil doen dit keer, hoe moeilijk ook, de komende 5 weken wil ik er wel nog alles uithalen wat er in zit, ik heb even een paar dagen nodig om die knop weer om te zetten, maar dat gaat me wel lukken. voor nu moet ik even de teleurstelling verwerken, en maar hopen dat de wachtlijst straks niet te lang is, en dat het uberhoud vergoed wordt, anders houd het voor nu zo wie zo op. maar volgens de psycholoog moet ik het wel doen, ik zou mezelf volgens hem anders echt te kort doen.
Pfieuw gelukkig dat je mijn berichtje snapt, online soms lastig om elke Aar goed te begrijpen. En het is dan wel zwaar balen als je nog niet zo ver bent met de fysio dat je zelf verder kunt dat zou ik ook zeker als argument aangeven want als je zelf nog niet verder kunt zijn deze trainingen weg gegooid tijd en geld en dat zou toch jammer zijn. Vaak bereik je het meest met rustige argumenten en hoop dat dat je lukt. En natuurlijk is het dan vreemd als het ineens zo loopt en anders gaat dan toegezegd, kan me jouw teleurstelling voorstellen hoor, je hoopt toch dat dit net dat zetje kan geven dat je nodig bent en als het dan ineens zo gaat is dat zwaar ... Succes met de reintegratie arts en hoop dat hij wat kan betekenen voor je. En goed dat je toch het advies qua verdere hulp op wil pakken, hoop dat je snel terecht kunt en voor zover ik weet wordt dat volgend jaar nog gewoon net zo als nu vanuit de basis vergoed. Veel succes straks
Nou ik ben weer thuis, gesprek met de revalidatiearts was wel positief, heb mijn verhaal goed kunnen doen, hij had gelukkig wel begrip ervoor, het stukje fisio kan als het nodig blijkt verlengt worden. mocht de fisio dat ook vinden, hij gaf ook aan dat hij daar geen rapportage van gehad had omdat mijn fisio maandag ziek was. dus dat is prettig want ik weet eigelijk wel zeker dat dat nodig is. stukje psycholoog kan evnetueel wel verlengt worden mits er een zicht is op een goed eind, bv nogg 8 weken verlenging, is het een traject wat nog veel langer dan dat gaat duren dan moet ik echt door naar een ander iemand.en zouden ze kijken voor een soepele overgang, dat moet mogelijk zijn. zodat ik bv niet weken zonder kom te zitten tijdens de wachttijd bv. het is in iedergeval een stukje rustiger bij me van binnen. Ik ga er voorlopig met frisse moed weer tegen aan, en de 19de heb ik weer een afspraak met de revalidatie arts voor overleg.
En als je het dan zo leest dan valt het allemaal ineens weer zoveel mee, super dat het een goed gesprek was en er wat afspraken gemaakt konden worden over het hoe en wat, en nu knallen en er weer vol voor gaan
Vervelend meid. Gelukkig is je gesprek goed gegaan en zijn er afspraken gemaakt. En ben je weer wat positiever helpt je ook een stuk beter Dikke knuffel.
Vraag je revalidatiearts eens in hoeverre de verzekering hier een rol in speelt. Ik heb een revalidatiearts in mijn persoonlijke kring en deze is constant aan het afgeven over dat de verzekering maar bepaald wat hun behandeltijden zijn. Zo gaf ze aan dat binnenkort de hele psychologie niet meer verzekerd is in hun revalidatietraject terwijl de mensen die juist zo hard nodig hebben. En dat ze eerder mensen een half jaar konden behandelen voor een bepaalde aandoening en dat dat nu van de verzekering in een veel korter tijdsbestek moet. Niet dat je er vervolgens wat tegen kunt doen, maar mocht dit een factor zijn kan je wel wat hebben aan die wetenschap.